Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.2002, Blaðsíða 17

FIMMTUDAGUR 28. MARS 2002
17
DV
Helgarblað
Á vélsleða frá Mývatni að Dettifossi:
Með kraftinn milli fótanna
Dettifoss1
Gæsafjöll
Leirhnjúkuf
..... .. „ Krafla
Hiiöarfjai' j
istaöin
Það var fallegt yfir að líta þegar ég
keyrði frá Akureyri um Víkurskarð
til Mývatns. Leiðin lá að Skútustöð-
um þaðan sem ég ætlaði á vélsleða
hundrað og flmmtán kílómetra leið
þvert yfir Mývatn, gegnum Reykja-
hlíðarhverfið að Kröflu og Leirhnjúk.
Þaðan um Hágöng og norður fyrir Ei-
líf að Dettifossi. Á leiðinni heim stóð
til að koma við hjá Selfossi og Hafra-
gilsfossi og halda svo sömu leið til
baka.
Ég hef almennt frekar lítinn áhuga
á útvist og geri mér sjaldan ferð út á
land að óþörfu, samt sem áður hlakk-
aði ég mikið til ferðarinnar. Ég hafði
aldrei komið á þessar slóðir áður né
ekið vélsleða og það er alltaf gaman
að prófa eitthvað nýtt. Mér hafði ver-
ið sagt að það væri ekkert mál að
keyra sleða. „Þú gefur bara ailt i botn
og stýrir." eða: „Þetta er eins og að
keyra torfæruhjól nema hvað þú ert í
snjó.“ Ég var því fuilur bjartsýni og
sjálfstrausts þegar ég renndi í hlað
við Selið á Skútustöðum.
Ekið í kringum Mývatn
Fararstjórinn sem átti að taka á
móti mér við Selið var ekki á staðn-
um og loksins þegar ég fann mann-
inn bað hann um lengri tíma til að
jafna sig eftir kvöldið áður sem hafði
reynst honum erfiðara en hann átti
von á. Ég notaði þvi tímann til að
keyra í kringum Mývatn.
Mývatn er fjórða stærsta vatn
landsins og úti i því eru yfir fjörutíu
eyjar og hólmar. Á sumrin veiða
bændumir á bæjunum í kring silung
í vatninu og eflaust má gera það líka
niður um ísinn þó ég viti það ekki
með vissu. Sum ömefnin í kringum
Mývatn komu mér skemmtilega fyrir
sjónir, Vindbelgjarfiall, Slútnes, Rönd
og Jarðbaðshólar. Útsýnið af Vind-
belg yfir Mývatnssveit er mjög gott og
fiallið auðvelt uppgöngu. Jarðbaðs-
hólar em gíghólar sem draga nafn
sitt af baðhúsi sem var gert yfir gufu-
holu og notað sem gufubað en mikið
var látið af lækningamætti þess í
gamla daga.
Ég naut bíltúrsins út í æsar því
veðrið var eins og best verður á kos-
ið, heiðskírt, logn og frost. Presturinn
í útvarpinu þrumaði af krafti: „laus-
mælgi, hroki og heimska, allt kemur
þetta innan frá. Kristur færir okkur
kærleika, gleði, frið, gæsku, góðvild,
trúmennsku, hógværð og bindindi."
Hvílík snilld.
Brotið drifskaft
Rétt fyrir klukkan eitt birtist farar-
stjórinn og sagði mér að hann væri
búinn að útvega sleða og að ég færi í
samfloti með ellefu öðrum vélsleða-
köppum. Vélsleðaferðin var að verða
að veruleika.
í fyrsta áfanga ferðarinnar var
bnrnað yfir Mývatn, frá Skútustöð-
um að Reykjahlíð. Við stoppuðum á
leiðinni og fararstjórinn sagði okkur
eitt og annað um vatnið og benti
okkur á leiðina sem við áttum eftir
að fara. Því næst var haldið að
Kröflu. Þar sem ég er óvanur sleða-
ferðum hélt ég mig aftast og undi
hag mínum vel í hægagangi þar til
drifskaft i sleðanum brotnaði og ég
horfði á eftir ferðafélögunum hverfa
út yfir hraunið við Hlíðarfiall. Sem
betur fer áttuðu þeir sig á því að ég
hafði helst úr lestinni og sneri einn
þeirra við til að sækja mig. Ég fékk
far með honum að Kröflu þar sem
mfn beið annar sleði.
Krafla er allbrattur rúmlega átta
hundruð metra hár móbergshryggur
sem er sundursoðinn af jarðhita.
