Þjóðviljinn - 20.11.1982, Blaðsíða 14

14 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 20. - 21. nóvember 1982
¥
Eg sé eftir
sem ég læt
hverjum hlut
frá mér
Sagt frá heimsókn
til Guðrúnar
Einarsdóttur
listamanns að
Sellátrum
við TálknaJjörð
„Þaö er víðar Guð en í Görðum". Mér kom þetta til hugar, þegar ég
gekk um húsið hennar Guðrúnar Einarsdóttur, listamanns að
Sellátrum viðTálknafjörð. Húsiðhennarerorðiðað listasafni.
Listmunirnir: málverk, vefnaður, leirmunir, þurrkuð blóm, listaverk
úr skeljum og öðru sjófangi, íslensku grjóti o.fl. eru allir eftir hana
sjálfa.- Okkur hér á þéttbýlissvæðinu í Reykjavík hættir til að
gleyma því að íslenskir listamenn búa víðar á landinu en einmitt
hér. Þeir eru sjálfsagt ekki margir sem vita af því, að á þeim
afskekkta stað Sellátrum við Tálknafjörð, býr 65 ára gömul kona
alein og fæst við að skapa listaverk, frá kl. 8 að morgni og til
miðnættis. Hún segir að svefninn sé tímasóun, sem þó verði ekki
komist hjá. Það er engu líkara en að hún sé að vinna upp, þann
tíma sem fór í að annast börn og bú á fyrri árum. Samt var mikið
unnið á listasviðinu þá, en þó ekki fyrr en á kvöldin og nóttunni eftir
að brauðstritinu var lokið.
Kallaðu þetta ekki list, þetta er
fúsk og fikt, list er stórt orð, sagði
Guðrún, þegar hún gekk um hús
sitt og sýndi mér verkin sín. Hún
segir mér að hún hafi aldrei farið á
skóla til náms á listasviðinu, aðeins
nokkur námskeið til að læra hand-
bragð og tækni á vissum sviðum.
En dreymdi hana þá aldrei um að
fara í listnám?
Kannski langaði mig í skóla, en
tækifærin voru ekki fyrir hendi, en
þó frekast hitt, að mér fannst ég
aldrei geta neitt á þessu sviði og því
þótti mér ég ekki eiga neitt erindi í
listnám, segir Guðrún. Hún segist
hafa þreifað sig áfram með flest
það sem hún fæst við, þó lærði hún
vefnað á Staðarfellsskólanum og
fékk tilsögn í leirmunagerð og
brennslu hjá Sigrúnu Jónsdóttur,
sem fengin var til að halda nám-
skeið á Tálknafirði.
Eitthvað sem
togaði í mig
Uppi á efri hæð hússins er vef-
stóllinn, leirbrennsluofninn og
Skólavördustíg 4, sími 16646
FRA LAURA ASHLEY
dragtir
kjólar
pils
pilsbuxur
blússur
peysur
Súla með unga, lampi sem Guðrún
hefur ný lokið við.
steinsögin, tæki til að slípa grjótið
og á víð og dreif eru listaverkin.
Hið ótrúlega fjölbreytta steinasafn
hennar er geymt á fleirum en ein-
um stað. Þessa steina sagar hún og
slípar sárið, svo úr verður þessi
undursamlega fantasía forms og
lita.
Hvenær hún byrjaði að fást við
þessa iðju?
Ég veit það ekki eiginlega, ég
held helst að ég hafi dundað mér
við eitthvað þessu líkt frá því að ég
man eftir mér. Mig hefur alla tíð
langað að gera eitthvað í þessa átt,
segir Guðrún. Eiginmaður Guð-
rúnar, Davíð Dávíðsson, lést fyrir
tveimur árum, en þau ráku búskap
að Sellátrum og áttu 4 börn, þannig
að varla hefur Guðrún haft mikinn
tíma aflögu til að sinna hugðarefn-
um sínum?
Jú, maður hefur alltaf tíma til
þess sem maður vill gera. Þegar
dagsverkum lauk, var kominn tími
fyrir mig til að sinna mínum áhuga-
málum. Það má vera að þau hafi á
stundum stytt minn svefntíma, en
ég sá aldrei eftir því. Ætli það hafi
ekki verið árið 1937 að ég byrjaði
að safna skeljum og búa til skelja-
myndir, svo óf ég líka, Ég hef alla
tíð litað mitt band sjálf og notað til
þess efni úr náttúrunni. Annars
hefur það alltaf verið þannig með
mig að ég fæ mikinn áhuga fyrir
einhverju ákveðnu en þreytist svo
og fer í eitthvað annað. Þannig
fékk ég einu sinni óskaplegan
áhuga á því að læra tungumál og fór
í það af kappi, svo þreyttist ég á því
og hætti.
Hlutföllin
voru ekki rétt
í blöðunum
Guðrún sýnir mér myndir af ís-
lenskum blómum, sem hún hefur
málað, heila seríu, sem hún vill
ekki rjúfa. Þarna er hver myndin
annarri fegurri. Hún sagði að sinn
draumur hefði verið að myndirnar
yrðu notaðar við kennslu í grunn-
skólum landsins. Þeirri hugmynd
var líka vel tekið í menntamála-
ráðuneytinu, þegar mönnum þar
voru sýndar myndirnar, en svo
kom að þeim sem réði í þessú máli.
Sá kvað myndirnar ónothæfar
vegna þess að hlutföllin í blöðum
blómanna voru ekki í háréttu hlut-
falli. Svona eru menn nákvæmir í
menntamálaráðuneytinu.
Einu sinni sagðist Guðrún hafa
lesið um hvernig þurrka mætti
blóm í sandi þannig að þau héldu
sér, sem lifandi væru. Hún reyndi
þetta og það tókst svo vel að með
augunum verður ekki greint hvort
blómið er lifandi eða þurrkað.
Vandinn var hinsvegar að geyma
þau, vegna þess að ekki má snerta
blómin eftir að þau hafa verið
þurrkuð, þá molna þau. En Guð-
rún fann lausnina. Til er fljótandi
glært plast á brúsum og hún hellti
svolitlu af því í mót og lét það
harðná- Síðan kom hún blóminu
fyrir á plastplötunni, festi það með
plastdropum og þegar þeir voru
orðnir harðir og héldu blóminu