Dagur - 20.02.1993, Blaðsíða 9

*■ t — '.vnr\ „• 1. .—, .. i n< o
Laugardagur 20. febrúar 1993 - DAGUR - 9
Akureyrarflugvelli í lok ferðarinnar. í rút-
unni á leið út á Kastrupflugvöll fengu þær
sér blund en Guðbjörg vaknaði á undan og
sá framundan skilti merkt „Flughavn“. Flún
gaf bílstjóranum merki um að stöðva,
hnippti í Sólveigu og þarna drifu þær sig út
með allan sinn farangur. Reyndar þótti
þeim skrýtið að enginn af hinum farþegun-
um fylgdi þeim en veltu því ekki lengi fyrir
sér heldur gengu inn í flugstöðina og að
afgreiðsluborðinu. Afgreiðslufólkinu brá
dálítið í brún þegar þær drógu upp farseðl-
ana til að tékka inn því flug til Varsjá var
aldeilis ekki á dagskrá á þessum velli enda
voru þær staddar á innanlandsflugvellinum
á Kastrup. Þær máttu nú hlaupa með allan
farangurinn drjúgan spöl til að komast á
alþjóðaflugvöllinn og þar náðu þær fluginu
til Varsjár.
Tannburstun upp úr gosdrykkjum
„Við komum svo til Varsjá seint um kvöldið
og þurftum að leita okkur að hóteli. Við
höfðum hitt Svía í flugvélinni sem sagði
okkur dálítið um borgina og keyrði okkur
inn í miðborgina. Svo byrjuðum við að leita
að hóteli undir miðnætti með allan farang-
urinn í bakpokunum. Það var vægast sagt
litið á okkur hornauga þarna á götunum en
við fundum hótel sem okkur leist vel á
og þar ætluðum við að gista þessar nætur
meðan við yrðum í Varsjá. Þetta var Hótel
Polonia, fínt hótel á mælikvarða Pólverja
en þarna borguðum við 1500 kr. fyrir nótt-
ina með mat. En óhreinindin voru samt
mikil þó þetta ætti að heita fínt hótel. Bað-
vatnið var brúnt og við notuðum baðkarið
fyrir kæliskáp en keyptum okkur síðar vatn
í brúsa til að þvo okkur upp úr. Fyrsta
kvöldið tókum við samt til bragðs að tann-
bursta okkur upp úr gosdrykkjum frekar
heldur en óhreina vatninu."
Með kaupæði á pólskum
svartamarkaði
Verðlagið er ekki hátt í pólskum verslunum
en frá herbergisglugganum á Hótel Polonia
sáu þær Sólveig og Guðbjörg markað sem
vakti athygli þeirra. Parna voru sölutjöld og
fáanlegur alls kyns varningur á ótrúlegasta
verði.
„Parna fengum við eiginlega kaupæði
fyrsta daginn og keyptum mikið en það hef-
ur komið á daginn síðan að þessi varningur
var ekki merkilegur. Reyndar hefur þetta úr
enst en það er eitt af fáu,“ segir Guðbjörg
og sýnir armbandsúr sem hún gaf nokkur
hundruð krónur fyrir. Sólveig bætir við að á
markaðnum hafi líka verið fáanlegur ýmis
fatnaður sem merktur var þekktum vöru-
merkjum en var augljóslega lélegar eftirlík-
ingar. Levis-gallabuxur voru í flestum sölu-
tjaldanna, að sjálfsögðu eftirlíkingar en það
var líka hægt að finna hinar einu sönnu í
Varsjá og sú búð vakti athygli þeirra. „Petta
er eina Levis-búðin í allri borginni og þarna
var alltaf löng biðröð fyrir utan. Við ákváð-
um einn daginn þegar kom rigning að reyna
að komast f þessa búð en þrátt fyrir veðrið
beið fólk fyrir utan og við fórum í biðröð-
ina. Þarna biðum við í 40 mínútur eftir að
komast inn í verslunina og þegar við kom-
um að dyrunum þá kom í ljós að það mátti
bara vera ákveðinn fjöldi inni í versluninni í
einu og alltaf hleypt jafn mörgum inn og
komu út úr búðinni. Petta var mjög skrýtið.
En þegar inn kom þá var þetta ekkert sér-
stök búð og úrvalið í Levis-búðinni á Akur-
eyri er ábyggilega meira en þarna,“ segja
þær hlæjandi.
Frægasti vændiskonubar
borgarinnar á hótelinu
Guðbjörg segir að það hafi verið áhugavert
að fylgjast með mannlífinu í Póllandi. Engu
sé líkara en skýr skil séu milli eldri og yngri
kynslóðarinnar. Eldra fólkið sé eins og úr
öðrum tíma á meðan yngra fólkið hafi
tileinkað sér siði og tísku Vesturlandanna.
