Dagblaðið Vísir - DV - 13.01.1990, Page 26

34
LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 1990.
Sérstæð sakamál
Tunglsýki
Á aðfangadagskvöld fyrir nokkr-
um árum kom maður einn í óvænta
heimsókn í hús eitt í Dordogne í
Frakkiandi. Áður en kvöldið var á
enda hafði óhugnanlegt morð verið
framið og kona og tvær dætur
hennar lágu bundnar á gólfmu. En
hver var sá seki? Gömul sakamála-
saga eftir George Simenon um lög-
regluforingjann Maigret kom
rannsóknarlögreglunni á sporið.
Klukkan var orðin fimm á að-
fangadag og Gaelle, átján ára, var
ein heima að pakka innjólagjöfum.
Skyndilega heyrði hún umgang við
útidymar. Þegar hún opnaði þær
skaust maður með hettu á höfðinu
fram hjá henni og inn í húsið. í
hendinni var hann með langan
hníf.
Gaelle byrjaði að hrópa á hjálp
en maðurinn með hettuna greip þá
harkalega um hálsinn á henni og
þaggaði niður í henni. Síðan batt
hann á henni hendumar, límdi
heftiplástur fyrir munninn og lok-
aði hana inni í skáp.
Síminn hringir
Húsið, sem þetta gerðist í, er um
fimm kílómetra fyrir norðaustan
Utla franska bæinn Bergerac og þar
eð það stendur eitt og sér heyrði
enginn til Gaelle þegar hún kaÚaði
á hjálp.
Er ókunni maðurinn hafði lokað
hana inni í skápnum settist hann
inn í skreytta stofuna og líklega
hefur honum leiðst biðin því hann
kveikti á jólatrénu.
'Þetta kvöld var tungl fullt.
Klukkustundu síðar kom móðir
GaeUe, fráskilda kennslukonan
Francoise NataUs, heim ásamt
yngri dótturinni, Nicole, sem var
fjórtán ára. Áður en móðirin gat
áttað sig á því sem gerst hafði á
heimiU hennar hafði maðurinn
með hettuna fært handlegina á
henni aftur fyrir bak og bundið þá.
Bauð honum fé
„Þú mátt taka allt sem þú vilt,"
sagði Francoise skelfd. „BíUnn
líka. Ég lofa að hafa ekki samband
við lögregluna. En þú mátt ekki
gera dætrum mínum rnein." Þegj-
andi tók ókunni maðurinn veski
Francoise. { því fann hann 200
franka og greiðslukort. Þessu stakk
hann 1 vasann. Svo límdi hann
heftiplástur fyrir munninn á Fran-
coise og ýtti henni inn í skápinn til
Gaelle. Þá sneri hann sér að Nic-
ole, sem var sem lömuð af hræðslu,
og byijaði að binda á henni hend-
urnar.
Á sama augnabliki hringdi sím-
inn. Ókunni maðurinn horfði um
stimd á hann en sagði svo skipandi
röddu: „Svaraðu, stelpa, en láttu
eins og ekkert sé að. Vekirðu grun-
semdir um að eitthvað sé að drep
ég þig.“
Faðirinn kemur
ávettvang
Nicole svaraði hikandi í símann.
Það reyndist vera faðir hennar sem
var að hringja. Hann hét Jacques
Royere og var kaupsýslumaður.
Hann sagði nokkur orð við Nicole
sem sagði að Francoise, móðir
hennar, væri ekki heima.
En Jacques hafði fengið grun-
semdir um að ekki væri allt með
felldu. Hann taldi sig hafa greint
hræðslu í rödd Nicole og þar að
auki var hann búinn að segja Fran-
coise að hann myndi hringja um
sexleytið. Þau höfðu ákveðið að
Francis Leroy.
fara síðar um kvöldið saman til
messu með dætrunum. Gripinn
hræðslu hljóp Jacques út í bíl sinn
og ók heim til konu sinnar fyrrver-
andi-og dætra en þangað var aðeins
umi hálfur kfiómetri. Útidymar
stóðu opnar og hann gekk inn.
Sjö hnífstungur
Inni í stofunni blasti við honum
ljót sýn. Francoise og dætumar
tvær lágu bundnar á gólfinu, hver
við annarrar hlið. Yfir þeim stóð
maður með hettu yfir höfðinu og
hann hélt annarri höndinni hátt.
Jacques rak upp óp og hljóp til
mannsins. Hann sá hins vegar ekki
fyrr en of seint að maðurinn meö
hettuna hélt á hníf. Á síðustu
stundu reyndi Jacques að víkja sér
undan er maðurinn ætlaði að
stinga hann. Hnífurinn fór í jakk-
ann og skar á hann gat. Jacques
taldi nú einu björgun sína að flýja
en þegar hann hljóp af stað tók
ókunni maðurinn á rás á eftir hon-
um.
Jacques Royere hafði ekki hlaup-
ið langt þegar maðurinn með hníf-
inn náði honum. Það var í garðin-
um fyrir framan húsið. Þar drap
hann hann með sjö hnífstungum.
Bókin sem
varðvísbending
Morðinginn fór ekki aftur inn í
húsið og það bjargaði lífi Francoise
og dætranna tveggja. Hann stökk
inn í bíl sinn og ók burt.
