Dagblaðið Vísir - DV - 04.08.1995, Side 22

22
FÖSTUDAGUR 4. ÁGÚST 1995
Sérstæð sakamál
Drápfúsu mæðgumar
Síðasta dag ársins 1978 varð hin
sjötíu og átta ára gamla nunna,
Florence Williamson, bráökvödd
þar sem hún var á morgungöngu í
garði kaþólska klaustursins í Wis-
consin í Bandaríkjunum. Meðal
þess fáa sem hún skildi eftir sig var
bréf en í því stóð meðal annars:
„Hefði móðir mín ekki kennt mér
það sem hún kenndi mér hefði ég
aldrei gert það sem ég gerði. Endi
ég í logum vítis býst ég við að hitta
hana þar. Ef það gerðist myndi það
gleðja mig að sjá hana þvi þar á
hún heima."
Það sem bjó að baki þessum
óvenjulegu ummælum dóttur um
móöur sína átti sér langa sögu. Hún
hófst árið 1915. Þá var Florence
aðeins fimmtán ára. Hún var
einkabarn og bjó meö móður sinni,
Söru Williamson. Florence var
henni mjög háð en faðir hennar,
Joseph Williamson, þótti heldur
framtakslítill.
Fjölskyldan bjó á lítilli jörð sem
var í raun hluti lands Wilburs
Fowlers, fóður Söru. Hann hafði
gefið henni jarðarhlutann í brúð-
kaupsgjöf. Fyrir utan Söru' átti
Fowler aðra dóttur, Harriet, en
Sara var eldri.
Erföaskráin
Dag einn árið 1915 sagði Fowler
Söru að hann hefði gert erfðaskrá
og myndi land hans skiptast til
helminga milh hennar og Harriet.
Vildi Sara eignast hlut Harriet yrði
hún að kaupa hann. í raun var
þetta sýndarákvæði því Fowler
vissi að Sara og Joseph áttu ekkert
fé og jörð þeirra var svo lítil að tekj-
umar af búskapnum myndu ekki
nægja til að stánda undir kaupun-
um.
Söru varð ljóst að faðir hennar
var nú að refsa henni fyrir að hafa
gifst Joseph en hann hafði verið
vinnumaður hjá Fowler sem þótti
það niðurlæging að dóttir hans
skyldi ganga að eiga hann. Vildi
Fowler nú tryggja að gamli vinnu-
maðurinn hans tæki ekki við sjálfri
aöaljörðinni.
Sara vildi ekki sætta sig við
ákvæði erfaskrárinnar. Hún sendi
dóttur sína, Florence, til lítils bæjar
nokkuð frá og bað hana að kaupa
arsenik. Það kom alloft fyrir aö
bændur keyptu það en til öryggis
sagði Sara Florence að gefa upp
annað nafn við kaupin.
Kökur og öl
Sara lét ekki bera á því hve illa
henni þótti faðir hennar hafa farið
með sig þegar hann samdi erföa-
skrána. Að vepju bakaði hún kökur
og bruggaði öl handa honum en nú
brá svo við að honum varð ekki
eins gott af gjöfum hennar og áður
fyrr. Hann granaði þó ekkert þegar
hann fékk innantökur. Honum eln-
aði sóttin og þar kom að hann gaf
upp öndina. Hann var jarðsettur
án þess að nokkurn grunaði nokk-
uð misjafnt.
Nú var röðin komin að móður
Söru. Hún lést tíu mánuðum á eftir
manni sínum og á sama hátt. Þetta
vakti nokkra umhugsun hjá sveita-
lækninum sem grunaði þó ekki
neitt. Hann taldi hins vegar aö
brunnvatnið á bænum hefði meng-
ast af einhverjum ástæðum og ráð-
lagði að það yrði framvegis soðið.
Harriet, systir Söru, og maður
hennar, sem var í vel launuöu
starfi, bjuggu f Milwaukee. Þau
komu nú að líta á eignina sem var
komin í hendur þeim eftir lát for-
eldra þeirra systra.
Harrietveikist
Þær systur fóra yfir erfðaskrána
og ræddu framtíðina. En meðan
Florence á yngri árum.
Harriet var þarna fékk hún skyndi-
lega magakveisu. Hún hélt heim
ásamt manni sínum en með í för-
inni var Florence. Hafði oröið aö
samkomulagi með systrunum að
hún yröi hjá Harriet meðan hún
væri aö ná sér. Það sem Harriet
vissi þó ekki var að Sara lét Flor-
ence taka með glas með arseniki.
Hálfu öðru ári síðar lést Harriet.
Læknirinn sá ekkert grunsamlegt
við veikindi henar.og skrifaði dán-
arvottorðiö í góðri trú. Eftir útfor-
ina fluttist Florence á ný heim til
foreldra sinna en þá höfðu þeir sest
að á aðaljörðinni. Þegar eftirlifandi
maður Harriet hafði orð á því að
eignarhluti konu sinnar hefði
gengið til sín hótaði Sara honum
því að skjóta hann með haglabyssu
ef hann svo mikið sem sýndi sig á
jörðinni.
Þegar Sara var orðin fjörutíu og
sjö ára og farin að bera merki erfið-
isvinnu komst hún að því að maður
hennar, Joseph, var farinn að
halda við yngri konu í Waukesha,
nærliggjandi bæ. Hún varð reið og
ákvað að binda enda á ástarsam-
bandið. Brátt veiktist Joseph og
skömmu síðar var hann allur.
Nýr læknir var tekinn til starfa
í sveitinni þegar þetta gerðist og
grunaði hann ekkert misjafnt.
