Dagblaðið Vísir - DV - 13.09.1983, Blaðsíða 15

DVi ÞRIÐJUDAGUR13. SEPTEMBER'1983.
15
Tíöarandinn Tiðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn
Skörðin milli rofabaröanna eru eins og stræti stórborgar, sem orðið hefur
fyrir kjarnorkuárás.
Vitaskuld má ekki heldur láta hann
sæta hömlulausum ágangi þó aö gott sé
í ári, en brýnust er nauðsyn í kuldatíð
að hlífa honum eftir megni við ágangi
sauðfjár og hrossa.
Reynslan sannar að fái gróður
landsins að þrauka óáreittur, þá er það
ekki ofverkið hans að harka af sér
vosbúð og kulda. Þetta getur hver
maður sannfærst um sjálfur með því
að líta inn fyrir landgræðslu-
girðingamar uppi í óbyggðunum. Þar
lifnar hverskyns yndislegur lurta-
gróður og vefur börð og lautir, nýjum
grænum skrúða.
Utan giröinganna er tíðarfarið
nákvaanlega hið sama og innan þeirra,
en þar er blessuð sauðkindin fyrir,
glorsoltin og óseöjandi og eirir engu
sem á vegi hennar verður. Þegar hún
hefur lokið sínu herskáa sumarstarfi á
afréttunum hefur gróðurlendið
skroppið saman og auðnin fært út ríki
sitt en upp úr þessum helheimi
sauðfjárræktarinnar standa rofabörð-
in á víð og dreif eins og steyttir hnefar
hinnar deyjandi móðurmoldar.
Rofabörðin risa upp úr auðninni
eins og steyttur hnefi hinnar deyj-
andi móðurmo/dar. Allar myndirnar
voru teknar fyrir réttri viku á iand-
eyðingarsvæðinu miiii Gullfoss og
Bláfells.
úr þeim nóg til að skilja hvað er á
seyði.
Reis þú rönd!
Ef hin ömurlega sýn verður ferða-
langinum um megn, svo að hann lítur
undan, þá kann svo að fara aö fyrir
döprum sjónum hans verði sauðféð
sem þarna er einlægt að bíta.
Sumar kindumar rása með
glorhungruðum dilkum yfir vindbarða
melana og sæta lagi að slita upp þau
vesölu strá, sem reynt hafa aö þrauka
af sumariö í skjóli við ávala steina.
Sumar eru kannski að dunda sér við að
nudda sér utan í rofabörðin og herða
þannig óspart á eyðingunni, ekki þó af
neinni meöfæddri fólsku, heldur til
þess eins að klóra sér þar sem þær
klæjar. Sumar hafa áttað sig á því að
efst uppi á rofaböröunum dafnar
ennþá svolítill gróöur, og þó að sá
gróður sé einmitt síðasta vörnin gegn
dauðanum, þá skilur blessuð kindin að
ekki má við svo búið standa en ræðst á
barðiö og glefsar af græögi í stráin.
En við þessa sýn fer feröalanginum
að hitna í hamsi. Hvemig í ósköpunum
víkur því við, að þessi ægilega eyðing
skuli fá að viðgangast án þess að
nokkur fái rönd við reist?
Reis þú rönd, hvíslar þá að honum
einhver innri rödd og eitt andartak er
þessum ágætismanni skapi næst að
búast til bardaga gegn ógnvaldi
óbyggðanna, en svo koma á hann
vomur: en það eru sérstakir menn á
launum hjá hinu opinbera sem eiga
með þetta! Það er ekki fyrir mig eða
annað óvarðandi fólk að blanda mér í
þetta. Ég er ekki í aöstöðu til þess að
koma neinu góðu til leiðar.
Og því miður eru þetta orð að sönnu
og nákvæmlega þannig er svo mörgu
farið í voru þjóðfélagi, sem þó er stór-
lega áfátt og þyrfti að lága. Það eru
sérstakir menn á launum hjá hinu
opinbera sem eiga aö annast um hlut-
ina og koma í veg fyrir hinn og þennan
óskunda — en þeir gera þaö ekki.
Kind og kuldi
En er nú blessuð sauökindin ein um
alla sök í þessu máli? Er ekki veörátt-
an íslenska sömuleiðis stórvirkur þátt-
takandi í hinum sigursæla hernaði
gegn gróðrinum?
Víst er um það, að veðrátta hér um
slóðir gengur nokkuö í bylgjum.
Það koma indælis hlýindaskeið
þegar menn og skepnur og gróður
hýma í bragði og allt sem er kvikt fer
að dafna til sjávar og sveita.
Það koma líka kuldaskeiö svo að líf-
ríkið kveinkar sér undan fruntaskap
frosts og vinda og einmitt þá er þörfin
mest að hlúa vel að gróðrinum og gæta
þess að leggja ekki á hann frekari
byrðar.
Versnandi tiðarfar á enga sök á eyöingu iandtins. Það nægir að Uta Ihn fyrlr landgrmðshigirðingarnar uppi i óbyggðum tU þess að sannfærast um
aö gróðurinn er einfær um að bjarga sér efsauðklndht lætur hann I friði.
MyndirBH.
y f
'ÆjJrw*%> j f- :<JLi
Sumar kindurnar rása með glorhungruðum dilkum yfir vlndbarða melana og sæta iagi að slfta upp þau vesölu strá, sem reynt hafa að þrauka af
sumarið i skjóli við ávala steina