Dagblaðið Vísir - DV - 06.08.1988, Blaðsíða 18

LAUGARDAGUR 6. ÁGÚST 1988.
Anna á Hesteyri - bam náttúrunnar:
„Ég hafði kindina á baðinu
Þaö var búið að láta það í ljós viö
tíðindamann DV, sem átti leið um
Austflrði á dögunum, að í Mjóafirð-
inum byggi allsérstök kona að nafni
Anna Marta Guðmundsdóttir, öðru
nafni Anna á Hesteyri, Jú, blaðamað-
ur hafði heyrt hennar lítillega getið
áður, til dæmis þegar forseti Islands,
Vigdís Finnbogadóttir, var á Aust-
fjörðum í opinberri heimsókn og
kom við í Mjóafirði. Viö komu Vig-
dísar hafði Anna fært forsetanum
forláta ramma sem hún hafði búið
til sjálf. Þessi rammi var alsettur
marglitum skeljum sem Anna hafði
tínt í Mjóafirðinum.
Þegar tíðindamann bar að garöi á
Hesteyri var Anna úti á túni að binda
saman girðinguna í kringum bæinn
með snæri.
Tannlaus í þykkri úlpu
„Ég verð að gera við girðinguna
mína til þess að kindurnar mínar
flæki sig ekki í járndraslinu,“ sagði
hún. „Það er gott við mig, heimilis-
fólkið á Brekku, alltaf tilbúið að
hjálpa mér. Sigfús bóndi (sonur Vil-
hjálms Hjálmarssonar) hefur hjálpað
mér mikið við að lagfæra girðinguna.
Ég veit ekki hvar ég væri án þeirra."
Þarna skundaði hún um í stígvél-
um og pilsi og þykkri úlpu í glaðasól-
skini. Auk þess hafði hún ekki sett
fólsku tennurnar upp í sig. Og þorði
blaðamaður aö sjálfsögðu ekki að
minnastorði á það. Tannleysið skipti
hana greinilega engu.
„Ég nota ekki tennurnar nema ef
ég þarf að bíta á eða þegar ég fer í
heimsókn á aðra bæi,“ sagði Anna
að fyrra bragði og glotti hressilega
sínu tannlausa brosi.
„Gibba gibb“
Það var strax ljóst að þarna var
glaðlegt náttúrubam á ferð sem lét
hégóma bæjarbúa lítið á sig fá. Svo
mikið náttúrubarn er hún að kind-
umar, „vinkonur minar“, eins og
hún kallar þær, svara hennar fyrsta
kalli.
Sannast sagna átti maður von á að
hér væri ein enn þjóðsagan sprottin.
Svo reyndist hins vegar ekki vera.
Hún gerði sér lítið fyrir og kallaði
„gibba gibb“ nokkrum sinnum háum
rómi og það leið ekki á löngu áður
en nokkrar kindur komu aðvífandi.
„Kindurnar eru mjög skynsamar
skepnur sem hafa alltaf verið van-
metnar. Ef það er farið rétt að þeim
geta þær verið mjög vitrar.
Það gróf í einni kind hjá mér um
daginn og ég hafði hana inni á baði
hjá mér, blessunina, og það kemur
Anna er mikill listamaður I sér og býr jafnan til fjölda fallegra skeljaramma
árlega. Á þessari skemmtilegu mynd er hún búin að setja upp I sig tennurn-
ar. Sjáiði muninn.
fyrir, þegar ég skrepp í heimsókn á
aðra bæi, að ég hef nokkrar kindur
meðferðis,“ sagði Anna en hún á 100
kindur en með lömbunum eru þær
200 talsins. Auk þess er hún með 20
hænsni.
„Þær meiða mann
ekki, blessaðar“
„Hænurnar mínar eru orðnar
svo gamlar að þær eru hættar að
verpa en ég hef gaman af þeim,“
sagði hún og væntumþykjan skein
úr augunum á henni.
Allt í kringum okkur á Hesteyri
voru kríur á ferh. Blaðamaður var
að vonum ekkert ánægður með þaö.
Anna var fljót að taka eftir hræðslu-
glampanum í augum blaðamanns og
sagði:
„Þær meiða mann ekki, blessaöar
kríurnar. Það er rétt að maður fái
eitt og eitt kropp í hausinn. Þær eru
besta vömin gegn varginum. Kríurn-
ar rífast bara örlítið enda eru þær
með ungana sína núna, svo skíta þær
stundum á mann af hræðslu. Kríu-
greyin eru mjög skynsamir fuglar
þótt þær séu ekki hugaðar.
Konumar ættu að
vera rétthærri
„Ég er bóndi, ekki bóndakona," sagói Anna. „Ég vil helst að konan sé réttmeiri en karlinn,“ sagði hún og brosti tannlausu brosi framan i Ijósmyndara DV.
DV-myndir GVA
Þegar blaðamaður minntist á
hvernig væri aö vera bóndakona brá
hún hvatlega viö og sagðist ekki vilja
láta kalla sig bóndakonu heldur
bónda. í framhaldi af því var hún
spurð hvort hún væri mikill jafnrétt-
issinni í sér og svaraði hún um hæl:
„Ja,“ sagði hún, „ég vildi helst að
konan hefði meiri rétt en karlarnir.
Annars vildi ég hvergi annars staðar
vera en hér. Ég þekki ekkert annað.
Svo eftir að Jón gamli Daníelsson
settist að hjá mér verð ég að hugsa
um hann, karlinn. Hann er orðinn
svolítið veikburða eftir að hann lenti
í slysinu,“ sagöi hún.
Jón, sem er orðinn 87 ára gamall,
var ekki á sama máli og sagðist ætla
að standa í báðar lappimar þegar
hann yrði níræður. En hann sat fyr-
ir framan veröndina á húsinu og var
að sjóða saman kerru sem hafði lið-
ast í sundur.
Varð undir traktor
Okkur lék forvitni á aö vita í
hvaða slysi hann hefði lent og kom
í ljós að þau voru tvö. Fyrir um 12
árum hafði hann orðið undir traktor.
Úlpan hans hafði flækst í gírstöng-
inni og við það hafði traktorinn
hrokkið úr gír og Jón dottið undir
traktorinn. Anna sá hvar traktorinn
var kominn á fulla ferð og þeystist
aö honum og gat stöðvað hann.
„Ég sá hvar hann var að hverfa
undir traktorinn," sagði Anna, „og
þorði ekki að líta niður þar sem ég
hélt að hann Jón væri kominn í
klessu. Svo sá ég bara allt í einu að
hann var risinn upp.
Samt sem áður þurfti hann að vera
á spítala í nokkurn tíma því hann
hafði slasast á bringunni. Það var
undravert að sex vikum síðar var
hann farinn að vinna aftur eins og
ekkert hefði ískorist.
Tók bílpróf á sextugsaldri
Fyrir tveimur árum datt hann
svo ofan af húsþakinu hér er hann
var að gera við og slasaðist á öðrum
fætinum og hefur ekki geta staöið
lengi í fæturna síðan.