Alþýðublaðið - 24.12.1960, Qupperneq 41

I

4
>
i
JÓLAKROSSGÁTA:
Lárétt:
1. Hátíð.
Bandið, sem hélt því uppi,
hafði slitnað.
Eftir augnabliks örvinglun
náði ég mér aftur, snaraðist
yfir fótagaflinn og skreið í
skyndi undir rúmið.
Með æðisgengnu urri hent-
ist tigrisdýrið upp í rúmið
og hóf leit að mér — hinni
horfnu bráð.
Þegar það fann mig ekki
þar, stökk það aftur niður úr
rúminu og að skápnum. sló
halanum í gólfið í vonzku
sinni og skimaði { allar átt-
ir eftir hnossgæti því, sem
svo skyndilega hafði horfið
rétt frá nefinu á því.
En þess var ekki langt að
bíða, að tigrisdýrið uppgötv
aði. hvar ég var.
Með siguröskri rak ÞaS
hausinn inn undir rúmið. —
En rúmið var of lágt.
Neðri skolturinn nam við
gólfið, en ennið rakst undir
rúmstokkinn. Það gat ekki
smeygt hausnum lengra inn
undir.
Aftur og aftur reyndi það,
— en árangurslaust. 'Við
hverja tilraun hristist og
skalf rúmið og lyftist öðru
hverju upp.
mér eins fast upp að veggn-
um og ég gat til þess að vera
sem allra lengst frá hinum
villtu og trylltu augum, sem
stöðugt störðu græðgislega á
mig. Dýrið tætti og reif með
hvössum og hræðilegum
klónum, svo að ég ætlaði al-
veg að ærast.
Aftur varð ég magnlaus af
ótta. Þetta var ægilegt
augnablik. — Eg var eins og
svolítil mús í klóm á stórum
ketti.
Þannig lágum við góða
stund — mér fannst það heil
eilífð.
Stutt og hvellt öskur heyrð
ist úr hinu viðbjóðslega gini.
Sársaukafullt og tryllt. Tígr-
isdýrið fann nú ekki aðeins
til í enninu. Nú skarst rúm-
bríkin æ dýpra og dýpra inn
í hálsinn á því
Að lokum virtist sársauk-
inn yfirvinna illsku dýrsins.
Það reyndi að losa sig.
Nýtt lj ós rann upp fyrir
mér. Vonarglampa brá fyrir
í þokufullum augum mínum.
— Höfuð dýrsis var fast und-
ir rúminu.
Tígrisdýrið var komið í
gildru.
Hamstola rykkti það í og
reyndi að losa sig, — en það
tókst ekki. Rúmið nötraði.
Hvað tæki við, ef rúmið
ylti?
Eg skreið undan rúminu,
hentist upp í það og lagðist
með öllum mínum þunga of-
an á höfuð tígrisdýrsins. —
Skrokkurinn á því bugaðist.
Hvað gat ég nú gert til
þess að drepa dýrið?
Riffillinn var í skápnum,
en bakið á honum snéri að
mér, svo það var alveg von-
laust að reyna að ná honum.
Tígrisdýrinu var það nú
ljóst, að ég hafði sloppið, og
það barðist um á hæl og
hnakka. Ef því tækist að
steypa rúminu, var úti um
mig.
Allt £ einu mundi ég eftir
fyrirskurðarhnífnum mínum,
er ég geymdi í skúffu í borð-
stofunni.
Hljóðlega læddist ég yfir
höfðalagið og inn { borðstof-
una.
Svo skreið ég að rúminu
aftur og var við öllu búinn.
Eg vissi, að ég mátti ekki
veita dýrinu nema eitt sár —
banasár. Ef það mistækist,
mundi það gera eina æðis-
gengna tilraun enn til þess
að losa sig.
Eg hélt hnífnum í báðurn
höndum, með oddinn fast að
baki dýrsins milli herðablað-
anna.
Eg hélt niðri í mér and-
anum 'af spenningi. Tígris-
dýrið hreyfði sig — herða-
blöðin færðust sundur.
Af heljarafli rak ég hníf-
inn í hjarta dýrsins.
Æðisgengið öskur kvað
við — hræðilegur brestur
eins og húsið skylfi í jarð-
skjálfta, og ég missti með-
vitundina.
Þegar Pandit kom um
um morguninn, fann hann
tígrisdýrið liggjandi í blóði
sínu hjá rúminu, Sem öllu var
Framhald á bls. 47.
Tryllt af sársauka og illsku
gerði tígrisdýrið enn eina
æðisgengna tilraun — og til-
raunin heppnaðist. Rúmið lét
undan. Dýrið kom nú hausn-
um lengra inn- t53® blæddi
mikið úr enni þess. Skinnið
hafði fletzt af enninu við á-
. takið.
Þröngt var milli rúmsins og
skápsins. Tígrisdýrið lá þarna
í einum hnút. Það gat ekki
hreyft sig undir rúminu.
Og þarna lágum við og
horfðumst í augu. Eg þrýsti
FELU-
MYND
Veltu þessari
mynd nú ve}
fyrir þér. —
Kynni að vera
að þú fyndir
eitthvað
óvænt.
VVVVWVWWVVWW wwwwwv.-wwwwwwvwvwwwwwwwwwvwvwwwwvwwwvvwwwvww><
Sú kann nú
ab teikna
Hún heitir Vilhelmína Gunnarsdóttir og er Hafnfirð-
ingur og er tólf ára. Jólakortin hérna til hægri teiknaði
hún. öll fyrir þessi jól. Hún á einhvern tíma eftir að gera
fallegar myndir. Ekki svo að skilja að þessar séu ekki
stórvel teiknaðar. — Nú er það tillaga Alþýðublaðsins
til yngstu lesendanna, að þeir liti kortin hennar Vilhelm-
ínu. Ekki væri amalegt að klippa þau út og líma þau á
góðan pappa. Þessi jólakort mundu vissulega sóma sér
vel í jólapóstinum.
IWWWWWWWW* (OWWWWWWWWWWWWWVWWWWWVWWWWWWWWVWWWWWWWWWWWV

Jólahók Alþýðuhlaðsins 1960 —