Dagblaðið Vísir - DV - 25.02.1998, Blaðsíða 10

MIÐVIKUDAGUR 25. FEBRÚAR 1998 JjV
jplenning
Frönsk stemning
Á efnisskrá tónleikanna í Gerðar-
safni á mánudagskvöldið voru ein-
göngu franskar tónsmíðar, fluttar
af Martial Nardeau flautuleikara,
Sigrúnu Eðvaldsdóttm- fiðluleikara,
Ingu Rós Ingólfsdóttur sellóleikara,
Elisabetu Waage hörpuleikara og
Junah Chang, sem lék á lágfiðlu.
Verkin á efnisskránni voru eftir
sjö frönsk tónskáld, og var merki-
legt að heyra hversu keimlík þau
voru. Nú er erfitt að efnagreina
franska tónlist í stuttri grein, en
segja má að hún einkennist af ein-
hvers konar ljóðrænni angurværð
sem ristir ekki mjög djúpt; hún er
lagræn og áferðarfalleg, en gleymist
gjaman auðveldlega. Það er þægi-
legt að hlusta á þannig tónlist eftir
langan og erfiðan dag.
Tónlist
Jónas Sen
Fyrst á efnisskránni var Svíta
fyrir flautu, fiölu, lágfiðlu, selló og
hörpu op. 91 eftir Vincent d’Indy.
Þetta er ekki ýkja merkileg tónlist -
hún samanstendur af ómþýðum lag-
línum en formgerðin er ekki mjög
sterk og einhvem veginn var hún
búin áður en hún byrjaði. Hljóð-
færaleikaramir léku hana þó vel og
var hver tónn á sínum stað.
Næst á dagskrá voru tveir kaflar
úr „Primavera", kvintett op. 156 eft-
ir Charles Koechlin. Undirritaður
minnist þess ekki að hafa heyrt
neitt eftir hann áður og verður að
segjast að hann sér ekki eftir því.
Kvintettinn hans virðist þó vera
ágætlega saminn, en var ekki mjög
áhrifaríkur þrátt fyrir góðan flutn-
ing.
Sama verður ekki sagt um Svan-
inn fræga eftir Camille Saint-
Saéens, sem Inga Rós Ingólfsdóttir
lék við undirleik hörpunnar, og
Meditation úr ópemnni Thais eft-
ir Massenet, sem Sigrún Eðvalds-
dóttir spilaði, einnig við hörpu-
undirleik. Hvort tveggja var frá-
bærlega vel gert; Sigrún var
greinilega í transi - það var engu
líkara en einhver spilaði i gegnum
hana. Sömuleiðis náði Inga Rós að
galdra fram risastóran astral-
svan, sem leið um fagurt vatn í
einhverri ósýnilegri en samt
áþreifanlegri veröld fyrir handan
Þrjú önnur verk voru flutt á
tónleikunum - Kvintett eftir Jean
Francaix, Sónata fyrir flautu, lág-
fiðlu og hörpu eftir Debussy og
Serenaða op. 30 eftir Roussel.
Þetta em allt saman fallegar tón-
smiðcir, en verk Debussys ber þó
af. Hann er eitt af fremstu tón-
skáldum tónlistarsögunnar sem
fór ótroðnar slóðir og gat töfrað
fram hinar ótrúlegustu stemn-
ingar. Sónatan hans er þar engin
undantekning og skemmdi ekki
að hún var afar vel leikin.
Þetta vom prýðilegir tónleik-
£ir, enda sveif maður út í nátt-
myrkrið á eftir með frið í hjarta.
Sigrún Eövaldsdóttir,
Martial Nardeau, Elísa-
bet Waage, Junah
Chang og Inga Rós Ing-
ólfsdóttir. Þau skópu
friö f hjarta gagnrýnand-
ans.
DV-mynd Hilmar Þór
Nýr Nemorino
Breski söngvarinn Justin Lavender hefur tek-
ið við hlutverki Nemorinos í sýningu íslensku
óperunnar á Ástardrykknum eftir Donizetti.
