Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1996, Page 20

LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1996 DV
„Hundurinn bjargaðist og ég
bjargaðist en ég er enn að súpa
seyðið af volkinu. Ég vissi ekkert
af fótunum á mér fyrr en um nótt-
ina, svo fór ég að finna fyrir tánum
en ég vissi ekkert af þvl að ég hefði
gengið á botnfylli af möl fyrr en
skómir voru teknir af mér. Lúk-
urnar fóra ekkert í samband fyrr
en eftir þrjá til fjóra daga. Nú í
endaðan nóvember er ég ennþá
með skemmda putta. Það slær kul
á gómana á báðum höndum um
leið og ég kem út í kulda,“ segir
Sverrir Scheving Thorsteinsson,
stjómarmaður í Skotveiðifélagi ís-
lands.
Fyrir tæpu ári síðan, seint í jan-
úar á þessu ári, lenti Sverrir í heil-
miklum svaðilfóram og reyndar
lífshættu þegar veiðihundurinn
hans, svartur hundur af labrador-
kyni, sem heitir Stormur og er nú
rúmlega þriggja ára, lenti ofan í
vök við ármót Hoffellsár og Laxár
á Nesjum. Á þessum tíma var
hörkuvetur, ísar á öllum vötnum
og ám og skarir miklar. Sverrir
Sverrir Scheving Thorsteinsson var aö viöra hundinn sinn, Storm, snemma á þessu ári þegar hundurinn stökk á eft-
ir álftum og lenti ofan í vök. Þegar hundinum tókst ekki aö koma sér upp úr skreið Sverrir á eftir honum en ekki tókst
betur til en svo aö ísinn gaf eftir og hann lenti á bólakaf ofan í einnar gráöu heitu vatninu. Honum tókst aö koma sér
í land með því að brjóta ísinn meö olnbogunum og eftir um tveggja tíma biö barst hjálp og hundinum var bjargað.
DV-mynd Ragnar Imsland
a*’ir 0g farinn að kalla á hjálp út í
loftið. Hann hafi séð til bæja en
alls ekki verið í kallfæri. Tæpum
tveimur tímum frá því að hundur-
inn fór niður hafi hann séð bíl
koma í humátt til sín og síðan
komi allt í einu lögreglubíll og ein-
kennisbúinn lögregluþjónn, stór og
stæðilegur ungur maður. Hann
hafi ekki hugsað sig tvisvar um
heldur bundið kaðal um sig miðjan
og ætlað að sullast á lakkskónum
út í hylinn.
„Ég sagði við lögreglumanninn
að hann færi á bólakaf á sama hátt
og ég. Hann guggnaði á þessu enda
sá hann fljótt að ég var enginn
maður til að halda í kaðalinn og
kippa honum upp úr þó að hann
segði það ekki við mig. Bíllinn sem
ég sá rétt á undan lögreglubilnum
var að koma niður eftir ánni. Við
veifuðum og kölluðum og veifuð-
um og kölluðum," segir Sverrir og
bætir við að lögreglumaðurinn
hafi rætt við mennina í bílnum og
komið brúnaþungur til baka. Þeir
hafi verið drukknir og lítið geta
Sverrir Scheving Thorsteinsson lenti í lífshættu þegar hann reyndi að bjarga hundi sínum upp úr vök:
Eg er enn að súpa
seyðið af volkinu!
- slær kul á fingurgómana á báðum höndum þegar hann fer út í kulda
var úti að viðra hundinn og hljóp
hundurinn á undan bílnum þegar
hann kom auga á álftir úti á skör.
„Mikill hylur er á þessum stað,
viðurkenndur veiðistaður og hálf-
botnlaus hylur og hringiður við ár-
mótin. Hundurinn tók sprettinn og
eftir augnablik sá ég hann stökkva
í þær, þar sem þær voru á íshroða.
Álftimar tóku sig náttúralega á
loft áður en hundurinn kom að
þeim en við það stoppaði hundur-
inn og sökk. Hroðinn brast undan
honum og hann sökk niður í litla
vök á ánni,“ útskýrir Sverrir en
hann horfði á þetta gerast úr bíl
sínum. Hann færði bílinn nær
hundinum, út á áreyri þar sem
voru 30-50 metrar að honum þar
sem hann var að berjast við að
komast upp úr vökinni.
Ýlfraði af þreytu
„Hann náði ekki að krafla sig
upp því að það var einhver krapa-
hroði og gaf alltaf undan. Hann
náði ekki að beita afturlöppunum
til að komast upp úr vökinni og
komast upp á ísskör þar sem hann
gat náð framlöppum og spyrnt í
með annarri afturlöppinni til að
komast upp. Ég horfði á þetta og
leist ekkert á það. Mínútumar liðu
og ég sá að hundurinn ætlaði ekki
að klára sig upp. Ég sá að hann átti
í erfiðleikum og vildi ekki horfa á
þetta mikið lengur," segir hann.
Sverrir var á Hilux jeppa, pallbíl
með drif á öllum, og keyrði því yfir
Laxána út að eyri til að komast að-
eins nær hundinum. Hann segist
hugsunarlítið hafa ætlað að grípa
til einhverra ráðstafana til bjargar
hundinum. Það fór þó ekki betur
en svo að Sverrir missti bílinn
fram af malarbakkanum niöur í
hylinn en náði að stöðva hann
þannig að hann var fastur og
hvíldi á maganum. Sverrir komst
við sæmilegan leik út úr bílnum
en stóð þá á læri í vatni,
bíllinn var í gangi og góð
ráð dýr.
