Dagblaðið Vísir - DV - 04.08.1995, Blaðsíða 15

FÖSTUDAGUR 4. ÁGÚST 1995
15
Nýir samningar
Norðurhafið
Þau furöulegu tíðindi berast frá
úthafsveiðiráðstefnu SÞ í New
York að þar ríki mesta bróðerni
milli samninganefnda íslands og
Noregs. Fjölmiðlar hér birta þetta
umhugsunarlaust. Það eru víst
hvergi óábyrgari íjölmiðlar en á
íslandi. Allir sæmilegir skákmenn
sjá að Norðmenn eru hér að leika
biðleik. Þeir eru að láta íslendinga
tapa réttinum til veiðanna í Norð-
urhafinu. Noregur hefir nefnilega
„loðnusamninginn" frá 1980 sem
þeir hafa túlkað sem samþykki ís-
lands um að þeir eigi allan rétt á
að stjórna veiðum í Norðurhafinu
og hafa reyndar sett um það sér-
staka norska reglugerð útgefna í
Ósló af frú Gro Harlem Bruntland,
víst í ágúst í fyrra.
Það mun hafa verið skömmu eftir
að loðnusamningurinn viö Noreg
KjaUaiinn
Önundur Ásgeirsson
fyrrv. forstjóri Olís
„Viðbrögð íslenskra stjórnvalda voru
engin nema smávegis drýldni í fjöl-
miðlum af hálfu fiskiráðherrans. Slíkt
hefur lítil áhrif á málefnið en sefar
kannske ráðherrann sjálfan.“
var framlengdur af íslands háifu
með samþykki LÍÚ en þau samtök
hefðu átt að vera í btjóstvörn um
að gæta hagsmuna íslands til þess-
ara veiða. Illu heilh var svo ekki.
Viðbrögðin á ísiandi
Meðan úthafstogarinn Már er
hrakinn frá höfnum í Noregi sam-
kvæmt skipunum norskra stjórn-
valda með netatrossuna í skrúf-
unni senda sömu norsku stjóm-
völd 30 norsk loðnuskip til veiða í
íslenskri fiskilögsögu. Viðhrögð ís-
lenskra stjómvalda vom engin
nema smávegis drýldni í fjölmiðl-
um af hálfu fiskiráðherrans. Slíkt
hefir lítil áhrif á málefnið en sefar
kannski ráðherrann sjálfan.
Á meðan standa Norðmenn í bak-
tjaldamakki við Rússa og láta
Rússa hóta íslendingum töku ís-
lenskra veiðiskipa í Smugunni eftir
að úthafsráðstefnunni í New York
ljúki fljótlega. Viðbrögðin á íslandi
eru hin sömu: Digurbarkaleg
drýldni í sjónvarpi. Hverjum skyldi
þetta gagna?
Almenningur lætur ekki blekkj-
ast af slíku, og staða LÍÚ bara
versnar. Gott meðan Rússum er
ekki hótað átökum á hafinu eða
kannske forhlaðningum svo sem
þekkt er af sögu síðustu ára. Þetta
Á meðan úthafstogarinn Már er hrakinn frá höfnum í Noregi samkvæmt
skipunum norskra stjórnvalda senda sömu stjórnvöld 30 norsk loðnu-
skip til veiða I íslenskri fiskilögsögu.
er svo barnalegt að íslendingar fyr-
irverða sig fyrir að hafa slík stjórn-
völd.
Forsenda samstöðu
Meðan loðnusamningnum við
Noreg er ekki sagt upp er staða
íslands fáránlega veik gagnvart
Noregi og öðrum ríkjum sem eiga
veiðirétt í Norðurhafinu. Það væri
eðlilegt að ísland hefði samstöðu
við Færeyjar og Rússa um veiðar
utan fiskilögsögu í Norðurhafinu
sem andsvar við sjálftöku Noregs
á veiðistjómun þar. En þetta er
ekki hægt meðan ísland er bundið
af þessum löngu úrelta loðnusamn-
ingi við Noreg.
Hvorki Rússar né Færeyingar
geta rætt við ísland um slíka sam-
stöðu meðan ísland hefir ekki sagt
þessum samningi upp við Noreg.
