Dagur - 23.12.1959, Blaðsíða 12

12
JÓLABLAÐ DAGS
E. WESTERMAN:
Dóttir úrsmiðsins
ÆVINTÝRI
Úrsmiður nokkur, Winder að
nafni, átti einu sinni heirna í hol-
Jenzku þorpi ásamt Lenu dóttur
sinni. Er komið var inn í búðina
lians, heyrðist ihljóðið í ótal kltikk-
um og úrum, og klukkusláttur og
hringingar heyrðust stundum langt
út á götu.
Nú bar það til einn dag, að
klukkan í þorpsturninum stanzaði,
því að ihún var orðin svo gömul og
léleg. Bæjarstjórinn gekk þá heim
til Winders úrsmiðs til þess að
spyrja, hve mikið ný klukka myndi
kosta.
Winder hugsaði sig unr andartak
og sagði svo: „Góð klukka, sem
hvorki seinkaði sér eða fiýtti,
rnyndi kosta 200 gyllini."
Þetta fannst bæjarstjóranum
landið eða veiðisvæðið skiptist
jafnar íiiður. Elvert dýr þekkir sitt
svæði og veit hvert leita ber ef
hætta steðjar að. Utan svæðisins
eru þau lengur að leita sér atlrvarfs
þegar hætta steðjar að. Þefvísin
leiðbeinir spendýrunum meira en
sjönin og þau finna og geta greint
á 'tnilli ýmissa „lyktartegunda", sem
okkur er lokað land.
Fuglarnir syngja mikið um varp-
tímann. Karlintt syngur fyrir kellu
sína, en ekki þó aðeins fyrir hana.
Líklega syngur ltann einnig til að
auglýsa heimili sitt og athafna-
svæði. Hann syngttr með öðrum
orðttm: „Hér bý ég! Haldið ykkur í
hæfilegri fjarlægð, félagar góðir!“
mikið. Hann kvaðst Jrurfa að ræða
kostnaðarhliðina við félaga sina í
bæjarstjórninni. Að fáum dögum
liðnum kom ltann aftur og sagði:
„Við viljum, að þú smíðir handa
okkur nýja klukku, en þú verður
að ábyrgjast, að hún gangi ætíð
rétt.“
Winder hét þvf, að klukkan
skyldi verða afbragðsgripur. Ilann
tók þegar til starfa, og að anánuði
liðnum var smíðinni lokið.
Gamla klukkan í turninum hafði
ekki slegið rétt árum saman, en nú
gátu þorpsbúar sett klukkur sínar
eftir hinni nýju. Hún sló á heilum
og hálfum tímum, svo að heyrðist
langar leiðir. Kennslan í barna-
skólanum stóð til kl. 4 og nú gátu
foreldrarnir alltaf vitað, ef ibörnin
þeirra voru látin sitja eftir.
Allir voru Itarla ánægðir með
nýju þorpsklukkuna, og bæjarstjór-
inn greiddi Winder 200 gyllinin.
F.n einn morguninn var klukkan
orðin hálfri stund á undan réttum
tfma. Fyrst héldu menn, að aðrar
klukkur væru orðnar hálftíma of
seinar.
Winder kleif upp í turninn og
færði kiukkuna hálfa stund til baka
en næsta morgun var lnin aftur orð-
in hálftíma of fljót. iÞannig gekk
það dag eftir dag. Klukkan gekk
rétt á daginn, en hún flýtti sér
um liálfa stund á hverri nóttu.
Winder gat ekki fundið, að neitt
væri að klukkunni. Hann stóð uppi
ráðalaus, og nú tóku vinsæklir hans
óðum að niinnka. iÞorpsbúum þótti
Irann hafa gabbað sig, og þeir tóku
að skipta við úrsmiðina í stórborg-
inni, sem ekki var langt þar frá.
Winder hafði eitt sinn haft mik-
ið að gera, en nú sat hann aðgerð-
arlaus alla daga, og honum leið svo
illa, að lrann hafði hvorki sinnu á
að sofa eða borða.
„Ef svona gengur Iengi,“ hugsaði
Lena, „þá endar það nneð því, að
pabbi verður veikur og leggst í
rúmið.“
Lena var greind telpa, og hún
var viss um, að ekki væri alit eins
og það sýndist. Pabbi hennar hafði
áreiðanlega ekki gabbað neinn vilj-
andi, og hann kunni sitt handvei'k.
Lenu langaði ákaflega til að hjálpa
honum. Ef til vill gæti hún það.
Kannski hún gæti fundið, hvað
væri að klukkunni, ef hún sæti eina
nótt í turninum Já, það skyldi liún
gera!
Eitt kvöld læddist hún inn í
turninn og skauzt inn í dimmt skot.
Klukkan tíu lokaði vörðurinn dyr-
unum, og þá var Lena ein þarna
inni í myrkrinu. Hún hélt nú í
flýti upp stigann og alla leið upp
þangað sem klukkan var. Allt virt-
ist í lagi með klukkuna. Hún gekk
eðlilega.
Lena sat á gólfinu og beið þess,
sem verða vildi. Klukkan sló hálf-
ellefu, því næst ellefu. Lena dott-
aði. Hún var orðin syfjuð. Er
klukkan sló hálf-tólf, stóð hún á
fætur. Hún mátti ekki sofna. Um
þetta ieyti var luin vön að vera
heima í iitla, notalega rúminu
sínu. En hve hér var kalt. Augna-
lokin voru þung, en luin mátti alls
ekki detta út af! Hún varð að vaka
og sjá, lrvað gerðist.
Bomm! Klukkan sló tólf á mið-
nætti, og um leið og síðasta höggið
var slegið, heyrði Lena einhvern
þyt yfir höfði sér. Já, auðvitað leð-
urblaka! Nei, það var ugla, sem
styggzt hafði við hávaðann og flaug
nú út um hljóðopið á tuininum.