Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.1996, Page 34

LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 1996
50
r
550 5000
IAIec Baldwin meö litlu dóttur-
ina Ireland og Kim Basinger á
tökustað nýjustu myndar hans í
Kanada.
Alblóðugur
pabbi
Alec Baldwin er búinn að ná
fóstum tökum á fóðurhlutverk-
inu enda ferst það honum jafn-
vel úr hendi og öll önnur hlut-
verk og nú lyftir hann litlu
dótturinni, henni Ireland, og
leikur við hana hvenær sem
hún er nærri. En eins og menn
kannski muna varð Baldwin
pínulítið pirraður og fylltist
vemdartilfinningu þegar ljós-
myndari reyndi að mynda
heimkomu dótturinnar fyrir
ári, skömmu eftir fæðinguna.
Baldwin er um þessar mund-
| ir við tökur í nýjustu mynd
8 sinni, Bookworm, í Kanada og
I að sjálfsögðu létu mæðgurnar,
Kim Basinger og Ireland, ekki
hjá líða að stökkva upp í flugvél
I og heimsækja pabba á töku-
staðnum. í myndinni leikur
; Baldwin mann sem lifir af flug-
í-: slys og er blóðugur eftir því.
Eins og sjá má á myndinni litur
leikarinn svo sannarlega út fyr-
ir að standa sig í stykkinu.
Litli drengurinn hennar Pamelu
Anderson, Brandon, viröist í
fljótu bragöi eyöa jafn miklum
tíma á tökustaö Baywatch-þátt-
anna eins og móöir hans.
Pamela reynir aö samræma
móöurhlutverkið leikframanum.
Hinn ungi Brandon mun stíga
sín fyrstu skref í kvikmynda-
heiminum innan skamms þegar
hann mun veröa meö í þáttum
fyrir breskt sjónvarp.
attt mll/i him,

Smáauglýsingar
smáauglýsingum
Askrifendur
fá
aukaafslátt af
bókarkafli
Bláu trán í Friðheimum eftir Liliane Zilberman Þórð;
Fjölvaútgáfan gefur út Bláu trén í Friðheimum
eftir Liliane Zilberman Þórðarson en hún giftist
íslenskum manni og bjó hér á landi um nokkurra
ára skeið. Hér birtast tveir kaflar úr bókinni.
Fyrirsagnir eru DV.
Hringur í pósti
í flugvélinni - ég loka augunum, hverf inn í
minn eigin hugarheim. Mig varðar ekki lengur
um neitt sem gerist í kringum mig. Ég sé ekkert
lengur, finn ekki lengur til, tek ekki lengur eftir
neinu, hugsa ekki neitt lengur. Tíminn hefur
stöðvast í huga mér í dulinni væntingu einhvers
sem mun gerast, einhvers sem ekki er hægt að út-
skýra eða skilgreina en er svo yfir sig hamingju-
þrungið. Það er alltaf svo miklu auðveldara að
lýsa óhamingju sinni en óendanlegri gleði sem
maður verður gagntekin af. Ég er ekki ein, ég er
ekki lengur ein. Einhver - einhvers staðar hugs-
ar til mín og ég til hans. Allt er breytt, allt verð-
ur svo miklu notalegra og ólýsanlegra.
Fyrstu dagana eftir heimkomuna fara mér að
berast bréf frá Njáli, eitt af öðru. Það dugði sann-
arlega að senda honum kúlupennann. Hann skrif-
ar mörg bréf á dag (því miður hef ég ekki haldið
þeim saman og harma það mjög). Og enginn kann
betur en hann að tjá tilflnningar sínar og hug-
hrif, þakklæti sitt til forsjónarinnar fyrir að hafa
fundið honum lífsförunaut drauma sinna sem
verður hluti af lífi hans, stendur við hlið hans til
að hjálpa honum við að gera áform sín að veru-
leika, stofna heimili og eignast fjölskyldu í yndis-
legu umhverfi friðarins að ógleymdu öllu þvi
hugsjónagildi sem hann vill gefa lífi sínu. Allt
þetta tengist miklum hlýhug, svo sterkri og ein-
lægri ást. Honum finnst að í mér finni hann stoð
og styttu, manneskju sem hafi skilning á hug-
myndum hans, gefi honum ráð og hvatningu.
