Dagur - 20.02.1993, Blaðsíða 6

Y - FIUÐAG - £G8r isindðt .OS TURBbiBpueJ
6 - DAGUR - Laugardagur 20. febrúar 1993
Kvikmyndasíða
Jón Hjaltason
Gary Oldman og Drakiíla
Myndin byrjar með miklum látum
aftur á 15. öld. Vígaferli eru mikil
og ástin ekki langt undan. Hers-
höfðingi einn, Vlad, hefur unnið
sigur á Tyrkjum en konan sem
bíður hans heima, Elísabet, fær
þær fréttir að ástmaður hennar
hafi beðið ósigur. Hún grípur til
þess óyndisúrræðis að fyrirfara
sér. Vlad verður gripinn miklum
harmi, afneitar guði og leitar á vit
myrkraaflanna til að ná fram
hefndum.
Fjórum öldum síðar endurfæð-
ist Elísabet sem fegurðardísin
Mina. Þetta er á tímum Viktoríu
drottningar og sögusviðið er höf-
uðborg breska samveldisins,
London. Vlad er einnig á ferli, bú-
inn mögnuðum hæfileikum og
gegnir nýju nafni, Drakúla greifi.
Breski leikarinn Gary Oldman,
sem hefur leikið pönkarann, geð-
sjúklinginn og úrhrakið, fer með
hlutverk greifans. Reyndar sáum
við hann síðast sem Lee Harvey
Oswald í JFK. Hlutverk Drakúla
er með svolítið öðru sniði og að
einu leiti er það töluvert erfiðara.
Oldman þurfti nefnilega að þola
sex klukkustunda förðunarvinnu á
andliti sínu þegar hann átti að
breytast í Drakúla 85 ára. „Þetta er
án vafa það erfiðasta sem ég hef
þurft að þola um ævina. Það er
engan veginn auðvelt að vera hríf-
andi, kynæsandi og ástríðufullur
falinn undir þungum búningi og
Oldman sem Vlad á heimleið úr
stríðinu; vondar fréttir bíða.
Oldman sem Drakúla greifi á góðri
stund.
margföldu lagi af andlitskremum.
Francis (leikstjórinn) var vanur að
segja við mig: Svona láttu ekki
svona, út af hverju ertu eiginlega
að væla? Þetta er auðvelt. Þú ert
sjálfur Drakúla."
Það er svo annað mál að
Oldman hefur dreymt um það síð-
an hann var 5 ára gamall að
bregða sér í gervi Drakúla. „Ég
var ekki gamall þegar ég bað
mömmu að sauma handa mér
Drakúla búning." Það hefur ekki
skemmt fyrir Bretanum að mót-
leikarar hans eru ekki af verri en-
danum. Winona Ryder er Elísabet
og með henni ganga Anthony
Hopkins, Keanu Reeves og Sadie
Frost. Leikstjórinn er svo sjálfur
Francis Ford Coppola en það hef-
ur greinilega farið mjög vel á með
honum og Oldman. „Það er svo
með Francis að hann veit upp á
sína tíu fingur hvað persónumar
eru að hugsa. Hann getur sagt
manni allt um þær. Samt sem áður
gefur hann manni frjálsræði til að
túlka þær.“ Að dómi Oldman er
góður leikstjóri sá sem sér vanda-
málið og segir: Þetta er ágætt en
tökum 20 sekúndur af og það
verður frábært. „Og síðan er atrið-
ið stytt um 20 sekúndur og það
gengur upp. Það sem ég meina er
að leikstjórinn þarf ekki sífellt að
vera að koma með ráðleggingar
um leikinn eins og: Hugsaðu nú
Oldman, hann er blóðsuga, 400
ára gamall, þetta skot... Nei þess í
stað segir leikstjórinn einfaldlega;
Anthony Hopkins fer fremstur í leit aö vampírunni.
leiktu örlítið hraðar eða; þú mátt
taka þinn tíma núna því að bla bla.
Þetta er það sem ég kalla að hafa
gott auga fyrir hlutunum."
„Og hvers vegna ættu leikarar
alltaf að sitja þegjandi undir gagn-
rýni leikstjóra?" heldur Oldman
áfram. „Maður velur ákveðna leið
og leikstjórinn segir: Ég held að
þetta gangi ekki sem þýðir með
öðrum orðum: Mér líkar ekki það
sem þú ert að gera og ég vil ekki
sjá það í kvikmyndinni minni.
Hversu margir leikarar snúast til
vamar og segja: Mér líkar ekki
hvemig þú leikstýrir mér í þessu
atriði. Þessi alviska leikstjórans
getur gert mig alveg æfan.“
Við þetta þurfti Oldman ekki
að glíma í samvinnunni við Copp-
ola; hann var ekki sífellt að gefa
leikurunum fyrirmæli uin leik,
hans var að gera bíómynd, þeirra
var að túlka persónumar.
Hvað er forsýning?
1 Reykjavík er forsýning kvik-
myndar örlítið bragð til að vekja
athygli á bíóinu (ég get ekki með
góðu móti sagt væntanlegri kvik-
mynd eða hvað?) í þeirri von að
fleiri muni sækja hana en ella. í
Los Angeles er þetta með svolítið
öðmm hætti. Þar verður vart þver-
fótað fyrir uppalegum gaumm
sem bjóða á báðar hendur fría
miða á forsýningar kvikmynda
sem oft á tíðum eiga eftir að verða
með ólíkindum frægar. Það er þó
ekki með öllu kvaðalaust að
þiggja miðann því að bíógesturinn
fær ekki að yfirgefa salinn fyrr en
hann hefur fyllt út spumingablað
en þegar því lýkur er venjulega
langt liðið á nótt. Forsýningamar
eru nefnilega á mjög ókristilegum
tíma eða þegar venjulegum sýn-
ingum er lokið.
