Dagblaðið Vísir - DV - 08.02.1997, Blaðsíða 28

Dagblaðið Vísir - DV - 08.02.1997, Blaðsíða 28
28 helgarviðtalið + LAUGARDAGUR 8. FEBRUAR 1997 LAUGARDAGUR 8. FEBRUAR 1997 &lgarviðtalið 37 Þau urðu ástfangin á Litla-Hrauni þar sem hann var fangi en hún fangavörður, og eiga von á barni sem varð til á bak við rimlana: Við titruðum bæði eftir fyrsta kossinn „Þegar ég leit í augu hennar í fyrsta sinn vissi ég að við höfðum þekkst áður. Þetta var ást sem ekk- ert gat stöðvað," segir Öm Grímsson sem sat inni á Litla-Hrauni þegar hann kynntist Lovísu Einarsdóttur sem starfaði þá í þvottahúsinu á Hrauninu. Ástin spyr ekki að staðsetningu og hefur greinilega engin landamæri. Forboðin ást er oft spennandi, eins og sannast best hjá Lovísu og Emi sem þurftu að fela ást sína fyrir fangavörðunum þar sem hann var fangi en hún staifsmaður. Erfiðlega gekk fyrir þau að þróa samband sitt og andstaða gegn því var mikil í fangelsinu. Fangaverðir gerðu hvað þeir gátu til þess að stía þeim í sund- ur en allt kom fyrir ekki. Ást þeirra var of sterk og þau hittust hvar sem þau gátu og notuðu hverja stund vel. Þau voru ítrekað yfirheyrð af fanga- vörðum um hvort þau ættu í ástar- sambandi en neituðu stöðugt og sögðust vera vinir. Lovísa varð barnshafandi á meðan Örn sat inni og þau eiga von á barni eftir mánuð. Lovísa lét á endanum undan þrýst- ingi samstarfsfólks og hætti starfi sínu á Litla- Hrauni þar sem sam- band þeirra þótti ekki viðeigandi. Sá hana í þvottahúsinu „Ég sá hana í þvottahúsinu og byrjaði að koma við hjá henni þegar ég var á leiðinni i skólann. Ég nýtti tímann til þess á meðan ég sat inni. Við höfðum sameiginlegan áhuga á hestum og gátum talað um það tímunum saman. Þeir sem litu eitt- hvað í kringum sig gátu séð að við vorum að draga okkur saman. Fólk sá þessar breytingar sem urðu á okkur því við urðum strax yfir okk- ur ástfangin og sendum frá okkur geisla ástarinnar," segir Öm. Bæði Lovísa og Örn stóðu í skiln- aði þegar þau hittust og voru óham- ingjusöm vegna þess. Hann á fjögur böm en hún á von á sínu fyrsta. Þau hafa hugsað sér að ganga í það heil- aga einhvern timann í framtíðinni. Samband þeirra þróaðist þegar hann kom með þvottinn sinn í þvottahúsið til hennar einu sinni i viku. Öm segist strax hafa vitað að Lovísa var sú eina rétta fyrir hann og hann fór að koma við hjá henni á hverjum degi eftir því sem ást hans til hennar jókst. Fyrsti kossinn „Fyrsti kossinn var 27. febrúar á síðasta ári og við titruðum bæði. Ég skaust inn til hennar í þvottahúsið og kyssti hana og fór strax út aftur því ég mátti auðvitað ekki sjást þarna,“ segir Örn og lítur í dagbók- ina sína þar sem hann hafði skráð kossinn. Þau brosa innilega hvort til annars þegar þau ritja upp þennan tíma. „Ég stóð þarna eftir í þvottahús- inu og skaif og titraði og var langan tíma að jafna mig. Hann stökk út aft- ur og ég var alveg ringluð á eftir,“ segir Lovísa. Fljótlega eftir þetta fóru bréfin að streyma til Lovísu og Örn fór að mála handa henni myndir. Hann er liðtækur málari og sýndi blaða- manni og ljósmyndara fyrstu mynd- ina sem hann málaði fyrir sína heittelskuðu. Á myndinni er auga og inni i því er hjarta. Lovísa vildi vita hvað myndin táknaði en hann sagði henni að þetta væri augað í henni og hjartað táknaði eymalokk sem hún hafði verið með. Hann meinti auð- vitað að hann væri orðinn ástfang- inn af henni og vissi strax að honum var alvara með samband þeirra. „Örn sagði mér frá því að hann málaði stundum og bauðst til þess að mála mynd af uppáhaldshestinum mínum og ég var forvit- in að vita hvernig hann málaði. Þá kom hann með myndina af auganu til mín og gaf mér hana,“ segir Lovisa. Sam- band þeirra hafði