Njáll er trúaður maður, þótt hann hafi ekki játast
neinum trúarbrögðum. Hann telur þessi kynni
okkar skipta okkur bæði höfuðmáli í þeim sam-
eiginlega ásetningi að deila í framtíðinni sömu
örlögum.
Brottnám eða
brúðarrán?
Að lokum, þremur mánuðum eftir að við
kvöddumst í Reykjavík, fæ ég sendan trúlofunar-
hring, ígildi bónorðs. Hann líkist venjulegum
gildum giftingarhring, með litlum tígullaga roða-
steini greyptum I miðjuna. Skímarnafn Njáls er
grafið innan í hringinn. Hans hringur er ná-
kvæmlega eins, nema hvað mitt skírnamafn er
grafið innan í hann. Ég dreg hann léttilega á
vinstri baugfmgur minn. Ég er í uppnámi. Hrærð
og hrifin, algerlega heilluð, horfi ég á framrétta
hönd mína með hringnum, sem nú bindur mig
sem hlekk í samfelldri keðju, þessum íslendingi
sem nú er unnusti minn og lífsförunautur. Ég sný
lófanum upp eins og þegar maður er reiðubúinn
að fóma öllu og ég bíð stolt, róleg og hamingju-
söm eftir dómi örlaganna. Það er erfitt að stand-
ast slíka ástaijátningu, og ég stenst hana ekki. Ég
er svo sannfærð um styrk hans, einlægni og ást í
þessum sáttmála. Og ég ákveð að innsigla heit
mitt gagnvart tilvonandi eiginmanni mínum í
hans eigin landi, mitt úti í auðninni. Ákvörðun
mín kemur innan frá eins og lýsandi sannleikur
um vonir og óskir, sem nú skulu verða að vera-
leika. Og ég er ekki í neinum minnsta vafa. Ég
hef það á tilfinningunni, að fólk sem ég mæti á
götunni snúi sér við til að horfa á mig, undrandi
yfir hvað ég geisla af innilegri hamingju. Mig
langar til að hrópa til þeirra hlæjandi: Það er allt
í lagi, skuluð þið vita, ég er að fara að giftast ljós-
hærðum og bláeygum íslendingi. Þið skiljið það
auðvitað ekki, ekki ég heldur - ég skil það ekki.
Vist er það furðulegt, en satt! Ég er svo hamingj-
usöm!
Svar mitt til Njáls er einfalt: Já, auðvitað, af
öllu mínu hjarta.
En nú stend ég frammi fyrir því að ég verð að
lyfta hulunni og segja nánustu fjölskyldu minni
frá leyndarmálinu. Ég boða komu mína til Pri-
vas. Mér þætti miður ef þetta þyrfti að valda mis-
klíð milli mín og foreldra minna, sem mér þykir
svo vænt um. Undran þeirra er alger og blandin
kvíða: „Er þetta eitthvert brottnám eða brúðar-
rán eins og gerðist á öldum áður?“ spyr faðir
minn, öldungis furðu lostinn, eins og til að snúa
málinu upp í grín. En hann finnur strax, að þetta
er mikiö alvörumál af minni hálfu, og hann ger-
ir enga tilraun til að telja mér hughvarf. Hann
hlustar með athygli á skýringar minar og rök,
sýnir mér í senn trúnaðartraust og er órólegur
yfir því hvernig komið er. Verst líst honum á ald-
ursmuninn en spyr mig fyrst, hvort Njáll viti, að
ég er Gyðingur og einnig hvort hann muni leyfa
þeim, foreldram mínum, að hitta hann fyrir gift-
inguna. Og hversvegna þennan ógnarflýti?
