Dagblaðið Vísir - DV - 21.12.1991, Blaðsíða 38

46
LAUGARDAGUR 21. DESEMBER 1991.
Eftir Soya
Tengdasonur Nielsens heildsala
er samsúrískur. Þaö táknar ekki
að hann sé frá Samsúríu eða eigi
ættingja þar. Nei, Funkilde er
samsúrískur á æðra sviði. En þar
sem málverk hansog ritsmíðar
þykja bera vott um afar mikla hæfi-
leika verða menn að beygja sig fyr-
ir dálítið sérviskulegum hugmynd-
um hans þegar að jólahaldinu kem-
m-...
Þetta var ástand sem einkenndist
af miklum andstæðum. Gloría Ni-
elsen kynnti unnusta sinn fyrir
{jölskyldunni í setustofunni. Þeir
Nielsen og Funkilde eru nefnilega
svo ólíkir hvað klæðnað, litaval,
skegg og sannfæringu snertir að
vart getur meira skihð á milli
manna af sama kynstofni.
Gorm Nielsen heildash, eigandi
regnhlífabúðar við Strikið, sem
teljast verður eins dönsk og hægt
er að hugsa sér, klæðist á enskan
máta (bæði efni og snið er enskt)
og skoðanir hans tengjast í aðalatr-
iðum innfiutningi frá Palestínu.
Uppáhaldshtir hans eru þeir norr-
ænu, svart, hvítt og öh afbrigði af
gráu - og þeir koma greinilega fram
í fotum hans. Þar að auki er hann
skegglaus. Neglumar eru boga-
skomar (hann gætir þess að láta
óhreinindi aldrei safnast fyrir und-
ir þeim), í slifsinu er perla (perlur
eru jú perlugráar) og hann hlustar
ætíð á „Hansenfjöiskylduna" með
þeirri virðingu sem menn sýna sí-
ghdum listamönnum. Á sínum fáu
ótilgerðarlegu augnabhkum leggur
hann vindilstúfa í jurtapottana. En
það er líka það lengsta sem hann
gengurísóðaskap.
Listmálarinn Henrik H. Funkhde
er hins vegar samsúrískur. Þó er
hann fæddur í Danmörku og hefur
danskan ríkisborgararétt en engu
að síður fmnst honum hann vera
tengdari Samsúríu en Danmörku.
Eins og kunnugt er hafa vel gefin
dönsk ungmenni ætíð orðið fyrir
áhrifum erlendis frá - sagan grein-
ir þannig frá tímabhum aðdáunar
á Frakklandi, Þýskalandi, ítahu og
Mið-Afríku - og þegar Funkhde var
áhrifagjam námsmaður í mennta-
skóla dáðu menn einmitt Samsúríu
mikið í okkár htla landi. Og afleið-
ingin varð sú að Funkhde gengur
Jólasaga nr. 4
nú með alskegg, klæðist svartri
skyrtu sem er mjög há í hálsinn,
blóðrauðri peysu, grænum jakka
án uppbrots og ljósbleikum sokk-
um. Þá gengur hann ekki með
perlu í slifsinu (meðal annars af
þeirri ástæðu að hann gengur ekki
með slifsi), nagar á sér neglumar
(og undir þeim sem ekki em nagað-
ar alveg upp í kviku má sjá olíu-
hti) og aö auki hefur hann megna
fyrirlitingu á „Hansensfjölskyld-
unni“. Þess utan kastar hann vind-
hstúfumágólfið.
Þrátt fyrir þann mun sem á
mönnunum er gekk fundur þeirra
friösamlega fyrir sig. Og ástæðan
var ekki bara sú að báðir aðhar
töldu æskhegra að lifa í sátt og
samlyndi frekar en heiftarlegum
ófriði - orsakimar áttu sér dýpri
rætur.
Nielsen hehdsah hafði lesið í
blaðinu að málarahst og andlegt líf
bæri að hafa í hávegum. Þess vegna
dáði hann hvort tveggja - dáði það
reyndar eins ákaft og menn dá það
sem tæpast verður skihð. Þá var
hann heldur enginn andstæðingur
nýrrar hugsunar og nýrrar tísku,
þvert á móti. Var hann líka ekki
einn af þeim fyrstu sem bauð regn-
hlífar úr íbomu siikiefni í verslun-
inni sinni? Og sjálfur gat hann svo
sannarlega hugsað sér að taka upp
nýja tísku þegar hún var orðin tutt-
ugu th þijátíu ára og nýjar hugsan-
ir, svo framarlega sem þær stríddu
ekki gegn efnahagslegum hags-
munumhans.
Með öðrum orðum mátti segja að
Nielsen væri ekki svo htið stoltur
af því að eignast tengdason sem var
bæði hstmálari og andans maður.
Og við þetta bættist að hann hafði
áður sannfærst um góða möguleika
tengdasonarins th að öðlast frama.
Funkhde var einn þessara listmál-
ara sem skrifa og í hvert skipti sem
Nielsen spurðist fyrir um hann hjá
starfsfélögum hans fékk hann svör
sem höfðu að geyma orðin „óum-
ræðhega hæfileikamikhl". List-
málaramir sögðu: „Hann er óum-
ræðhega hæfileikamikill málari."
Þetta lofaði því eins óumræðhega
góðu og hægt var að hugsa sér.
Og Henrik H. Funkhde var á sinn
hátt heldur ekki án virðingar fyrir
efhuðum manni af borgarastétt-
inni. Að vísu var þessi virðing ekki
í fuhu samræmi við samsúríska
sannfæringu hans en sér th afsök-
unar fann hann að vart er th nokk-
ur sú manneskja sem kemst ekki í
mótsögn við sjálfa sig. Auðvitað
væri afar óréttlátt að segja að hann
hefði vahð dóttur regnhlífasalans
regnhlífanna vegna. Hann var í
rauninni vakandi fyrir stúlkunni
eins og hann komst sjálfur að orði.