Dagblaðið Vísir - DV - 07.02.1984, Blaðsíða 35

DV. ÞRIÐJUDAGUR 7. FEBRUAR1984.
35
DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL
Smásprettur tekinn við Viðey. Á bátnum er ekkert hlifðargler. Allt gert til klukkustund að komast á.
að loftmótstaðan verði sem minnst.
siöastliðið vor sem hann tók aftur viö
sér. Hann keypti bátinn. Og það er
einmitt báturinn hraðskreiði, Signý.
Svartur og glæsilegur bátur.
,,Eg er mjög ánægöur með þennan
bát. Hann er geysilega skemmtilegur.
Lengdin er 21 fet og í honum er 400
hestafla Corvettuvél, svokallaður
inboard-outboard mótor.”
Allt er gert til aö báturinn nái sem
mestri ferð. Þannig hefur Gunnar
ekkert hlífðargler á honum og þar með
tekst honum að halda loftmótstöðunni í
lágmarki.
Það fer því óneitanlega vel á því að
Gunnar skuli vera einn félaga í sport-
bátaklúbbnum Snarfara. Báturinn
hans ber nafnið að minnsta kosti með
rentu. Um 240 félagar eru í Snarfara,
þar af eru um 90 sem eiga báta.
En hraðinn er ekki allt í sportinu.
„Eg hef dundað mér við að veiða á sjó-
stöng. Það er alveg með ólíkindum
skemmtilegt og afslappandi að vagga
á bátnum og dorga. Maður er laus við
allt amstur og stress.”
Gunnar sagði aö þá væri einnig sér-
staklega gaman að sjá landið frá sjó,
,,og það þarf ekki að fara í löng ferða-
lög til að vera í dásamlegu umhverfi
á sjónum”.
Til gamans má geta þess að gott
veiðisvæði er við 9-baujuna á Faxaflóa
og þangað eru trillur um eina og hálfa
klukkustund að sigla. En Gunnar
þeysir þangaö á um tíu mínútum.
Sjóskíðasportið er eitt af því sem
Gunnar hefur mikinn áhuga á að efla
hér við land. Sjálfur ætlar hann út í
þetta sport og hann segir að mikill
fjöldi ungs fólks sýni sjóskiðunum
aukinnáhuga.
,,Mig langar til að taka þátt í því að
koma sjóskíðasportinu á það stig að
þaö veröi keppnisgrein. Það sem okkur
vantar fyrst og fremst er góður leið-*
beinandi, helst erlendis frá.”
Við spyrjum Gunnar hve oft hann
skreppi út á sjó yf ir sumarið?
„Það tímabil sem við getum stundað
sjóinn er tiltölulega stutt og því verður
að nota tímann vel. Eg reyni til dæmis
að fara út um allar helgar á sumrin.
Og þá skrepp ég oft á kvöldin þegar
gott veður er. Er þá kannski svona um
tvær klukkustundir.”
Gunnar sagði að endingu að mörgum
fyndist sem hann hefði of mikla báta-
dellu, sérstaklega væri „sá nýi hrað-
skreiði” einum um of.
„Eg er oft spurður að þessu. En ég
svara alltaf á sömu leiö. Að mér finnist
það allt í góðu lagi, að hafa svona
dellu. Menn eigi bara að viðurkenna
það.”
-JGH.
Karl Eiríksson, fyrrum bóndi á Öxl í Breiðuvík
BYRJAÐIA AÐ PRJÓNA LEPPA
— 7 ára gamall — Síðan hef ur hann „oft tekið í lykkju” og lopapeysurnar skipta nú þúsundum
Prjónaskapur Karls Eiríkssonar
hófst fyrir 66 árum á bænum Ytri-
Görðum í Staðarsveit á Snæfellsnesi.
Hann var þá 7 ára aö aldri. ,,Eg
byrjaði á því að prjóna leppa á mig,”
segir hann um þessa frumraun sína í
prjónaskapnum. Nú skipta peysumar
sem hann hefur prjónað þúsundum.
En prjónaskapurinn hefur ekki verið
aðalstarfið. Hann er alinn upp í sveit
og bústörfin heilluðu. Þaö var svo fyrir
þremur árum sem hann hætti sem
bóndi og flutti til Reykjavíkur, í Gilja-
selið, ásamt konu sinni, önnu Olafs-
dóttur. Þau búa þar í kjallaraíbúð hjá
einni dóttur sinni.
„Það fer ljómandi vel um okkur hér.
Eg get ekki annað sagt.” Og það fer
örugglega ljómandi vel um alla í íbúö-
inni, svo þægilegt og hlýlegt andrúms-
loftríkir.