Mamma tekur þetta nær sér, verður hneyksluð
yfir bráðræði mínu. Hún miklar fyrir sér öll þau
vandamál sem hljóti að koma upp á milli tveggja
einstaklinga svo ólíkrar menningar, þjóðfélags-
stöðu og svo mikils aldursmunar. - Ég verð að
finna einhver skynsamleg svör til að draga úr
áhyggjum þeirra. Fyrstu spurningu pabba höfð-
um við Njáll raunar rætt fram og aftur. Trúmál-
in eru pabba áhyggjuefni. Þótt hann sé mjög um-
burðarlyndur, opinn og veraldlegur í hugsun, þá
þætti honum miður, ef böm hans yrðu að gang-
ast undir önnur trúarbrögð, sem neytt væri upp
á þau.
Mun reynast vel
Að sjálfsögðu mun ég kynna Njál fyrir foreldr-
um mínum, enda hefur hann boðað komu sína til
Frakklands í lok september - eftir einn mánuð.
Mamma stillir sig fljótt inn á bylgjulengd pabba,
Paradís Njáls og Liliane í Friðheimum.
tekur undir viðhorf hans og niðurstöður. Sam-
band okkar Njáls er annað og meira en augna-
bliks ástarblossi sem slokknar fljótt eins og hvert
annað óvitaæði. Hann sver mér í bréfum sínum,
að hann sé viss um tilfínningar sínar. Ég bendi
foreldram mínum líka á að hann hafi ekki orðið
ástfanginn af mér við fyrstu sýn, né heldur hafi
ástinni lostið niður í okkur sem eldingu. Þvert á
móti hafi hún þróast smám saman, með því að tjá
sig og tala saman, vinna saman, horfa í sömu átt-
ina. Ég legg áherslu á að hann sé líka svo íhugull
maður, alvöragefinn og hreinskiptinn, ekki lík-
legur til að stíga nein víxlspor. Því sé nú eins
háttað með okkur bæði, aö hjá okkur sé ekki
lengur um neitt hik eða efasemdir að ræða. Við
höfum hist, kynnst, skilið hvort annað - fundið
hvort annað. Mér finnst, að ég geti verið stolt af
því að vera elskuð og virt af slíkum manni sem
vill einlæglega skapa mér hamingjusamt líf. Gér-
ard bróðir minn hvetur mig líka til að láta ástina
ráða ferðinni og ekkert annað hafa áhrif á mig.
Kringumstæðurnar séu þannig að ástæðulaust sé
fyrir okkur að bíða lengur. Njáll hefur nú unnið
einn í fimm ár að undirbúningi draumaverkefnis
síns. Hann ætlar nú í fyrsta skipti að taka sér
langt frí. Sjálfur ætlar hann að gera frumdrög að
íbúðarhúsi, svo að arkitektinn geti hafist handa
við fullnaðarteikningu. Hversvegna þá að bíða?
Við vitum bæði, hvað við erum að gera og tökum
sjálf á okkur alla ábyrgð. Hann hefur meiri
reynslu en ég, og ég ber fullkomið traust til hans.