Justin Lavender er sagður eiga feril að baki við
mörg þekktustu ópem-
hús heims, La Scala,
Covent Garden, Vínaróp-
eruna og Metropolitanóp-
erana í New York. Hann
hefur kannski ekki þá
fegurstu rödd sem maður
gæti hugsað sér í þetta
hlutverk en hann söng það af smekkvísi og
kunnáttu.
Á sýningu á föstudagskvöldið var hann vel
heima á sviði Óperannar og virðist lítið þurft að
hafa fyrir því að setja sig inn í þessa sviðsetn-
ingu sem er þó um margt ólík hefðbundinni
sviðsetningu á verkinu. Leikur hans var óþving-
aður og eðlilegur og samspil hans við aðra á
sviðinu fínt. Strax í fyrstu aríu hans, Quanto é
bella, mátti heyra að þar fór fagmaður. í aríunni
frægu, Una furtiva lagrima, beitti hann rödd-
inni af mýkt og túlkaði á áhrifamikinn máta
þetta viðkvæma augna-
blik óperunnar, þegar
Nemorino hefur upp-
götvað að Adina er
loksins orðin hans.
Það er leikstjómar-
legt atriði hvemig
Nemorino er túlkaður;
hvort hann er einfaldur auli sem kann ekki að
láta sér segjast eða hvort hann er hreinlega
haldinn slíkri ástarþrá að ekkert fær hann
stöðvað. Sá Nemorino sem birtist í þessari upp-
færslu er nær síðarnefndu persónunni og býsna
trúverðugur.
Samsöngsatriði Adinu - sem sungin er af Sig-
rúnu Hjálmtýsdóttur - og Nemorinos í lokin var
ákaflega
fallega
sungið. Þó
veit sér-
kennilegt
að þegar
þau tvö
vora loks-
ins, loks-
ins búin
að játa
hvort
brennandi Si9rún Hjálmtýsdóttir.
ást sína þá féllust þau ekki samstundis í faðma
eins og eðlilegt heföi verið heldur leið dágóð
stund þar sem þau vom bara að syngja meira
um þessa heitu ást.
I heild er þetta bráðskemmtileg sýning, mikið
fjör og góður söngur.
Tónlist
Bergþóra Jónsdóttir
Syngur í Berlín
„Gaman verður að fylgjast með Arn-
dísi Höllu Ásgeirsdóttur í framtíðinni,"
sagði Bergþóra Jónsdóttir í umsögn um
tónleika ungrar sópransöngkonu fyrir
rétt rúmu ári. Arndis Halla er stödd
heima í fáeina daga við æfingar undir
tónleika sem hún heldur ásamt Herði
Áskelssyni og Ingu Rós Ingólfsdóttur í
Hallgrímskirkju 26. apríl í vor. Tónleik-
arnir verða gefnir út á geisladiski
seinna á árinu. Það er hlé hjá henni í
Berlín eins og er og sjálfsagt að nota það
til að skreppa í vinnu heima.
Arndís Halla er enn þá við nám í
Berlín en helstu fréttir af henni em þær
að hún er komin á æfingasamning hjá
Komische Oper, einu stóru óperuhús-
anna í Berlín. „Ég hef æft með þeim
Óperur, tónleikar,
geisladiskur
- Arndís Halla á fullu.
DV- mynd ÞÖK
nokkur hlutverk, til dæmis Frasquitu í
Carmen, ekki bara til að vera til vara ef
eitthvað kemur fyrir aðalsöngvarann
heldur stendur til að láta mig syngja
þessi hlutverk. Til að byrja með var ég
til vara í hlutverk Marzellinu í Fidelio
eftir Beethoven en svo áræddu stjóm-
endur óperannar að leyfa mér að syngja
í tveim sýningum núna rétt áður en ég
fór hfeim. Það var óskaplega gaman og
gekk mjög vel.“
Fram undan em áframhaldandi æf-
ingar í óperanni. „Ég hef ekki fengið
fastar dagsetningar á frekari sýningum
í vor,“ segir Amdís Halla, „en ákveðið
er að ég syngi í uppfærslu á nútímaóp-
erunni König Hirsch eftir Henze í
haust.“
En áður en til þess kemur fáum við
tækifæri til að hlusta á hana syngja í
vor. Það er um að gera að nota tækifær-
ið til aö fylgjast með Amdísi Höllu þvi
óperuhúsin í Berlín ætla að veðja á
hana og hún er ekki á leiðinni heim.
