Dagblaðið Vísir - DV - 27.02.1993, Síða 15

LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR1993.
15
.
Nagdýr í nábýli
Pistilskrifari er dagfarsprúður
maður og kippir sér ekki upp við
smámuni. Reglur hef ég fáar sett og
treyst á það að hlutimir reddist. Mál
hafa æxlast þann veg að minn betri
helmingur hefur stýrt heimilishaldi
og bömum og ég í besta falli tahð
mig hafa frestandi neitunarvald, líkt
og forseti íslands gagnvart fram-
kvæmdavaldinu. Eina reglu setti ég
þó og hef reynt að halda. Ég vil ekki
gæludýr inn á heimilið.
Gaukurinn
Olli aumingi
Sumum finnst þetta skrítið og
telja að ég sé ekki dýravinur og því
síður vinur barnanna minna sem
hefðu gott af því að umgangast
dýrin. Það á þó alls ekki við. Ég vil
börnunum allt hið besta og hef
gaman af dýmm annars staðar en
inni á heimilum.
Ég sýni þó umburðarlyndi fólki
sem er með dýr á heimilum sínum.
Þannig hef ég horft upp á góðvini
okkar hjóna ala upp kanínur, ótal
páfagauka og nagdýr af ýmsum
gerðum. Þau halda nú páfagauks-
ræksni sem gegnir því óvirðulega
nafni Olli aumingi. Olli þessi er
talinn fremur heimskur og um leið
huglítill eins og nafnið bendir til.
Hann vill því helst halda sig í búr-
inu og sýnir engar sérstakar flug-
kúnstir.
Kanínu skilað
í húmi nætur
Lengi framan af vorum við hjón-
in sama sinnis í þessum dýramál-
um. Hún óttaðist, líkt og ég, að lét-
um við undan suði um dýr lenti
umönnun öU á okkur. Ég segi okk-
ur en veit þó að konan taldi þetta
lenda allt á sér. Þá mun hún miða
við önnur afrek eiginmanns síns í
heimilishaldi. Ég man til dæmis
röggsemi konunnar gagnvart yngri
bróður sínum fyrir margt löngu.
Strákurinn, þá á bamsaldri, hafði
vélað foreldra sína til þess að gefa
sér kanínur. Kvikindin voru keypt
í Sædýrasafninu sem þá var og
hét. Þar var hægt að fá dýr af ýms-
um tegundum þótt varla tilheyrðu
þau sædýrum. Fljótt kom á daginn
að það var mikið verk að sjá um
kanínumar og því nennti enginn.
Mín tók sig því til aö næturlagi og
skilaði kanínunum í Sædýrasafnið.
Hún fór þar að líkt og ræningjamir
í Kardimommubænum. Þeir skil-
uðu Soffíu frænku þegar þeir höfðu
fengið nóg af hreinlætisæðinu í
henni. Vonandi hafa sædýramenn
getað selt kanínumar öðmm sak-
lausum foreldrum.
Ósamlyndi fugla
Við hjónin vorum því samtaka
þegar við neituðum börnunum um
gæludýr. Að vísu bmstu varnir
mínar fyrir allmörgum árum. Þá
tókst syni okkar að koma páfa-
gauki inn á heimiliö. Búr var feng-
ið utan um fuglinn og undu þeir
nú glaðir við sitt, sveinninn og
gaukurinn. Að systur sveinsins
setti hins vegar nokkra ógleði. Hún
taldi gæðum heimsms misskipt.
Bróðirinn ætti gauk og búr en hún
ekki neitt. Til þess að hugga bams-
hjartaö hélt móðirin af staö í gælu-
dýrabúð og kom heim meö annan
gauk og annað búr. Stúlkan tók
gleði sína en ég tók að efast um
gleði gaukanna. Þeir görguöu ákaft
hvor í sínu búri og héldu fyrir mér
vöku. Við hjónin ræddum ástandið
og komumst að því að ómannúðlegt
væri að halda fuglunum aðskild-
um. Við settum þá því saman í búr
og héldum að þar með væru öll
vandamál úr sögunni. En þá tók
ekki betra við. Fiðurfénaður þessi
reifst nú ákaflega og vildi hvomgur
láta sinn hlut. Það varð því snar-
lega að setja þá aftur á sinn stað
sinn í hvom bamaherberginu.
Fuglamir voru ekki lengur í hættu
en héldu samt áfram næturblistr-
inu.
Verra var þó aö krakkamir
misstu fljótt áhugann á fuglunum
og það kom í hlut móður þeirra að
gefa þeim. Um þverbak keyrði þeg-
ar strákurinn stakk hundakexi í
búrið hjá sínum gauk og taldi þar
með vikuskammtinn tryggðan fyr-
ir fuglinn.
Við hjónin urðum því harla glöð
þegar samningar tókust um að gefa
báða fuglana með öllu tilheyrandi.
Taldi ég dýrahald okkar heyra sög-
unni til og undi glaður við mitt
næstu misseri.
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
Gullhamstur í kúlu
Það var svo á liðnu hausti að
dóttir okkar, sú er áður átti gauk-
inn, fór mjög að vepja komur sínar
til frændfólks síns nokkm vestar í
bænum. Þar var og er gott fólk og
ljúft heim að sækja en aðdráttarafl-
ið nú var engu að síður gullhamst-
ur. Þetta kvikindi vom frændur
stúlkunnar með öllum stundum.
