Dagblaðið Vísir - DV - 08.02.1986, Blaðsíða 14

14
DV. LAUGARDAGUR 8. FEBRÚAR1986
Fjölmiðlar Fjölmiðlar Fjölmiðlar Fjölmiðlar
Það var ekkert til sparað þegar
ráðist var í að kvikmynda hina víð-
frægu og vinsselu léttmetisskáldsögu
Arthurs Haileys, „Hotel“. Það var í
upphafi gert ráð fyrir því í þessari
sjónvarpsseríu frá Wamer-bræð-
rum að einhver fullorðin díva yrði
fengin til að leika hóteleigandann,
fiú Trent - og helst að Bette gamla
Davis léki hana í fyrstu þáttunum.
Sú sem tekur við hlutverkinu af
Bette Davis er enginn aukvisi - sjálf
Anne Baxter, sem vissulega stendur
nær frú Trent í aldri en Bette Davis.
í sjónvarpsþáttunum á frú Trent að
vera 55 ára. Bette Davis er fædd 1908
og því 78 ára í ár. Anne Baxter er
fædd 1923 og því „ekki nema“ 63 ára
núna.
Formúlan klára
Arthur Hailey vissi hvað hann var
að gera þegar hann skrifaði „Hótel“.
Hann var þá orðinn þrautreyndur
formúluhöfundur, kunni að byggja
upp söguþráðinn sem reynsla er fyrir
að heldur hvað flestum lesendum
vakandi. Stórhótel í stórri, banda-
rískri borg - þar sem inn rekast þeir
ríkustu (og stöku sinnum líka þeir
fátækustu; einkum þó í atvinnuleit)
og sumir hverjir í næsta ljósfælnum
erindagjörðum.
Á risahóteli getur allt gerst. Og þar
gerist „allt“ á hverjum einasta sólar-
hring. Það umhverfi er einkar heppi-
legt fyrir sjónvarpsþætti. Auðvelt er
að byggja upp atburðarás innan hins
venjulega íjörutíumínútna ramma og
ljúka þannig hverri smásögu innan
skáldsögunnar með æskilegu niður-
lagi sérhvert sýningarkvöld. Með því
móti haldast flestir sjónvarpsáhorf-
endur við skjáinn - og þurfa þar að
auki ekki að varpa sér í öskustóna
þótt þeir missi af eins og einum
þætti. Dallas hafði þann galla að
þátturinn batt sjónvarpssjúka um of
- mörgum fannst nauðsynlegt að
horfa á hvem einasta þátt, því ella
„Hótelið“
- þar sem allt getux gerst
var hætta á að missa af einhverjum
viðburðum úr lífi átrúnaðargoðanna.
Arthur Hailey og Aaron Spelling,
framleiðandi „Hótels" fyrir Wamer-
-bræður, hafa þannig rambað á hina
fullkomnu formúlu.
„Stjórnandinn"
í langri sjónvarpsseríu, þar sem
persónufjöld mun flæða í gegn og
áhorfendur munu ekki sjá mörg
andlit nema í einum þætti, er nauð-
synlegt að hafa nokkra aðila sem
binda atburðarásina saman og
„stjóma spilinu“ eins og sagt er á
máli knattspymumanna.
Þannig er hótelstjórinn, James
Brolin (sem Peter McDermott leik-
ur), nokkurs konar miðvallarleik-
maður eða aftasti klettur í vörn -
aðilinn sem sér allt sem gerist á
hótelinu, skilur allt, veit allt og leys-
ir öll vandamál. En svo að áhorfend-
ur fari ekki að fá leið á hótelstjóran-
um, eins og menn jafnan fá á almætt-
inu - þá er frú Trent höfð búandi
uppi í þakíbúð eins og guð eða að
minnsta kosti guðsmóðir - og auðvit-
að er það hún sem öllu bjargar ef
allt kemst í þrot. Áhorfendur fengu
forsmekk af valdi hennar, hjarta-
gæsku og viti þegar hún leysti vand-
ann sem spratt af því að skyndikonu
var nauðgað innan veggja hins
sómakæra hótels.
Stjómandinn er klár, eigandinn er
voldugur og góður - og hótelið sjálft
er algjört himnaríki í að komast,
jafnt fyrir gesti sem starfsfólk. Því
fengum við að kynnast í fyrsta þætti.
