Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.1995, Síða 15

LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ 1995
15
„Hefur þú séð alvöruhermann?"
spurði dóttir mín leikfélaga sína í
sandkassanum dag einn í vikunni.
„Nei,“ svöruðu leikfélagarnir,
drengiu- og stúlka á svipuðu reki.
„Ég hef séð svoleiðis," sagði stúlk-
an kotroskin. Leiksystkinin
horfðu á hana í andakt. Þau höfðu
aðeins séð hermenn í sjónvarpinu
en engan alvöru. Á því er mikill
munur. Dóttir mín naut þess
greinilega að vera þetta lífsreynd-
ari og sagði félögunum sólarsög-
una.
Boðið
í útilegu
Hún fór nefnilega í útilegu með
móðursystur sinni. Við foreldrar
stúlkubarnsins erum ekki úti-
legutýpur. Viö kunnum ekki á
þannig græjur, eigum ekki tjald
eða helsta viðlegubúnað. Við höf-
um að vísu farið í útilegu í bláa
tjaldinu tengdaforeldra minna en
það er mjög úr tísku. Það er
óþægilegt að vekja mikla athygli á
tjaldstæðum fyrir það að vera
óvenju hallærislegur. Það erum
við hjónin í útilegum, eiginlega
púkó. Af því leiðir að við fórum
sjaldan í tjaldferðalög. Ef við erum
á ferðalagi viljum við heldur gista
í húsum.
Konan segir að þetta sé mér að
kenna. Það þýði ekkert að kaupa
hústjald. Ég ráði tæpast við að
reisa svo flókna byggingu þótt
teikningar fylgi. Ég óttast að nokk-
uð sé til í þessu hjá frúnni og læt
því ekki reyna á það.
Þetta ástand á okkur getur samt
valdið nokkrum vanda. Vanir úti-
legumenn gera grín að okkur og
börnin okkar hafa ekki skilning á
þessum göllum foreldra sinna.
Dóttir okkar litla var þvi fjarska
glöð og upprifin rétt fyrir síðustu
helgi þegar frænkan góða bauð
henni með í útilegu.
Þjóðlegur
fróðleikur
Þar skorti ekki græjurnar. Bíll-
inn tengdist tjaldinu, pottasettin
hentuðu í fjallasuðu og húsgögn,
borð og stólar, pössuðu í guðs-
græna náttúruna. Salötin voru til-
búin og brauðsneiðarnar smurðar.
Gaukur kom út úr skóginum, skammt frá tjaldinu. Hann var grænn í framan og allur hinn ógurlegasti. Fleiri skutu
upp kollinum í birkirunnum Þjórsárdals. Skógurinn iðaöi af lífi. Þjóðlegri en þetta gerast útilegur ekki.
Tölvugerð mynd ÞÖK
grænn maður. Og ekki einn því
fleiri grænir menn skutu upp koll-
inum hvert sem litið var inn í
græna birkirunna Þjórsárdals.
Svili minn er harður af sér en þó
má segja að honum hafi ekki orð-
ið um sel. Þessir grænklæddu
menn sem komu út úr skóginum
voru líka grænir í framan og með
brugðna byssustingi. Þetta var
ógnvekjandi sjón. Greina mátti
hvísl grænu mannanna en orða-
skil heyrðust ekki. Allur var
talandi eða framburður mannanna
þó syngjandi. Þótt lágt færi smugu
orð þeirra í eyru.
Græningjar þessir réðust sem
betur fer ekki að saklausum tjald-
búunum heldur héldu áfram og
hugðust sækja að Búrfellsvirkjun.
Þegar betur var að gáð kom í ljós
að þarna var sjálfur óvinurinn á
ferð, flokkur felulitaðra Norð-
manna á heræfmgu Norður-Vík-
ings.
Ósagt skal látið hvort Norð-
mennirnir voru villtir þarna í
Þjórsárdalnum en ekki sáust þeir
1200 bandarísku hermenn sem
áttu að berja á þessum norsku
andskotum sínum.
Svila mínum varð svo um þessa
sjón aö ekkert varð af morgunmig-
unni. Hann gaukaði hins vegar
tíðindunum að konu sinni sem
kíkti út fyrir skörina á þá norsku
í skóginum. Þetta sló Stöng og
þjóðveldisbæinn algerlega út.
Þarna lifnaði dalurinn við, grænir
menn skriðu um allt með alvæpni.
