Dagblaðið Vísir - DV - 03.12.1987, Blaðsíða 17

Dagblaðið Vísir - DV - 03.12.1987, Blaðsíða 17
FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 1987. 17 Er nám fúll vinna? „Og breytingarnar hafa líklega hnikað meiru til í skólanum en allar saman- lagðar tilraunir sérfræðinga til að breyta honum.“ Til eru margar skoðanir á hlut- verki skóla. Almenn skólastefna, t.d. nýsamþykkt drög að eins konar stefnuskrá kennara í framhalds- skólum, snýst um markmið eins og að þroska einstaklinginn, efla gagnrýna hugsun, auka almenna og sérhæfða þekkingu og fleira í þeim dúr. Þar er minna sagt um hvaða hlutverki skóli gegni í að gera nemandann að nothæfu vinnuafli eða tryggan tilteknu efnahags- og stjórnkerfi. Ekki í lausu lofti Menn geta deilt um flest ofan- skráð. ,í þvílíkum umræðum er oftar en ekki látið líta svo út sem skóli sé frekar sjálfstæð, jafnvel einangruð stofnun sem þróast mest fyrir áhrif nemenda og starfsfólks og í einhverju samræmi við misvel mótaða stefnu yfirvalda mennta- og fjármála; eða þá lagabálks um skólastigið. Það sem gleymist eða er vísvitandi falið er margþætt og misvel sýnileg taug milli skóla og samfélagsins; allra hliða þess. Þessi tengsl eru svo sterk að mönnum ber að líta svo á að skóli starfi og þróist með átökum milli allra þátta samfélagsins (er leitast við að móta skólana að „þörfum sínum“) og svo aftur nema og starfsfólks (er reyna að móta eigið starf samkvæmt lítið samstemmdum hugmyndum eða hagsmunum). Og ekki nóg með það: þegar á heildina er litið og til langs tíma hafa öfl og kröfur sam- félagsins betur. Skólar eru því fremur speglar tiltekins þjóðfélags- ástands en mótendur hverju sinni, þó svo þeir móti vissulega samtíð- ina eins og áður var tæpt á, eða, með öðrum orðum: Skólinn verkar fremur sem uppalandi sérhæfðs og lítt gagnrýnins vinnuafls en sem boðberi nýjunga; hann er íhalds- samur hvað efnahags- og stjórn- kerfi varðar. En um leið (og í minna mæli) ber hann andstæður þessa í sér; einfaldlega vegna þess aö bar- átta andstæðra höfuðstétta og hugmynda nær þangað, rétt eins og til annarra stofnana. Vilji kenn- arar, nemendur, verjendur skóla- kerfisins eða gagnrýnendur þess, setja saman sanna stefnuskrá KjaUaiinn Ari Trausti Guðmundsson jarðfræðingur, kennari í MS verða þeir að segja hvað átt er við með þroska einstaklingsins, gagn- rýnni hugsun, frjálsara námi, aukinni þekkingu og öðrum þeim hugtökum sem svífa nú í lausu lofti. Hvorum megin hryggjar eru menn? Hraðar breytingar Þótt ég nefni ekki nákvæmar töl-' ur er öllum kunnugt um að framhaldsskólum og nemendum í þeim hefur fjölgað langt umfram hlutfall það sem var fyrir aldaljórð- ungi. í stað um það bil þriðjungs unglinga fara nú þrír fjórðu hlutar árgangs í framhaldsskóla. Um leið hefur samfélagið breyst nokkuð: Tilboðum til unglinga, bæði varð- andi vinnu og frístundir hefur fiölgað, félagsstarf er margþættara en áður, fiölmiðlabylgjan rís og rís, vinnuálag fólks hefur aukist og allt stúss varðandi fatnað, skemmtan- ir, vín og kynlíf færist æ neðar í aldursröðina. Allt endurspeglast þetta í skóla- starfi. Auðvitað. Og breytingarnar hafa líklega hnikað meiru til í skól- anum en allar samanlagðar til- raunir sérfræðinga til aö breyta honum. En það fáránlega við allt málið er þetta: Athygli allra hefur helst beinst að aðgerðum yfirvalda, kennara eða nemenda í skólamál- um en hitt „gleymst". Menn eru uppteknir af smáhópum sem.pota í kross með rekum en sjá ekki jarð- ýtuna sem ryður skólanum hægt og bítandi á undan sér. Óhæft vinnuálag Fyrir tæpum tveimur árum var kannað í Menntaskólanum við Sund hve margir nemendur ynnu með námi. Þetta var ekki úrtaks- könnun og um 90% nemenda svöruðu. í ljós kom að tæp 60% nemenda unnu með námi, allt frá fáeinum stundum j viku upp í 20 til 40 stundir, flestir á bilinu 10-20 vikustundir. Hæst hlutfall vinn- andi nemenda var í 4. og síðasta bekk; um 70%. Hugleiðingarnar