Dagblaðið Vísir - DV - 22.08.1992, Blaðsíða 22

LAUGARPAGUR ;^GrtíS.T. ^92,
22.
Sérstæð sakamál
N aetur æyintýrin
Atvinnuleysi er mikið á Englandi
svo þegar Ian Warren, sem var þá
tuttugu og fjögurra ára, fékk aö
heyra aö hann gæti fengið starf á
kránni „The Sheaf ‘ var hann mjög
ánægður. Að vísu voru launin lág
en hann vildi flest til vinna til að
komast af skrá yfir atvinnulausa
og öðlast meiri sjálfsvirðingu en
þegar hann lifði á bótum. Ian bjó í
Abbots Walk í Westbury og þaðan
þurfti hann að hjóla sex kílómetra
leiö til vinnu en kráin var við Stan-
hope-stræti í Warminster. Og heim
þurfti hann að hjóla aö loknu starfi
á kvöldin. En hann fékk ókeypis
máltíðir í vinnunni og þóttist því
mun heppnari en margir kunn-
ingja hans sem gengu um án þess
að hafa nokkuð að gera.
Eigendur krárinnar, Ronald
Freeman, sem var sextíu og eins
árs, og kona hans Gerty, sem var
ellefu árum yngri en maður henn-
ar, voru sömuleiðis ánægð. Þau
höfðu lengi haft þörf fyrir aðstoð
þær stundir þegar mest var að gera
á daginn og um helgar. Og Ian var
ólatur. Hann gerði allt sem hann
var beðinn um og þvoði upp væri
þess farið á leit viö hann.
í nóvember 1985 varð breyting á.
Ronald Freeman, sem hafði um
margra ára skeið þjáðst af hjarta-
bilun, var lagður á sjúkrahús því
heilsu hans hrakaði skyndilega. í
ljós kom að gera varð á honum
svonefnda hjárásaraðgerð. Skyldi
hún fara fram á St. Lúkasar-sjúkra-
húsinu sem var um sextíu kíló-
metra frá heimili hans.
Gerty, kona Ronalds, sá nú fram
á að hún hefði mikið að gera og því
bauð hún Ian fullt starf í fjarveru
eiginmannsins. Sömuleiðis sagði
hún Ian að meðan maður hennar
væri á sjúkrahúsinu gæti hann
fengið herbergi til umráða yfir
kránni en þannig kæmist hann hjá
því að hjóla til og frá vinnu hvern-
ig sem viðraði og jafnvel alllöngu
eftir miðnætti.
Ian tók feginsamlega báðum til-
boðunum og flutti fóggur sínar í
herbergi við hliðina á svefnher-
bergi Freemans-hjónanna.
Leistvelá
unga manninn
Ekki er ljóst hvað Gerty hafði í
huga, umfram að njóta sem mestr-
ar aðstoðar við rekstur krárinnar,
þegar hún bauð Ian að flytjast á
heimili þeirra hjóna. Ljóst er hins
vegar að hún hafði átt við vanda
að stríða allt síðan hún giftist. Hún
hafði gengið í hjónaband með Ron-
ald árið 1964, þá óspjölluð mey. Og
hálfu ári síðar var hún það enn.
Karlmennska Ronalds var lítil á
sviði samlífisins og þörf hans fyrir
að vera með konu sinni nánast
engin.
Gerty elskaði hins vegar mann
sinn og ákvað því að láta þetta
vandamál ekki verða til að eyði-
leggja hjónabandið. En er frá leið
tók hún að leita til annarra manna.
Venjulega fann hún elskhuga sína
meðal gestanna á kránni. Hún
reyndi að leyna framhjáhaldi sínu
sem mest fyrir manni sínum því
henni var ljóst að þrátt fyrir nær
fullkomið getuleysi hans var hann
ákaflega afbrýðisamur.
Ekki batnaði ástandið árið 1980
þegar Ronald fékk að vita að hann
gengi með hjartasjúkdóm. Þá sagði
læknirinn honum að hann mætti
ekki komast í uppnám og eftir það
tók með öllu fyrir samlifi þeirra
hjóna. í hvert sinn sem Gerty gerði
honum Ijóst aö hún vildi gjaman
að hann gæfi sig að henni brást
hann við með því aö hafa eftir það
sem læknirinn hafði sagt honum.
Gerty og Ronald Freeman.
Nýfengið frelsi
Það var því ekki að furða þótt
Gerty liti svo á þegar maður henn-
ar hafði veriö á sjúkrahúsinu um
hríð að hún hefði öðlast áður
óþekkt frelsi. Henni var þó ljóst að
erfitt starf á kránni árum saman
hafði sett sín merki á hana. Þá var
hún fimmtug og ekki beinlínis
grönn. En Ian var ungur, grannur
og lítt reyndur á sviði ástalífsins.
Þá var Gerty atvinnurekandi hans
og hafði því nokkuð meira vald yfir
honum en annars hefði verið.
Gerty ákvaö að sóa ekki tíman
um. Annað kvöldiö sem Ian var á
heimilinu barði hún að dyrum hjá
honum. Hún valdi þá stund þegar
hún hélt að hann hefði afklæðst.
Og í rauninni stóð hann á rauðum
undirbuxum þegar hún opnaði
dymar.
„Jæja,“ sagði Gerty. „Rautt er lit-
ur hættunnar."
Ian reyndi aö hylja nær algera
nekt sína en þá sagði Gerty: „Þú
þarft ekki að gera þetta. Ég sé ekki
neitt sem ég er ekki búin að sjá oft
áður.“
Og áöur en Ian fékk tækifæri til
að mótmæla hafði hin fáklædda
Gerty leitt hann að rúminu.