Forsenda slíkrar samstöðu um
stjórnun veiða í Norðurhafinu er
því að þessum úrelta tvíhliða
samningi verði sagt upp. í stað
hans ætti að koma sameiginlegur
samningur allra þeirra fjögurra
ríkja sem eiga fiskilögsögu sem
liggur að Norðurhafinu.
Þetta er því mál sem ganga hefði
átt frá fyrir endalok úthafsveiði-
ráðstefnu SÞ í New York. Það er
vítaverð vanræksla af hálfu ís-
lenskra stjómvalda að þetta hefir
ekki verið gert og þetta getur haft
alvarlegar afleiðingar fyrr en varir.
Önundur Ásgeirsson
„Þegar
menn eru að
spá í hvað
gott veðt
hvað sé
veður verða
þeir aö hafa
það í huga við
hvaða að-
stæður verið
er að
Eru menn t.d.
að fjalla um það þegar þeir vilja
vera við einhverja skemmtilega
iðju úti við. Ef svo er þá þurfa
menn líka að átta sig á því hvað
þaö er viö útiveruna sem heillar.
I’ mínum huga eru það laxveiðar.
Viö laxveiðimenn erum afskap-
lega mikið upp á rigninguna
komnir og á stundum er ástandið
svo slæmt að hún er alger for-
senda þess að við getum stundað
þetta skemmtilega sport. Stund-
um er svo lítið vatn í ánum að
við getum ekkert átt við veiði-
mennskuna og þá þykir okkur
gott að fá hellidembu og það sem
lengst.
Þegar bjart er þurfum við að
fara miklu varlegar í veiði-
mennskunrú heldur en þegar
rigningin gárar árnar og skýja-
farið gerir skyggniö minna þann-
ig að laxinn varar sig ekki.
Það er miklu til fómaö fyrir
veiðimánninn að fá rigningu og
við teljum ekki eftir okkur að
galla okkur upp til þess aö verða
ekki hoidvotir þegar við stöndum
úti í straumharðri á og bíðum
þess að einn vænn bíti á agniö.“
Leiðindavandamál Vesturlanda
Heimur versnandi fer, segir mál-
tækið. En hvers vegna fer heimur-
inn versnandi? Fáir velta því fyrir
sér. Það er ekki í tísku á Vestur-
löndum í dag að velta sér upp úr
orsökum hluta. Miklu frekar er í
tísku að lýsa atburðum án skiln-
ings á þeim.
Endalausum peningum er varið
til að reyna að stemma stigu við
sístækkandi vandamálum, á borð
við eiturlyfjanotkun, ofbeldi, glæpi,
slys og aðra vanlíðan, sífellt fleiri
þegna vestursins. En aUt kemur
fyrir ekki. Alls staðar sígur á ógæfu-
hliðina. Það er kallaður stórsigur
ef tekst að stöðva skipulegt undan-
hald á einhverri þessari vígstöð
okkar tímabundið. Svo er komið
fyrir okkur í dag án þess varla að
nokkur taki eftir. En hvemig stend-
ur á þessu öllu saman?
Guði rænt
Líklegast má að mesu leyti þakka
upplýsingastefnunni og helsta
verkfæri hennar, vísindunum, fyr-
ir flest þessi ógæfuspor menningar
okkar. Hin svokaUaða skynsemis-
stefna með vísindin og vísinda-
menn heimsins að vopni er að ræna
vestrænar þjóðir trú sinni og sam-
bandi þeirra við Guð sinn.
SkUaboö hins vélvædda og vis-
indalega iðnaðarsamfélags til al-
þýöunnar var að ekki væri lengur
þörf fyrir Guð í þjóðfélögum jarð-
arinnar. Að hópurinn og einstakl-
ingarnir gætu fullkomlega staðið á
Kjallarirm
Magnús H.
Skarphéðinsson
skólastjóri
Sálarrannsóknarskólans
eigin fótum án sambands við hann
eða orkulögmál hans og sendiboða
hans, hvað þá aö biðja hann ásjár
í vandamálum okkar og vanhðan.