Varnir •
landsins styrktar
Það var því von að dóttir mín
hefði tíðindi að segja leikfélögum í
sandkassanum. Ekki hefur frést af
öðru eins prógrammi í tjaldferð
annarra barna. Skemmtun þessi í
Þjórsárdalnum var auk þess
ókeypis og er þaö bót þvi eins og
allir vita er dýrt að ferðast um
landið.
Ekki skal dregið í efa að þessi
óbyggðaferð grænmáluðu Norð-
mannanna styrkir varnir lands-
ins. Augljóst er líka aö fátt fór
fram hjá hermönnunum sem æfðu
sig hér á dögunum. Um það vitn-
aði fjölskylda á rúmlega fimmtug-
um hertrukk hér í blaðinu á laug-
ardaginn. Fólkið var í sakleysi
Grænmálaður gaukur
Gott ef svili minn var ekki með
síma í tjaldinu og annan í bílnum.
Ég er ekki að segja að það sé nauð-
synlegt að vera með tvo síma í úti-
legu en hann er jú með létta tækja-
dellu.
Móðursystirin er kona þjóðleg
og stefndi sínum mönnum því í
Þjórsárdalinn. Þar er náttúrufeg-
urð mikil og sagan stendur mönn-
um ljóslifandi fyrir sjónum. Böm-
in voru spennt á leiðinni og gátu
vart beðið eftir að tjalda. Ferðalag-
ið var skemmtilegt og ekki síður
fræðandi því á leiðinni í Þjórsár-
dalinn fengu börnin að vita um
bæjarrústimar á Stöng og Gauk
Trandilsson sem þar bjó á tíundu
öld. Þá var þeim og sagt frá þjóð-
veldisbænum sem byggður var í
dalnum á áttunda áratugnum. Fór
þessi þjóðlegi fróðleikur vel í unga
sem aldna, einkum þegar hann
blandaðist viö kók og pylsu í há-
timbruðum vegasjoppum.
Nútíma-
skrínukostur
Segir ekki frekar af reisunni þar
til menn komu i náttstað. Frænka
galdraði fram dýrindis rétti sem
smökkuðust vel í kvöldkyrrðinni.
Dró hún og fram ýmsa smárétti úr
plastkimum sem hún hefur mikl-
ar mætur á og kallar Tupperver,
skrifað eftir framburði. Munu
þetta askar nútímans og engin úti-
legukona með konum nema eiga
allar stærðir Tuppervers. Grunur
leikur á að svili minn hafa fengið
sér einn gráan fyrir svefninn.
Sváfu menn vel þá nótt enda fjalla-
loftið heilnæmt.
„Ég sá Gauk!"
Dóttir okkar hjóna vaknaði
snemma næsta morgun því hún er
óvön útilegum. Hún smeygði sér
úr pokanum og út. Aðrir sváfu.
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
Frænkan vaknaði hins vegar með
andfælum þegar sú stutta hentist
inn í tjaldið og hrópaði: „Ég sá
Gauk - ég sá Gauk!“ „Hvað er
þetta barnið mitt?“ sagði móður-
systirin og reyndi að róa stúlkuna.
„Þig hefur dreymt þetta. Gaukur
er ekki hér.“ „Víst,“ hrópaði barn-
ið. „Hann er hérna úti í skóginum.
Ég sá hann. Hann er grænní"
Frænkan róaði stúlkuna og
sagði henni að Gaukur Trandils-
son væri löngu genginn á fund
feðra sinna. Hávaðinn í barninu
var hins vegar slíkur að öðmm
varð ekki svefnsamt. Svili minn
taldi því rétt að taka morgunpiss-
una og gá til veðurs. Hann brá sér
í brókina og stakk sér út í morgun-
kyrrð Þjórsárdals.
Óvinurinn
grænn í framan
En viti menn. Þar blasti við
sínu á ferð um Uxahryggi á gamla
brýninu, hergrænum trukk af ár-
gerð 1943. Vissi það ekki fyrr en að
svifu tvær þyrlur og plöffuðu niö-
ur trukkinn - í þykjustunni.
Höfðu allir nokkurf gagn af.
Frumleiki
í hernaði
Þegar farið er yfir heræfingam-
ar sem stóðu í viku verður að
segja að þessir tveir atburðir bera
af hvað varðar frumleika í hern-
aði. Þetta sýnir okkur líka að við
emm vel varin hvar sem er og
hvenær sem er, jafnt í Þjórsárdal
sem á Uxahryggjum. Við megum
bara ekki láta okkur bregða við
hið óvænta.
Ég hálfsé eftir að hafa ekki farið
með í útileguna. Þær gerast ekki
öllu þjóðlegri en þessi.