Hann hallaðist að skoðun forvera
John Peters með fyrri konu sinni.
Rannsóknarlögreglukonan Pearl
Guynes.
síns og taidi brunnvatnið á jörðinni
mengað.
Hjónaböndin tvö
Sara lifði aðeins í ár eftir þetta.
Þykir ýmsum kaldhæðni að maga-
sjúkdómur skyldi draga hana til
dauða. Þegar Florence var orðin
ein eftir seldi hún jörðina og flutti
til næstu stórborgar, Madison. Þar
vakti hún athygli. Hún þótti lagleg
og virtist nokkuð fjáð. Þar kom þó
að andvirði jarðarinnar gekk til
þurrðar. Þá giftist Florence vel efn-
uðum bónda, Henry Kessenich. í
tíu ár liföu þau rólegu lífi en það
var Florence þó aldrei að skapi.
Hún vildi berast á en maður henar
var sparsamur og sögðu vinir
þeirra að þau rifust oft.
Árið 1932 varð Florence ekkja.
Maður hennar hafði líftryggt sig
og rann tryggingarféð, sem var
verulegt á þeirra tíma mælikvaröa,
til hennar. Skömmu síðar seldi hún
svo jörðina og var nú talin nokkuð
efnuö. Féð entist henni þó ekki
nema í þrjú ár. Þá giftist hún John
Peters, vel efnuðum bónda. Hann
var ekkjumaður og bamlaus.
í þrjú ár lifðu þau rólegu lífi.
Dregur til tíðinda
Árið 1938 veiktist John Peters
alvarlega af magasjúkdómi. Ekki
varð greint hvers eðhs hann var
• og ákvað læknirinn að leggja hann
á sjúkrahús. Florence lagðist gegn
því að hann yrði fluttur að heiman
og sagðist geta annast mann sinn.
Læknirinn hélt hins vegar fast viö
sitt.
Sjúkrahúslæknamir voru ekki
lengi að komast að því að Peters
var með arsenikeitrun. Haft var
samband við Lawrence Larson
sýslumann og lét hann tvennt af
dugmesta starfsfólki rannsóknar-
lögreglunnar, Frederick Miller og
Pearl Guynes, annast rannsókn
málsins. Fóra þau á sveitabæinn en
komu að honum mannlausum.
Florence var horfin og sömuleiðis
mikið af hennar persónulegu mun-
um.
Gerð var ítarleg húsleit og leiddi
hún í ljós blikkdós með arseniki.
Var hún send tæknimönnum en
engin fingraför fundust á henni svo
að ljóst var að erfitt yrði eða
ómögulegt aö sanna að Florence
hefði haft hana undir höndum. Hún
myndi því vart nýtast sem sönnun-
argagn gegn henni.
Fortíðin grafin upp
Nú hófst mikil leit að Florence
og fannst hún í íbúð í Madison þar
sem hún bjó með sér yngri manni.
Gaf hún þá skýringu á því að hafa
farið af jörðinni að henni hefði
sinnast við mann sinn. Hún var
handtekin og nú fór Pearl Guynes
að kanna fortíð hennar. Þá fór að
koma í ljós margt sem vakti áhuga
rannsóknarlögreglumannanna.
Þegar Pearl Guynes komst að því
að Henry Kessenich hafði látist af
magasjúkdómi fékk hún leyfi til
þess að láta grafa líkið upp. Rann-
sókn leiddi síðan í ljós að bana-
meinið hafði verið arsenikeitrun.
Guynes ræddi nú við fólk í sveit-
inni þar sem Florence haföi búið
og þar fékk hún að heyra um hin
dularfullu dauðsföll sem orðið
höfðu á bænum. Voru öll líkin graf-
in upp og fundust í þeim öllum
greinileg merki um arsenikeitrun.
Florence var nú ákærö fyrir
morðið á Kessenich og morðtilraun
á Peters og þótti mörgum líklegast
að hún yrði dæmd til dauða. Var
verjandi hennar meðal þeirra sem
töldu að svo kynni að fara og sagði
hann aðeins eitt að gera.
Lokaþátturinn
Þegar Florence hafði heyrt það
sem verjandi hennar hafði að segja
ákvað hún í samráði við hann að
leggja öll spilin á borðið. Ljóst var
að það myndi spara Wisconsin-ríki
veruleg útgjöld vegna réttarhald-
anna. I framhaldi af þessu tókust
samningar við saksóknaraembætt-
ið um að Florence færi ekki í raf-
magnsstólinn en fengi í staðinn
lífstíðarfangelsisdóm.
28. október 1938 kvað Roy H.
Proctor dómari upp dóm í framhaldi
af játningunni. Skyldi Florence af-
plána lífstíðarfangelsisdóm og tíu
ára fangelsisdóm til viðbótar þannig
að hún gæti í fyrsta lagi fengið
reynslulausn tíu árum eftir aö hún
hefði tekið út það mikið af lífstíðar-
dómnum að lausn eftir úttekt sam-
kvæmt honum kæmi til greina.
Árið 1960 þótti ríkisstjóra Wisc-
onsin Florence Williamson, sem
stóð þá á sextugu, hafa setið inni
nógu lengi. Hann náðaði hana en
setti henni þó eitt skilyrði; hún
yrði að setjast að í klaustri en með-
an á fangelsisvistinni stóð hafði
hún gerst rómversk/kaþólsk.
Florence gekk að þessu skilyrði
og það var í klausturgarðinum sem
hún gekk sín síðustu skref.