um skólann í þessum pistli og ofangreindar tölur eru settar hér fram af ákveðnu til- efni. Nú nýverið var vinnukönnun endurtekin í MS með líkum hætti en heldur ítarlegri spurningum. Kemur þá fram að um 50% nem- enda vinna með námi og eru stelpur þar í meirihluta eða 62,6% á móti 42,7% stráka (sjá meðf. mynd). Nú eru það nemar í 3. og 4. bekk sem vinna mest og áber- andi að nærri 80% af öllum stelpum í efsta bekk vinna með námi. Ríf- lega þriðjungur nema vinnur.6-20 stundir á viku. Og svo kom líka í ljós að um 30% stráka og 40% stelpna unnu með námi í 9. bekk grunnskólans í fyrra. Ymislegt annað kom fram for- vitnilegt. Bílaeign er veruleg meðal nemenda og um 75 nemendur (um 10%) verða að sjá fyrir sér sjálfir. Um % nemenda segja vikueyðslu (má líklega túlka sem vasapeninga án fata- og námsgagnakaupa) vera á bilinu 1000-3000 krónur en 10-14% nema eyða 3000-5000 kr. á viku. Ástæðu vinnu töldu flestir vera ósk um sem mest fiárhagslegt sjálfstæði og mjög margir nefndu einnig að þeir ynnu til þess að geta veitt sér meira en ella. Þegar þess er gætt að nemandi á að skila af sér um 34-36 kennslu- stundum (má telja um 35 klst. með hléum og frímínútum) og 5-10 klst. á viku til náms utan kennslustunda er auðsætt að ekki er allt með felldu. Við 40-45 klst. skólavikuna bætist nefnilega um 10 stunda vinna að meðaltali hjá helmingi nemenda. Er þá komið sama óhæfa vinnuálagið og sést meðal vinnandi fólks; sömu tölur og meðaltöl Kjararannsóknamefndar sem ein- kenna ísland í flokki iðnþjóða. Eralltílagi? Hvað býr til viðhorf nemenda til vinnu? Hvað neyðir margan nem- andann til vinnu? Hverjar verða afleiðingar þessa þegar til lengdar lætur? Svörin em mörg en þeirra er að leita, fyrst og fremst, í um- hverfi skólanna; í aðalhugmynda- fræðinni sem miðlað er, í gangverki efnahagslífsins (t.d. þörf á ódýra, hreyfanlegu vinnuafli á þenslutímum) og í áróðri fyrir sem mestum vörukaupum - fyrir nú utan eitt: fiárhagserfiðleika margra heimila. Stjórnvöld, atvinnurek- endur og yfirmenn menntamála bera miklu meiri ábyrgð á þessu ófremdarástandi, sem ég leyfi mér að kalla svo, en nemendur, kennar- ar og flestir foreldrar. Einn nemandi sagði við mig: - Hjá mér er skólinn í öðru, stundum þriðja sæti. Hefði ég átt að benda honum á að í samfélagi, sem bygg- ist á sem skjótustum gróða ein- staklinga, lúti skólinn oftar en ekki hugmyndum skammsýni og stund- arhagsmuna? Ari Trausti Guðmundsson l.bekkur 2. bekkur 3. bekkur 4. bekkur Samtals „Um 50% nemenda vinna með námi og eru stelpur þar í meirihluta, eða 62,6% á móti 42,7% stráka“. Stöndum saman Á vegum verkalýðsfélaga og sam- banda um allt land fer nú fram víðtæk umræða um undirbúning að kröfugerð fyrir næstu kjara- samninga, en eins og allir vita eru kjarasamningar flestra aöildarfé- laga ASÍ lausir um áramót. Kjarasamningar þeir sem gerðir voru á síðasta ári, bæði í febrúar og desember, vora um margt óvenjulegir. Þar voru farnar nýjar leiðir og mér er til efs að kjara- samningar hafi fengið öllu meiri umfiöllun, bæði í fiölmiðlum og manna á meðal, en jólaföstusamn- ingamir. Bæði í febrúar og desember var lögð áhersla á að lægstu laun hækkuðu meira en önnur. Þá var og lögð mikil áhersla á þau mark- mið að ná tökum á verðbólgu og koma á stöðugleika í efnahagslíf- inu, þannig að fbrsendur til að auka kaupmátt væru fyrir hendi. Það var samdóma álit flestra að þarna væri verið að gera tímamótasamn- inga; það hlyti að vera allra hagur, ekki síst láglaunafólks, að verðlag væri stöðugt. En Adam var ekki lengi í para- dís, hvorki atvinnurekendur né ríkisvaldið hafa staðið við sinn hlut samninganna. Verkalýðshreyfing- in ein hefur staðið við samningana. Aukið launaskrið á hinum svokall- aða frjálsa markaði hefur orðið til þess að launabilið hefur breikkað og launahlutföll sjaldan eða aldrei verið eins óhagstæð láglauna- manninum, þrátt fyrir þá umfram- KjaHarinn Hansína Á. Stefánsdóttir