Dagur - 23.12.1959, Blaðsíða 13

JÓLABLAÐ DAGS
13
Nú var Lena glaðvöknuð, og
liana langaði mikið til að vita divar
uglan væri og ætti lireiður sitt.
Hún gægðist fram með klukkuskíf-
unni. Húh gat nærri því seilzt í vís-
ana. Nei, iivað var þetta!
Uglan fliigraði til baka og settist
á stóra vásinn. Hún var svo þung,
að vísirinn seig niður, þangað til
hann var nærri kominn niður að
sex. Þá varð luin að fljúga burt.
Hjartað barðist í brjósti Lenu
litlu, því að nú vissi lnin leyndar-
nrálið. Pabbi hennar var saklaus.
Það var ekkert að klukkunni.
Lena hafði oft staðið við lilið
pabba síns, er hann haíði verið að
rétta klukkuna, svo að hún vissi, á
hvaða hnappa átti að styðja til að
færa vísana. Þetta var eríitt, en að
lokum tókst henni að koma stóra
vísinum upp aftur. F.n hve fólkið
myndi verða hissa um morguninn,
er það sæi, að klukkan væri rétt!
En ef klukkan ætti að vera rétt
framvegis, þá þurfti vörðurinn að
ná uglunni og flytja hana burt.
Nú kom uglan fljúgandi, oghún
virtist verða mjög hrædd, er hún
heyrði Lenu segja:
„Skannnastu þín, ugla. Þetta cr
ail saman þér að kenna, og á morg-
un kemur vörðurinn og flytur þig
eithvað burt þahgað, sem þú getur
ekkert mein gert.“
En þá kom ofurlítið skrýtið fyrir.
Ugian fór að tala.
„Kæra stúlkan mín, en hve ég
gleðst yfir því, að þú skulir hafa
komið hingað. í hamingjubænum,
vertu ekki reið við mig. Ég skal
ekkert ilit gera þér. Ég hef margt
að segja þér.“
Lena gat varla trúað sínum eigin
eyrum.
„F.n fyrst verð ég að segja þér
það, að ég er karlmaður, en álfar
dýranna gerðu mig að uglu.“
Lena varð furðu lost in og spurði:
„Nú, hvers vegna gerðu þeir það?“
„Ég skal nú segja þér það,“ sagði
uglan. „Ég var einu sinni ungur
maður óghét Wim, en ég var alltaf
kallaður „Wim dýrakvalari." lig
bjó eitt sinn til gildru, og lítill
rauðbrystingur festi sig í henni. Er
eg losaði hann úr gildrunni, Jrá
slapp hann úr liöndum mér. Hann
átti erfitt með að Hjúga, þvf að
hann hafði satrzt á öðrum v.vngn-
um, svo að hann settist skammt frá,
en er ég ætlaði að grípa hann, flaug
hann aftur spölkorn. Þannig barst
leikurinn smám saman langt -inn í
skóg, ]>ar til komið var í rjóður
nokkurt. Ég var rétt við það að gef-
ast upp við 'Cltingaleikinn, er gyðja
dýranna stóð a 111. í einu fyrir fram-
an mig. Hiin snerti mig aneð sprota
sínum, og fætur mínir ttrðu óðara
eins þungir og blý. Ég gat nú ekki
hreyft mig úr sporunum, þótt ég
feginn vildi, og nii þyrptust að úr
öllum á'ttum dýrin, sem ég,'hafði
farið illa með.
Varðhimdur grahnans kom gek-
andi og ákærði mig fyrir að hafa
hent í sig grjóti, þar sem liann
hafði legið hlekkjaður við dyrnar.
Kisa bóndans kom mjálmandi og
kvað mig hafa drekkt kettlingun-
um sínum, og hópur fugla sveif
gargandi yfir höfði mér.
„Elann stal eggjunum okkar,“
skrækti einn. „Hann eyðilagði
Iireiðtin okkar,“ gargaði' annar.
Að lokum veifaði álfagyðjan
sprota sínum, og þá varð allt hljótt.
Hún spurði mig því næst, Itvað ég
hefði i’ram að færa mér til varnar,
og ég stundi því upp, að ég skyldi
aldrei framar gera Jretta, en gyðjan
var reið.
„Þti hefur anargoft lofað föður
þínum að hætta þessu, en aklrei
efnt loforðið. Nei, piltur minn, svo
auðveldlega sleppurðu ekki í þetta
sinn.“
IEún sló mig með sprotanum og
breytti mér i uglu. „Þetta skaltu
hafa,“ sagði hún. „Nú muntu fá að
finna, hve skemmtilegt er að vera
dýr. Eftir þetta verður þú að sofa
allan daginn, en strax um miðnætt-
ið verður þú að fara að fljúga um.
Þú miirit geta talað frá tólf til eitt,
og ef þii verður svo lánsamur að
hitta krakka, sein er ekki hræddur
við J>ig og strýkur bringufjaðrir
þinar á hverri nóttu í sjö nætur,
þá geturðu aftur orðið maður."
Ég flaug hingað til þessa turns,
ogJiér hef ég dvalið alltaf síðan. Ég
haf aldrei getað sagt neinum lrá
híirmum mínum. Allir, sem urðu
varir við mig í myrkrinu, voru
hræddir við mig. Svo tók ég upp á
]>ví að setjast á stóra vísinn á klukk-
unni. Mér kom í hug, að einhver
myndi kannski koma, sem gæti
hjálpað mér, en faðir þinn kom að-
eins á daginn, og. .. . “
Bomm! Klukkan sló eitt, og nú
heyrði Lena ekki lengur rnanns-
rödd heldur ugluvæl, tú-tú-tú, og
uglan horfði á hann döprum aug-
um.
„Vertu ekki áhyggjufull,“ sagði
Lena, „því að ég skal hjálpa þér, en
þú mátt aldrei setjast á klukkuvís-
inn aftur.“
Turnvörðurinn kom snemma
þennan morgun til þess að opna, og
um leið og hann var farinn, skauzt
Lena út og iheim til sín. Faðir
hcnnar veitti því enga athygli, að
hún hafði ekki verið í rúmi sínu
um nóttina.
Winder fór að venju til þess að
setja klukkuna rétta, en hann varð
ákaflega hissa og glaður, er hann
sá, að hún var rétt, og hann þurfti
ekkert að gera. Hann trúði þessu
varla og kallaði til Lenu:
„Lena! Komdu út og líttu á
klukkuna!" .
Lena kom hlaupandi út, en hún
var svo föl og þreytuleg, að faðir
hennar varð óttasleginn.
I