Tekið í lykkju
Er við spuröum hve mörg börn þau
Anna eigi getur hann ekki varist því að
brosa. „Þau eru fimmtán talsins, svo
þú getur rétt ímyndað þér hvort maöur
hafi ekki tekið í lykkju.”
„Jú, mér hefur þótt gaman að
prjóna. En núna geri ég þetta kannski
frekar vegna þess að ég get ekkert
annað.” Þessiorð erusögðaf lítillæti.
— Hverkenndiþéraðprjóna?
„Eg held að það hafi verið kona sem
bjó hjá okkur og hélt talsvert upp á
mig. Annars prjónuðum við öll
systkinin.”
Og því má bæta hér viö aö allir
krakkar þeirra Karls og önnu kunna
að prjóna, „þó aö synirnir fáist nú ekki
mikið við það ennþá.”
Um þaö hvort auðvelt hafi verið aö
losna við peysurnar segir Karl að svo
hafi verið. Ymsir hafi vUjað fá þær og í
Olafsvík hafi margar f ariö.
Peysan var hlý
— Hefur veriö spurt eftir
„peysunum hans Karls”?
„Ekki held ég að ég hafi átt slíkt
Reffilegur maður, Karl, í einni lopa-
peysunni er hann hafði lokið við að
prjóna. Hann prjónar mest fyrir þær
hjá íslenskum heimilisiðnaði. Og
flestar fara peysurnar til að hlýja
Bandarikjamönnum.
vörumerki. Eg minnist þess þó að ég
hitti eitt sinn ungUng úr Olafsvík, sem
kom sérstaklega tU min og þakkaöi
mér fyrir peysuna sem hann var í
„Hún er hlý,” sagði hann.”
Flestar lopapeysumar sem Karl
prjónar selur hann hjá Islenskum
heimUisiðnaöi. Þaðan fara þær til
Bandaríkjanna og hafa Ukt og aðrar
íslenskar lopapeysur komiö sér vel í
kuldunum sem þar hafa ríkt í vetur.
— Aldreilentíþvíaðrekjaupp?
„Jú, það hefur komið fyrir. Eg
gleymi því tU dæmis ekki þegar ég kom
Ætlunin var þrjár peysur á
viku
— Hvað ertu lengi með lopapeys-
una?
„Ja, ég er nú orðinn ansi seinn að
prjóna. ÆtU ég prjóni ekki svona hálfa
aðra peysu á viku. Meiningin var að
prjóna þrjár peysur á viku en ég gafst
uppáþví.”
Viö spurðum hvort hann væri með
lopann á prjónunum er hann horfði á
sjónvarpið á kvöldin. Það reyndist
vera. „Eg prjóna oft þegar ég horfi á
sjónvarpið. Og einnig glugga ég oft í
bækur um leið og ég prjóna.”
Góö tónUst barst frá útvarpinu, rás
2, á meðan á þessari rabbstund okkar
stóð. Ekki komst hann hjá því að segja
örlítið um þessa nýju útvarpsstöð
okkar.
„Það er nú orðið svo að ég hlusta ein-
gönguá rás2.Skiptiekkiyfir. Þaðeru
Uka oft mjög skemmtileg lög hjá
þeim.”
Varla gátum við lokið við viðtaUð án
þess að grennslast fyrir um hvar hann
hefði lengst af búið.
með þrjár peysur til þeirra hjá HUdu
hf. Konumar fóru að skoða þær. „Nei,
elsku vinur, þér hefur aldeUis orðið á í
messunni,” sögðu þær og bentu mér á
að önnur brugðningin væri hvít en hin
mórauð. Svona eftir á get ég ekki
annað en hlegið að þessu.”
stafni. Stytti mér stundir með þessu.
En ég hef reyndarprjónað mikið á vél.
Kvenfélagið í sveitinni átti prjónavél
sem var lánuð á miUi bæja. Eg fékk '
véUnaoft.”
-JGH.
Prjónavél í sveitinni
„Eg ólst upp á bænum Ytri-Görðum í
Staöarsveit á Snæfellsnesi. Þaöan
flutti ég að Gröf í Breiðuvík og var þar
til ársins 1941 er ég flutti að bænum öxl
einnig í Breiðuvík. Og þar bjó ég
þangaö tU ég fluttist til Reykjavíkur.
Nú býr einn sona mrnna á öxl.”
— En að lokum, Karl, þér hefur ekki
dottið í hug að leita á náöir tækninnar
ogfáþér prjónavél?
„Ekki úr þessu. Eg prjóna nú fyrst
og fremst tU aö hafa eitthvaö fyrir
„Konurnar fóru að skoða peysurnar. „Nei, elsku vinur, þér hefur aldeilis
orðið á i messunni," sögðu þær við mig og bentu mér á að önnur brugðn-
ingin væri hvit en hin mórauð. Svona eftir á get ég ekki annað en hlegið að
þéssu."