Dagblaðið Vísir - DV - 30.04.1985, Qupperneq 34

34
DV. ÞRIÐJUDAGUR 30. APRÍL1985.
Tíðarandinn Tfðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn
Krakkarnir finna sór hesta og byrja að beisla
Reiðskóli
Fáks
heimsóttur
ur Hákon inn í. Hrönn hlaer: „Nei, þá
kitlar maöur hann i munnvikiö. Síöan
spennið þiö kverkólina.” „Hvar er
kverkólin?”spyr stelpa. „Hún er hér,”
svarar Hrönn og sýnir henni þessa
margumræddu ól.
„Eg er í annað skiptiö með Grána,”
segir Silja roggin.” Hrönn athugar
hvort beisliö sé ekki rétt sett á klárinn.
Allterílagi. .J'aröu núútmeöhann og
kembdu honum. Mundu að binda hann
viðgirðinguna.”
„Eigum viö ekki aö láta blaðamann-
inn prófa aö beisla?” segir ein stelpn-
anna. Viðkomandi, sem er eins litill
hestamaöur og hugsast getur, roönar
af skömm og biöst undan því verki.
Stelpurnar hlæja ofsalega.
Krakkarnir ljúka svo við að beisla
eitt af ööru og fara aö því loknu meö
hestana út í giröingu og kemba þeim.
Alliríútreiðartúr
HINN ÓBQSLAÐI
ÁHUGI
Skyldi nokkuö vera jafneinkennandi
fyrir Island og rigningin og rokiö? Það
viðraði ekki beint til útivistar þennan
heimsóknardag í reiðskóla Fáks í Víði-
dal. Rigningin barði bílrúðuna þegar
rennt var upp aö kaffiskúrnum hjá
hesthúsunum og vindurinn gnauðaði í
rjáfri hans. Innandyra stóö „skóla-
stjóri og yfirkennari” reiðskólans,
Hrönn Jónsdóttir, með kaffibolla í
hendi og horföi út um gluggann. Hún
lét í ljós vantrú á aö nokkrir kæmu í
skólann í þessu veðri.
„Hvar er
kverkólin?”
En viti menn. Þátttakendur á nám-
skeiðinu birtust einn af öðrum niðri í
hesthúsi. Ahuganum halda engin bönd.
Hrönn skipaöi krökkunum að taka
sér beisli og beisla sér hest. Stelpun-
um, sem voru þama í sinum síöasta
tíma, reyndist það auðvelt verk en
Hrönn sýnir þeim sem ekki eru jafn-
langt á veg komin handtökin.
„Ef hesturinn vill ekki opna munn-
inn þá. . .” „þá kreistir maður,” skýt-
„Hrönn, megum við ekki taka okkur
hnakka núna?” spyrja krakkarnir
óþolinmóðir eftir að komast á bak. Nei,
þið verðið að kemba hestunum betur,
þeir eru svo skítugir,” segir Hrönn
ákveðin. Krakkamir hlýða.
Að dálitilli stundu liðinni gefur
Hrönn þeim loks leyfi til að ná sér í
hnakka og leggja á. Það gengur mis-
jafnlega. Þeim Sigrúnu og Silju gengur
þetta verk vel. Þær em líka í seinasta
tímanum og lengst komnar. Hrönn
þarf að hjálpa flestum hinna og þaö
tekur nokkum tíma.
„Ekki fara á bak fyrr en allir eru
búnir að leggja á,” segir hún og býr sig
undir að hjálpa seinasta nemandan-
um, Hákoni.
„Hvert förum við í dag?” spyrja
krakkarnir. „Ja, það er nú það, eigum
við ekki að byr ja uppi í Gerði? ” svarar
Hrönn. „Nei, förum heldur beint í út-
reiðartúr,” stinga þær stöllur, Sigrún
og Silja, upp á. „Þetta er seinasti tím-
inn okkar.” Aðrir nemendur sam-
þykkja þessa tillögu umsvifalaust.
„Hafiði séð
vettlingana mína?”
Og þá er ekkert að vanbúnaði. Búið
er að leggja á alla hestana og krakk-
arnir stíga á bak. Sumum tekst það aö
vísu ekki fyrr en eftir nokkrar tilraun-
ir. „Hvar eru vettlingarnir minir?”
spyr Hrönn uppgefin eftir að hafa lagt
á næstum alla hestana. Þeir finnast
fljótlega.
„Haldið ykkur nú í einfaldri röð og
hver á að hugsa um sinn hest.” Með
það ríður hópurinn hægt af stað.
Otreiðartúrinn stendur í rúmlega
klukkustund.
Allir koma til baka blautir eins og
hundar af sundi dregnir, en ljómandi
af ánægju. Það er svo gaman aö vera á
hestbaki.
Ekki gekk öllum jafnvel að beisla. Silju gekk þó verkifl greifllega, enda Þegar svo loks var búifl afl beisla, kemba og leggja ó fóru allir á bak.
búin afl fara í fjóra tíma i reiðskólanum.
Hestana þurfti að kemba óflur en hnakkamir voru settir ó.
Siflan var riflifl af stafl, þrótt fyrir dumbungsveðrið, út mefl hesthúsunum
og upp ó veg. Reifltúrinn var hafinn.