Ég finn, að kvíði kemst ekki lengur að og allt mitt
innra líf uppljómast af fognuði og friði. Ég get
ekki látið spurningar um trúarskoðanir, kynþátt
eða þjóðfélagsstöðu spilla hér fyrir okkur. Sjálf
giftingin er nú ekki nema formsatriði, við erum
þegar svo nátengd hvort öðra. Foreldrar mínir
skilja ekki ensku, svo að ég verð að þýða fyrir
þau bréfið sem Njáll sendir þeim persónulega
sem svar við heimboði þeirra:
„Kynni okkar urðu eins og eitthvað sem ég
hafði lengi beðið eftir. Þar er Ástin allsráðandi,
hin sanna Ást. Og ég bið ykkur að trúa, að þegar
ég segi Ást, þá þýðir það annað og meira en sá
venjulegi skilningur, sem lagður er i orðið. Ég
segi það af einlægni, okkar í milli. Ef ég vildi að-
eins fá mér einhverja konu, þá væri ég kvæntur
fyrir löngu. Það er heldur ekki ástæðan fyrir því
að ég elska Liliane. En það er svo erfitt að út-
skýra þetta með orðum. Því að þessari ást get ég
ekki lýst nema fara að tjá mig með þeim sterku
tilfinningum, sem koma frá djúpum sálar minn-
ar. Fyrir mér er Liliane sú fyrsta og einasta. En
hversvegna það er svo, get ég ekki útskýrt með
orðum. Ég hafði aldrei búist við því, að ég myndi
kvænast franskri konu eða af Gyðingaættum".
(Hér hugsaði ég með mér: Bjóst ég kannski við að
giftast íslendingi? - Nei, aldrei! - Hvar hefði ég
líka átt að fiska hann upp?) „Vera má að við get-
um ekki orðið alveg sammála um þetta, en við
höfum oft sagt það okkar í milli, að við getum
leyst allan vanda með einu töfraorði: Ást! Hitt
þykir mér leitt, að hafa e.t.v. valdið ykkur og
minni elskulegu Liliane angri með óðagoti mínu,
en það er mér víst dálítið eðlislægt. Ég vil, að
hlutirnir hreyfist, jafnvel þótt það geti komið mér
úr jafnvægi, og ég hafi kannski ekki hugsað mál-
ið nógu vel. Hvað sem því líður, þá fullvissa ég
ykkur um, að ég mun reynast dóttur ykkar vel,
þegar við verðum gift. Ég verð ekki aðeins eigin-
maður hennar, heldur um leið náinn vinur, ef ég
má nota það orð. Hún skal aldrei þurfa að iðrast
þess að hafa treyst mér. Með einlægum þökkum
fyrir dóttur ykkar, mína hjartans Ást.“
Njáli svarað
Ég get ekki sett mig fullkomlega í spor foreldra
minna, en ég veit, að undir yfirborði hófstilltrar
rósemi er þeim niðri fyrir mjög órótt. Þó bragð-
ust þau mjög vel við bréfí Njáls. Og faðir minn
svarar honum um hæl. Samband okkar pabba
var mjög náið, ekki síst eftir að bróðir minn fór
að heiman til náms í París. Hann tók föðurskyld-
una alvarlega og byrjaði allt í einu á því að reyna
að útskýra lífsreynslu sína frá öllum hliðum, við-
horf sín til læknisstarfsins, til stjómmála, til
ákveðinna lífsskoðana og yfirleitt að ræða við
mig um hugleiðingar sínar á sem flestum sviðum.
Ég tók auðvitað eftir þessu og leit á það sem
ákveðna en milda ábendingu eða skilaboð frá
hans hendi til framtíðarinnar, til komandi kyn-
slóða, sem hann vildi miðla sinni reynslu. En
með þessu sýndi faðir minn, sem annars er frjáls-
lyndur hugsuður, einlægur og heiðvirður, að
hann vildi virða hina gyðinglegu hefð arfleifðar-
innar. Og nú skrifaði hann Njáli:
„Sem svar við vinsamlegu bréfi yðar vil ég
segja, að ég held að við getum orðið á eitt sáttir
og skilið hvor annan. I uppeldi bama minna hef
ég tamið þeim frjálsa hugsun. Þeim hefur ekki
verið innrætt nein kenning eða kredda, sem þau
skyldu lifa eftir. Þau verða að velja sjálf. Óbund-
in og ábyrg eiga þau að geta aðlagað sig aðstæð-
um hvar sem er. Við viljum virða skoðanir ann-