Dagblaðið Vísir - DV - 09.05.1998, Side 28

28
^kamál
LAUGARDAGUR 9. MAI 1998
Leitin stóð allan daginn og fram
í myrkur en bar engan árangur.
Hún hófst snemma næsta morgun
og leitað var daglangt. En sömu-
leiðis án árangurs. Og þannig
gekk það til í heila viku. Þá fannst
lík Claudiu Obermeier í skógar-
þykkni, nokkuð frá veitingahús-
inu sem hún hafði átt ásamt
manni sínum, Júrgen, og móður
hans. Ljóst var að hún hafði orðið
fyrir árás en ekki haft við árás-
armanninum.
I raun þótti það mikil óheppni
hvernig farið hafði. Það var ekki
annað að sjá en skyndiákvörðun
um að hætta við að fara í leigubíl
til vinkonu að lokinni vinnu og
fara þess í stað gangandi til henn-
ar hefði leitt Claudiu í dauðann.
Ýmislegt fannst á vettvangnum
þar sem hún hafði orðið að láta í
minni pokann fyrir árásarmannin-
um en tæknimönnum lögreglunn-
ar tókst ekki að nýta neina af þeim
vísbendingum sem þar fundust til
þess að fmna morðingjann.
Tók morðið nærri sár
Eins og áður segir áttu
Obermeiers-hjón veitingahús
ásamt móður
eiginmannsins,
hinni eldri frú
Obermeier. Þar
hafði Claudia
unnið ásamt
eiginmannin-
um. Hann tók
morð hennar
mjög nærri sér
og skömmu eft-
ir það lýsti
hann þvi yfir að
hann vildi taka
sér frí til þess
að jafna sig.
Hann tók út líf-
tryggingarfé
konu sinnar
sem var ekki
mikil upphæð,
aðeins jafnvirði
um einnar
milljónar
króna. Svo hélt
hann til Brasil-
íu til þess að
skipta um um-
hverfi í bili og
komast yfír
sorg sína.
Þegar Júrgen sneri aftur til
Þýskalands, þar sem þessir atburð-
ir gerðust, sagðist hann vilja
breyta dálítið um lífsstíl. Hann
keypti sér fallegan bíl en barst að
öðru leyti lítið á. Og nú leið heilt
ár. Lögreglan hélt málinu opnu en
varð ekki frekar ágengt en við
upphaf rannsóknarinnar. Voru
líkur á því að það yrði upplýst
ekki taldar miklar.
Irena.
hafði unnið í veitingahúsinu
Floraheim langt fram á kvöld
þennan síðasta dag sem hún lifði.
Það var sunnudagur. Hún sagðist
ekki vilja fara að hátta strax, og
hringdi á leigubíl. Með honum ætl-
inum nokkru utan vegarins
var ljóst að hún hafði verið
kyrkt. Flest benti til þess að
morðinginn væri kynferðisaf-
brotamaður því honum hafði
tekist að ná gallabuxum og
nærbuxum af henni áður en
hann tók hana kverktakinu.
Á vettvangnum fann lögregl-
an úr sem hafði orðið fyrir
hnjaski, og spor sýndu að
morðinginn hafði verið í Ree-
bok-skóm. Enginn vafi lék á
að Claudia hafði barist ákaft
fyrir lífi sínu og þótti lítill
vafi á að morðinginn væri
með skrámur eða áverka eftir
hana. Enginn sem lögreglan
yfirheyrði þekkti hins vegar
nokkuð til neins sem ætti
Reebok-skó af þessari tegund
og tengst gæti málinu. Eng-
inn sem þótti hugsanlega geta
tengst því fannst með skrám-
ur eða áverka.
Rannsóknarlögreglan birti
beiðni til almennings um aðstoð
en enginn gat komið með neinar
þær upplýsingar sem nýst gátu.
Reyndar var leigubílstjórinn sá
eini sem séð hafði til Claudiu eftir
að hún fór úr veitingahúsinu og
Hvar var morðingjans að leita?