Áhugasamt starfsfólk sem kann að
klæða sig, koma fram og tala - því
opnast allar dyr og framinn er vís.
Gestir sem brjóta kristileg siðalög-
mál og umgengnisreglur hótelsins
munu fá makleg málagjöld. „Hótel"
mun næstu vikumar sýna íslenskum
sjónvarpsáhorfendum inn í þægileg-
an gerviheim hins bandaríska?????
HILDUR
FINNSDÓTTIR
FÁRAST YFIR
FJÖLMIÐLUM
Ég ætla sko bara að vera ég eins
og Bryndís, eða þannig, og játa strax:
Mér dettur hreinlega ekki í hug að
fjalla hér um „málefni og slíkt“, eins
og hún Agnes Bragadóttir orðaði það
svo snyrtilega um daginn. Maður
hefur svo sem séð óhugnanlega mál-
efrialega fjölmiðlaumfjöllun fólks á
borð við Bríeti Héðinsdóttur og
Halldór Halldórsson, en hefur nokk-
ur maður áhuga á svoleiðis torfi?
Nei, þá er sko skemmtilegra að spá
í hálsbindi og neðanþindarsyndir á
skjánum.
Eg þóttist hafa gert meiriháttar
uppgötvun á miðvikudaginn var: Frá
því að veðurfræðingamir í sjón-
varpinu fengu nýju, fínu kortin sín
höfðu þeir, líklega í gleði sinni, ein-
göngu spáð einmuna tíð - og staðið
við það! Tannlæknirinn minn, sem
varð vitni að þessari hugljómun, var
í fyrstu alveg jafnhrifinn og ég en
af því að hann er sérlega glöggur
náungi var hann fljótur að finna
sennilegri skýringu:
- Þetta fínirí er auðvitað svo rosa-
lega dýrt að þeim hefur bara verið
uppálagt að nota hvert kort sem
oftast, sagði hann. Já, hugsaði ég
dálítið döpur, og meira að segja búið
að rífa stólinn undan rassinum á
þeim.
- Hvað finnst þér annars um allar
Að „stökkva yfir karakterinn“
þessar breytingar á sjónvarpinu?
spurði hann.
Nú, ég sagði að auðvitað litist mér
bara bærilega á þetta allt saman:
Greinilegur fjörkippur kominn í
dagskrána, nýja „settið" hans Ingva
Hrafhs ofsalega smart og Edda
Andrésar eins og fædd á skerminum.
Hins vegar væri mér engin launung
á því að ég hefði verið alveg jafn-
lukkuleg - ef ekki bara lukkulegri -
á meðan hún var alfarið í fréttaöflun
og lét aðra um að þylja. Persónulega
hefði mig heldur ekki þyrst neitt í
margboðuð persónulegheit frétta-
stjórans, en nennti hins vegar
ómögulega að æsa mig yfir sjálfum-
gleðinni og belgingnum - legði raun-
ar metnað minn í það þessa dagana
að vera jákvæð eins og ríkisstjómin
og biði spennt eftir töfratækinu sem
losa ætti fréttaflytjendur við pappirs-
farganið, svo að þeir gætu orðið
ennþá persónulegri.
Ekki gátum við stillt okkur um að
ræða lauslega frammistöðu Þor-
steins Pálssonar og Svavars Gestson-
ar er þeir sátu fyrir svörum í sjón-
varpssal fyrr í vikunni. Auðvitað
forðuðumst við málefnin og ræddum
bara um mennina sjálfa, það sem
raunverulega skiptir máli í svona
keppni um framkomu og orðheppni:
hálstau og raddbeitingu, áunninn og
meðfæddan sjarma o.s.frv. Niður-
staðan varð sú að Svavar hefði tví-
mælalaust haft vinninginn. Hins
vegar áttum við erfitt með að koma
okkur saman um það hvað hefði
ráðið úrslitum. Ég er svo glysgjöm
að ég veðjaði á bindið en það taldi
hann af og frá enda annar hver strák-
ur sem birtist á skjánum með bleikt
bindi.
- Nei, blessuð vertu, sagði hann
og mundaði borinn. - Það var auðvit-
að hláturinn. Þama tók sig greini-
lega upp gamall hlátur sem allir vom
löngu búnir að gleyma - og Svavar
kannski líka. Soldið nervös drengur-
inn, og líklega ótaktískt af honum
að hlæja svona tvisvar, en þú skalt
ekki reyna að þræta fyrir að það
hafi hoppað í þér hjartað eins og
hinum stelþunum.