PS ...
Auðnuspor
Ég þakka Önundi Ásgeirssyni
fyrir lesendabréfið í DV í síðustu
viku en vil leiðrétta tvennt. PS-
greinin sem hann visar til var
aldrei slíku vant undirrituð SA
þannig að hún var ekki „nafnlaus”
eins og Önundur segir. Venjan er
sú á menningarsíðu að allt ómerkt
er eftir umsjónarmanninn og ekki
ætlast til að efhi hans sé sérstak-
lega merkt, en í þessu tilviki var
gerð undantekning.
Hitt atriðið er alvarlegra. í fyrir-
sögn bréfsins fer Önundur rang-
lega með ljóðlínu Halldórs Kiljans
Laxness sem vitnað var til í spjalli
1 mínu, kallar auðnusporið auðnu-
stund. Biðst ég innilega afsökunar
á að sú vitleysa skuli hafa farið á
prent í blaðinu.
Syngur líka vel
Margir fleiri en Önundur Ás-
geirsson voru hrifhir af því hvað
séra Jakob Rolland var glæsilegur
fulltrúi sinnar kirkju við útför
Halldórs Kiljans Laxness. Færri
vita að séra Jakob er líka mikill og
góður söngmaður eins og fólk fær
að heyra á Listahátíð í vor. Þá mun
hann bætast í hóp söngmanna í
kanúkaflokknum
Voces Thules (með
Sverri Guðjónsson
kontratenór í broddi
fríðrar fylkingar) og
þeir munu flytja Þor-
lákstíðir í fimm hlut-
um á fornum eyktar-
tímum í Landakots-
kirkju um hvíta-
sunnuna. Byrja kl. 18
á hvítasunnudegi,
halda áfram kl. 24,
kl. 12 á hádegi og 18 á mánudegi og
enda kl. 20 á mánudagskvöldi.
Þetta mun vera í fyrsta sinn sem
Þorlákstíðir eru fluttar í heild
sinni hér á landi eftir siðaskipti.
Meðlimir Voces Thules hafa verið
að afla efnis og rannsaka handrit í
tvö ár og verður handrit að Þor-
lákstíðum meðal handrita á sýn-
ingu í Árnastofnun á Listahátíð.

Maður spyr konu...
Þó seint sé langar mig til að
kvitta fyrir skemmtilegt kvöld í
Listaklúbbi Leikhúskjallarans fyr-
ir rúmri viku. Þá vom fluttir
nokkrir einþáttungar eftir Elísa-
betu Jökulsdóttur undir hennar
stjóm en leikarar vom nokkrar af
stjömum Þjóðleikhússins. Þetta
vora stutt samtöl skrifuð sam-
kvæmt mottóinu að ekkert sé eins
fáránlegt og raunveruleikinn.
Annað samtalið hét „Maður spyr
konu hvort hún hafi fengið það“ og
var leiklesið af Steinunni Ólínu
Þorsteinsdóttur og Stefáni Jóns-
syni. Þau fóru með það eins og
ungt par - hún
soldið stygg, hann
alvarlegur, ágeng-
ur - og vom bæði
fyndin og sann-
færandi. Ennþá
fyndnari vom þau
þegar þau fóm
með það aftur,
kannski eins og
sama par
nokkram árum Ellsabet
seinna þegar sam- jðkulsdóttir.
talið var orðið
þrautþjálfað af langvinnri æfingu.
Fyndnast þó þegar Stefán byrjaöi
upp á nýtt á samtalinu með öld-
ungsrödd. Þá sprakk ekki bara sal-
urinn heldur Steinunn Ólína lika.
Stefán varð að byija aftur en allt
fór á sömu leið. Og loks gáfust þau
upp. En raunar var alveg nóg og
kannski samkvæmt áætlun að fá
bara þetta brot, áhorfendur hafa
ekki verið í neinum vandræðum
með að leika samtalið áfram í hug-
anum. Og hlæja.

Umsjón
Silja Aðalsteinsdóttir