Það reyndist erfitt fyrir þær Sólveigu og
Guðbjörgu að finna Pólverja sem gátu talað
við þær en það vakti samt athygli þeirra að
undarlegur svipur kom alltaf á þá þegar þær
sögðust búa á Hótel Polonia. Ekki leið á
löngu þar til skýring kom á þessu. „Eitt
kvöldið komum við heim á hótelið og
ákváðum þá að fara inn á bar sem þarna var
niðri. Þegar við komum þangað inn störðu
allir á okkur og konurnar og raunar allt
fólkið var mjög skrýtið. Svo byrjuðu karl-
arnir að veifa í okkur lyklum og segja í
hvaða herbergi þeir væru og spyrja um her-
bergisnúmerið okkar. Svo fórum þeir út af
barnum rétt eins og við ættum að fylgja. Við
vissum ekkert hvað var að gerast fyrr en
okkur var sagt að við værum á frægasta
vændiskonubarnum í Varsjá. Okkur var
kannski ekki alveg sama og sérstaklega ekki
þegar við uppgötvuðum að þarna hafði lykl-
unum að herberginu okkar verið stolið af
okkur. Við fengum því fylgd öryggisvarða
upp á herbergi en þá stóð lykillinn í skránni
en litlu hafði verið stolið.“
Fleiri skrýtin atvik höfðu komið upp hjá
þeim stöllum fyrr um daginn því þá hafði
írani nokkur elt þær uppi úti á götu og sagst
búa á sama hóteli og vildi bjóða þeim í
heimsókn. Eftir vitneskjuna um vinsældir
vændiskonubarsins fóru þær nú að skilja hve
undarlegir allir urðu á svipinn yfir hótelinu
sem þær höfðu valið sér. „Eftir þetta þorði
ég ekki annað en vera í rúllukragapeysu og
láta ekki sjást í bert hörund, nema í mesta
lagi puttana,“ segir Guðbjörg og hlær dátt.
Horfðu á leikrit án þess að
skilja eitt orð
En leiklistaráhuginn fór ekki langt frá þeim
enda skammt í leiklistarfundinn í Svíþjóð.
Stutt frá hinu merkilega Hótel Polonia var
turn sem raunar var eins og vegvísir fyrir
þær í borginni og á neðstu hæð hans var
auglýst leiksýning. Þrátt fyrir að skilja ekki
orð í pólsku slógu þær til og keyptu sér miða
á sýninguna. „Sem betur fer var þetta dans-
og söngvaleikrit og það merkilega var að
eftir sýninguna þá kom í ljós að við höfðum
skilið verkið alveg eins þrátt fyrir að skilja
ekkert í talaða málinu. En það var nokkuð
skondið að vita ekki um hvað brandararnir
snérust þegar áhorfendurnir byrjuðu að
hlæja í salnum,“ segir Sólveig.
Og eins og sannir íslendingar í borg þar
sem hlutirnir eru ódýrir þá einsettu þær sér
að fara út að borða á mjög dýran og fínan
pólskan veitingastað. Tveir þýskir strákar,
sem þær höfðu hitt á Polonia-hótelinu, voru
dregnir með og valið eitt flottasta hótelið í
borginni þar sem fjórmenningarnir snæddu
þríréttaðan málsverð með öllu tilheyrandi.
Og verðið var aðeins 700 kr. eftir að hafa
setið að borðum í nokkra klukkutíma.
„Þarna vorum við samt eins og út í hött mið-
að við aðra því fólkið í kringum okkur var
allt fínt til fara og konurnar með uppsett
hár. Sennilegast höfum við verið að borða
þarna með fyrirmönnunum í Varsjá en
málsverðurinn kostaði samt ekki meira en
kók og hamborgari heima á íslandi," segir
Guðbjörg.
„O, Iceland -
Reagan - Gorbatsjov“!
Pólverjarnir veltu mikið fyrir sér hvaðan
þær Guðbjörg og Sólveig væru enda hljóm-
aði íslenskan mjög framandi fyrir þeim. „En
það var mjög skemmtilegt að þeir fáu sem
skildu eitthvað kveiktu strax á perunni
þegar minnst var á ísland og sögðu strax:
„O, Iceland - Reagan - Gorbatsjov.“ Leið-
togafundurinn í Reykjavík hefur því greini-
lega verið mikil auglýsing þarna fyrir landið.
Okkur kom þetta dálítið á óvart vegna þess
að nú eru nokkur ár liðin frá þessum
atburði,“ segir Sólveig.
Hökt í Lödu-Ieigubflum
Einu Pólverjarnir sem þær höfðu fyrirætlan-
ir um að heimsækja var fjölskylda þessa
kunningja Sólveigar. Hún bjó í bænum
Pruszków sem er nokkuð fyrir utan Varsjá
og til að komast þangað tóku þær lest og
síðan leigubíl. Sá myndi nánast teljast til
fornbíla á íslandi.
