Dagblaðið Vísir - DV - 11.06.1996, Blaðsíða 4

4
ÞRIÐJUDAGUR 11. JÚNÍ1996
Fréttir
_ Snorri Snorrason útgerðarmaður:
Farið með þessi samninga-
mál eins og mannsmorð
- segir íslensk stjórnvöld leggja ofurkapp á samninga en minna máli skipti um hvað sé samið
DV, Akureyri:
Við útgerðarmenn höfum ekkert
fengið að vita um hvað þessar samn-
ingaviðræður hafa snúist, en það
sem við höfum úr fréttum er að ver-
ið sé að reyna að semja um að við
fáum að veiða innan lögsögu Noregs
og sennilega líka á Svalbarðasvæð-
inu. Það á að vera rökstuðningur-
inn fyrir því að draga saman veið-
arnar í Barentshafi. Ég er ekki
hlynntur því að semja um veiðar
innan lögsögu annars ríkis út á
veiðireynslu á úthafinu," segir
Snorri Snorrason, útgerðarmaður á
Dalvík, sem óttast að íslensk stjórn-
völd muni semja af sér í Smugudeil-
unni svokölluðu.
„Það er farið með efni þessara
samninga eins og mannsmorð og
ekki nema fáir útvaldir sem fá að
vita hvað þar fór fram. Ég hef
reyndar átt ákaflega erfitt með það
lengi að skilja íslensk stjórnvöld og
sjávarútvegsstefnu þeirra. Mér er
lífsins ómögulegt að skilja þennan
áhuga íslendinga á að semja við
hina og þessa um allt mögulegt. Á
Reykjaneshrygg var samið um veið-
ar og sá kvóti er að verða búinn. Þá
hættum við veiðum þar en allar aðr-
ar þjóðir halda áfram veiðum. Þjóð-
imar í kringum okkur, eins og Fær-
Snorri Snorrason
eyingar og Grænlendingar, fengu
miklu meira í sinn hlut en þær hafa
veitt á þessu svæði. Rússarnir mót-
mæltu og eru lausir undan samn-
ingnum svo það erum bara við sem
hættum veiöum innan skamms.
Síldarsamningurinn er þannig að
hann er á milli Rússlands, Noregs,
Færeyja og íslands en aðrar þjóðir
geta haldið áfram veiðum í Síldar-
smugunni eftir að við erum hættir
þar. Það eru bara íslendingar sem
banna sínum úthafsskipum veiðar á
úthafinu.“
Snorri segir að ef svo fari með
samningum íslenskra stjórnvalda
að þau skip í eigu Islendinga sem
ekki hafa veiðiheimild í íslensku
lögsögunni verði verkefnalaus,
komi sterklega til greina að setja
skipin á skrá í öðrum löndum.
„Menn verða auðvitað að gera eitt-
hvað, annaðhvort að hætta eða
bjarga sér á einhvern hátt. En það
sem ég óttast mest í augnablikinu
eru þau orð ráðamanna okkar að
það sé ekki öll nótt úti og það geti
komið yfir okkur eitthvert sam-
komulag eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Það furðulega er að
mennirnir leggja ofurkapp á að
semja en það er minna atriði um
hvað er samið. Svo held ég að þeir
sem tala um græðgi í okkur Islend-
ingum ættu að líta sér nær,“ segir
Snorri. -gk
Rúnari
hjartaaðgerð
DV, Suðurnesjum:
„Þeir mæla með því að ég fari í
aðgerðina núna á meðan maður er
öflugur til að takast á við þetta. Mér
líður sæmilega vel í dag. Ég er á
lyfjum og ekkert kvalinn," segir
Keflvíkingurinn Rúnar Júlíusson,
51 árs, og landsþekktur tónlistar-
maður.
Rúnar var á hjartadeild Borgar-
spítalans í Reykjavík í maí. Þar
kom í ljós að ein hjartaloka var göll-
uð. Hann verður lagður inn á spítal-
ann á sunnudag og mun fara í
hjartauppskurð. Ljóst er að Rúnar
verður að taka sér góða hvíld, jafn-
vel i nokkra mánuði, eftir aðgerð-
ina.
„Það fer alveg eftir því hvernig
aðgerðin tekst hvað ég þarf að hvíla
mig lengi. Ég vona að hún takist
fullkomlega. Ég er búinn að fá leyfi
til að spila á Blúsbarnum á föstu-
dagskvöld og með Keflavíkurnóttum
Rúnar í rannsókn á spítalanum.
DV-mynd ÆMK
á Akureyri í Höllinni á laugardags-
kvöld sem verður mitt síðasta verk
í bili. Ég mun síðan fljúga heim á
sunnudag og vera með fjölskyld-
unni áður en ég verð lagður inn um
kvöldið," sagði Rúnar Júlíusson.