Þessir venjulegu bíógestir utan
af götunni geta haft mikil áhrif um
hvemig endanleg gerð bíómyndar
verður. Svör þeirra em gaumgæfð
af margslags spekingum og ef eitt-
hvað í þeim bendir til að mikill
Sonur Bruce Lee
á Akureyri
Sonur Bruce Lee og konunnar
Lindu Emery, Brandon, fæddist í
Los Angeles 1. dag febrúar 1965.
Hann var vart byrjaður að ganga
þegar faðir hans byrjaði að kenna
honum kúnstina að berjast upp á
austurlenska vísu. Æskurámnum
eyddi Brandon í Hong Kong þar
sem faðir hans gerði garðinn fræg-
an. Þegar Bmce andaðist árið
1972 sneri Brandon aftur til
Bandaríkjanna staðráðinn í að feta
í fótspor föður síns og verða fræg-
ur leikari. Fyrsta myndin sem pilt-
urinn lék í var Legacy of Rage,
gerð í Hong Kong 1983. í kjölfar-
ið fylgdi sjónvarpsmyndin Kung
Fu; The Next Generation (1987)
og svo komu þeir þrjár í röð, Las-
er Mission (1989), Showdown in
Little Tokyo (1991) og Rapid Fire
(1992). En það er einmitt síðasta
myndin sem gaf mér tilefnið til
heldur villandi fyrirsagnar þar
sem hún hefur að undanfömu ver-
ið sýnd í Borgarbíói.
Sjálfur hafði ég ekki áttað mig
á tengslunum þegar ég fór að sjá
þessa dæmigerðu B-mynd. Það
var svo annað mál að hún féll al-
veg ágætlega í kramið hjá mér,
einkum vegna þess að einmitt þá
stundina þurfti ég að hressa svolít-
ið upp á sjálfsálitið eftir að hafa
verið í hopp-tíma hjá Magnúsi
Scheving. Og hvað er betra til
þess en að setja sig í spor ódrep-
andi hetju, sem vinnur bug á öll-
um erfiðleikum og heillar allar
konur, á meðan maður sjálfur situr
í sæmilegu öryggi, maulandi
poppkom falinn í rökkvuðum bíó-
sal. Við slíkar aðstæður verður
manni ekkert ómögulegt, jafnvel
ekki að hoppa sundur- saman,
með snúningi, táfettu og glæstri
handsveiflu í bland við karlmann-
legan höfuðrykk.
En snúum okkur aftur að
Brandon Lee, syni hins eitilharða
Bruce Lee sem við minnumst allir
unglingamir á mínum aldri. Ég
hugsa stundum til þess þegar
týnda kynslóðin og 68-kynslóðin
hefja upp samkór um eigið ágæti
og andagift hvers við hin megum
gjalda sem ólumst upp með Lee
og Donnu Summers. Én nú er ég
aftur byrjaður að rövla (enda
klukkan orðin óguðlega margt).
Best að snúa sér aftur að syninum
sem hefur gert samning við Fox
og mun í næsta mánuði byrja að
leika í The Crow. Ég er sem
stendur í bardaga-kynslóðinni,
segir Brandon og því hljótum við
að draga þá ályktun að The Crow
sé blóðug „upp-á-handa-snúninga-
mynd“. Brandon vill þó engu lofa
um að hann eigi ekki eftir að snúa
út af þessari braut: Ég er enn ung-
ur og mig iangar til að gera heilan
helling annan en að berja menn og
brjóta.
meirihluti forsýningargestanna sé
óánægður með sama hlutinn verð-
ur að breyta honum. Tökur verða
jafnvel að hefjast aftur og síðan er
á nýjan leik kallað á dómara göt-
unnar og þeir látnir kveða upp úr-
skurð.
Ein af mikilvægari spumingun-
um er forsýningargestir verða að
svara er sú hvemig þeim féll end-
irinn í geð. Hollywoodstjóramir
leggja afskaplega mikið upp úr
því að bíógestir séu tiltölulega
ánægðir þegar þeir halda heim að
lokinni sýningu. Séu þeir það
ekki, segja stjóramir, koma vinir
þeirra og vandamenn ekki í bíó
kvöldið eftir. Þessu lögmáli hafa
ekki ófrægari myndir en The
Little Shop of Horrors og Rocky
númer fimm orðið að lúta. Báðar
runnu út með heldur slæmum
endalokum fyrir söguhetjumar
sem féll ekki í kramið hjá forsýn-
ingagestum. Fyrir vikið fengum
við Mörlandar (og raunar aðrir
bíógestir út um heim) aldrei að sjá
hvemig höfundar myndanna vildu
láta þær enda því að báðar voru
búnar að fá annað niðurlag og
ánægjulegra þegar þær komu út á
hinn almenna markað.

Vald forsýningargesta í Los Angeles er mikið; þeir geta jafnvel breytt heilu
kvikmyndunum eins og dæmin sanna. Nægir í því sambandi að nefna tvær,
Little Shop of Horrors og Rocky V. Báðar fengu annan endi eftir að forsýn-
ingargestirnir höfðu púað á upphaflega niðurlagið.