Dagblaðið Vísir - DV - 06.08.1988, Page 33

LAUGARDAGUR 6. ÁGÚST 1988.
45
Eg hef afskipti af stjórranálum
Oflítil
Á aöalgötunni, Corso, standa
menn og konur með myndir af
brunnum fótum og fóngum með
jámfötur á höfðinu. Þau eru að
safna undirskriftum gegn Kho-
meini.
Þegar maður er búinn að undir-
rita andstyggð sína á Khomeini (og
íyrirgera þeirri vegabréfsáritun),
þá vilja þau næst aö maður geíi
þeim fyrir frímerkjum. Þau ætla
nefnilega að senda Khomeini eigin-
handaráritun manns. Pósturinn
hlýtur að vera með einhver sér-
fargjöld undir eiginhandaráritanir,
því þau verða fúl ef maður gefur
minna en fimm þúsund lírur.
Mér finnst að þau gætu sett fleiri
en eina í hvert umslag. Og svo veit
ég að það kostar 1.350 undir bréf
til útlandsins sem Khomeini er í.
Þar sem ég æddi niður Corso for-
hðinn dag með stefnu á pósthúsið,
stökk svarinn andstæðingur Kho-
meinis í veg fyrir mig og klauf mig
í bringu niður með ferðaskrifborð-
inu (það er spjald með klemmu og
í klemmunni pappír).
„Skrifa undir gegn Khomeini,
frú,“ sagði hann ákveðinn.
„Þýðir ekki, ég á engan pening,"
svaraði ég og hélt ég snerti taug.
„Skiptir engu,“ sagði hann eftir
örstutt hik, en of langt til að ekki
kæmist upp um hann.
„Löngu búin,“ reyndi ég.
„Aftur,“ sagði hann óg sneri
ferðaskrifborðinu í sárinu.
„Ungi maður,“ sagði ég þá. „Ég
hef þrisvar skrifað undir gegn Kho-
meini. Ég hef skrifað undir með
Paiestínumönnum og gegn ísraels-
mönnum. Ég skrifaði undir gegn
kjarnorkuverinu í Montalto og með
húsnæðislausum og gegn smá-
fuglaveiðiniii og kraföist aukinnar
götulýsingar með kvennahreyfing-
unni.
Og hvar er þetta allt í dag?
Khomeini situr enn á sínum stól.
ísraelsmenn kúga Palestínumenn.
Kjarnorkuverið í Montalto verður
brátt tekið í notkun, standandi í
vatni upp aö hnjám. Það eru 40.000
fjölskyldur á götunni, smáfuglarn-
ir eru útdauöir og nauðgunum
fjölgar.
Þú sérð, að vilji minn er einskis
virði. og undirskrift mín einskis
megnug. Orð mín eru of lítil.“
Þá dró hann ferðaskrifborðið úr
bringu mér og leyfði mér að fara.
Of stór?
Það er svo lítiö um íslensk dag-
blöð hér á Rómarsvæðinu, að við
neyðumst til að flysja kartöflumar
á II Messagiero. Það er helst að fólk
troði blöðum meðfram í jólapakka.
Þannig eignumst við oft þijú eintök
af sama nóvemberblaðinu í febr-
úar. Flysjum við þá ótrauð á tvö
eintakanna. Svo gerist það að hing-
að slæðist blað með ferðamanni.
Þá búuni við náttúrulega við
nokkra fréttasneyð. En þökk sé
landbúnaðarafurðabögglum og
nokkru renniríi undanfarið, hefur
mér tekist að komast yfir frétt árs-
ins svo til í heild sinni.
Ég er frá mér af hrifningu. Hug-
rekkiö, að dusta rykið af hugmynd
sem var hlegin í hel þegar hún kom
fyrst fram. Ég man ekki hver fékk
hana í upphafi, en vondir menn
vonuðu að hann væri dáinn og
teikningamar farnar í gröfina með
honum.
í talfæri
Auður Haralds
Við Reykvíkingar getum verið
stolt af borgarstjóranum okkar.
Pater Courage mættur á tjamar-
bakkann að taka skóflustungur,
áöur en teikningar hafa verið fylli-
lega samþykktar. Hvar gerist þetta
annars staðar? Ekki hér. Hér koma
menn engu í verk. Að vísu hélt
þetta atriði vöku fyrir mér í nokkr-
ar nætur. Hvernig tekur maður
skóflustungur í jafnþunnt efni og
vatn? í ofanálímdum frá Ellingsen
með ausu frá Biering.
