Dagblaðið Vísir - DV - 14.07.1986, Blaðsíða 4

4
MÁNUDAGUR 14. JÚLl 1986.
Fréttir
Guðmundur J. Guðmundsson:
Fylgi eigin sannfæringu
- en ekki óskum miðstjómar Alþýðubandalagsins
„Máli þessu er algerlega lokið af
minni hálíu,“ sagði Guðmundur J.
Guðmundsson í samtali við DV í gær.
„Það hefur komið í ljós að ég tengist
á engan hátt þessu Hafskipsmáli. I dag
mun ég því tilkynna forseta neðri
deildar að ég ætli að taka aftur sæti
á þingi. Einnig mun ég tilkynna
stjómum Verkamannasambandsins og
Dagsbrúnar að ég sé reiðubúinn að
hefja fyrri störf.“
Guðmundur sagðist enn ekki hafa
ákveðið hvort harrn mundi mæta á
fúnd miðstjómar Alþýðubandalagsins
í kvöld þar sem mál hans verður til
umræðu. „En ég held þingsæti mínu
hvað sem miðstjóm Alþýðubandalags-
ins ségir. Ég er kosinn á þing til að
fylgja eigin sannfæriiigu en ekki
óskum miðstjómar Alþýðubandalags-
ins eða kröfúm einhverra tíu til
fimmtán manna klíkufunda úti á landi.
En ef Alþýðubandalagsmenn vilja láta
á það reyna hvort ég hafi tilskilinn
kjósendafjölda á bak við mig, þá þeir
um það.“
Eins og flestir vita reyndi Guðmund-
ur síðastliðinn föstudag að endur-
greiða Albert Guðmundssyni 100
þúsund krónur sem harrn segist hafa
þegið frá honum árið 1983. En Albert
endursendi ávísun Guðmundar og
sagði að Guðmundur hefði alltaf vitað
hvaðan peningamir komu. Þeir hefðu
komið frá Björgólfi Guðmundssyni,
fyrrum forstjóra Halskips, og því hefði
hann ekkert með þá að gera. Auk þess
hefði verið um 120 þúsund krónur að
Guðmundur J. Guðmundsson: Ekki svartsýnni á manniifið en áður.
ræða, en ekki 100 þúsund eins og
Guðmundur hefúr haldið fram. DV
spurði Guðmund hvað honum fyndist
um þetta mál og hvaða skýringar hann
hefði á viðbrögðum Alberts.
„Þetta mál hefur verið mér harms-
efiii. Ég er sár og leiður yfir því að
missa gamlan vin. Ég er sleginn yfir
þessu. Samt veit ég ekki af hverju
Albert brást svona við. Þó held ég að
þetta bréf mitt hafi komið á frekar
slæmum tíma. Albert hefitr verið und-
ir miklum þrýstingi undanfarið og er
enn.“
Aðspurður sagði Guðmundur að
hann mundi láta lögfræðinga sína
ákveða hvað nú ætti að gera við pen-
ingana sem Albert endursendi honum.
Guðmundur sagði að lokum að at-
burðir síðustu vikna hefðu fengið
mikið á sig. „Eftir að hafa lent í þessu
máli þá verð ég að segja það að hver
sá sem gengur í gegnum svona hluti
þarf að vera vel andlega og líkamlega
hraustur og fjölskylda hans ekki síð-
ur. En á þessum leiðindadögum var
þó eitt og annað sem gerði mann bjart-
sýnan á lífið og tilveruna. Ég hef
fengið svo mikið af bréfúm og skeytum
og blómum og ég veit ekki hvað, frá
mönnum úr öllum flokkum og öllum
stéttum, frá fólki sem ég þekki nánast
ekki neitt. Mér finnst svo mikill hlý-
hugur í þessu að þrátt fynr að þetta
hafi verið ömurlegir dagar og and-
styggilegir þá held ég að ég sé ekki
svartsýnni á mannlífið en áður,“ sagði
Guðmundur J. Guðmundsson.
-EA
Flugvélaflaka leitað á Grænlandsjökli á ný
- án aðstoðar íslendinga
fslendingar munu ekki taka þátt í
leit að bandarískum flugvélaflökum á
Grænlandsjökli sem gerð verður í
sumar, en árið 1983 aðstoðuðu þeir
Bandaríkjamenn við leit að sömu flug-
vélum og áttu leitartæki í eigu
Háskólans stærstan þátt í því að flök-
in fúndust.
Hópur Bandaríkjamanna, sem kall-
ar sig Greenland Expedition Society,
kemur til landsins um helgina og ligg-
ur leið þeirra héðan upp á Grænland-
sjökul þar sem finna þarf flökin aftur.
„Félagið er búið að kaupa réttinn á
að grafa flökin upp en þama er um
að ræða átta bandarískar stríðsflug-
vélar sem nauðlentu á jöklinum árið
1945 og hafa nú gífurlegt söfriunar-
gildi,“ sagði Amgrímur Hermannsson
frá Flugbjörgunarsveitinni en hann
var einn þeirra fslendinga sem aðstoð-
uðu við leitina 83 ásamt öðrum frá
Raunvísindastofriun Háskólans. „Það
er raunar ekki þörf fyrir hjálp okkar
núna, ferð þessi er mest til undir-
búnings því að grafa vélamar upp
næsta vor, en þær liggja á 70 m dýpi
í jöklinum. Þá kemur hins vegar að
okkur að hjálpa til við uppgröftinn.“
-BTH
í dag mælir Dagfari
Bjamargreiðamir
Engum blöðum er um það að fletta
að þeir Albert Guðmundsson og
Guðmundur J. Guðmundsson em
frægustu vinir íslandssögunnar.
