Dagur - 23.12.1959, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ DAGS
15
Lækni, sem bjargar lífi frá dauða,
mjúkblíðri, hjúkrandi hönd,
ljósið frá rafmagni lýsir.
Sjúklinginn, bundinn við beð,
manninn, blindan í myrkrinu nauða,
sjómann við sæbarða strönd
í útvarpsfréttirnar fýsir,
bornar með orku frá beizluðum ölduin
fossins, er unir ei örlögum köldum,
ólgandi af uppreisn og sorg.
7.
Ef áttu vizku, orðin þessi heyr:
að enginn lifir, nema sá, er deyr
frá sjálfsins mætti, sínu hrósi og vilja,
en sannleik þann er flestum þungt að skilja.
Og enghm þjónar öðrum meir en sá,
Sem ekkert treystir sjálfur mátt sinn á,
en lætur Guð sig leiða, stjórna, binda.
Ilans líf er blessun fyrir skyggna og blinda.
Er Kristur sjálfur kom, hann sýndi oss
og kenndi, að menn hans yrðu að bera kross,
því sjálfur leið hann, dó og reis frá dáuðum,
en dýrðarlíf sitt býður hehni snauðum.

KRISTJÁN VIGFÚSSON:
Litla-Árskógi:
Látraströnd
Rís af veðrum sorfin, sérðu
mót soniun traust cr boðin höndin,
þeim, scm bar af hafi. Ilcillar
hrikafengin Látraströndin,
þar sem Gjögra björgin bröttu
bera trafið Iöðurgjarðar.
Árás hvcrri úr austri hrinda
Eyja- er bjóst að leita fjarðar.
Eyðiströnd, þinn fífil fegri
fortíð verndar, blómgast lætur,
þar sem hafsins æstar öldur
öðlast hvíld við þína fætur.
Þar sem fjöllin íerleg geyma
í faðmi hrjúfum berjalautir.
Tignarsvip, er Kaldbak krýnir,
kenna má uin Ránar brautir.
Hér var lifað stríði ströngu,
strengir afls að þoli reyndir,
þráð og vonað, glaðzt og grátið.
í gömlum rústum dvelja leyndir
þulir sagna, er ináli mæla
mega í kyrrð frá eyðiströndu,
þar sem gullin blikar bára,
á bergi feigðar varpar öndu.
Víst sér fyrruni fólk Iiér undi,
frá því sagnir greina margar.
Einhvern seið og ógnir geyma,
allt til gömlu Látra-Bjargar.
Héðan hcnnar kynngikraftar
kvcðlingarnir flugu víða:
í draumi cr lcit hún bátinn brjóta
brimsins skafl í ógn og kvíða.
Héðan afi sótti sjóinn,
syrti í álinn, róður þungur.
Heima amma vaka’ og vona
varð, en hópur barna ungur.
Æskusporin miimar móður
á minjavegu lieilla sína:
— Ein í myrku fjalli fyrrum
fannst, í skó sinn ber að tína.
Ennþá Látrabærinn býður
bróðurhönd í stríði nauða.
Síðust liéðan frækn var förin
feðganna, scm biðu dauða.
Gakktu vel um gamla bæi,
er gesti þrcyttuin hvíldar unnu.
í vetrarmyrkri cnnþá ylja
eldarnir, scm fyrruin brunnu.
Djúpa þögn! f þínum íaðmi
þögul hvílir ströndin auða,
hún, sem bæði yndi og ógnir
átti fyrrmn, lífs og dauða.
Þar scm huldar vættir vaka,
um vorkvöld blærinn hvíslað fengi,
þcgar Glóey geislafingruin
gullna bærir minjastrengi.