Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.1999, Blaðsíða 18

18
Hfeygarðshornið
LAUGARDAGUR 15. MAÍ 1999 JjV
Breyttur fréttatími
Lífi mínu hefur verið umturnað
og ekkert verður sem áður. Þeir
hafa fært fréttatímann. Sjöfréttirn-
ar hafa veriö færðar til klukkan
sex, með þeim röksemdum að allir
séu komnir heim klukkan
sjö og geti þá horft á sjón-
varpsfréttir. Allt miðast við
þær. Þær hafa nú sest í önd-
vegi til þess að geta verið á
undan fréttum Stöðvar tvö.
í næsta mánuði mun ég
ekki heyra útvarpsklukkuna
glymja sjö sinnum. Það verð-
ur einkennileg tilfmning
sem því fylgir því að allt mitt
lif hefur snúist um þessar
sjöfréttir, alveg frá því að ég
man eftir mér.
******
Ekkert bendir til þess að
sjónvarpsfréttirnar verði
neitt betri við það að vera
klukkan sjö í stað klukkan
átta. Þær myndu ekki einu
sinni batna þótt þær yrðu
fluttar til klukkan tíu á
kvöldin, sem yrði sennilega
langbesti tíminn fyrir sjón-
varpsfréttir. Það sem er að
sjónvarpsfréttunum er ekki
það að fréttir Stöðvar tvö séu
á undan þeim. Það sem er að
sjónvarpsfréttunum er að
þær eru ekki nógu góðar.
Þær eru hvorki líflegar eins og á
Stöð tvö né vandaöar, eins og hjá
fréttastofu útvarpsins. Hvorki
snarpar né ítarlegar, hvorki
glannalegar né virðulegar. Þær
eru fyrst og fremst varfæmislegar
og dauflegar og einkennast af
talnaromsum sem enginn þar á bæ
virðist geta unnið úr. Dirfska
fréttamanna er einskorðuð við að
hella sér yfir talsmenn húmanista.
Sjálfstætt fréttamat þeirra lýsir sér
í Ólafi Sigurðssyni og prívather-
ferð hans fyrir hvalveiðum. Og
ekki bætir úr skák sjálfur frétta-
stjórinn sem hefur lag á því að lesa
fréttimar eins og honum sé eitt-
hvað í nöp við okkur sem horfum.
******
Munurinn á fréttastofum sjón-
varpsstöðvanna var greinilegur á
kosninganóttina: það var miklu
skemmtilegra að horfa á Stöð tvö,
að minnsta kosti þangað til smekk-
leysið keyrði úr hófi þar á bæ. Það
var unun að fylgjast með Sig-
mundi Emi baða út öngunum fyr-
ir framan tölvumyndina og þruma
að nú hefðu mikil pólitísk tíðindi
gerst einhvers staðar. Frammi-
staða hans var eins og sjónvarp
getur best orðið: fróðleikur sem af-
þreying, afþreying sem fróðleikur.
Fyrsta táakrumpinginn fann mað-
ur hins vegar þegar Kristján Már
Unnarsson var að spjalla við maka
þingmanna og hóf máls á að spyrja
eiginmann Sivjar Friðleifsdóttur
hvort hann væri ailtaf í eldhúsinu
- er hægt að vera bjánalegri frétta-
maður? Já - það sýndi Eggert
Skúlason þegar hann fór
að klípa Össur Skarphéð-
insson í skeggið og klappa
honum öllum og var far-
inn að reyna að kyssa
hann þegar útsendingin
var rofin ...
Þama urðu ýmis slys og
smekkvísin ekki alltaf
höfð aö leiðarljósi og gest-
irnir í sófanum misgáfu-
legir - en þarna var samt
eitthvað að gerast. Hjá
RÚV ríkti hins vegar
syfjuleg lognmolla; alltaf
þegar maður skipti yfir á
þá stöð sá maður syfjulegt
fólk hímandi á stólum og
rýnandi á skjái og taut-
andi eitthvað um hvort
þessi eða hinn væri inni
eða úti. Kannski að lifnað
hefði yfir samkomunni ef
Ólafur Þ. Harðarson hefði
fengið að hafa pípuna ...