Fyrir hádegi á jóladag fundust
mæðgumar í húsinu. Lögreglan
fann nánast ekki neitt sem gat
komið henni á sporið. Hins vegar
fékk Pierre Maire lögregluforingi
hugmynd sem honum fannst afar
áhugaverð. Á undanfömum sex
áram höföu verið framin sex önnur
morð þama í héraðinu. Maöur með
hettu yfir höfðinu hafði drepið sex
konur. Og í öllum tiMkum hafði
verið farið eins að. Hendur kvenn-
anna höfðu verið bundnar fyrir
aftan bak en síðan hafði veriö límd-
ur heftiplástur fyrir munninn á
þeim svo þær gætu ekki hrópað á
Gaelle, dóttir Francoise.
hjálp. Loks hafði maðurinn með
hettuna stungið þær til bana og á
eftir leikið líkin illa með hnífnum.
Önnurvísbending
Maire lögregluforingi fór nú aö
lesa skýrslur um fyrri morðin á
þessum slóðum. Þá varð honum
ljóst að öll höfðu þau verið framin
þegar tungl var fullt. Þá sá hann
að fyrsta morðið hafði verið framið
nokkmm mánuðum eftir að byijað
hafði verið á töku sjónvarpskvik-
myndar þama í héraðinu um sum-
arið 1978. Myndin var byggð á sögu
sakamálahöfundarins nafntogaða
Georges Simenon, „Vitfirringurinn
frá Bergerac", en ein söguhetja
Simenons er lögregluforinginn
Maigret sem oft hefur sést leikinn
á hvíta tjaldinu og í sjónvarpi.
Bókin hafði verið skrifuð löngu
áður en nú tók Maire lögreglufor-
ingi hana fram og eftir því sem
hann las meira fannst honum hann
greina æ fleira sameiginlegt með
sögunni og morðunum þama í hér-
aðinu. Hann fór því að líta svo á
að einn og sami maðurinn hefði
framið öll sjö morðin og að hann
væri vitskertur, tunglsjúkur líkt
og morðinginn í sögu Simenons.
Gamaltmál
styður kenninguna
Maire ákvað nú að vinna að lausn
morðgátunnar á kerfisbundinn
hátt með sakamálsöguna í huga.
Hann hóf leit í gömlum skjölum og
eftir nokkum lestur komst hann
að því að árið 1964 hafði verið fram-
ið morð í bænum Saintes í næsta
héraði. Morðinginn hafði fundist
og reyndist hann vera Francis
Leroy, þá tvítugur að aldri. Hann
hafði bundið konu, keflað hana og
kastað inn í skáp en síðan hafði
hann stungið hana til bana með
hníf. Morðið haföi verið framið er
tungl var fullt.
Maire komst að því við eftir-
grennslan að Leroy hafði setið í
fangelsi í níu ár en hafði þá verið
látinn laus. Var það árið 1973. Þá
hafði hann flust heim til foreldra
sinna í Perigueux, bæ í næsta ná-
grenni við Bergerac. Hann var nú
á fimmtugsaldri, ókvæntur og
dæmigerður góðborgari sem gerði
mikið til að bæta hag ungs fólks
og fátækra.
Klofinn persónuleiki
Maire var hugsi um stund er
hann haföi lesið um mál Leroys og
kynnt sér hvar hann nú var og
hvemig orð fór af honum. Gat ver-
ið að þessi maður, sem hugsaði svo
mjög um hag ungmenna og fá-
tækra, hefði framið sjö morð? Ma-
ire fannst það að vísu ólíklegt en
var engu að síður staðráðinn í að
afla enn betri upplýsinga um þenn-
an mann, sem rak reiðskóla.
Lögregluforinginn hringdi því til
lögreglunnar í Perigueux og hann
hafði ekki rætt lengi við starfsfé-
laga sinn þar er hann komst að því
að til var önnur og dekkri hlið á
Leroy, svo dökk reyndar að segja
mátti að maöurinn væri klofinn
persónuleiki.
Leroy var sagður leggja stund á
svartagaldur og hafa átt vingott við
ýmsar konur en ætíð heföi slitnað
upp úr samböndunum er þau hefðu
gerst stormasöm. Þá fékk Maire að
vita að þijár fyrrverandi vinkonur
Leroys hefðu framið sjálfsmorð.
„Takið hann strax fastan," sagði
Maire við lögreglustjórann í Per-
igueux. Og það var gert þá um
kvöldið er Leroy var við störf í reið-
skóla sínum. í vasa hans fundust
greiðslukort Francoise.
Eftir yfirheyrslur játaði Leroy á
sig öU sjö morðin og að auki tólf
nauðgaiúr. Hann sagði að Fran-
coise hefði vakið áhuga sinn er
hann heföi hitt hana í stutta stund
í reiðskólanum.
Leroy sagði einnig frá því að
hann hefði frétt af því á sínum tíma
að til stæði að gera sjónvarpsmynd
eftir sögu Simenons, „Vitfirringur-
inn frá Bergerac". Heföi hann sóst
eftir því að fá hlutverk sem auka-
leikari og tekist það. Samtímis
heföi áhugi hans á sögunni aukist
og síðar hefði farið að gæta sterkra
og óviðráðanlegra tilfinninga.
Kvaðst Leroy ósjálfrátt hafa „fet-
að í fótspor" vitskerta morðingjans
í sakamálasögunni. Þegar tungl
hefði orðið fufit hefði hann fyllst
löngun til að myrða og sjá blóð og
sjö sinnum heföi hann orðið að láta
undan henni.
Francis Leroy var dæmdur til
ævUangrar dvalar á geðveikrahæU.