Hvor þeirra er málefnalegri?
Hvarflaði ekki að mér. Beindi þess
í stað talinu fimlega að hugsanlegum
áhrifum Kristínar Ólafsdóttur og
Bryndísar Schram á hjartað í honum
sólarhring síðar.
- Ó, já, þær vom yndislegar, báðar
tvær, en fannst þér Kristín nú ekki
pínulítið svona málefnalegri, ha?
Ekki gat ég neitað því enda mann-
eskjan (fyrir utan það að vera næst-
um því eins mikið skyld mér og Sig-
urjón Pétursson, sem er aftur minna
skyldur mér heldur en Jón Baldvin)
með svo miklu meiri reynslu, búin
að vera fyrsti varamaður í sveit-
arstjóm Akureyrar og allt. Svo benti
ég honum á þau klókindi Kristínar
að nota þama gullið tækifæri til að
syngja sig inn í hjörtu kjósenda með
orðunum „söngvar mínir em ykkar
söngvar".
Já, nú mætti söngfuglinn Davíð
heldur betur fara að vara sig, en
ekki bara á henni. Bryndís gæti
greinilega orðið stórhættuleg líka;
ef ekki að yfirlögðu ráði þá bara með
asnaspörkum!
Það flökraði svona að mér, eftir
að ég hafði kvatt tannlækninn, að
þama væri kominn efniviður í stpr-
kostlega kvikmynd. Hún gæti t.d.
heitið Borgarlíf og fjallað um tungu-
gæslumennina Þór og Danna í enda-
lausum ævintýrum á borgarstjómar-
fundum, í kirkjum borgarinnar og
svoleiðis. Þetta gæti orðið svona
blönduð afinælismynd á kosningaári
með eitthvað fyrir alla. Ég held að
hann Þráinn Bertelsson (sem er
reyndar álíka mikið skyldur mér og
Sigurjón, Kristín og Jón Baldvin að
vestan, en minna en Ómar Ragnars-
son að austan) ætti bara að drífa í
þessu. Myndin þyrfti ekki að kosta
nokkum skapaðan hlut - afmælis-
borgin sæi sjálfkrafa fyrir leiktjöld-
um og leikurum og Davíð myndi
örugglega auglýsa hana gratis á
öndvegissúlunum.
Ég veit ekki ennþá hvemig tann-
lækninum mínum leist á Hótel Heil-
agan Gregoríus við fyrstu sýn, en
sonur minn fussaði ógurlega og
fannst eðlilegra að kalla þetta Heil-
aga hótelstjórann. Ég lét hins vegar
huggast eftir brunann ó Syðragaffli
og er eiginlega ofsafegin að allir
skuli vera svona góðir þama á hótel-
inu; maður sefur bara ekkert vel eftir
að hafa horft á mikinn fautaskap og
fyllirí og framhjáhald. í stuttu en
fróðlegu viðtali í HP lofar þýðandinn
okkur reyndar einhverju pínkup-
onsulitlu af því síðastnefnda, en
þetta ku vera „mjög skiljanlegt fólk“
sem „heldur framhjá af sömu ástæð-
um og við hin en ekki af því að það
sé að reyna að fá olíusamninga
undirritaða“. Þá vaknar sú spuming
hvort bensínið væri ekki miklu bil-
legra héma ef við værum frjólslynd-
ari í þessum efnum. Hvað sem því
líður þá er ég bara lukkuleg með
nýja löðrið og finnst ómaklegt af
fyrmefhdum syni mínum að líkja því
við kínverska karatemynd.
Hann Eiríkur Hauksson, heavy
metal maður úr Gaggó Vest (því
miður ekkert skyldur mér en „kom-
inn út af Jóa Kon.“ að eigin sögn)
nefndi það á líðandi stundu að hans
aðferð við að „stökkva yfir karakter-
inn“ væri að brynja sig skinnklæðum
og skröltandi keðjum áður en hann
hefði sig inn í sviðsljósið. Ég só ekki
betur en að fólkinu þama umhverfis
hann í sjónvarpssalnum fyndist
þetta einmitt vera mergurinn móls-
ins. Og varla hefðu aðrir sviðsljósál-
far hreyft mótmælum.