Slíkt var ekki bara fjarstæða held-
ur alltof niðurlægjandi fyrir viUta
vestrið hér að biðja sér æðri veru
um hjálp. Vei þeim sem slíka hjálp
eða leiðsögn ákaUaði. Skoðanalög-
regla vísindanna var strax mætt á
staöinn og gerði sjálfsvirðingu við-
komandi upptæka í allra augsýn.
Niðurstaöan varð sú að nánast eng-
inn maður með mönnum hefur
opinberlega lengur samband við
Guð sinn eða sér æðri máttarvöld
án stanslauss áreitis skoðanalög-
reglunnar og viðhlægjenda henn-
ar.
Eftir stendur því að maðurinn
hefur (a.m.k. tímabundið) tapaö
sambandi sínu við Guð sinn og má
heldur ekki leita hinstu röksemda
tílverunnar né lífs síns án árása á
sig. Ekki má lengur hafa samband
við aðra heima utan efnisheimsins
eða leita að tilgangi lífs síns án
áreitis hinna opinberu skoðana-
stjóra.
Hasar á hverju horni
Eftirköstin af legu Vesturlanda í
skUvindu efnishyggjunnar og skoð-
anastjóra hennar í tvær aldir eru
augljós: Þegnum þeirra hundleið-
ist! Þeir sjá engan tilgang í lífi sínu
lengur. Líf þeirra er án upphafs eða
endis. Sem dæmi er ekkert líf eftir
dauðann að mati skoðanalögregl-
unnar eða helsta stjómtækis henn-
ar: menntakerfisins og því er engin
refsing eða umbun fyrir gott eða
vont æviverk til staðar fyrir lýðinn.
Flestöll gömlu gUdi lífsins hafa
misst merkingu sína. Það er ekkert
lengur tíl að stefna að. Þess vegna
leiddist fjöldinn út í afþreyingar-
iðnaðinn. Honum leiðist svo
óstjórnlega frá degi tU dags. í af-
þreyingunni fær hann hasar, of-
beldi og undirferli á hverju horni.
Þetta er aö verða næstum það eina
sem gefur lífi hins tilgangslausa
Vesturlandabúa einhveija spennu-
losun út úr öllum leiðindunum hér.
En er ekki mál að hnni? Inntak
lífsins aftur inn, segja alhr hugs-
andi menn. Út meö þessa fólsku
heimsmynd sem boðuð er hér alla
daga án þess að nokkurn tímann
hafi verið greitt atkvæöi um það í
menningunni.
Magnús H. Skarphéðinsson
—
„Eftirköstin af legu Vesturlanda í skil-
vindu efnishyggjunnar og skoðana-
stjóra hennar í tvær aldir eru augljós:
Þegnum þeirra hundleiðist. Þeir sjá
engan tilgang í lífi sínu lengur. Líf
þeirra er án upphafs eða endis.“
pilsum
„Ég sé nú í
fljótu bragði
ekki annað en
að það mæli
nánast allt
gegn rigning-
ardögum eins
og hafa verið
þessa dagana.
Þá tala ég HinrUtAudunason.vcrsl-
bæði sera unarmaOuráSvarla
karimaður og s''anlnum
verslunarmaður. Þegar rigningin
lemur götur og stræti kemur
færra fólk inn i búð til manns til
þess að fá sér ís og tilheyrandi.
Og þegar rigningin bunar á hil-
rúðuna hjá manni þá eru engar
líkur til þess að maður sjái stelp-
ur í stuttum piisum og flegnum
bolmn. Þegar sóhn skín getur
maður notið þess að fara í sund,
spóka sig á bakkanum með sól-
gleraugu á nefinu og Mta í kring-
um sig um leið og maður fær
smábrúnku á kroppinn.
Það er fátt sem ergir mann
meira í umferðinni en taktfóst
hijóðin í vinnukonunum sem
berjast við að haida rúöunum
hreinum á meðan maöur bíöur
þess að „maðurinn með hattinn“
tekur þvi rólega á græna Ijósinu
fyrir framan mann.
Skíni sólin þarf maður ekki að
vera aö pirra sig á því að vera
ekki staddur á sólarströnd. Láti
maður freistingarnar ráða í þvi
sambandi léttist pyngjan nefni-
lega óþarflega mikið. Mér finnst
rigningin ekki góð.“
-SV