Sverrir segist ekkert
hafa vitað hvað hann ætti
til bragðs að taka. Hann
hafi verið með nóg af
köðlum og dóti í bílnum
en af einhverjum ástæð-
um hætt við að taka það
fram. Hann hafi alltaf
verið að vonast til þess að
hundinum tækist að
koma sér upp úr en svo
hafi hann farið að ýlfra
og kveinka sér og verið
orðinn þreyttur. Þá hafi
verið liðinn rúmur hálf-
tími frá því að hann hafi
dottið ofan í. Allan þann
tíma hafi hann verið bú-
inn að berjast við að
koma sér upp úr. Sverrir
hafi því ákveðið að hjálpa
honum upp úr vökinni.
Braut ísinn með
olnbogunum
„Ég er með tvær til
þrjár skóflur að jafnaði í
bílnum og náði í skóflu
með löngu skafti. Ég byrj-
aði að skríða út á ísinn
næst mér í áttina til hans
og var ekki kominn nema
þrjá til fjóra metra með
skófluna undir vömbinni
þegar brast undan mér.
Ég var akkúrat yfir hyln-
um þar sem hann er
einna dýpstur og ég fór á
bólakaf en samt aldrei
upp fyrir eyra. Þær sek-
úndur eru mér býsna vel í fersku
minni og ég hugsaði ýmislegt á
skömmum tíma, að nú væri þetta
bara búið,“ segir Sverrir.
Þegar þetta skeður var Sverrir
þegar orðinn kaldur á fótunum af
því að hlaupa um þama úti enda
að landi. Hann ætlaði að
freista þess að komast
upp á bakkann aftur og
tókst það eftir nokkrar
mínútur.
„Ég átti fullt í fangi
með að brjóta ísinn svo
að ég kæmist. Ég gerði
það einhvern veginn með
olnbogunum en var voða-
lega fljótt orðinn loppinn.
Ég náði að bijóta ísinn og
smátt og smátt gat ég
kraflað mig nær landi
þannig að ég fór að
spyrna í malarbakkann.
Hann var brattur þannig
að ég spólaði i honum til
að komast upp á hann. Þá
var ég náttúrulega eins
og hundur dreginn af
sundi. Á þessu augna-
bliki var mér orðið ans-
ans ári vel kalt,“ segir
hann.
„Nú voru góð ráð dýr
þannig að ég fór svona á
mig kominn, hríðskjálf-
andi eins og lauf í vindi
inn í bílinn og hringdi á
hjálp. Fólk kom í símann
og ég sagði lauslega hvar
ég var, að ég væri illa á
mig kominn og hundur-
inn að drukkna. Ég fór
aftur út úr bílnum og
reyndi aftur að komast
að hundinum og aftur fór
ég upp í klof í bleytunni.
Nú var ég orðinn alveg
tilfinningalaus i löpp-
unum því að mér var al-
veg sama þó að ég stæði
úti í vatninu," bætir
Sverrir við.
Ætlaði út í
á lakkskónum
Á þessum timapunkti segist
Sverrir hafa verið orðinn örvinl-
Sverrir er þjóöþekktur skotveiöimaður. Hann hefur lent í
alls kyns volki á flækingi sínum um landiö en segist þó
hafa lært heilmikiö á þessum atburöi. DV-mynd kae
var hann ekki búinn til neinna
svaðilfara, á gallabuxunum og
hálfilla klæddur. Skóflan hvarf
þegar ísinn brast og Sverrir varð
að taka sundtökin tH að halda sér
uppi í vökinni. Löng leið var í
hundinn og því sneri Sverrir sér
gert nema ógagn.
„Lögreglumaðurinn hafði séð á
bUnum minum timburtoppgrind
og spurði hvort hún væri laus. Við
fórum með vasahnífinn á loft en ég
gat ekki haldið á mínum því að ég
var orðinn svo tilfínningalaus og
loppinn. Hann skar hana af, henti
henni út á krapið og ætlaði að fara
að labba út á það. Það tókst þó
ekki því að hann hafði ekki gert
ráð fyrir að hann þyrfti að færa
grindina fram fyrir sig.“
Kenndi honum
að hugsa
„Svo kom sjúkrabHlinn og tveir
menn á honum, björgunarsveit-
arbHlinn og út úr honum þutu fjór-
ir vaskir menn, þar af einn í blaut-
búningi. Hann sá hundinn og fékk
kaðal um sig miðjan. Svo óð hann
út í og sótti hundinn, tók hann
undir hendina og kom með hann
ræfUstuskuna samanhnipraða til
mín. Ég hristist þarna og gat ekki
lengur stjórnað hreyfingunum en
ég sagðist ekki fara inn í bUinn
fyrr en hundurinn væri kominn í
land og við það stóð ég. Og þar
með er þessi saga á enda,“ segir
Sverrir.
4 Sverrir er þjóðþekktur skot-
veiðimaður og hefur kennt með-
ferð vopna og hvað beri að forðast
við veiðiskap á fjöllum á skot-
vopnanámskeiðum hjá lögregl-
unni. Hann hefur lent í aUs kyns
volki á hálfrar aldar flækingi sín-
um um landið en segist þó hafa
lært heUmikið á þessum atburði.
Þetta hafi kennt sér að fara var-
lega og hugsa áður en hann fer af
stað því að það hafi verið algjört
lán að hann hafi skUað sér lifandi
i land. Að sjálfsögðu hefði hann átt
að binda kaðal í bUinn og svo utan
um sig áður en hann óð út í vatn-
ið, sem var aðeins einnar gráðu
heitt. -GHS