mjög góð áhrif á Öm. Hann stóð sig betur í vinn- unni, var til dæmis alltaf fyrstur til þess að mæta. Það hafði engin áhrif á Lovísu að hann var fangi og henni þótti það ekkert til- tökumál. Hún lagði sig fram um að kynnast manninum en ekki fanganum Erni. Fullkomið traust og ást skín úr andlitum þeirra þegar þau horfa hvort á annað og virðist samband þeirra hið besta. sem unnu með þeim þóttust ekkert hafa séð en Örn hafði samið við þá um að það sem gerðist í þvottahús- inu færi ekki lengra og það stóðst. Að sögn þeirra reyndu fangaverðirn- ir ítrekað að koma að þeim þegar þau vora í innilegum samræðum. Að sögn Lovísu var hún ítrekað tekin fyrir vegna þess að hún sást of oft á tali við Örn. Ekki þótti æskilegt að starfsfólk hefði of mikið samband við fangana og tæki upp hanskann fyrir þá. Öm var einnig yfirheyrður um það hvemig sambandi þeirra væri háttað. Hann segir að yfirstjórn fangelsismála og fangaverð- urland lokað í fjóra daga þannig að enginn fanganna á deild Arnar gat hringt neitt. Hinir fangarnir voru að vonum ekki mjög ánægðir með það og kvörtuðu við fangaverðina því þetta kom niður á þeim. „Fangaverðirnir töluðu aldrei beint um það við mig að þetta væri gert til þess að við gætum ekki talað anna fengu að heimsækja þá á laug- ardögum. Ekki kom þó til greina að Lovísa heimsækti Örn á laugardög- um því það þorðu þau ekki að hætta á. „Mér var jafnvel boðin aðstoð til þess aö losna við hann ef hann væri erfiöur og uppáþrengjandi," segir Lovísa sem stendur í dyrum hesthússins og heldur um tilvonandi erfingja sinn. „Við fórum til miðils saman eft- ir að ég losnaði út og hann staðfesti það sem ég vissi áður að örlögin hefðu ætlað okkur að hittast þarna. Það var út af ein- hverju sem ég villtist af leið í lífinu og var staddur þarna," segir Örn. Lovísa trúir því einnig að þeim hafi verið ætlað að hittast. Hún byrj- aði að starfa í afleysingum á Hraun- inu en ílentist þar þangað til síðast- liðið sumar. Lovisa segist ekki hafa sama næmleika og Örn en hún hafi samt stundum fundið fyrir nærveru hans þegar hún var ein og segir sam- band þeirra mjög sérstakt. Til þess að auðvelda þeim að vera saman bað Öm um að fá vinnu í þvottahúsinu til þess að geta sem mest verið ná- lægt Lovísu. Yfirheyrslur um sambandið í fyrsta sinn sem verðina grunaði eitthvað var Lovísa að hengja upp þvott í þvottahúsinu og Örn rétti henni þvottinn úr balanum. Þá stóðu þau gmnsamlega nálægt hvort öðru þegar vörðurinn kom inn. Fangarnir Orn og Lovísa fyrir utan hesthúsið með an útreiöartúr. ir hafi ekki þolað að heyra sannleik- ann og þar af leiðandi hafi þau sagst vera vinir. gæðingnum Goða á Eyrarbakka en Örn er á leiðinni í dagleg- DV-myndir GVA Símanum lokað Allt var reynt til þess að þau næðu ekki saman. Til dæmis var símanum lokað til þess að þau gætu ekki talað saman. Lokað var fyrir númerið hjá Lovísu þannig að hún gat ekki tekið við símtölum frá hon- um. Þá brugðu þau á það ráð að Örn hringdi til hennar og hringingin heyrðist örlítið en þá gat hún hlaup- ið í hús bróður síns og hann hringdi síðan þangað. Þá var símasambandi við allt Suð- símann. Mér var samt sagt að ef við ættum í ástarsambandi væri það ólíðandi en ég veit ekki til þess að til séu neinar skráðar reglur um slíkt,“ segir Lovísa. Þá var ákveðið að loka línunni til Eyrarbakka í talsverðan tíma. Á endanum tengdi faðir Arnar símann sinn til Lovísu og Öm gat hringt í hans númer. Verðimir komust einn- ig að því en þeir höfðu ekki vald til þess að loka símanum hjá foður Am- ar. Þá endaði með að síminn hjá Lo- vísu var opnaður. Símamálin vora aldrei rædd við Lovísu og Örn og þau vita ekki hvort fangaverðir höfðu leyfi til þess að gera