******
í umræðum um breyttan
fréttatíma hefur aldrei
borið á góma eitt helsta
olnbogabarn nútímalegs
samfélags og enginn sem virðist
hafa skenkt því hugsun: það er
fjölskyldan. Hvað er að frétta af
málefnum fjölskyldunnar klukkan
sjö á kvöldin? Hefur það verið
kannað? Er það alveg úrelt að fjöl-
skyldan - hvernig svo sem hún er
annars saman sett - setjist saman
við kvöldverðarborð klukkan sjö
Guðmundur Andri Thorsson
til þess að njóta matar? Hefur sú
samverustund verið slegin af? Hef-
ur íþróttafélögunum, tómstunda-
klúbbunum, líkamsræktarstöðv-
unum og sjónvarpinu tekist með
sameiginlegu átaki að hafa af fjöl-
skýldunni þessa samverustund
sem eitt sinn var heilög?
Sjónvarpið er miklu ágengari
miðiil en útvarpið og þaggar niður
í öllum. Þannig er ekki hægt að
snæða kvöldverð og horfa á sjón-
varp í senn. Sjónvarpið er boð-
flenna við slíkar aðstæður. Það er
ekki nóg hjá forráðamönnum Sjón-
varps að segja sem svo að kannan-
ir sýni að allir séu komnir heim til
sín klukkan sjö að kvöldi - þeir
hefðu líka átt að kanna hvort al-
mennt sé að fólk setjist að snæð-
ingi klukkan sjö, og sé raunin sú
þá er nýi fréttatíminn enn eitt til-
ræðið við fjölskyldurnar í landinu,
enn ein tilraunin til að sundra
þeim, enn einu sinni verið að
reyna að tryggja að meðlimir
hennar hittist varla, og tali þá að
minnsta kosti ekki saman, þá
sjaldan sem það ber við.
dagur í lífi
Kjördagur í lífi Össurar Skarpháðinssonar:
Ekki góð Pollýanna
Össur Skarphéðinsson var ekkert sérlega ánægður á kosninganóttina en
telur að ævintýrinu sé langt í frá lokið. Hér er hann með eiginkonu sinni,
Árnýju Sveinbjörnsdóttur, í hópi stuðningsmanna.
„Eru kosningamar ekki örugg-
lega búnar í dag, pabbi minn?“
spurði Birta dóttir mín þegar við
vöknuðum saman að morgni kjör-
dagsins. Við höfum fyrir reglu að
fara saman eins oft og við getum í
göngutúr út í vitann á Örfirisey
þar sem hún skoðar fugla og hrúð-
urkarla á sérstökum leynistað.
Meðan kosningahasarinn gekk
yfir fækkaði þessum ferðum okkar
og í siðustu vikunni féllu þær al-
veg niður.
Ég byrja kosningadaginn jafnan
rólega. Eftir nokkrar hringingar
til frambjóðenda og kosningastjóra
til að skipuleggja timann framyfir
hádegið bætti ég loks Birtu upp
svik vikunnar með löngum
göngutúr í Örfirisey. Hún lét
einsog galsafengin gimbur í blíð-
viðrinu og réði sér ekki fyrir kæti.
Ég skyggndist eftir æðarkóngi sem
hefur gert sig heimakominn í stór-
um hópi æðarkollna og blika við
hafnarmynnið en sá hann ekki.
Át ís oíj tók í nefið
Uppúr ellefu fórum við að kjósa
í Hagaskóla. í kjördeild tók á móti
okkur útsendari Sjálfstæðisflokks-
ins sem færði nöfn okkar skil-
merkilega á skrá flokksins yfir þá
sem voru búnir að kjósa. Mér
finnst alltaf jafn niðurlægjandi að
flokkurinn sem Jón Baldvin kall-
aði einu sinni mexíkanskan bófa-
flokk skuli óáreittur fá með þess-
um hætti að fylgjast með kjósend-
um. Á eftir verðlaunuðum við
Ámý fjölskylduna fyrir að hafa
kosið rétt með því að kaupa ís á
línuna í ísbúðinni á Hjarðarhaga.
Ég skildi svo mæðgurnar eftir
hjá afa og ömmu á Hjarðó og
renndi inn í kosningamiðstöð
Samfylkingarinnar í Ármúla þar
sem fólk var tekið að streyma í
kaffi og mín beið að taka við sem
gestgjafi af Jóhönnu. En það fór á
annan veg. í stað þess að sinna
gestunum festist ég í símtölum við
kjósendur sem allir voru að spyrja
út í óljósa skattastefnu Samfylk-
ingarinnar. Það kom mér ekki á
óvart. Eftir að umræðan um
skattamál hófst vikunni á undan
má heita að flestir vinnustaða-
fundir sem ég fór á hafi meira eða
minna snúist um þau. Einhvern
tíma meðan á þessu stóö fékk ég í
nefið hjá einum af fastagestum á
kosningamiöstöðinni. Það var lífs-
reynsla því vanilludropum var
blandað í neftóbakið svo ég ilmaði
einsog nýbökuð jólakaka.
