Dagur - 24.12.1945, Side 33

Kaupfélag Þingeyinga
Stofnsett 1882
Símnefni: Kaupfélag
Húsavík
Kaupir íslenzkar sjávar og landbúnaðarafurðir
Allar útlendar og innlendar nauðsynjavörur jafnan fyrirliggjandi
Starfrækir hraðfrystingu fiskjar, sláturhús, rjómabú og lopakembingu
Hefir þrjár sölubúðir í Húsavík og útibú í Flatey á Skjálfanda
Óskum öllum okkar viðskiptavinum gleðilegra jóla og farsæls komandi árs!
hvítan. Hélt ég þá heim til skála míns
og þótti furðu gegna að dimmt var og
hljótt í flestunr klefanna. Seinna frétti
ég, að ýmsir hinna mörgu þjóðflokka,
er saman voru komnir í Adyar, hefðu
liver um sig haft samkomu fyrir sig
og sína og gert sér glaða stund þessa
jólanótt.
Allt í einu kom mér í hug að reyna
að ná mér í ávexti. Þeir fengust stund-
um í lítilli btiðarholu þar skammt frá.
En þegar til kom, var þar bæði ljós-
laust og lokað.
Það var óþægilega heitt í veðri, kol-
svarta myrkur allt í kring, nema dauf-
ur bjarmi frá nokkrum Ijóskerum
við götustiginn, sem ég gekk. Enginn
maður sást og hvergi nokkurs staðar
minnsti jólablær. Allt í einu hrökk ég
saman: Það glampaði á sívalan, gul-
leitan skrokk, sem hlykkjaðist yfir
stíginn. ,,Cobra,“ hugsaði ég og fann
til sama hryllingsins og ég varð vana-
lega var við, er ég sá slöngu.
lig labbaði lieim í klefa minn og
kveikti á rafmagnslampanum. Þar
voru tveir froskar á gólfinu og eðlur á
þeysingsferð um stoðir og langbönd.
Mér varð þungt í skapi og mig fór að
langa á braut. Maginn f mér átti sinn
þátt í því. Þetta var eina jólanóttin,
sem ég hefi verið svangur á æfinni.
Mér kom í lnig jólagrauturinn og
allar kræsingarnar heima, svo að mag-
inn varð enn kröfuharðari. Ég tók að
hugsa ráð mitt, og allt í einu kom mér
í hug, að ég myndi eiga gamlar snapir
í fórum mínum.
Þegar við hjónin fórum úr Reykja-
vík, gaf frú Aðalbjörg Sigurðardóttir
okkur eins konar grjáfíkjuost í nestið.
A leiðini út vorum við allsjóveik og
gekk lítið á ostinn. Þegar við skildum
í Feneyjum skiptum við forðanum
með okkur. Er mér ókunnugt um af-
drif bitans, sem kona mín fékk. En
það er af mínum að segja, að ég stein-
gleymdi honum, þar til ég rakst á
hann á Egyptalandi undir nærfata-
bing í tösku minni. Var hann þá orð-
inn margkæstur og súr, og hafði ég
aldrei haft sálarþrek til að éta hann á
leiðinni. En nú tók ég við honum
tveim höndum. Því að flest er liey í
harðindum.
Þegar ég húkti nú þarna á fleti
mínu með blikkkassagarm á linjánum,
maulandi upp úr honum gamla kex-
mola og gráfíkjuostinn Aðalbjargar-
naut, gat ég ekki varizt því að brosa.
Þetta var svo skoplega ólíkt þeim dýr-
lega fagnaði, sem ég þóttist viss um, að
vinir og vandamenn teldu mér vísan
þessa jólanótt. Er þetta gott dæmi
þess, að ekki sé alltaf rétt til getið, er
við hyggjum auð í annars garði.
Gráfíkjuosturinn gerði kraftaverk
að lokuin. Hann saddi mig að nokkru
og létti skap mitt. Þannig getur það,
sem ætlað var einskisvirði, orðið hjálp-
arhella manns.
Eftir snæðing var ekki eftir neinu
að bíða. Ég tók að tína af mér spjar-
irnar og slá um mig skjaldborg með
flugnanetinu, því að flugurnar voru
óþolandi áleitnar. Sterk heimþrá greip
mig. Ég þráði þekkt andlit, svala,
kertaljós og jólasálma, og mér varð
æðiljóst í huga, að fyrir engan mun
vildi ég láta íslenzk vetrarheimkynni
í skiptum fyrir þennan indverska dval-
arstað.
Flugurnar dönsuðu á netinu. íkorn-
ar og eðlur runnu í köpp um lang-
bönd og bita og froskarnir hoppuðu á
gólfinu. En ég leitaði á náðir svefn-
guðsins og einsetti mér að fara ham-
förum í norðurátt, til snæviþakinna
húsa og háfjalla, þangað sem norður-
ljósin þjóta í gullroðnum röstum yfir
ættjörðu minni og þjóð.
JÖLABLAÐ DAGS 31