starfsmaður Verslunarmanna- félags Árnessýslu hækkun sem lægstu laun fengu í desembersamningunum. Þá voru samningar fiármálaráð- herra (kosningasamningar) við opinbera starfsmenn öðruvísi upp byggðir en samningar ASÍ við at- vinnurekendur. Ekki var lögð sérstök áhersla á lægstu laun held- ur fóru prósentuhækkanir óskert- ar upp allan launastigann. Áhrifa þessa gætti mjög fljótt í aukinni þenslu, þrátt fyrir að ýmsir reyndu að klóra í bakkann með því að segja að launahækkanir opinberra starfsmanna hefðu ekki verðbólgu- hvetjandi áhrif og skiptu í raun sáralitlu eða engu máli. En það þarf að borga launin og eina leið ríkisins til aukinna tekna er skatt- lagning og/eða hækkun ýmissa þjónustugjalda. Það kom líka á daginn, þegar ný ríkisstjórn sá dagsins ljós, að kom- ið var að því að greiða kosninga- víxlana. Nýr fiármálaráðherra boðaði aukna og nýja skattheimtu því það var ekki nóg í kassanum. Eitt af því fyrsta sem á var lagt var söluskattur á matvæli. Enn sem fyrr var það láglaunafólkið sem ætlað var að axla byrðarnar en það er augljóst að matarskatturinn er þyngstur hjá þeim sem fara með stærstan hluta launa sinna í matar- kaup. Það er erfitt að gera sér grein fyrir því nú hvernig að næstu kjarasamningum verður staðið. Viöræðum Verkamannasam- bandsins við atvinnurekendur hefur verið slitið og framkvæmda- stjórn VMSÍ hefur hvatt aðildarfé- lögin til að undirbúa aðgerðir strax um áramót. Eins og nú horfir eru allar líkur á því að félögin eða landssambönd- in gangi til samninga hvert í sínu lagi - án samráðs. Á því leikur enginn vafi að slíkt er atvinnurek- endum mjög til hagsbóta; sundruð hreyfing er veikari en sameinuð og því auðveldari viðfangs. En hvers vegna eram við sundr- uð? Eru markmið okkar allra ekki þau sömu, viljum við ekki öll bæta kjör þeirra sem verst eru settir og auka jöfnuð í þjóðfélaginu? Þessum spurningum svara ég hiklaust játandi. Við erum öll að vinna að því sama. Af hverju getum við þá ekki sest niður og komið okkur saman um leiðir? Á þessu er engin einhlít skýring, hins vegar má leiða getum aö því af hverju þetta er svona. Ein skýr- inganna er að mínu mati sú að á undanförnum árum hafa ýmis öfl í þjóðfélaginu séð sér hag í því að koma á innbyrðis sundrungu í verkalýðshreyfingunni. Þessi öfl hafa stuðlað að aukinni tortryggni milli hinna ýmsu hópa launa- manna og einnig milli landshluta. Má sem dæmi nefna togstreitu þá sem orðin er á milli fiskvinnslu- fólks annars vegar og annarra launþega hins vegar. Það er búið að fá fiskvinnslufólkið til að trúa því að hagsmunum þess sé ævin- lega fórnað fyrir hagsmuni ann- arra. Þá eiga yfirborganir ekki hvað minnsta þátt í því hvernig komið er fyrir verkalýðshreyfingunni. Það segir sig sjálft að þær hafa orð- ið til þess að fólk hættir að trúa á verkalýðsfélögin, þar sem þau hafa engin áhrif á kaup og kjör þess. Þar eru þaö augljóslega atvinnurek- endur sem bera alla ábyrgð. Þeir vita sem er, að slík er sérhyggjan oröin í þjóöfélaginu að hver hugsar eingöngu um sjálfan sig, hagsmun- ir annarra skipta ekki máli. Það hlýtur að vera okkur öllum ljóst að því meiri sem samstaðan er þvi meiri líkur era á að okkur verði eitthvað ágengt. Við verðum að láta af þeim ljóta leik að níða skóinn hvert niöur af öðru. Hætt- um að kenna öðrum um þótt við náum ekki öllu því fram sem við viljum. Hættum að leita að söku- dólgi þótt árangurinn sé annar en við áttum von á. Látum ekki stundarhagsmuni einstakra hópa villa okkur sýn. Stöndum saman í baráttunni við sameinað atvinnurekendavald, stöndum vörð um þau réttindi sem við höfum náð, oft með mikilli bar- áttu, og hjálpumst að því að sækja ný. Vinnum saman og sköpum betra og réttlátara þjóðfélag. Hansína Á. Stefánsdóttir „Eins og nú horfir eru allar líkur á því að félögin eða landssamböndin gangi til samninga hvert í sínu lagi - án sam- ráðs.“

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.