Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1996, Blaðsíða 30

30
sakamál
LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1996

John Tanner,
skólasystkin Rachel-
ar og foreldrar henn-
ar skildu ekki hvað
gat hafa komið fyrir.
Hún var þekkt fyrir
stundvísi, samvisku-
semi og áhuga á
náminu.
Foreldramir,
Malcolm McLean
flugvirki og kona
hans, Joan, komu
tveimur yngri börn-
um sínum í fóstur og
héldu til Oxford til að
fylgjast með leitinni.
23. apríl leituðu
rannsóknarlögreglu-
menn í herbergi Húsið við Argyle-stræti.
ar var fært til þótti ljóst að hreyft
hefði verið við gólffjölunum og var
nú gert boð eftir verkfærum. Þau
komu von bráðar og nú kom í ljós,
sautján dögum eftir hvarf Rachelar,
að hún hafði verið myrt og líkinu
komið fyrir í holrúmi undir gólffjöl-
unum í herbergi hennar. Hún hafði
verið kyrkt með diskaþurrku og var
hún enn um háls hennar.
Lögreglan fór beint til þess sem
hún hafði helst grunaðan um verkn-
aðinn, Johns Tanner. John Bound
lögreglufulltrúi, sem stýrði rann-
sókninni, hafði haft efasemdir um
framburð hans allt frá upphafi en
ekki haft neitt með höndum sem tal-
Leit á landi
og íThames
ist gat sönnun fyrir sekt hans. En
daginn eftir handtöku Tanners ját-
aði hann á sig morðið á Rachel.
„Það sem vakti grun minn,“ sagði
Bound, „var sagan um manninn í
leðurklæðunum.
Dularfullar persón-
ur, sem finnast ekki,
segja manni oft að
sá sem segir frá
þeim sé að reyna að
beina athyglinni frá
sjálfum sér.“
Það átti einnig
sinn þátt í því að
tókst að upplýsa
málið að í dagbók
Rachelar, sem fund-
ist hafði í herbergi
hennar, stóð ýmis-
legt sem kom ekki
heim og saman við
það sem almennt
hafði verið haldið
um samband henn-
ar og Tanners.
Höfnun
Foreldrar Rachel-
ar gátu skýrt frá því
að hún hefði kynnst
John Tanner i ágúst
1990. Þau höfðu
strax orðið ástfang-
in og heimsótt hvort
annað. Stundum
kom hann til Oxford
og stundum fór hún
til hans, en hann bjó
við Mettham-stræti
í Lenton, skammt
utan við Notting-
ham.
Þau skrifuðust á
og í bréfunum lýstu
þau ást sinni hvort
á öðru. En í dagbók-
inni stóð ýmislegt
sem kom ekki heim
og saman við bréfin.
Á einni af síðustu
síðunum í henni
sagði Rachel Tanner
vera „sjúkan og
Rachel McLean, nítján ára há-
skólanemi, kom ekki í leiguherberg-
ið sitt i húsinu við Argyle-stræti 25 i
austurhluta Oxford mánudaginn 15.
apríl 1991. Skólasystur hennar, Vict-
oria Clare og Margaret Smith, sem
bjuggu í sama húsi, urðu áhyggju-
fullar. Það var ekki líkt Rachel að
koma ekki heim. Þessi rauðhærða og
laglega stúlka var vön að hafa reglu
á flestu en vera mátti þó að hún
hefði farið eitthvað með kærastan-
um, John Tanner, sem hafði heim-
sótt hana um helgina.
Victoriu og Margaret var ljóst að
Rachel gat komið sér undan að mæta
í tíma í einn eða tvo daga en föstu-
daginn 19. apríl var próf
og það skipti miklu að
hún mætti í það. Því
reiknuðu þær með að
hún myndi skila sér. En
þegar hún mætti ekki í
prófið fannst vinkonun-
um tveimur rétt að til-
kynna lögreglunni hvarf
hennar og það gerðu
þær á laugardeginum.
Rachelar, ræddu við konuna sem átti
húsið og næstu nágranna en enginn
virtist hafa séð eða heyrt neitt grun-
samlegt daginn sem Rachel harf.
Næsta dag flaug lögregluþyrla með
hitasækinn leitarbúnað yfir húsið og
nágrenni þess en án árangurs. Þá
voru froskmenn látnir leita i hluta
Thames en Argyle-stræti er rétt við
ána. Það bar heldur engan árangur.
Um sama leyti var mörg þúsund
auglýsingaspjöldum dreift víða um
landið. Jafhframt birti lögreglan
mynd teiknarans af manninum sem
Tanner hafði lýst. Var þess nú beðið
að einhver gæfi sig fram með nýjar
upplýsingar. En það gerðist ekki.
Maður í leður-
klæðum
Líkið finnst
Nokkrum dögum síðar ákvað lög-
reglan að gera enn ítarlegri leit í
herbergi Rachelar. Þegar rúm henn-
Lögreglan leitaði þeg-
ar til dagblaðanna og á
sunnudeginum var hvarf
Rachelar forsíðuefni
margra blaða á Englandi.
Kærasti Rachelar, John
Tanner, var frá Nýja-Sjá-
landi. Hann var við nám
í háskólanum í Notthing-
ham og skýrði svo frá að
hann hefði farið frá Ox-
ford síðdegis mánudag-
inn þann 15. Rachel hefði Rachel McLean og John Tanner.
fylgt sér á járnbrautar-
stöðina, kvatt sig með
kossi og veifað til sín af brautarpallin-
um þegar lestin rann af stað.
