Dagblaðið Vísir - DV - 14.01.1995, Síða 22

22
LAUGARDAGUR 14. JANÚAR 1995
Sérstæð sakamál
Líkið í gestaherberginu
Það var síðla vetrar sem réttar-
læknar rannsökuðu líkið af Rose-
mary Winston, fjörutiu og tveggja
ára gamalli tveggja bama móður.
Það hafði fundist í gestaherberginu
á heimih Winston-hjónanna við
Guerney Road í Stratford í austur-
hluta London. En læknunum tókst
ekki að komast að neinni niður-
stöðu um hvort konan heíði svipt
sig lífi eða verið myrt.
Meginskýringin á því að ekki
varð komist til botns í málinu var
að eiginmaður hinnar látnu, Denn-
is Wilson, hélt því fram að hún
hefði þjáðst af miklu þunglyndi eft-
ir að tveir af bræðmm hennar,
Michael og David, létust í bílslysi
nokkru áður. Sagði Dennis að
Rosemary heföi yfirgefið heimihð
áður en Uk hennar fannst og farið
tíl vinafólks í Southend on Sea í
Essex. Sjálfur hefði hann hins veg-
ar verið heima til að gæta tveggja
dætra þeirra hjóna, Natöshu og
NataUe.
Líkfundurinn
Dennis sagði að þegar kona sín
hefði verið fjarverandi í fimm daga
hefði hann, fyrir tilviljun, litið inn
í gestaherbergið og þar hefði hann
þá séö Uk konu sinnar á rúminu
en á náttborðinu hefði hann fundið
tómt pilluglas undan svefntöílum.
Var ljóst að þær höfðu orðið Rose-
mary að bana því réttarlæknarnir
höfðu fundið mikið magn lyfsins í
blóði hennar. Lögreglan var þó
ekki alveg viss um að hún hefði
tekið piUurnar sjálfvUjug.
Margar spumingar vöknuðu.
Skýrsla læknanna var ófullkomin,
eins og fyrr segir, en það voru ekki
síður svör Dennis Winston við
spumingum rannsóknardómar-
ans, Humphreys Welbys, sem
vöktu grunsemdir.
Welby fannst ótrúlegt að Dennis
skyldi ekki hafa fundist skrýtið að
kona hans skyldi yfirgefa böm og
heimUi í miðri viku. Skýring Denn-
'is var sú að kona hans hefði þjáðst
af þunglyndi.
Læknirinn
sagði annað
Þegar rætt var við heimihslækni
Rosemary, Hughes, sagði hann að
hún hefði leitað til sín vegna svefn-
leysis í kjölfar slyssins sem bræður
hennar tveir fórust í. Þá hefði hann
ávísað á svefntöflurnar sem orðið
höfðu henni að bana. Hughes sagði
hins vegar að Rosemary hefði aUs
ekki þjáðst af beinu þunglyndi.
Við frekari yfirheyrslu yfir Denn-
is lagði Humphrey rannsóknar-
dómari meðal annars fyrir hann
þá spumingu hvaða vinir það
hefðu verið sem kona hans hefði
ætlað aö heimsækja.
„Þaö veit ég ekki,“ svaraði Denn-
is þá. „Hún nefndi það ekki.“
„Ertu að segja að þú vitir ekki tíl
hvaða vina hún ætlaði?"
„Konan mín átti sína vini, alveg
eins og ég á mína,“ svaraði ekkju-
maðurinn þá. „Við höfum aldrei
skipt okkur af slíkum einkamálum
hvort annars."
„Sástu þegar kona þín yfirgaf
íbúðina?"
„Nei. En ég varð mjög hissa þegar
ég kom heim og uppgötvaði að hún'
var farin."
Enn fleiri
furðuleg svör
„Þegar þú komst heim úr vinn-
unni umræddan miðvikudag og
sást að kona þín var ekki heima,
hvað var það þá sem fékk þig tU
Dennis Winston.
að halda að hún heföi farið í heim-
sókn til þessara vina í Southend?
Leistu í klæðaskáp hennar til aö
athuga hvort hún haföi tekið með
sér fot eða hvort einhver af ferða-
töskunum ykkar væri horfin?“
„Nei,“ svaraði Dennis, og hnykl-
aði brýmar, rétt eins og hann væri
að reyna að muna nákvæmlega
hvað hann hafði gert þegar hann
kom heim þennan dag. Svo bætti
hann viö: „Nei, ég gáði ekki að þess-
um hlutum. Ég taldi augljóst að
Rosemary heföi farið tU Southend.
Eins og ég er þegar búinn að segja
var hún mjög þunglynd vegna
bræðramissisins.
Nú fór Welby rannsóknardómari
að hnykla brýmar. Það var þó fyrst
og fremst vegna þess að hann var
að láta í ljósi undmn sína yfir þeim
svörum sem hann fékk.
„Þannig hefurþað
alltafverið"
Um hríð virti Welby Dennis
Winston fyrir sér. Svo spurði hann:
„Fannst þér ekkert dularfullt við
það hvemig þetta bar aUt að? Þú
hafðir verið giftur konunni þinni í
eUefu ár en samt segistu ekki
þekkja vini hennar. Þá léstu ekki í
ljós neina undrun yfir því hvemig
hún brást við.“
„Þannig hefur þetta nú aUtaf ver:
ið,“ sagði Dennis þá. „Aö vissu leyti
lifði hvort okkar sínu lífi.“
„Víkjum að því hvemig þú fannst
líkið af konunni þinni," sagði
Welby rannsóknardómari þá. „Var
það ekki einkennUeg hegðun af
þinni hálfu að leita ekki í allri íbúð-
inni þegar þú komst heim til að
kanna hvort konan þín væri á
heimilinu? Húsið er ekki stærra en
svo að það megi teljast gerlegt."
