Dagblaðið Vísir - DV - 25.03.1983, Side 14

DV. FÖSTUDAGUR 25. MARS1983.
14
Spurningin
Ertu orðinn þreytt(ur)
á vetrinum?
Stefán Helgason, starfsmaður Ikea:
Já, það er ég. Hann er orðinn ansij
langur. i
Hafdís Guðmundsdóttir, vinnur á
bamaheimili: Aö sjálfsögðu. Þetta
hefur verið iangur og erfiður vetur.
Helga Þorleifsdóttir leiðbeinandl: Ég
er orðin frekar þreytt á honum, já.:
Voriðmættialvegfaraaökoma. i
Guðmundur Gislason verkamaður,
Neskaupstað: Nei, alls ekki. Veturinn!
hefur verið mildur og góöur fyrir aust-1
an.
Simon Wiium bíistjóri: Nei, nei, þetta
hefurveriðgóðurvetur. j
Guðrún Steinþórsdóttir búsmóðir: Já,'
ég er orðin dauðþreytt á honum. Hann i
hefur verið langur og leiðinlegur, sér-
staklega síðan í desember.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
Fréttirísjónvarpi:
„Hrúgur af líkum”
Valgerður Helgadóttir skrifar:
Fyrir nokkrum árum gaf að líta
blaðagrein frá konu einni, sem átaldi
sjónvarpiö fyrir aö sýna í fréttatíma
myndir úr sláturhúsi. Þar var
sauðfjárslátrun í fullum gangi, og kom
það við hina viðkvæmu sál að sjá
blessuöum litlu lömbunum slátraö.
Ekki legg ég dóm á það, en tilefni þess-
ara skrifa er sýning fréttamynda í
sjónvarpinu á fómarlömbum villi-
mannlegrar slátrunar á saklausu fólkL
Það er aö verða yfirgengilegt að
horfa á erlendu fréttimar. Þar virðist
fátt annað fréttnæmt en það, sem er
allra verst og andstyggilegast. Fólk,
sem myrt hefur verið á hinn hroðaleg-
I asta hátt, er að verða daglegir gestir á
heimilum landsmanna. 1 gærkveldi
(11. mars) birtist mynd af líkamsleif-
um nokkurra manna sem skotnir höfðu
verið og síðan brenndir. Fyrirbærið
var myndað frá ýmsum hliðum til að
við gætum sem best séð hauskúpumar
og lærbeinin svo að eitthvað sé nefnt.
Fjöldamorðin í Beirút hafa fengið
ríflegan skammt af fréttatímum
mánuöum saman. Okkur hefur veist sú
vafasama „ánægja” að virða fyrir
okkur hrúgur af líkum, sundurtættum
og blóðugum, og iðandi flugnasvarm
allt um kring. Á gamlárskvöld þegar
landsmenn sátu í hátíöaskapi við
skjáinn og sáu yfirlit ársfrétta, komust
þeir ekki hjá að horfa á hermenn í
Beirút sparka af alefli í nokkra dauöa
er lágu viö fætur þeirra. Er ekki komiö
nógaf svogóðu?
Hins vegar virðast innlendu
fréttirnar ekki vera í eins miklu uppá-
haldi, ég tala nú ekki um fréttamyndir
utan af landsbyggðinni. Ég sé ekki
betur en þær séu oft á tíðum styttar
rækilega.
Lesendur
i
Sigurður
Valgeirsson
Reyndar hélt ég að sjónvarpið ætti
að vera til menningarauka í staö þess
að ala á sjúklegri ofbeldishneigð hjá
þjóðinni. Ef einhverjir hafa gaman af
aö horfa á þessar myndir, þykir mér
trúlegt að það séu þeir undarlegu
einstaklingar, sem brúka ýmiss konar
ofbeldi gegn náunganum og þeim fer
fjölgandi eins og dæmin sanna. Þessar
myndir eru sjálfsagt kærkomið
„fóður” handa þeim en að okkur
hinum setur mikinn hroll svo að ekki sé
meira sagt.
Nú segir kannski einhver að þær hafi
sitt fréttalega gildi, það sé aðeins verið
að segja frá þvi sem er að gerast í
heiminum. Það má vel vera, en því
ekki að birta myndir af fómarlömbum
íslenskra brjálæðinga? Er ekki óþarfi
að sækja vatn yfir lækinn?
Nei — líklega verður ástvinum hinna
látnu hiíft viö því, en segiö mér þá
annað. Þetta fóik, sem sífellt er verið
að sýna okkur hvemig lítur út dautt,
átti það ekki sína ástvini? Það mætti
segja mér, því að þetta voru
manneskjur rétt eins og ég og þú. Er
eitthvað sem réttlætir það að sýna
okkur sí og æ hvemig þetta fólk lítur út
eftir skotárás og ýmiskonar ofbeldi?
Var ekki einhver að tala um að réttast
væri að banna ofbeldismyndir í
videoleigum? En engum virðist það
tiltökumál þó að ætlast sé til að öll f jöl-
skyldan horfi á fórnarlömb þess í
almennum fréttum. Ofbeldi er
villimennska hvort sem leikið er fyrir
kvikmyndatökuvél eða af pólitískum
toga spunnið. Það er mín skoðun.
Þess vegna get ég ekki setið þegjandi
undir þessu öllu lengur. Ef þessu linnir
ekki bráðlega, verður þulur að
tilkynna: Fréttimar eru alls ekki við
hæfi bama.
„Tilefni þessara skrífa er sýning fróttamynda i sjónvarpinu á fórnaríömbum villimannlegrar siátrunar á
saklausu fóiki, " segir Vaigerður Helgadóttir meðal annars í brófi sínu.