„Þessir leigubílar voru allir gamlar Lödur
eða Trabantar sem voru orðnir mjög lélegir
og komust ekki hratt. En til Pruszków kom-
umst við og hittum fjölskylduna en þau töl-
uðu ekki stakt orð í ensku og þýsku þannig
að þarna vorum við heilan dag og fórum
með þeim í sýnisferð um bæinn þar sem allt
var útskýrt á pólsku. Við vorum orðnar
virkilega þreyttar eftir þann dag,“ segja
þær.
í hópi ágengra sígaunakellinga
í Varsjá hættu þær sér einu sinni út fyrir
miðborgina og hugðust þá sjá hvernig lífið
væri í úthverfum borgarinnar. Sú heimsókn
endaði í miklu uppistandi við hóp af sígauna-
kellingum sem Sólveig og Guðbjörg lögðu
á flótta undan. Guðbjörg hefur orðið:
„Við vorum bara að labba á götunni í sak-
leysi okkar þegar kemur til mín sígauna-
stelpa og biður mig um sígarettu. Eg gaf
henni hana en um leið og við ætluðum að
halda áfram kallar hún á gamla sígaunakell-
ingu sem var eins og hálfgerð norn. Hún
vildi endilega spá í lófann á mér og byrjaði
að gera það og tauta eitthvað á þýsku. En
allt í einu var kominn heill herskari af
sígaunakellingum í kringum okkur sem ég
skil ekki hvaðan komu. Og hvort vantaði
einhvern smápening í lófann á mér til að
spádómurinn yrði marktækur eða hvað
þeim gekk til þá voru þær fyrr en varði bún-
ar að ná af okkur öllum peningunum okkar,
hreinlega fara ofan í vasana hjá okkur.
Þetta endaði með því að ég gekk af göflun-
um og þá skiluðu þær okkur peningunum.
Við forðuðum okkur í burtu en þegar við
litum til baka þá stóð allur hópurinn og
horfði á eftir okkur en fremst stóð aðal
sígaunanornin og öskraði: „Unglúck,
Unglúck" sem þýðir óheppni. Og það sann-
aðist að eftir þetta rak hver óheppnin aðra á
flugferðalögunum. “
Mættu á flugvöllinn sólarhring
of seint
Daginn eftir lífsreynsluna í sígaunahverfinu
fóru þær á ferðaskrifstofu til að kaupa far-
miða til Stokkhólms en þar lóku enn við
tungumálavandræðin. Þær reyndu á sinni
ensku að útskýra fyrir afgreiðslustúlkunni
að þær vildu fara með öðru flugi þann 3.
september, eða „secönd flight“. Afgreiðslu-
stúlkan þóttist sæl þegar hún skildi orðið
„second“ og afgreiddi farseðlana en stúlk-
urnar gengu úr skugga um að á farseðlinum
væri örugglega um að ræða annað flug. Þeg-
ar svo á flugvöllinn kom á réttum tíma gripu
þær fullkomlega í tómt og var öllum lokið
þegar afgreiðslufólkið benti þeim á að þær
væru einfaldlega sólarhring á eftir áætlun
vegna þess að ferðaskrifstofustúlkan hafi
bókað þær á flug 2. september. Eftir góða
aðstoð var þeim þó komið úr landi og yfir til
Kaupmannahafnar en þaðan átti að fara vél
yfir til Stokkhólms þannig að til fundar
næðu þær á tilsettum tíma, 4. september.
En ekki tók betra við á Kastrupflugvelli því
þegar þangað kom uppgötvuðu þær að far-
angurinn hafði verið sendur beint til Stokk-
hólms og á meðan þær leituðu sér upplýs-
inga um farangursmálið misstu þær af vél-
inni til Stokkhólms. En þangað komust þær
þó loks í tæka tíð.
Jafnvel Akureyrarvélin brást
Þessu makalausa ferðalagi lauk svo á viðeig-
andi hátt þegar heim til íslands kom því
þegar til átti að taka á Reykjavíkurflugvelli
voru þær vinkonurnar bókaðar í flugvél sem
einfaldlega var ekki til. Þá kom í ljós að þær
höfðu verið bókaðar í kvöldvél til Akureyr-
ar samkvæmt sumaráætlun en vetraráætlun
var gengin í gildi þannig að engin vél var á
þeim tíma sem ferðaskrifstofan bókaði þær á.
„Við urðum því að gista í Reykjavík en okk-
ur var öllum lokið þegar þetta kom upp ofan á
allt sem á undan var gengið. Við lentum í
þessari ferð í öllum uppákomum í flugi sem
hægt er að lenda í. En þetta var samt
skemmtileg ferð og það er öruggt mál að við
förum aftur í heimsókn til Póllands og helst
til annarra landa sem töldust áður til austan-
tjaldslandanna,“ segja ferðalangarnir Sól-
veig Tryggvadóttir og Guðbjörg Inga
Guðmundsdóttir. JÓH