Dagblaðið Vísir - DV - 31.10.1988, Blaðsíða 19

MÁNUDAGUR 31. OKTÓBER 1988.
19
Lengi getur vont versnað
Á íslandi er komin fram á sjónar-
sviðiö ný ríkisstjóm undir verk-
stjóm laxveiðimannsins Stein-
gríms Hermannssonar sem allflest-
ir, ef ekki allir, íslendingar virðast
trúa og treysta hvað svo sem frá
honum kemur. En ekki er Stein-
grímur einn á skútunni. Hann hef-
ur að venju með sér einvalalið, já,
bæði Alþýðuflokkinn, að ekki nú
minnst á Alþýðubandalagið.
Nú hljóta allir íslendingar að líta
björtum augum fram á veginn og
eiga von á að geta lifað í vellysting-
um praktuglega næstu mánuðina,
enda heldur félagi Ólafur um spari-
baukinn.
Ólafs þáttur Ragnars
Hvaö skyldu þessir blessaðir
menn nú ætla að gera svo lífvæn-
legt verði að búa á íslandi?
Jú „lifrarprinsinn", formaður
Alþýðubandalagsins, vinur fátæka
fólksins, svo ég tali nú ekki um
gamla fólksins, ætlar að bjarga
hriplekum ríkiskassa með því að
leggja þriggja milljarða aukaskatt
á launafólk ásamt því að klípa tölu-
verðan hluta af hinu óhóflega fjár-
magni (að því er hann virðist
halda) sem elstu borgarar þessa
lands eiga rétt á að fá til sinna brýn-
ustu nauðþurfta. - Já, nú skal þess
gætt að enginn íslendingur fari yfir
„móöuna miklu" með peninga tjár-
málaráðherrans.
Ég hef alltaf haldið að það teldist
dyggð að geta sparað nokkrar
krónur um ævidagana til að geta
fleytt sér á síðustu ævikvöldin. Að
KjaUaiinn
Steindór. Karvelsson
sölumaður
sjálfsögðu eru eldri borgarar ís-
lands búnir að borga sinn hlut til
þjóðarbúsins, og kannski vel það,
og ættu því að öllu eðlilegu að geta
lifað að mestu áhyggjulaust síðustu
ár ævinnar. Þetta hélt ég að jafn-
sprenglæröur maður og „friöar-
postulinn" ætti að vita.
En því miður, „lengi getur vont
versnað“, eins og máltækið segir.
Ekki veit ég hvort ég er farinn að
tapa minni en það er eins og mig
rámi í að þetta sé hinn sami maður
og notaði siði frumskógarmannsins
Tarsans, barði sér á brjóst og hróp-
aöi svo hátt að heyrðist um allt
land: „Burt með matarskattinn
hans Jóns Baldvins.“
Nú er Ólafur Ragnar nýr og betri
maður, enda farinn að borða hollan
„Það sem eftir stendur er að margir
íslenskir stjórnmálamenn, svo og aðrir
háttsettir embætismenn, virðast hafa
ansi litla ábyrgðartilfinningu og þurfa
ekki að taka ábyrgð á sínum gjörðum.“
„En af hverju skyldu námsmenn nú vera aó horfa til félaga Svavars?" spyr greinarhöfundur.
íslenskan mat að hætti Bryndísar
Schram. Og auðvitað er Ólafur
kurteis að herramannasiö og þakk-
ar Bryndísi máltíðina með þvi að
ganga harðast manna fram í því
að verja matarskattinn mannsins
hennar, Jóns Baldvins.
Svona eiga herramenn að vera!
Ekki er ein báran stök
En ekki er formaðurinn Ólafur
einn í flokki þó að flokksmönnum
hans fari nú sífellt fækkandi, sem
ekki er að furða ef höfuðið hagar
sér svona, því eftir höfðinu dansa
limirnir. Nei, þarna er einnig inn-
anbúðar höfðingi að nafni Svavar
sem vafalaust allir námsmenn
þekkja og líta nú bænaraugum til.
En af hveiju skyldu námsmenn
nú vera að horfa til félaga Svavars?
Jú, ætli hann hafi ekki, þegar hann
taldi Alþýðubandalagið vera að
deyja út, lofað því að kæmist hann
í aðstöðu til að ráða einhverju
skyldi sko ekki standa á honum að
námsmenn fengju full námslán.
Koma tímar, koma ráð. Svavar
kemst því miður í aöstöðuna um-
ræddu (sem hann hefur sennilega
aldrei reiknað með).
Nú var úr vöndu að ráða. Hvað
átti nú aö gera við stóru loforðin?
Eins og allir vita er félagi Svavar
greindur maður og var ekki í vand-
ræðum með þetta. Hann beitti fyrir
sig kunnri Álþýðubandalagsvörn.