Þau urðu mörg skiptin sem Ian
og Gerty vora saman næstu þrjár
vikumar en svo tilkynntu lækn-
amir henni að aðgerðin á manni
hennar hefði gengið það vel að
hann yrði útskrifaður þann 6. des-
ember. Ekki vakti sú fregn mikla
hrifningu Ians og Gerty.
lan Warren.
Hvíld
Ronald Freeman fékk þau fyrir-
mæli er hann fór heim að hann
skyldi taka lífinu með ró. Og þar
eð ljóst var að hann myndi ekki
geta unnið neitt um hríð var ákveð-
ið að Ian skyldi halda áfram að búa
á heimilinu. En fyrsta kvöldið sem
Freeman var heima kom hann þó
niður til að sá hvort allt gengi eins
og hann vildi.
„Gerty hefur sagt mér hve vel þú
hefur staðið þig meðan ég hef verið
í burtu," sagði Freeman þá við Ian.
„í rauninni veit ég ekki hvemig ég
á að þakka þér. En ég er mjög þakk-
látur.“
Ian óskaði þess helst á þessari
stimdu að jörðin gleypti hann. Það
var ekki auðvelt að taka við hrósi
mannsins sem var kvæntur kon-
unni sem hann hélt við.
Næstu daga var Ronald aöeins á
fótrnn nokkrar stundir á dag og
aldrei fór hann að hátta síðar en
klukkan hálftíu á kvöldin.
Þegar kránni hafði verið lokað
og öllum störfum var lokið gengu
Ian og Gerty saman upp á efri hæð-
ina. Gerty opnaði þá varlega dym-
ar að svefnherberginu til þess að
ganga úr skugga um að maður
hennar svæfi. Síðan fóra skötuhjú-
in inn til Ians. Þannig gekk þetta
til um hríð en kvöld eitt sýndi
Gerty þá óvarkámi að athuga ekki
hvort maður hennar svæfi áður en
hún fór með Ian inn til hans. Það
vora afdrifarík mistök.
Ronald skerst
í leikinn
Aðeins var tæp vika til jóla er
þetta gerðist. Ronald lá í rúmi sínu
og las meðan hann beið eftir konu
sinni. Hann heyrði að gengið var
upp stigann en ekki kom kona
hans. Ronald beið enn um hríð en
svo fór hann að heyra einkennileg
hljóð úr herbeginu við hliðina. í
fyrstu hélt hann að eitthvað væri
að í baðherberginu og fór þangað
fram en þar var þá enginn.
Næsta hugsun sem sótti að hon-
um var sú að Ian hefði fengið
stúlku í heimsókn. En þar eð Ron-
ald var siðsamur maður faimst
honum nokkuð langt gengið af Ian
aö bjóða stúlku heim um nótt til
ástarleikja í herbergi við hliðina á
svefnherbergi þeirra hjóna. Ronald
ákvað því að skerast í leikinn.
Hann opnaði dymar hægt og ró-
lega og gægðist inn fyrir. Þá varð
honum ljóst að granur hans var
réttur. Stúlka var í rúminu hjá Ian.
Ronald gekk að rúminu og þreif í
parið en brá mikið þegar hann sá
að „stúlkan" var engin önnur en
kona hans, Gerty.
Ronald kastaði sér nú á Ian og
reif hann fram úr rúminu. Er hann
hafði komið honum fram á gólfið
skellti hann honum og lagðist síðan
á hnén ofan á handleggi hans svo
að hann gat sig hvergi hreyft.
Ekki morð
Rannsóknarlögreglumenn sem
fengu málið til meðferðar síðar um
kvöldið komust á þá skoðun að
reiöi Ronalds hefði verið slík að líf
Ians hefði verið í mikilli hættu þar
sem hann lá á gólfinu án þess að
geta borið hendur fyrir höfuð sér.
Töldu þeir líklegt að Ronald hefði
gengið að honum dauðum hefðu
örlögin ekki tekið í taumana.
Allt í einu var sem Ronald missti
takiö á Ian. Svo valt hann um koll
og datt á gólfið. Þar lá hann síðan
hreyfingarlaus og var bæði Ian og
Gerty ljóst að hann var meðvitund-
arlaus.
Gerty æpti og skipaði Ian að
hringja þegar í stað á sjúkrabfl.
Hann gerði það og nokkram mínút-
um síðar komu sjúkraliðamir. Þeir
gáfu Ronald Freeman hjartanudd
en það bar engan árangur. Hann
var allur.
Sama kvöldiö og þetta gerðist
gerðu Gerty og Ian játningu sína
enda var þeim báðum ofarlega í
huga aö sýna fram á hvað gerst
hefði svo þau yrðu ekki ákærð fyr-
ir morð eða manndráp.
Krufning leiddi í ljós að Ronald
lést af hjartabflun, það er af eðlileg-
um orsökum. Er sú niðurstaða lá
fyrir var ljóst að Gerty og Ian yrðu
ekki sótt tíl saka fyrir að hafa vald-
ið dauða Ronalds. En sekt þeirra
var mikil, að eigin matí, og báðum
var ljóst að ástarsamband þeirra
var orsök þess að hann dó. En hún
var óbein og engin lög ná yfir at-
burði sem þessa.
Ian hættí störfum í kránni og fór
aftur á atvinnuleysisbætur. Hann
var reynslunni ríkari og haldinn
mikilli sektartilfinningu.
Gerty Freeman ákvað að reka
krána sem fyrr. Atburðurinn í
íbúðinni fyrir ofan hana þótti hins
vegar mikið hneyksli í hverfinu og
margir fastagestanna ákváðu að
leita sér að annarri krá. Aðrir gest-
ir komu hins vegar fljótlega í stað
þeirra og margir þeirra, segir sag-
an, af því að þá langaði til að „sjá
konuna sem var flækt í þetta allt
saman.“