Því fékkst ekki svarað, eins og
fyrr sagði, og tekið var að fyrnast
yfir málið þegar Júrgen gekk að
eiga Irenu ári
eftir að hann
var ekkjumað-
ur. Enginn gat
með vissu sagt
til um hvenær
þau höfðu
kynnst. Sumir
sögðu að kynni
þeirra hefðu
hafist áður en
Claudia var
myrt og hefði
Irena þá verið
orðið ástkona
Júrgens. Aðrir vildu ekki fullyrða
slíkt. Væri hægt að tengja svona
sögusagnir morði? spurði fólk.
Tæpast.
frekari útgjöld. Svo sagðist hún
vera ung og ekki geta ímyndað sér
hvað ætti að koma fyrir hana.
„Hvað ætti svo sem að gerast?"
spurði hún.“ Svo
mörg voru þau orð
frú Obermeier.
Hann hafði
betur
Reebok-skór af þeirri tegund sem
spor fundust eftir.
Árin líða
Þau Júrgen og Irena hófu bú-
skap og næstu árin gekk allt vel
hjá þeim. Morð Claudiu var næst-
um því fallið í gleymsku, en þó
ekki alveg. Rannsóknarlögreglu-
mennirnir sem höfðu fengið það
armur laganna
aði hún til vinkonu sinnar til þess
að fá sér í eitt eða tvö glös áður en
hún færi í háttinn. En þegar leigu-
bíllinn staðnæmdist fyrir framan
Floraheim, sem var í útjaðri bæj-
arins, skipti Claudia um skoðun.
Hún sagði bílstjóranum að hún
hefði ákveðið að ganga. Ferska
loftið myndi gera henni gott.
Leigubílstjórinn sagði síðar að
var þar með sá síðasti sem vitað
var til að hefði séð hana á lífi.
Fjarvistarsönnun
Að sjálfsögðu voru allir þeir sem
unnið höfðu með Claudiu yfirheyrð-
ir, þar á meðal eiginmaður hennar,
Júrgen, og móðir hans. Hann var
beðinn að gera grein fyrir þvi hvar
Ný kona
Rúmu ári eftir
morð Claudiu til-
kynnti Júrgen að
hann hefði fundið
sér nýjan lífsföru-
naut, tuttugu og
tveggja ára stúlku,
Irenu Mantik. Henni
var ljóst með hvaða
hætti verðandi eigin-
maður hennar hafði
orðið ekkill. Hún
ræddi stundum mál-
ið við hann en hugs-
anlega sjaldnar og í
færri orðum en hún
hefði kosið þvi hann
varð aumur að sjá
þegar minnst var á
Claudiu og oftar en
einu sinni felldi
hann tár þegar um
hana var rætt. En
sagan sem hann
sagði Irenu var í öll-
um atriðum eins og
sú sem hann hafði
sagt rannsóknarlög-
reglunni og saksókn-
aranum á sínum
tíma en við hann
hafði hann einnig
rætt.
Þau Obermeiers-hjón höfðu búið
í Röthenbach en þar var árlega
haldin blómahátíð. Hún var rétt
afstaðin þegar Claudia var myrt.
Þessi unga kona, sem þótti lagleg,
Júrgen og Claudia á góðri stund.
hann hefði séð hana ganga út á
veg sem lá í átt að skógi við bæjar-
mörkin.
Mikil átök
Þegar lík Claudiu fannst í skóg-
hann hefði verið þegar kona hans
var myrt og vafðist það ekki fyrr
honum. Hann sagðist hafa setið
heima hjá móður sinni og staðfesti
hún það. „Júrgen var hjá mér þegar
Claudia var myrt,“ sagði hún.
til meðferðar litu af og til á máls-
gögnin ef vera kynni að eitthvað i
þeim tengdist einhverju nýju sem
gæti komið þeim á sporið. Og sjö
árum eftir morðið eygðu þeir
möguleika á að komast á slóð
morðingjans.
Á fötum Claudiu hafði fundist
blóðblettur sem ekki hafði tekist
að greina með þeim tækjum og
tækni sem vísindamenn höfðu yfir
að ráða á þeim tíma. En nú höfðu
bandarískir vísindamenn fundið
upp greiningartæki sem var mun
næmara en hin eldri og gat unnið
úr minna blóði en áður haföi
þekkst. Skömmu eftir að tækið
barst til Þýskalands var blóðblett-
urinn sendur til greiningar í því.