Og ekki er PC (þessu má ekki
rugla saman við P2, sem var maf-
íu-frímúrarafélag) fyrr farinn að
sulla í Tiörninni, en þröngsýni al-
múgans hefur upp raust sína:
Heimtröðin of þröng, byijar nöldr-
ið.
Og hvað með það? Menn geta
bara siglt upp að ráðhúsinu. Það
má hefja gondólaútgerð á Tjörn-
inni. Nýtt atvinnutækifæri og
eflaust keypti Útvegsbankinn
hlutabréf. „Feneyjar íslands" tæki
sig ekki illa út í ferðabækhngum.
Gondólakostinn mætti fullnýta
með því að leigja feðram hann á
sunnudögum til að róa bömum sín-
um um það sem eftir verður af
Tjörninni. Eflaust þyrfti að leggja
tundurdufl í kringum Himin-
sprænuna til aö verja hana reyk-
vískum fjölskyldum, en það yrði
nú svo örlítið brot af kostnaði.
Svo hef ég eftir áreiðanlegum
heimildum, Velvakanda sem barst
í hafra- og rúgmélsböggli, að fugla-
líf muni eyðast af Tiörninni.
Veislugestir í ráðhúsinu munu
fleygja vindlastubbum út um
gluggana og endurnar gleypa
stubbana. Þá deyja þær út tóbaks-
eitrun.
Ég trúi nú hvorugu, að endumar
séu svona vitlausar eða að fjárveit-
ing hafi ekki fengist fyrir ösku-
bökkum. Þar fyrir útan er þetta
h§lber skammsýni, því hverfi end-
umar, eflast hornsíhn. Þá verður
hægt að setja upp niðursuðuverk-
smiðju í Iðnó og selja Rússum.
Þetta hefur sem sé líka sína kosti,
sé rétt á haldiö.
Síðan frétti ég að Pater Courage
væri kominn með mann í vinnu
bara við að taka við mótmælum.
Gjörði maðurinn það með háðs-
brosi á vör, enda lítið að marka
þótt 15% borgarbúa skrifuðu undir
á fyrsta korterinu. í sama blaði var
mynd af Tiörninni, hálffullri af
möl.
Flott
Aldrei, aldrei er ráðist í fram-
kvæmdir af viðlíka krafti hér á ítal-
íu (svo nebbnum við ekkert aö
sjaldan eru sjúkrahús eða bama-
heimih reist með ööru eins trukki
heima). Nei, hér er eintómt slen,
doði og eymingjaskapur, hér
drukknar aht í skriffmnsku og
þvælu.
En þó er eitt viö ítölsku'þjóðina
sem vekur lotningu mína:
Ef Davíð hefði farið að skurka í
ástfólginni tjörn hér í Róm,- þá
hefðu ítalir skotið Davíð.
Þijár Breiðfjörðsvísur - tvær eftir aðra
Um þína minning skartar skært
Margur hagyrðingurinn hefur ort
um það efni sem þessi vísa fjallar
um. En það hef ég fyrir satt að hún
sé eftir Sigurð Breiðfjörð:
Að lifa kátur
líst mér máti bestur,
þó að bjáti eitthvað á,
að því hlátur gera má.
Og þessi mun líka vera eftir hann:
Létt er elh að bera bleika
bömum sínum kæmm hjá,
þegar hrelhst hyggjan veika,
huggim nærir beggja þá.
Hér kemur svo-sú þriðja úr sömu
smiðju:
Viö dáhtið vinarhót,
sem vesöld mína bæti,
hvorki völd á hönd né fót
hef ég þá fyrir kæti.
Sú næsta er frá þeim tímum þegar
enn vom nefnd hin fomu mánaöa-
nöfn. En hver getur frætt mig um
höfundinn sem fylgir þessari vísu?
Þaut í byljum Þorri kah,
þeytti kynstrum snjóa.
Eftir skilur hulinn hjah.
Hvað skal segja hún Góa?
Helgi Alexandersson
Marga Vídahnana hefur maöur
heyrt nefnda. En hver skyldi sá
vera sem þessa vísu orti og heitir
eða hefur borið Guðmundamafn?
