Dagur - 24.12.1966, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐ D AGS
nokkuð af ljóðunum. Ég vissi, aðingu hjá sjálfum mér, að ég fór að
hann var vínhneigður og sást stund- kenna í brjósti um menn, sem vínið
hafði náð valdi yfir, mildaði mig í
um ölvaður. Ég hafði rótgróna
óbeit á drykkjuskap, og hún færð-
ist yfir á mennina, sem neyttu víns
í óhófi. Obeit þessi eða andúð átti
rætur að rekja til móður minnar
fyrst og fremst. Hún var einnig
styrkt við það, að ég vandist aldrei
víni, meðan ég ó.y upp. Vín var
varla haft um hönd á heimili föð-
ur míns, meðan það var leyfilegt,
nema í fyllsta hófi, og aldrei eftir
gildistöku vínbannsins.
Svo bar til, að ég lét fjölrita
sálma mína og andleg ljóð, frumort
sumt, en öðru snúið á íslenzku.
Árni heitinn Árnason bókbindari
á Akureyri innhefti bókina fyrir
mig. Eitt sinn er ég kom til hans
vegna bókar minnar, sagði hann
mér, að Davíð Stefánsson liefði ver-
ið hjá sér, séð bókina og endilega
viljað kaupa eitt eintak þegar í stað.
Ég vissi þá ekki, að Davíð safnaði
bókum og bjóst ekki við, að skáldi
sem honum mundi finnast mikill
slægur í því, sem þar var að finna.
Mun ég hafa látið þetta í ljós við
Árna og það álit, sem ég hafði á
Davíð. Mér finnst enn ég heyra
rödd Árna, þegar hann sagði:
„Davíð er bezti drengur." Sagði
hann mér ennfremur, að hann
kæmi oft til sín og að þeir ræddu
mikið saman um trúmál. Var að
heyra á Árna, að Davíð væri trú-
hneigður, og þótti mér það frétt-
ir.
Árni var maður heittrúaður og
gaf út nokkur ágæt kristileg smárit
og þýddi mikið, einkum fyrir
Barnablaðið. Var ekki komið að
tómum kofum hjá honum, er trú-
málin voru rædd. Mun Davíð hafa
fundið það.
Aðalsteinn Jónatansson, vinur
Davíðs, ræddi og við mig um hann.
„Davíð er fínasti maður,“ minnir
mig, að honum féllu orð. Vitnis-
burðir þessir, samfara þeirri breyt-
garð Davíðs, og betri hlið þess
manns fór ég að sjá skýrar en áður.
Kunnleikar fóru að takast með okk-
ur meiri en fyrr.
Mér var kunnugt um, að rithöf-
undar gefa fólki náinn gaum. Samt
varð ég forviða, þegar DaVíð sagði
við mig, og var Jrað árla á tíma
kynningar okkar: „Ég hefi stúderað
Jrig svo, að ég gæti skrifað um Jaig
heila bók.“
Við höfðum að vísu talazt við, en
lítið þó. Athugun lians á mér var
Jdví ekki sprottin af samtölum. Eji
þetta hefir verið venja hans, að at-
huga menn, grandskoða þá, lát-
bragð Jreirra og hreyfingar, orð
þeirra og kæki. Sem betur fór fann
þjóðskáldið sér verðugri viðfangs-
efni í ritsmíðar en mig.
Nú vil ég geta einkennilegs at-
viks, sem fyrir mig koma í sambandi
við Davíð. Á ævi minni allri fram
að þessu á það sér aðeins eina hlið-
stæðu. Mig minnir helzt, að atvikið
gerðist um Jrað Jeyti, sem ég spurði
hann, hvernig hann færi að lýsa
reynslu trúaðra manna. Ef til vill
gerðist Jrað þá.
Ég gekk við hlið hans nokkur
skref. JÞá fannst mér, sem um hann
léki stór hjúpur, er lagðist upp að
mér. Ég skynjaði fremur með lík-
ama mínum, heldur en ég sæi það,
að í hjúpi Jressum voru rákir eða
rendur, þræðir, upp og niður, mis-
munandi litir. Bar mjög mikið á
dökkum Jínum eða rákum, en ljós-
ari litir voru Jró innan um. I3etta
mun verið hafa ára Davíðs, sá Jjós-
hjúpur, er sumir skyggnir menn
segjast sjá utan um fólk. Aðrir
segja, að sérhver mannslíkami sé
rafkerfi, og lieilinn útvarpsstöð, er
sendir frá sér rafbylgjur. Það mun
nú vera vísindalega sannað. Sendi-
orkan hefir reynzt mælanleg á
mæli, sem til þess var útbúinn. Var
sagt frá reynslu mannsins, er mæli-
tækið bjó til, í tímariti Idalldóru
Bjarnadóttur, Hlín, og í útlendum
tímaritum.
Þetta var á dökku tímabili í ævi
lóavíðs, BýSt ég við, að bjartari hafi
verið hjúpur sá, er leið nær lokum
ævi hans.
Davíð gerðist áskrifandi að Norð
urljósinu, sem Arthur Gook trú-
boði gaf út, en með lionum starfaði
ég. Davíð vildi fá árganginn allan
í einu og innheftan. Þannig fengu
nokkrir kaupendur liann. I’á fóru
leiðir mínar að liggja til húsdyra
hans við Bjarkarstíg 6. Þá hóf hann
þann sið, að bjóða mér inn. Eftir
J^að tókust með okkur æ meiri
kunnleikar. Ég fylgdi sem bezt ég
gat reglunni, sem Orðskviðir Saló-
mós gefa, en hún er Jressi: „Stíg
sjaldan fæti þínum í hús náunga
þíns, til þess að hann verði ekki
leiður á þér og hati þig.“ Fannst
mér það aukast, er liðu tímar, að
Davíð fagnaði heimsóknum mín-
um.
Sá var lengi háttur á samtölum
okkar, að Davíð spurði mig hvað
ég segði um eitthvert málefni. Varð
ég þá að láta móðan mása, en sjálf-
ur mælti hann fátt. Slíkt er háttur
viturra manna, Jrví að Salómó segir
einnig í Orðskviðum sínuitn: „Fá-
málgur maður er hygginn." Fylgdi
ég lítt Jjví viturlega ráði, Jrví að ég
vildi komast að Davíð með boðskap
biblíunnar. Vitnaði ég oft til henn-
ar, er því varð komið við. Hann tók
Jiví mætavel.
Eitt sinn tók hann að spyrja mig
eitthvað um sveit mína og um-
hverí i, Jregar ég var ungur. Var Jrað
víst eftir Jrað, að bók Páls Kolka
læknis, „Föðurtún," kom út. Sagði
ég honum, minnir mig, hvar æsku-
heimili mitt var staðsett, en })að
var á Miðfjarðarhálsi, eigi ýkja-
langt frá Bjargi. En þar var Grettir
alinn upp, og fannst mér nokkuð
til um það á uppvaxtarárum, að