þetta. Kærustur hinna fang- Þau urðu að halda sig við söguna um að þau væru ein- ungis vinir. Þau höfðu samt sem áður meiri tíma saman heldm: en hinir fang- amir með sínum kærustum. Færður úr þvottahúsinu „Heil vika er ofsalega lengi að líða ef maður getur ekki talað í símann við elskuna sína. Ég var siðan færð- ur úr þvottahúsinu og settur í að framleiða bílnúmer. Ég gat samt haldið áfram að tala við hana og koma við hjá henni og kela við hana þar sem ég vann í húsinu við hliðina á henni,“ segir Örn. „Við höfðum tækifæri til þess að tala saman í útivistinni þar sem ég vann yfirleitt þar en síðar var okkur bannað að gera það. Ég var spurð að því hvort ég ætti í einhverjum vand- ræðum með hann. Mér var jafnvel boðin aðstoð til þess að losna við hann ef hann væri erfiður og uppá- þrengjandi," segir Lovísa. Örn segist hafa notað tímann í fangelsinu til þess að byggja sig upp andlega og líkamlega. Hann hljóp og lyfti lóðum og nýtti útivistartímann til hins ýtrasta einnig til þess að geta eytt sem mestum tíma með Lovísu. „Fólk sá þegar við gengum saman um garðinn hversu heit ást okkar er. Hún umlukti okkur. Við þurftum ekki að snertast til þess að það sæist. Augun tala sínu máli, það er áreiðan- legt. Ég gleymdi öllu hinu vonda og ástæðunni fyrir því að ég sat inni og var í mínum eigin heimi," segir Öm. Næstum gripin á kló- settinu „Einu sinni vorum við bæði inni á klósetti þegar einn fangavarðanna skaut upp kollinum. Þá spurðu þeir hvar Lovísa væri og var þá sagt að hún væri á klósettinu. Þá grunaði greinilega eitthvað því þeir spurðu hvar ég væri. Þá var þeim sagt að ég hefði þurft að skreppa eitthvað út. Þeir létu það svar duga en við hímd- um inni á klósetti þar til þeir voru farnir en vinnufélagi okkar fór alveg í kerfi,“ segir Öm. Lovísa hættir í vinnunni Lovísa tók við starfi fangavarðar síðar á árinu í fyrra en þá hafði starf hennar breyst og fangamir komnir til starfa í þvottahúsinu og víðar. Þar kom að þrýstingurinn var óbærilegur og henni var ekki vært í vinnunni. „Ég lét undan þrýstingnum og hætti því það var alltaf verið að spyrja mig og reyna að fá mig til þess að segja að við vær- um saman en ég sagði alltaf að við værum góð- ir vinir. Það leyfist greini- lega ekki að kvenkyns- fangaverðir vingist við fang- ana en það hefði þótt í lagi ef karl- kynsverðir væru vinir þeirra, Lovisa. Örn segir að samskipti fanga og fangavarða á Hrauninu hafi breyst talsvert eftir að nýja álman var tek- in í notkun. Nú fari samskiptin mik- ið fram í tölvuskjá og hátalara og eru miklu ópersónulegri og lokaðri en áður. Þetta telur hann ekki til bóta. Fordómaleysi foreldra Foreldrar Lovísu unnu einnig á Hrauninu en þeir vissu ekki af sam- bandi þeirra fyrr en eftir að Öm losnaði. Þá reyndu þeir ekki að standa í vegi fyrir þeim ástföngnu þrátt fyrir að hann væri dæmdur fangi. Þeir sáu að hann var búinn að snúa við blaðinu og líkaði ágætlega við hann. Þvílíkt fordómaleysi er áreiðanlega einsdæmi en þeir kynnt- ust manninum eins og hann er. Örn lagði sig fram um að lækna móður Lovísu af vöðvabólgu sem hafði hrjáð hana lengi. Með hans hjálp varð hún betri en hún hafði nokkm sinni orðið áður. „Foreldrar hennar eru svo indælir að þeir sýndu enga fordóma. Ég kveið samt mest fyrir því að hitta þá. Mamma hennar hafði meira sam- band við okkur þar sem hún kom stundum í þvottahúsið og þekkti mig betur. Ég hjálpaði mömmu hennar mikið en ég hef í mér læknishæfi- leika. Ég get sent frá mér orku og manneskjan sem ég ætla að hjálpa finnur hita. Pabbi hennar er svo ró- legur að þetta fékk ekkert á hann,“ segir Öm. Lovísa og Öm hafa ekki beint orð- ið vör við neina fordóma vegna sam- bands þeirra á Eyrarbakka eftir