Má ei nærast önd af önd,
- ýmsu blærinn stynur -
Ahtal' færist hönd frá hönd,
hjartdkæri vinur.
Ástir og bamayndi
Þórunn Elfa Magnúsdóttir er
fædd í Reykjavík en dvaldist á upp-
vaxtarárum sínum hjá móðursyst-
ur sinni og bónda hennar í Þingeyj-
arsýslu. Snemma kom hún þó aftur
th Reykjavíkur til þess að leita sér
menntunar og hefur verið hér bú-
sett mestan hluta ævi sinnar sem
húsfreyja, móðir og rithöfundur.
Fyrsta bók hennar, Dætur Reykja-
víkur, kom út 1933. Síðan hefur hún
gefið út tugi bóka: smásögur, skáld-
sögur, barnabækur, minningar og
eitt ljóðakver. Hún hefur og samiö
útvarpsleikrit og haldið fjölda er-
inda í útvarp. Hér em nokkrar vís-
ur eftir hana.
1.
Flest þó gleymist, fátt sé kært,
fækki í huga ljóði,
um þína minning skartar skært
og skín í hjartans sjóði.
2.
Gleði mína gleymskan tók,
græt ég hljótt í leynum,
ljóð og draumur lokuð bók,
ljúfust ást í meinum.
3.
Lágur himinn, lítil jörð
lífsvon mína byrgja.
Sigldi ég yfir feigðarfjörö
fáir mundu syrgja.
4.
Löng mín eru hðin ár,
lýjast fætur, þyngjast spor,
syrtir yfir, sviöa tár,
sakna ég þín, mitt æskuvor.
5.
Hýr á brá er hrundin smá,
heit um kinn og varaijóð,
augun skína skær og blá,
skemmtileg og morgungóð.
6.
Dóttirin mín, mín,
mér ætíð skín, skín,
fögur og fin, fín
funasál þín, þín.
Rjóð er sem rós, rós
rösk hlýtur hrós, hrós,
hugar mild drós, drós,
dafnar sem ljós, ljós.
7.
Þar sumar er í sveit
og sól um hémð skín
og hjaröir hlaupa á beit
um hugarlöndin þín.
Áttu þér yndisrann
í draumaparadís.
Veit ég þér vorið ann,
mín væna, litla dis.
Hjónabandsvisa
Fyrir mörgum ámm sat ég við
dánarbeð góðs vinar. Báðir vissum
viö mætavel að hverju stefndi og
um það þurfti ekki að fjölyrða. En
konan hans var nýlátin, fór fyrr en
varði, og ég hlaut að minnast á
hana. Hjónabandið var bamlaust,
slétt og fellt á yfirborðinu, enda
bæði ráðsett þegar til sambúðar
var stofnað. Bæði vildu ráða að sín-
um hluta og kannski rúmlega það.
En allt haföi þetta gengið í fjömtiu
ár, þrátt fyrir allt. Þau vom hin
ljúfustu í öllum samskiptum við
annaö fólk en samkomulag þeirra
heföi mátt vera betra.
Þessi vinur minn var þokkalega
hagmæltur og fékk ég að heyra vís-
ur hans þegar þær vom nýortar
en síðan var ekki meira um þær
talað. Þær voru ortar honum til
hugarhægðar.
Já, hún var svosem ágætiskona,
hún Guðríður, sagði hann, og var
að samsinna því sem ég haföi sagt
um eiginkonuna. En bara ekki fyr-
ir mig, bætti hann strax við. Þar
passaði hún ekki. Ég var kannski
stríðinn stundum. En vísumar
mínar lét ég hana ekki heyra. Sú
Síðasta var nú svona:
Fjandalega fór um mig,
frelsi mínu sviptur,
lærði fyrst að þekkja þig
þegar ég var giftur.
Svo hló hann. Við kvöddumst
eins og venjulega. En þetta varð
síðasta heimsóknin mín. Stutt varð
á milli þeirra hjónanna. Viö jarðar-
förina hans hlaut ég að taka eftir
því aö enn vom ekki öli kransa-
blómin fölnuð á leiði eiginkonunn-
ar.
Jón úr Vör,
Fannborg 7, Kópavogi.
Kannski er rétt að láta þess getið
að ég mun ekki láta til mín heyra
næstu fjórar vikumar. _j