Dagur - 24.12.1946, Blaðsíða 6

/?=■■ ■■ --------------------------—............................................... ...--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------=-----------------------------------------------------------------------------------------. . L -1 -- - ---—™—'--------------------------------------------------------------------------------------------1.................................■:------------------------------------------------------------------------------------------=====--------------------------------------------------------------------------------------------------------------■ -
LYSTISEMDIR VERALDAR
Eftir GUNNAR GUNNARSSON
HÚN var að tala við stúlkurnar, heima-
sætan; hún var að fræða þær á því, að
ser leiddist, dauðleiddist. Hér í Odda væri
aldrei neitt um að vera. Enda gerðist aldrei
neitt hér um slóðir. Þetta var leiðinlegt
land!
Hún var í vondu skapi og hafði allt illt á
hornum sér; það eina, sem gladdi hana var
þegar lopinn brast hjá spunakonunum.
Hún hefði getað tekið rokkana og molað þá
í smátt, þá hefði þetta heimska rokkhljóð
þagnað og þetta heimska raul, því þær sátu
og rauluðu, spunakonurnar og fengust ekki
um harmatölur hennar.
En það er hvergi nema hér! sagði hún og
þandi brjóstið, fléttaði fingur um hnakka:
Ekki skal eg trúa því, að heimurinn sé allur
svona, hvergi neitt skemmtilegt. Einhvers
staðar hlýtur að vera skemmtilegt — hlátur
og gaman, söngur og dans og — eg veit ekki
hvað. Ekki þessir eilífu rokkar og kambar
og hjólaþytur og nudd! — Æ, hvað eg vildi
óska, að eg væri liorfin Jiangað!
4
Hún fleygði sér í stól, hallaði sér fram,
beit í gulu flétturnar, en stúlkurnar gáfu sig
ekki að því, sátu við sitt eins og ekkert væri
um að vera, ein við að kemba, önnur við að
taka ofan af, sú þriðja tvinnaði, hinar
spunnu. Hefði ekki heimasætan verið og
jjetta nöldur hennar, mundi friður og ró
hafa ríkt í baðstofunni — í dag sem endra-
nær.
Kata gamla sat og prjónaði illeppa, rósa-
illeppa; Jretta var á jólaföstu og hún var far-
in að hugsa fyrir einhverju smávegis handa
Jæim, sem henni þótti vænzt um; hún var
öll í prjónunum sínum, gamla konan, og
tuldraði fyrir munni sér: Einn, tveir með
rauðu; einn, tveir, þrír með grænu. . . . En
allt í einu ruglaðist hún í tölunni og það
var stelpunni Jjarna að kenna, hún linnti
ekki látum. Kata gamla skaut gleraugunum
upp á ennið, sagði hóglát:
Geturðu ekki fundið J)ér eitthvað til
dundurs, Ijúfan mín?
Mér leiðist af öllum lífs og sálar kröftum!
Er það ekki nóg? anzaði unga stúlkan af-
undin.
Það er ómögulegt, sagði Kata gamla, en
var um leið komin á kaf aftur í rósaillepp-
ana: Einn, tveir, þrír með grænu í blað-
ið. . . . Ónei, góða mín! Það leiðist engum,
sem á sér rokk, kamba, snældu og ullarlagð.
Hún teygði úr illeppnum og sléttaði
hann á hné sér, þann helminginn, sem hún
var búin með, athugaði, hvernig nú ætti að
prjóna rósina áfram.
Hvaða skemmtun er að Jrví að spinna!
sagði unga stúlkan og reigði höfuðið: Eða
hugsaðu Jrér að sitja frá morgni til kvölds
yfir kömbunum; en það gaman!
Já, og sjá lárinn fyllast af kembum, létt-
um eins og maríutásu; — Kata gamla brosti
yfir illeppnum sínum: Það er leit á því, sem
sé skemmtilegra, J)ú segir Jiað satt.
Unga stúlkan hló: Eða á það að vera gam-
an að tvinna og prjóna!
Það hefði eg haldið.
Drottinn minn!....
JÓLABLAÐ DAGS