Kolbrún sannfærð með
rauðvínsglasi
Á kjördag eru frambjóðendur
látnir hringja í alls konar fólk sem
þeir þekkja yfirleitt ekki neitt og
einhverjir stuðningsmenn telja
brýnt að fái upphringingu frá
hundrað kílóa þingmanni. Ég tók
heilmörg slík. Þau endurspegluðu
skoðanakannanirnar því ég fann
glöggt að það vantaði talsvert upp
á að reykvískir kjósendur rykju á
Samfylkinguna einsog Þing-
vallaurriði á gömlu geddubeituna
hans Axels frá Nesjavöllum.
Rétt fyrir sjö þeytti ég homið á
bifreið minni fyrir framan hjá Kol-
brúnu Bergþórsdóttur blaða-
manni. Hún laðast að sterkum og
kaldlyndum karlmönnum og var
því orðin ákaflega veik fyrir Sjálf-
stæðisflokknum. Kolbrún notfærði
sér stöðu sína út i æsar og taldi
rétt að við ræddum kosningamar
yfir glasi af rauðvíni á Hótel Sögu
áður en ég æki henni á kjörstað. Á
stuttu stefnumóti skýrði Kolbrún
hlutverk rauðvínsins með svofelld-
um hætti: „Auðvitað kýs ég Sam-
fylkinguna fyrir þig en eftir þessi
glös getur enginn sagt að ég hafi
gert það með fullu ráði.“
Kossar Eggerts
Um ellefuleytið vorum við Ámý
komin niður í Naust. Þar lenti ég í
skemmtilegu viðtali við ástralska
sjónvarpiö þar sem rann upp fyrir
mér í miðju samtalinu að frétta-
maðurinn taldi að kosningamar
hefðu einkum snúist um gagna-
gmnninn! Svo fóra tölurnar að
birtast. Þær voru einsog ég átti
von á, þó örlítið betri sumstaöar
úti á landi en á Reykjanesi og sér-
staklega í Reykjavík var útkoman
verri en ég átti von á. Á nóttinni
miðri byrjaði svo hringekjan þeg-
ar örlitlar breytingar á fylgi
sveifla mönnum inn og út af þingi
og ég sá starfsfélaga mína um allt
land ýmist tapa sætum sínum eða
vinna þau á nýjan leik. Ég gladdist
innilega undir morgun þegar Gísli
S. Einarsson á Skaga var kominn i
öraggt sæti en að sama skapi uröu
það mér sár vonbrigði þegar félagi
minn Mörður datt út.
Sumir félaga minna sáu út úr
úrslitunum í Reykjavík einhvers
konar sigur. En ég hef aldrei verið
góð Pollýanna og auðvitað bland-
ast engum heilvita manni hugur
um að fimm þingmenn í Reykjavík
eru fjarri því sem upphafið gaf til-
efni til. Kosningabaráttan gekk
einfaldlega ekki upp.
Upp úr þrjú var ég kominn heim
og þá var skyndilega bankað. Þar
var kominn Eggert Skúlason af
Stöð 2 sem tók mig í viðtal á stofu-
gólfinu og klykkti út með því að
hrósa fógram skeggvexti mínum.
Það endaði með því að Eggert
faðmaði mig á gólfinu og daginn
eftir vora margir sem spurðu mig:
Kyssti Eggert þig virkilega?
Um fimmleytið var ég enn vak-
andi, giska lúinn og heldur dapur
yfir útkomunni í Reykjavík. Það
er á þessum augnablikum ein-
semdarinnar þegar mikilli baráttu
er lokið án þess að hinn eftirsótti
sigur hafi náðst sem ég upplifi
jafnan minn eigin kraft endurfæö-
ast. Innan skamms reis ég upp
bjartsýnn og betri maður meö þá
fullu vissu að ég væri þrátt fyrir
allt þátttakandi í ævintýri sem
væri langt í frá lokið.