Dagur - 24.12.1946, Blaðsíða 12

HLIÐIÐ
SMÁSAGA
Eftir GUSTAV SANDGREN
Vegurinn hafði verið breikkaður og gerður að bílvegi, og hliðið
hafði ekki fengið að vera kyrrt á sínum gamla stað. Girðingin lá nú
meðfram veginum í stað þess að vera þvert yfir hann, eins og áður var,
og kýrnar gátu nú ekki lengur komi/.t á veginn, til þess að stöðva alla
umferð. Og hliðinu hafði verið fleygt upp að mósavöxnum steini; þar
lá gamla hliðið, skælt og hálffúið. Þegar Steinn sá það, staðnæmdist
hann og steig af hjólinu, og honum liitnaði svo undarlega um hjarta-
ræturnar, er hann leit gömlu fjalirnar, þar sem hálfmáður rauði Ht-
urinn gægðist fram á milli giænna mosaskófanna. Hann gekk að hlið-
inu og fór um það höndum. Það marraði og brakaði í þurrum og
gisnum viðnum. En ltonum fannst samt, að hliðið mætti ekki liggja
svona í óhirðu, og liann reisti það upp.
A meðan liann hjólaði burt, var hann að hugsa um hliðið. Fyrstu
aurana sína hafði hann unnið sér inn sem hliðvörður. Þá var hliðið
nýtt, og furuilminn lagði af því, en stólparnir voru úr eik, og faðir
lians, sem hafði pjafið þá niður, sagði, að þeir gætu enzt í hundrað ár.
Á sunnudögum sat Steinn uppi á því og dinglaði berum fótunum og
skimaði eftir vögnum kirkjugestanna, sem áttu leið upp hæðina.
Stundum komu líkfylgdir, en oftast voru það einstakir vagnar bænd-
anna, sem fluttu húsfreyjurnar og dætur þeirra í kirkju, til þess að sýna
sig og sjá aðra. Og það var langoftast, að ökumennirnir óku gegnum
galopið hliðið, án þess að víkja einum eyri að hliðverðinum. Þeir
þökkuðu aðeins og létu hvína í svipunni. Nú, það varð þá að hafa það.
En sumir gerðu þó yfirbót, er þeir komu til Imka, og þá kom fimm-
eyringurinn —' hægt og ólundarlega að vísu — en hann kom samt.
Enginn var eins afieitur og gamli sérvitringurinn í Furubrekku. Það
höfðu komið rauð för á bera ieggina á Steini eftir svipuna hans. „Ég
opna hliðin fyrir mér sjálfur, strákasni," hrópaði hann bálvondur, og
Steinn tók til fótanna.
Já, og seinna — þá var liliðið líka með í rás viðburðanna. Hann
minntist þess, hve tíminn hafði verið lengi að líða stundum í kvöld-
kyrrðinni, þegar himinninn var blár og þaut í skóginum og hann varð
svo einmana og smár þarna við liliðið. Hann hafði stundum laumazt
heim að trúboðshúsinu til þess að horfa á stelpurnar, sem fóru í kvöld-
skólann. Hann mundi eftir þeim sem dökkum þústum á veginum í

10
JÓLABLAÐ DAGS