Rannsóknarlögreglumennirnir
spuröu hvort hann hefði séð nokkuð
óvenjulegt þennan dag. Hann svaraði
því þá til að þau
Rachel hefðu fengið
sér kaffi í veitingasal
járnbrautarstöðvar-
innar meðan hann
beið eftir lestinni. Þá
hefði komið til þeirra
ungur maður í leður-
klæðum og með hjálm
eins og þann sem vél-
hjólamenn nota.
Óboðinn hefði hann
sest hjá þeim. Hann
hefði sagt til nafns en
Tanner sagðist ekki
hafa heyrt það nógu
vel til að átta sig á því
hvað hann héti.
Tanner hjálpaði nú
teiknurum lögregl-
unnar við að gera
mynd af þessum
manni og var þeim
tilmælum beint til
hans að gefa sig fram.
bamalegan fávita“.
John Tanner kom fyrir sakadóm í
Birmingham og réttarhöldin stóðu í
fjóra daga. Þar lýsti Tanner þvi fyr-
ir viðstöddum hvað gerst hefði á
síðasta fundi þeirra Rachelar.
Hann sagðist hafa heimsótt hana
13. apríl og vænst þess aö þau
myndu eiga góða helgi saman. Hann
hefði komið um áttaleytið um kvöld
en þegar hann hefði sest við hlið
Rachelar á
rúm hennar
hefði hún
sagt að hún
þyrfti að
ræða alvar-
lega við
hann.
Og hún
reyndist hafa
ástæðu til að
taka þannig
tO orða. Á
degi heOags
Valentínusar
hafði Tanner
spurt hana
að því hvort
þau ættu
ekki að trú-
lofa sig form-
lega. Þá hafði
Rachel sagt
að það vOdi
hún ekki en
ekki gefið frekari skýringu á höfn-
un sinni. En þann 13. aprO var hún
tilbúin til þess.
Mikil mistök
Rachel sagði John Tanner nú að
hún elskaði hann ekki lengur og því
væri best að þau hættu að vera sam-
an. Hann gat ekki sætt sig við þessa
afstöðu hennar. Þá gerði hún þau
miklu mistök að segja að hún hefði
verið honum ótrú oftar en einu
sinni.
„Ég man að ég stökk á fætur,
skammaði hana og kallaði hana víst
gæru,“ sagði Tanner í réttinum.
Hann bætti því við að Rachel hefði
reiðst þessum orðum og búið sig
undir að reka honum kinrdiest.
„Ég man bara eftir því,“ sagði
Tanner, „að þá sló ég frá mér til að
verja mig. Síðan missti ég stjóm á
mér og teygði mig í háls hennar."
John Tanner sagðist hafa setið í
voru famar í skólann á mánudags-
morgninum og enginn var eftir í
húsinu. Þá hefði hann losað gólfijal-
imar, lagt lík Rachelar í holrúmið
undir þeim og komið fjölunum fyrir
á ný. Sagðist hann hafa getað fest
naglana með skóhæl því hann hefði
rekið þá í götin sem voru fyrir í bit-
unum.
Þegar hann hefði verið búinn að
koma rúminu á sinn stað sagðist
hann hafa
farið á jám-
brautarstöð-
ina og hald-
ið til Nott-
ingham.
Hann hefði
ekki farið
með' siðdeg-
islestinni,
eins og
hann hefði
áður sagt,
heldur lest
sem fór um
hádegisbil-
ið.
Réttar-
læknir, sem
hafði rann-
sakað líkið
af Rachel,
var kaOaður
í vitnastúk-
una og hélt
hann þvi fram að sumt af því sem
Tanner hefði sagt gæti ekki staðist.
Rachel gæti þannig ekki hafa verið
kyrkt á þann hátt sem fram hefði
komið hjá Tanner. Hann hefði ekki
kyrkt hana með beram höndum og
vísaði réttarlæknirinn í þvi sam-
bandi tO diskaþurrkunnar sem ver-
ið hefði um háls hennar þegar líkið
fannst. Hnútur hefði verið á henni
og heföi hann verið hnýttur aftan
frá.
Lífstíðarfangelsi
Kviðdómendur urðu á einu máli.
John Tanner var fundinn sekur um
morðið á Rachel McLean.
í lokaummælum sínum sagði
Kennedy dómari meðal annars:
„Ég skal fallast á þá fullyrðingu
að Rachel McLean hafi verið þér
kær, herra Tanner. En rétturinn
getur hvorki né vOl faOast á rétt-
mæti eða nauðsyn hinnar ofbeldis-
John Tanner á fréttamannafundi meö lög-
reglunni.
John Tanner með lögreglumanni.
herberginu afra nóttina og af og tO
hefði hann horft á líkið. Undir
morgun sagðist hann hafa reynt að
sofna um stund á gólfinu en ekki
getað fest svefn því hann hefði
stöðugt verið að hugsa um hvemig
hann hefði getað myrt stúlkuna sem
hann hafði elskað svona mikið.
Misræmi
Tanner sagðist hafa beðið í her-
berginu þar tO skólasystur Rachelar
fuOu árásar á hana né að eðlilegt
hafi verið að fara með líkið eins og
raun ber vitni.
Þá getur rétturinn heldur hvorki
faOist á að um tilraun tO sjálfsvarn-
ar hafi verið að ræða af þinni hálfu
né að það sem gerðist hafi verið af-
leiðing stundarreiði.
Þetta var morð með köldu blóði,
framið af ásetningi og ég get aðeins
dæmt þig í þá refsingu sem þú hlýt-
ur að hafa gert þér Ijóst að biði þín.
Þú færð lífstíðarfangelsisdóm."