Þeir hnoðuðu dýriö framog til baka
milli þess sem það þeysti um gólf
í glerkúlu. Ég gerði engar athuga-
semdir við heimsóknir dóttur
minnar til að skoða nagdýrið. Ég
fagnaði þeim raunar og taldi það
af hinu góða að aðrir foreldrar
sætu uppi með þetta loöna kvikindi
sem mér sýndist standa einhvers
staðar mitt á milli músar og rottu
í útliti.
Tekinn í bólinu
Ég uggði ekki aö mér og þóttist
þekkja konu mína. Fátt hræðist
hún meira en mýs og rottur nema
ef vera skyldu kóngulær. Það
hvarflaði því aldrei að mér að loðið
smádýr kæmi inn á okkar heimili.
Frændumir litlu komu að vísu
einu sinni með loðdýrið í heimsókn
en þá var það ekki tekið úr glerkúl-
unni. Hægt var að fallast á það fyr-
irkomulag. Ég greip því ekki til
neinna varúðarráðstafana þrátt
fyrir suðið í stelpunni um að eign-
ast hamstur. Grunlaus lét ég hrein-
lega taka mig í bólinu.
Sú árás á mína einu grundvallar-
reglu var úthugsuð. Frændurnir
komu til okkar í heimsókn á jólun-
um með foreldrum sínum. Eg tók
eftir því að þeir komu meö hamstur
í búri og það kom ekki á óvart.
Raunar hugsaði ég með mér að
þetta væri sniðugt. Nú léku krakk-
amir sér með dýrið og við fullorðna
fólkið fengjum tíma til að tala sam-
an yfir jólasmákökunum. Hamst-
urinn færi síðan heim með sínu
fólki. Eitthvað var þó svili minn,
faðir drengjanna, skrítinn á svip
þegar hamsturinn bar á góma. Þeg-
ar þau sýndu á sér fararsnið um
kvöldið bað ég þau endilega að
muna eftír fósturbaminu. Ég ætl-
aði ekki að herbergja þaö nætur-
langt. Þá fékk ég gusuna. Þetta var
nýtt dýr og gjöf til dóttur okkar
hjóna. Ég leit á konuna í þeirri full-
vissu að hún myndi styðja mig og
neita að fá nagdýr inn á heimilið.
Hún var eins og engill í framan og
jóladýrðin skein af henni. Það var
eins og hún hefði alltaf þráð að fá
mús, rottu eða hamstur til eignar
og ábúðar. Frændfólkiö bauð góða
nótt og kvaddi. Eftir sátum við með
nagdýrið.
Hamsturhleypur
í hjóli
Hver andskotinn er þetta? sagði
ég og orðbragðið var ekki jólalegt.
Eigum viö að sitja uppi með þetta
kvikindi næstu árin? Hver sam-
þykkir þetta? Ég, sagði konan eins
og ekkert væri. Laglega hafði nú
verið farið á bak við mig. Móðir
drengjanna og systir konu minnar
hafði spurt hana hvort verða mætti
við óskum dóttur okkar. Minn betri
helmingur samþykkti að taka við
nagdýrinu - konan sem stekkur
hæð sína í öllum herklæðum ef
hagamús verður á vegi hennar.
A jólanótt bættist því við nýr
meðlimur heimilisins - hamstur í
búri. Og í búrinu var hjól til þess
aö dýrið fengi næga hreyfmgu. Og
þetta dýr var hreyfiþurfi. A jóla-
nótt og aðfaranótt annars í jólum
skeiðaði kvikindið ýmist eða
brokkaði í hjólinu svo söng í. Nag-
dýrið hélt fyrir mér vöku líkt og
gaukamir forðum. Mæðgumar
sváfu engilbjartar og hamingju-
samar og heyrðu ekki neitt.
Rauðeygður
í baðherberginu
Hamstm- þessi er þeirrar náttúm
að hann er albínói og því hvítur á
skinn og rauðeygður. Þetta varð tíl
þess að stelpan kafiar kvikindiö
Alla albínóa eða bara Alla. Bróðir
hennar, kominn á virðulegan ald-
ur, lagði til að dýrið yrði nefnt Alm-
ar. Hann komst ekki upp með það.
Ég náði samkomulagi við konu
mina og dóttur um að flytja Alla
úr bamaherberginu inn á bað
þriðju nóttina. Þá gat ég lokað á
skeiðspretti hans í hjólinu. Ég náði
því nokkmm svefni áður en ég
mætti aftur til vinnu eftír jólin. Að
vísu þótti mér það fyrstu dagana
svolítið undarlegt að fara í sturtu
að morgni dags um leið og Alli
góndi rauðeygður á mig. Það hefur
þó vanist furðanlega og Alh er ekki
áhugasamari um þessi morgun-
verk mín en svo að hann brokkar
gjaman í hjólinu meðan ég skola
af mér.
Sambúð skánar
Ég geng út frá því aö Alli sé karl-
kyns en hef þó engar sönnur á því.
Ég hef ekki séð neitt á skepnunni
sem hægt væri að nota til kyngrein-
ingar. Þar kemur og til að ég hef
enn ekki tekið á honum en ein-
hvem tíma hlýtur aö koma að því.
Ég er nefnilega farinn að venjast
Alla og kann alls ekki illa við hann.
Ég ávarpa hann oft á morgnana
þegar ég raka mig og hann tekur
því ekki fálega. Þá hef ég gaukað
að honum komi og komi þegar vel
liggur á mér.
Það sem mesta undmn mína vek-
ur þó er það að sjá eiginkonu mína
handleika Alla. Hún sem áður gat
ekki klappað ketti. Fróðlegt verður
að sjá í sumar þegar hún hittir
fyrstu hagamúsina, svo ekki sé nú
minnst á kóngulæmar blessaðar.