Þá urðu þau þáttaskil í málinu
sem rannsóknarlögreglumennirn-
ir höfðu beðið eftir í sjö ár. Niöur-
staðan vakti mikla athygli. Blóðið
kom heim og saman við blóðsýni
sem tekið hafði verið úr Júrgen er
málið var á frumstigi.
Vörnin brestur
Það fyrsta sem rannsóknar-
mennirnir gerðu eftir að í ljós kom
að blóðið var úr Júrgen var að
fara á fund frú Obermeier eldri.
Hún hafði gefið syni sínum íjar-
vistarsönnun, en þegar gengið var
á hana núna viðurkenndi hún að
hafa logið. „Já, ég sagði ekki satt,“
sagði hún, „en sonur minn bað
mig um að segja ósatt. Ég hef
aldrei vitaö hvar hann var þegar
ódæðið var framið en ég hafði
samt mínar grunsemdir og þær
hafa oft valdið mér hugarangri."
Frú Obermeier var nú tekin til
frekari yfirheyrslu og viðurkenndi
þá að hafa verið viðstödd þegar
sonur hennar baö Claudiu um að
líftryggja sig. „Hún var á móti
því,“ sagði móður Júrgens. „Hún
taldi enga þörf á því og sagði að ið-
gjöldin væru nokkuð há og engin
þörf fyrir þau hjón að taka á sig
Það fór hins veg-
ar svo að Júrgen
hafði betur í um-
ræðunni um líf-
trygginguna og var
sæst á að upphæð-
in skyldi vera jafn-
gildi einnar milljóna króna en það
þykir ekki há líftrygingarupphæð
og hafði því ekki vakið sérstakar
grunsemdir lögreglunnar. Lík-
legra væri að sá sem hygði á morð
til að komast yfir tryggingarfé
stefndi að því að fá margfalda þá
upphæð í hendurnar.
Hver gat þá ástæðan verið til
þess að Júrgen hefði viljað ryðja
konu sinni úr vegi? Jú, í raun gat
hún aðeins verið ein. Hann hlaut
að hafa verið orðinn leiður á konu
sinni eftir að hafa
stofnað til kynna
við Irenu. Með
því að myrða
hana gæti hann
komið tvennu til
leiðar í einu.
Hann gæti
kvænst konunni
sem hann elskaði
nú og jafnframt
komist yfir hlut
konu sinnar í
veitingahúsinu en
hreinni eign í því
yrði hann að
skipta upp ef
hann færi fram á
skilnað.
Yfirheyrslan
Júrgen var tek-
inn höndum og
færður til yfir-
heyrslu. Gögnin í
málinu þóttu nú
svo sterk að hann
myndi eiga í
miklum vandræð-
um með að verja
sig. Hann reyndi það, en tókst ekki
betur en svo að hann var úrskurð-
aður í varðhald. Og þar situr hann
enn.
Irena, konan sem hann kvæntist
ári eftir morðið á Claudiu, var
jafnframt yfirheyrð. Hún sagðist
ekki nokkru sinni hafa fengið
grunsemdir um að maður hennar
hefði myrt fyrri konu sína. Hún
játaði að vísu að hafa kynnst hon-
um meðan hún var enn á lífi en
hann hefði aldrei hegðað sér
þannig að hún hefði fengiö neinar
grunsemdir, enda erfitt að ímynda
sér að hann hefði fyrirvaralaust
nýtt sér til morðs þá skyndiá-
Claudia.
kvörðun fyrri konunnar um að
hætta við aö stíga upp í leigubíl og
ganga þess í stað til vinkonu sinn-
ar.
Saksóknari fékk málið til sín og
niðurstaöa hans er sú að blóðrann-
sóknin sýni að það hafi verið
Júrgen Obemeier sem tókst að við
Claudiu þetta síðkvöld í skóginum
á bæjarmörkum Röthenbach. Mál-
ið kemur fyrir rétt innan tíðar.