„Þegar ég horfi til baka til þessa
dags,“ svaraði Dennis, „skU ég vel
að þaö skuli þykja undarlegt aö ég
gerði það ekki. Þú verður hins veg-
ar að hafa í huga að ég hafði meira
en nóg að gera við að sinna dætrum
Rosemary Winston.
okkar, auk þess sem ég hafði
áhyggjur af því að Rosemary skyldi
hafa yfirgefið okkur án þess að
segja mér frá því.“ Hann þagnaði
nú um stund en bætti svo við: „Auk
þess hafði ég áhyggjur af því að hún
kynni að hafa farið frá okkur fyrir
fuUt og allt.“
Máliðtil
lögreglunnar
Welby hélt enn áfram að spyija
Dennis, eins og skylda hans var,
því komast þurfti að því á hvem
hátt dauða Rosemary Winston
hafði borið að.
„Konan þín lá látin í gestaher-
berginu í fimm daga áöur en þú
fannst hana. Ferðu aldrei um húsið
til þess að sjá hvort allir gluggar
séu lokaðir. Og hvað með dætur
þínar? Fara þær aldrei inn í sum
herbergin?"
„Nei, ekki inn í gestaherbergið.
Konan mín hafði bannaö þeim að
gera það. Hún vildi að þar væri
allt í röð og reglu ef það skyldu
koma vinir sem vUdu gista."
Welby hallaði sér nú aftur í stól
sínum og sagði með nokkrum kald-
hæðnistóni í röddinni: „Mér sýnist
þú vera að gefa tíl kynna að þú og
konan þín hafið átt sitt hvom vina-
hópinn og þú hafir því ekki þekkt
neinn af vinum hennar."
„Nei, við áttum nokkra sameigin-
lega vini. Svo em það auövitað
ættingjarnir. Sumt af þessu fólki
var stundum hjá okkur um nótt.“
Þótt Dennis Winston hefði svarað
öllum spurningum Humphreys
Welbys rannsóknardómara þóttu
svörin hvorki fuUnægjandi né trú-
verðug. Því ákvað dómarinn að
senda skýrslu sína til rannsóknar-
lögreglunnar með beiðni um að
kannað yrði með hvaða hætti
svefnlyfin hefðu banað Rosemary
Winston.
UmsögnWelbys
í lok skýrslu sinnar sagði rann-
sóknardómarinn: „Ég lít svo á að
telja verði afar sérkennilegt að
Dennis Winston skuli ekki hafa
gert meira en hann geröi tU að
komast að því hvað orðiö hefði um
konu hans. Honum hefði átt að
finnast einkennilegt að hún skyldi
hafa farið af heimiUnu án þess að
kveðja dætur sínar eða hann. Slíkt
heföi átt að kaUa á nákvæma leit
að henni í húsinu.
Að sjálfsögðu er ekki hægt aö
fullyrða að Rosemary Winston hafi
ekki framiö sjálfsvíg þar sem tómt
glas undan svefntöflum fannst við
hlið hennar. Ég get hins vegar ekki
vísað frá mér þeirri tilhugsun að
einhver annar, til dæmis herra
Winston, kunni að hafa tælt hana
eða þvingaö tU þess að taka töflum-
ar inn, ef til viU í einhverjum
bragðmiklum drykk svo að bragðið
af þeim fyndist ekki.
Mín niðurstaða af þeim viðræö-
um sem ég hef átt við herra Wins-
ton og þeim spurningum sem ég
hef lagt fyrir hann er sú að á það
skorti að trúverðug skýring hafi
fengist."
Niöurstaða
lögreglunnar
Skýrsla Welbys vakti athygU þeg-
ar hún barst rannsóknarlögreglu-
mönnunum. Eftir að hafa kynnt sér
efni hennar komust þeir að sömu
niðurstööu og dómarinn. Var málið
því tekið tU rannsóknar frá grunni.
Yfirheyrslur yfir Dennis Winston
báru hins vegar ekki meiri árangur
en í fyrra sinnið. Hann hélt við sitt
og varð ekki tvísaga. Þá leiddi
rannsókn tæknimanna ekki í ljós
neitt það sem taUst gæti vísbending
eða sönnun þess að hann hefði vUj-
að konu sína feiga og banað henni.
Því fór svo að hvorki kom neitt
fram né fannst neitt sem gaf tílefni
til að málið yrði sent til saksókn-
ara. Aldrei var því gefin út ákæra
á hendur Dennis Winston.
Einn rannsóknarlögreglufulltrú-
anna, sem kom að málinu, sagði
við fréttamenn eftir að starfi hans
var lokið: „Venjulega gengur mað-
ur út frá þvi að hugtakið „hiö full-
komna morð“ eigi ekki við rök að
styðjast. Nú verð ég hins vegar að
viðurkenna aö ég er ekki viss um
að sú skoðun sé rétt. Ég get ekki
fullyrt að Rosemary Winston hafi
ekki verið myrt án þess að hægt
sé að sýna fram á að um morð hafi
verið að ræða. Við getum hins veg-
ar ekki sannað að hún hafi verið
ráðin af dögum."