að Örn kom út. Þau segja að það gangi vel að aðlagast og fólk sé farið að taka honum vel. Allir vita að hann hefur verið fangi á Hrauninu og sumir krakkanna vom hræddir við hann til að byrja með. Það hefur lag- ast þegar þeir sjá að hann er mein- laus og stendur sig vel í hinu nýja lífi sínu. Lovísa og Öm þekkja flesta í þorpinu og margir fangavarðanna búa þar einnig. Örn segist alltaf hafa verið kurteis og komið vel fram við fangaverðina og þess vegna hafi hann ekki fengið þá upp á móti sér, þótt sumir þeirra hafi verið andvíg- ir samdrætti Lovísu og hans. Fyrirmyndarfangi Örn var fyrirmyndarfangi og hegð- aði sér í alla stað mjög vel, að eigin sögn og Lovísu, þannig að ekki þurftu hinir fangaverðirnir að óttast að henni stæði nein ógn af honum. Sem dæmi um hversu vel fangaverðir treystu Emi fékk hann fylgd- arlaust frí til þess að fylgja ömmu Astarspilið í Tarrot, sem á að tákna Orn og Lovísu, sem Órn teiknaði. ' segir smni til grafar. Ann- að var uppi á teningnum þegar dóttir hans fermdist. Þá hafði hann fengið leyfi en fangelsis- málastjóri affurkallaði það á síðustu stundu. Lovísa reyndi að beita sér fyrir því að hann fengi fri en það mæltist ekki vel fyrir hjá starfsmönnum stofnun- arinnar. „Þegar ég var tekin fyrir enn einu sinni fyrir að reyna að að- stoða Örn var þetta ástand farið að taka mjög mikið á mig. Mér leið ekki vel þama og fannst allra augu hvíla á mér,“ segir Lovísa. Framtíðin í spilunum Örn hefur dundað sér við að spá í Tarrot- spil í nokkur ár. Hann segist hafa séð fyrir mikla breytingu á lífi sinu. Fangamir höfðu mjög gaman af því að láta hann spá fyrir sér og einnig Lovísa. Lovísa segist nokkram sinnum hafa dregið spil og alltaf hafi sömu spilin komið upp en þau spáðu henni miklum breyting- um á lífi hennar. Örn stefnir að því að rækta þessa hæfileika sína ásamt öðrum dulrænum hæfileikum sem hann telur sig hafa. Hann pælir mik- ið í áru fólks og segist vera skyggn og hafa læknishæfileika sem hann sé rétt að byrja að nota. Hann segir að ára Lovísu hafi verið mjög dauf þar sem hún hafi verið mjög óhamingju- söm fyrst eftir að þau hittust. Eftir að ástin byrjaði að blómstra varð áran fagurrauð sem táknar, að sögn hans, að manneskjan sé mjög hamingjusöm. Björt framtíð Örn lauk afplánun sinni í lok júlí á síðasta ári. Vistin, sem hefði verið erfið ef ástin hefði ekki beðið hans handan rimlanna, var auðveld og leið mjög fljótt. Örn var feginn því að vera edrú og geta farið aftur í skóla og lifna við. Vinir hans gleðjast hans vegna en eru jafn- framt mjög hissa á þvi að honum skuli hafa tekist að halda sér frá allri óreglu. Hjónaleysin keyptu sér gamal- dags hús á Eyrarbakka og hófu að starfa hjá fyrirtækinu Alpan. Hann vinnur yfirleitt á vöktum og stund- ar þess á milli hestamennsku. Það er sameiginlegt áhugamál þeirra og þau eiga níu hesta. Örn tekur einnig að sér tamningar og þau lifa í alla staði mjög heilbrigðu lífi. Einnig eiga þau köttinn Lúlla og hundinn Pjakk. Þeim gengur mjög vel að fóta sig og fortíðin er að baki en framtíðin brosir við þeim. Þau hlakka mikið til þess þegar nýi fjöl- skyldumeðlimurinn kemur í heim- inn. Örn segir þau hafa snúið við blaðinu bæði og séu mjög ham- ingjusöm. Hann hefur náð sér út úr óreglunni sem varð þess valdandi að hann lenti inni en lítur bjart- sýnn fram á við. Hann segist eiga óhemjumikla orku eftir sem á að nýtast honum og öðrum í eitthvað gott. Lovísa mun aðstoða hann í því starfi. -em Vistin, sem hefði verið erfiö ef ástin hefði ekki beðið hans handan rimlanna, var auðveld og leið mjög fljótt. Örn er samt feginn að vera frjáls maður og iaus við óregluna. t
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.