Því miður, krakkar mínir, vondu
mennirnir í hinum flokkunum
eyddu svo miklu úr peningakass-
anum hans félaga Ólafs að það er
ekkert eftir handa ykkur. Svona fór
um sjóferð þá.
Hver er ábyrgur?
Hvemig á maður að skilja svona
málflutning eins og að framan er
rakinn? Hvað er það sem eftir
stendur? Svari nú hver fyrir sig.
Nú er ég ekki að segja að þessir
herramenn séu einu íslensku
stjórnmálamennirnir sem svona
haga sér. Nei, því fer fjarri, þeir eru
sko fleiri, en það bætir samt ekki
þá sem að framan er getið.
Það sem eftir stendur er að marg-
ir íslenskir stjórnmálamenn, svo
og aðrir háttsettir embættismenn,
virðast hafa ansi litla ábyrgðartil-
fmningu og þurfa ekki að taka
ábyrgð á sínum gjörðum, sama
hversu vitlausar þær kunna að
vera.
Er það tilfellið að aldrei sé ætlun-
in að standa við það sem sagt er
eða lofað?
Slæmt er ef satt er.
Steindór Karvelsson
Og þjóðin sýpur hveljur
Hvalveiðistefna íslendinga er í
dauðateygjunum en forvígismenn
hennar láta samt ekki deigan síga.
Enn á ný skal erlendum ofbeldis-
seggjúm og innlendum meðreiðar-
sveinum þeirra kennt að sannir
íslendingar láta ekki kúga sig. Þeir
skutla sinn hval hvað sem tautar
og raular. Fjölmiðlakórinn, sem
stutt hefur við bakið á Halldóri Á.
og félögum, er orðinn nokkuð hjá-
róma en aöalpersónurnar láta sér
ekki segjast.
En það sem gleymst hefur í um-
ræðunni um þessa farsakenndu
framhaldssögu er að hún snýst um
annað og meira en hval. Hér birtist
nefnilega í óvenjuskýru ljósi í senn
skopleg og ógnvænleg hlið á ís-
lensku þjóðfélagi; þjóðremba,
skammsýni og tilhneiging til þess
að heyja stóru stríðin um hunda-
þúfurnar (sbr. afnám z-unnar og
hundahald).
Það er heldur hjákátlegt að þjóð,
sem böðuð er í erlendri sorp-
menningu, spýti í lófana til þess að
verja reisn sína og þjóömenningu
í líki Hvals lif.
Samsafn ótíndra?
Sá sjóndapri sjálfbirgingsháttur,
sem einkennt hefur framgöngu
ráðamanna í þessu máli, er ef til
vill góður og gildur í íþróttum. En
það er eitt að vera fyrirliði Fram
og annað að vera „forward" í
KjaHaiinn
Jakob Smári
sálfræðingur
„Það gengur ekki til lengdar að lýsa umhverfisverndarsamtökum ávallt sem samsafni ótindra bófa og misind-
ismanna," segir hér meðal annars.
„Fjölmiðlakórinn, sem stutt hefur við
bakið á Halldóri Á. og félögum, er orð-
inn nokkuð hjáróma en aðalpersón-
urnar láta sér ekki segjast.“
Framsóknarflokknum. Það gengur
ekki til lengdar aö lýsa umhverfis-
verndarsamtökum ávallt sem sam-
safni ótíndra bófa og misindis-
manna. Það er mál til komið að
skríöa upp úr sandkassanum og
viðurkenna að hér er hugsjónafólk
á ferð sem um margt berst fyrir
okkar eigin hagsmunum.
Slík afstaða er í senn sú eina sem
er vænleg til árangurs og um leið
okkur sæmandi sem lýðræðisþjóð.
Okkur er líka lífsnauðsyn sem
smáþjóð að sýna skoðunum ann-
arra tilhlýðilega virðingu (hvort
sem við erum þeim sammála eða
ekki). Bjóðum því fulltrúum um-
hverfissinna til viðræðna og jafn-
vel samstarfs í stað þess að hlaupa
á milli viðskiptaaðila okkar erlend-
is sem fremur taka mið af þrýstingi
en rökum.
Gagnrýni hefur skort
Á þessum tímamótum er mikil-
vægast aö við lærum öll okkar lex-
íu. Fyrst og fremst þurfa fjölmiðlar
að skoða sinn nafla, þeir hafa alger-
lega brugðist sínu hlutverki í
hvalamálinu. Skort hefur gagnrýni
á „vísindaáætlunina" og kröfur um
skýra réttlætingu á henni.
Samhliða hefur skort aðhald frá
íjölmiölum þegar stjórnmálamenn
hafa sumir hverjir vakiö upp
drauga og lýst fijálsum skoðana-
skiptum sem hættulegum hags-
munum þjóðarinnar.
Jakob Smári