„Dæmdur fyrir of hátt verð á ýsuflaki”:
Kaupmaöur í raun að borga með fíökunum
Bréf frá Kaupmannasamtökunum:
Á baksiöu DV föstudag 18. mars 1983
er fréttakorn er ber yfirskrift:
„Dæmdur fyrir of hátt verð á ýsu-
flaki.” Af lestri greinarinnar verður
naumast dregin önnur ályktun en sú,
aö þar hafi kaupmaöur sá, er þar er
tilgreindur, gerst sekur um að hafa
vísvitandi áskiliö sér tólf af hundraði
ofan á eölilega álagningu, og þannig
haft ólöglega fé af viðskiptavinum
sínum. Slík ályktun er hins vegar ekki
rétt, og myndin, sem í fregninni er
dregin, erröng.
! Mál þetta er til orðið vegna
ágreinings viö Verðlagsstofnun um
verðlagningu. 1 máli þessu liggur fyrir
að innkaupsverð ýsuflakanna á
umræddum tíma var kr. 23.65, pr. kg.
en samkvæmt ákvörðun Verölags-
stofnunar mátti smásöluverö þeirra
vera kr. 24,10 pr. kg eða álagningin
1,9% (eitt komma níu af hundraði).
Samkvæmt vottoröi Þjóðhagsstofnun-
ar hefur meöikostnaöur matvöruversl-
ana á árunum 1973—1981 inel. verið
17^—21,1% af útsöluverði, sem þýðir
að álagning á innkaupsverð þarf að
vera 21—26% til að mæta þeim
kostnaði. Kaupmaðurinn lagði 14,1% á
ýsuflökin og var því í raun að borga
með þeim til þess að geta veitt
viðskiptavinum sínum þessa þjónustu.
I I málinu var upplýst, að vægi ýsu-
jflaka og þess fisks sem er undir
verðlagsákvæðum er allmikið í vísitölu
framfærslukostnaöar, en vægi þess
|minnkaði á því verðtímabili sem mál
þetta varðar. Osannað er í málinu aö
kaupmaöurinn hafi átt kost á kaupum
á lægra verði, enda sannað að út-
flutningsverð fór hækkandi í dollurum,
auk þess sem gengi krónunnar iækkaði
gagnvart dollar á tímabilinu.
Þá liggur fyrir viðurkenning
Verðlagsstofnunar á því, að fiskverðs-
ákvörðunin hafi ekki verið miðuð við
neina ákveðna krónutölu- eða
prósentuálagningu, og álit stofnunar-
innar er að sala verslana á þessari
vörutegund sé svo lítill hluti verslunar-
rekstursins, að afar litlu máli skipti
um hann, þó að álagning sé jafnvel
engin.
A þessi sjónarmið Verðlagsstofnun-
ar vilja kaupmenn ekki fallast og telja
að Verðlagsstofnun hafi meö ákvörðun
sinni ekki farið að lögum, sbr. einkum
12. gr. verðlagslaga. Fyrir því var
ágreiningi þessum skotið til dómstóla
af ákæruvaldsins hálfu, sem prófmáli
um embættistakmörk Verðlags-
stofnunar. En með því sakadómur lét
undir höfuö leggjast að virða fram
komnar yfirlýsingar Verölags-
stofnunar er fólu í sér viðurkenningu
framanritaöra staðreynda, og aðrar
varnarástæður, varð ekki hjá þvi
komist að áfrýja máli þessu til Hæsta-
réttar.
Hvert stefnir íslensk pólitík?
„Öll þessi litlu sérfram-
boð ganga ekki lengur”
8743—4532 skrifar: Ein stærsta
spumingin í dag er hvert íslensk póli-
tík stefni. Fólk er búið að missa allt
álit á pólitik og alþingismönnum.
Ekki er það skrýtið þegar maður
hugsar um hvað hefur verið að
gerast í þingsölum. Þingmenn
virðast áhugalausir. Þessir menn
eru síðan duglegastir viö að koma
þessum sljóleika yfir á andstæðinga
er kosningar nálgast.
Við þetta sjá Vilmundur Gylfason
og kvennaframboð fram á batnandi
atvinnuhorfur. Hér er þeirra tæki-
færi komið til aö blekkja Islendinga.
Vilmundur Gylfason stóð til dæmis
upp einn daginn og gekk út úr flokkn-
um, sem fætt hafði hann og alið, og
lét alþjóö vita að hann yndi sér ekki
lengur við slík trúðslæti sem hann
líkti Alþingi við.
Hann stofnaði síöan nýjan flokk,
Bandalagið. Hver er ástæðan? Jú,
hún er einfaldlega sú að hann var
orðinn hræddur um sæti sitt á þingi
þaö er ekki var víst að Alþýöu-
flokkurinn myndi lifa af kosningarn-
ar.
öll þessi litlu sérframboö ganga
ekki lengur. Ef af þeim verður og
allir ná inn þingmanni verður um
tugur mismunandi flokka og flokks-
brota á þingi. Hver ætlar þá að
mynda ríkisstjórn? Það verður
gamanaðsjá.
Mín lausn á málinu er sú að við
veltum öllum þessum gömlu jálkum
af þinginu og kjósum ungt og ferskt
blóð á þing. Þá ætti að koma á tví-
flokkakerfi á þingi með góðum og
dugandi mönnum innanborðs.
Þessi lausn er ekki í höndum þing-'
manna. Nei, kjósandi góður, lausnin
er hjá þér.