Einn gígurinn heitir Víti eða Helvíti,
hann er um þrjú hundruð metrar í
þvermál og í honum er þrjátíu metra
Eilífur
Á vélsleóa frá Skútu-
stöðum að Dettifossi
Hápunktur ferðarinnar var þegar
Við Leirhnjúk
Garðar Héðinsson fararstjóri, Kári Þórðarson, Rósa Guömundsdóttir, Jóhannes Hreiðar Hákonarson, Emma
Baldvinsdóttir, Stefán Einarsson, Sigríður Vigfúsdóttir, Baldur Garöarsson, Rúnar Marteinsson, Kristinn Gylfa-
son og Fanney Jónsdóttir.
Dettlfoss
Útsýnið við Dettifoss er stórkostlegt enda vatnsmesti foss á landinu. Kristinn Gylfason lét sig ekki muna um að
bruna niður brekkuna aö fossinum og stilla sér upp á gilbarminum.
Skrafað og skeggrætt
Við stoppuðum nokkrum sinnum á leiðinni og fararstjórinn sagði okkur
eitt og annað um leiðina og náttúruna í kring.
Haldið heim
Eftir að hafa skoðað nokkra fossa í Jökulsá á
Fjöllum var haldið heim á leið. Gefiö var vel í og
gekk ferðin því vel.
við komum að Dettifossi.
Ég hafði aldrei komið
þangað áður en fyrsta
myndin sem ég man eftir
af fossinum var á gömlu
frímerki og það var sú
mynd sem ég hafði af
honum í huga mér, hún
var röng. Dettifoss er
stærri en svo að hægt sé
að gera honum skil á frí-
merki. Hann er aflmesti
foss í Evrópu, tilkomu-
mikill og glæsilegur þar
sem hann fellur tæplega
hundrað metra breiður og
fiörutíu og fiögurra metra hár fram af
klettabrúninni. Fossinn var að hluta í
klakaböndum og það gerði hann fal-
legri og hrikalegri í senn.
Á heimleiðinni var meðal annars
staldrað við hjá HafragOsfossi sem er
tveimur kílómetrum neðar í gljúfr-
inu. Hann fellur tuttugu og sex metra
hár niður Hafragil sem er um kíló-
metri að lengd og er taliö vera fom
farvegur eftir kvisl úr Jökulsá.
Hópurinn kom aftur að Skútustöð-
um tæpum sex klukkustundum eftir
að lagt var af stað. Ferðin var hin
ánægjulegasta, ég var að visu þreytt-
ur í höndunum enda óvanur að
stjóma vélsleða. Þreytan gleymdist
fljótlega en minningin um ferðina lif-
ir sem skemmtilegt ævintýri með
góöu fólki. -Kip
djúpt vatn. Rétt fyrir 1980 var reist
gufuaflsvirkjun suðvestan við
Kröflu.
Sá ekkert fyrir móðu
Næsti áfangastaður var Leirhnjúk-
ur sem er fimmtíu metra hátt mó-
bergsfiall, vestan við Kröflu. Það tók
mig tima að átta mig á nýja sleðanum
og læra að stjóma kraftinum á milli
fótanna. Vélsleðar em ótrúlega kraft-
mikil tæki og ná miklum hraða á
skömmum tíma.
Samferðamennimir ráðlögðu mér
að gefa vel í, halda jöfhum hraða og
slá ekki af hvað sem á gengi. Ég
reyndi að fýlgja þessum ráðum sam-
viskusamlega en freistaðist oft til að
hægja á mér þegar ég sá ekki hvað
var handan við næstu hæð og var
hættur að sjá fyrir móðu sem safnað-
ist innan á augnhlífina á hjálminum.
Eins og gefur að skilja var mikið
talað um vélsleða í ferðinni og á köfl-
um fannst mér tilgangur ferðarinnar
vera að bruna milli staða og tala um
mismunandi vélsleða, kosti þeirra og
galla. Ég lærði ýmislegt skemmtilegt
um vélsleða í ferðinni en menn voru
ekki sammála um hvaða tegund ég
ætti að fá mér þar sem ég hlyti að
vera kominn með bakteríuna. Mér
fannst líka gaman að heyra hvað
menn kölluðu sleðana, Polaris gekk
undir nafninu Bilaris en Yamaha-
sleðum var líkt við vörður þar sem
þeir áttu að bila mikið og standa eins
og vörður úti í auðninni.
Við Dettifoss
DV-MYNDIR V. HANSEN
BJargvætturlnn
Kári Þórðarson sleðagarpur kom og sótti mig þegar drifskaftið brotnaði í
sleðanum mínum og eftir þaö hafði hann auga með mér þar sem hann
vissi að ég var óvanur. Takk fyrir hjálpina.