-ÆMK
„Þetta var frábært," sagði Úlfar Eysteinsson, veitingamaður viö Baldursgötu, vegna söfnunarinnar fyrir fjölskyld-
una á Nönnugötunni sem missti allt sitt í bruna aðfaranótt 15. maí. Þegar best lét á hátíöinni, sem stóð yfir í þrjár
klukkustundir í fyrradag, voru 500-600 manns á flóamarkaöinum þar sem ýmsar vörur, sem höfðu veriö gefnar, voru
seldar. Auk þess léku hljómsveitir og aðrir listamenn létu til sín taka. DV-mynd GS
Dagfari
Varist slysin
Málin hafa eitthvað snúist við
hjá Slysavarnafélagi íslands síðast-
liðin misseri. Félagið á sér merka
sögu og hefur stuðlað að slysavörn-
um út á við en virðist hafa gleymt
innra starfinu. Innanhúss eru slys-
in því mörg og uggvænleg. Haltir
ganga þar menn og sárir og veit
enginn hver vegur annan.
Fyrir nokkru greindu fjölmiðlar
frá því að allt logaði í deilum meö-
al slysavarnamanna. Fuku þá
skrifstofutoppar og erindrekar sem
þjónað höfðu félaginu áratugum
saman. Þeir kenndu framkvæmda-
stjóra félagsins um allt saman.
Framkvæmdastjórinn taldi þá bet-
ur geta þjónað erindrekstri annars
staðar og við það sat. Ólgan stóð
um hríð og var frá henni greint.
Þessi úlfúð vék síðan fyrir öðrum
áhugamálum fjölmiðlanna. Al-
menningur stóð því í þeirri mein-
ingu að plástrar hefðu verið settir
á allt meiddi í Slysavarnafélaginu
og allt væri í lukkunnar velstandi.
Félagið væri að sinna sínum slysa-
vörnum svo sem til var stofnað.
En ekki er allt sem sýnist. I lið-
inni viku kom upp úr dúmum að
skrautfjöður slysavarnastarfsins
vildi ekki lengur vinna í klúbbnum
með hinum. Hér var um að ræða
barnaslysavarnafulltrúa, konu sem
þótti hafa náð sérstaklega góðum
árangri í starfi sínu. Hún sagði upp
vegna langvarandi og vaxandi sam-
starfsörðugleika hjá félaginu. Kon-
an gat þess að sambúöin hefði hrið-
versnað eftir að hún fékk norræn
verðlaun fyrir starf sitt að slysa-
.vörnum fyrir rúmu ári.
Þetta virðist því hafa verið eins
og í vondu hjónabandi. Hinn verð-
launaði fulltrúi þraukaði um hríð
en hélt það ekki út nema í ár. Þá
gafst þessi erindreki félagsins upp
á standinu öllu. Barnaslysavarna-
fulltrúinn fékk norrænu verðlaun-
in, álitlega peningaupphæð, fyrir
gott uppbyggingarstarf og var kát-
ur með sig. Taldi sig vel hafa tU
þessa unnið. Framkvæmdastjóri
Slysavarnafélagsins var á aUt
annarri skoðun. Hann taldi að fé-
lagið ætti þessa peninga en ekki
konan.
Það er ekki að því að spyrja. Það
ér fátt heilagt þegar slegist er um
peningá. Að vísu kannast fram-
kvæmdastjórinn ekki við neina
samstarfsörðugleika við verðlaun-
aðan barnaslysavarnafulltrúann og
því siður að uppsögn fulltrúans
tengdist því þegar erindrekarnir
fuku hver á fætur öðrum. Það er
ekki hægt að túlka öðruvísi en svo
að aUt sé í sátt og samlyndi innan
félagsins. Það eina sem að er að
menn vilja ekki vinna þar.
Skrautfjöður félagsins vUl ekki
vinna hjá því. Framkvæmdastjór-
inn segir að ekkert sé undarlegt við
það þótt menn skipti um störf, jafn-
vel þótt þeir séu svo góðir að þeir
fái fyrir það'sérstök verðlaun. En í
miðju þessu fjaðrafoki öllu hélt
Slysavarnafélagið þing sitt á Laug-
arvatni. Þar brá svo við að þingfuU-
trúarnir vUdu halda í sína skraut-
fjöður og skoruðu á hana halda
áfram að vinna að slysavörnum.
Þingfulltrúarnir héldu greini-
lega að hlutverk félagsins væri
óbreytt, þ.e. slysavarnir. Því bæri
að halda í það starfsfólk sem sér-
staklega væri hæft í það starf.
Þetta er auðvitað sjónarmið út af
fyrir sig og ber að virða það.
Þingfulltrúum þótti uppsögn
slysafulltrúans greinilega slysaleg
og telja mál að linni. FuUtrúanum
og framkvæmdastjóranum er því
gert að tala saman í því skyni að
varast slysin. Velunnarar félagsins
víða um land bíða spenntir. Þeir
hafa varla getað fest hugann við
merkja- eða kaffisölu vegna
ástandsins, hvað þá að baka á bas-
ar til styrktar félaginu.
Það á eftir að koma í ljós hvort
sættir takast eða hvort barnaslysa-
fúUtrúinn endar á sama haug og
gernýttir erindrekar sem áður
fengu að fjúka. Dagfari vill, líkt og
aðrir slysavarnamenn, stuðla að
forvarnarstarfi. Því skal á það bent
að verði starfsmenn of góðir og því
verðlaunaðir sérstaklega þá sé það
aðeins í formi slysavarnamerkis en
ekki peninga. Þá þarf ekki að rífast
um þá.
Dagfari