Lengi vel hafa þeir Gunnar á Hlíða-
renda og Njálssynir haft vinninginn
en sú vinátta entist þeim landnáms-
mönnunum til æviloka eins og tíðast
er um þá sem sverjast í fóstbræðra-
lag. Fóstbræður fortíðarinnar hafa
nefriilega flestir hverjir fallið í þá
gröf að standa með vinum sínum
ftam í rauðan dauðann. Vinátta Al-
berts og Guðmundar hefur það fram
yfir önnur fóstbræðralög, að hún
hefúr fallið í annan og óvæntan far-
veg og er að því leyti óvanaleg, að
þeir vinimir hafa engan veginn
hugsað sér að gjalda fyrir vináttuna.
Þannig fór Guðmundur fram á sér-
staka lögreglurannsókn þegar
honum þótti vináttan ganga of langt
og nú em þeir vinimir famir að
skiptast á bréfum sem birt em í fjöl-
miðlum til að ekki fari milli mála
hvemig þessi vinátta hefur gengið
fyrir sig. Um tíma hélt maður að
Álbert hefði gert Guðmundi hálf-
gerðan bj amargreiða þegar hann gaf
honum peningana til Floridaferðar-
innar.
Nú er hins vegar að koma í ljós
að þetta er öfugt. Það er Guðmundur
sem hefúr gert Albert bjamargreiða
með því að taka við peningum frá
honum. Albert var nefnilega bara
milligöngumaður og Guðmundur
vissi allan tímann að peningamir
komu frá Björgúlfi Guðmundssyni
sem er sagður vinur þeirra beggja.
Albert þurfti þess vegna aldrei að
koma nálægt þessu máli því Björg-
úifur hefði getað afhent Guðmundi
peningana sjálfur í krafli þeirrar
vináttu sem ríkti þeirra í milli. Með
því að taka við peningunum af Al-
bert var Guðmundur eingöngu að
gera Albert bjamargreiða, sem Al-
bert dauðsér eftir.
Eftir að Guðmundur grípur til þess
ráðs að saka Albert blásaklausan
um að hafa afhent honum peninga,
sem fengnir vom með ólögmætum
hætti, nennir Albert greinilega ekki
lengur að púkka upp á þennan vin-
skap og segir þessa sögu eins og hún
er.
Hann nennir ekki lengur að vera
blóraböggull fyrir menn sem segjast
vera vinir hans, meðan þeir hafa
gott af því, en skella svo allri skuld-
inni á hann þegar það hentar í
innanflokksátökum hjá allaböllum.
Albert hefur sjálfcagt lengst af hald-
ið að heilsubótarstyrkurinn hafi
verið vinargreiði, sem Guðmundur
hafi metið sem slíkan. En þegar
Guðmundur sendir Albert bréf í
gegnum fjölmiðlana og sakar hann
um bjamargreiða og ólöglegar pen-
ingagjafir, er auðvitað ástæðulaust
fyrir Albert að þegja lengur um
sannleikann. Hann hefur ekki áhuga
á bjamargreiðum frá Guðmundi.
Þó að bréfin sem lesin em upp í
fjölmiðlunum séu hjartnæm og
elskuleg eins og vera ber milli
manna sem em frægustu vinir á ís-
landi, dylst víst engum að hér em
engin ástarbréf á ferðinni. Guð-
mundur sakar Albert um óheiðar-
leika, Albert sakar Guðmund um að
tala gegn sinni betri vitund. Verður
óneitanlega fróðlegt að heyra næsta
bréf og þamæsta bréf, enda ekki á
hverjum degi sem vináttusambönd-
um er viðhaldið með bjamargreiðum
í gegnum fréttastofur. Guðmundur
hlýtur að útskýra það nánar hvað
hann á við þegar hann segir Albert
hafa fengið peningana frá Björgúlfi
með ólögmætum hætti og Albert
hlýtur að sanna þá fullyrðingu sína
að Guðmundur hafi allan tímann
vitað að Hafekip var að styrkja hann
til Florida.
Næstu bréf munu fjalla um það.
Og svo er stóra spumingin: hvað
varð um tuttugu þúsund krónumar?
Albert segist hafa afhent Guðmundi
eitt hundrað og tuttugu þúsund
krónur. Guðmundur neitar að hafa
tekið við nema hundrað þúsund
krónum. Hvað varð um mismuninn?
Um það er ágreiningur þeirra vin-
anna í milli og það er ekki á hverjum
degi, sem fjármálaráðherra og
verkalýðsleiðtogi ásaka hvor annan
um að hafa stungið tuttugu þúsund
krónum í vasann án þess að viður-
kenna það. Kannski vinur þeirra
beggja, Björgúlfúr i Hafckip, geti
bætt við einum bjamargreiða með
útskýringum á því? Kannski getur
Björgúlfur farið að skrifa prívatbréf
til birtingar í fjölmiðlum og sýnt
þannig fram á, hvemig þessi vin-
skapur gekk fyrir sig, þegar allt er
lagt saman?
Bjamargreiðamir em orðnir
margir í þessu máli sem sýnir best
hvað það er gott að eiga vini til að
halla sér að þegar einhver þarf á
bjamargreiðum að halda. Þetta
vissu þeir líka Gunnar og Njálssyn-
ir. Þeir höfðu bara enga fjölmiðla til
að koma bjamargreiðunum á fram-
færi. Þess vegna neyddust þeir til
að standa hver með öðrum fram í
rauðan dauðann.
Dagfari