Dagblaðið Vísir - DV - 31.05.2003, Blaðsíða 11

LAUGARDAGUR 31. MAÍ 2003
11
Skoðun
mm
1 H 1
1111
■
!. ........_ •

Köttur án landamæra
Gulbröndóttur köttur nágranna
míns heldur til í mínum garði,
mænir á fuglana mina og étur þá
kannski, hver veit. Ég sé ekki betur
en hann viti aUt um fjölskyldulíf
sólskríkjunnar sem á sér hreiður í
einni öspinni. Hann ætlar sér án efa
að éta bömin í þeirri fjölskyldu þeg-
ar þau hefja flugæfmgar, gott ef
ekki foreldrana líka. Hann er að
sönnu með bjöllu en ég er ekki viss
um að það dugi. Kötturinn fer það
gætUega í rannsóknum sínum.
Köttur þessi hefur gert sig heima-
kominn án þess að hafa tU þess
nokkurn rétt. Hann situr á
öskutunnulokinu mínu, ekki loki
húsbónda síns þótt það sé alveg eins
og mitt. Þótt sú framkoma fari í
taugamar á mér skU ég aUs ekki af
hverju hann nennir að hanga þama.
Ekki nær hann í físksporð úr minni
tunnu. Krakkamir okkar stræka á
að borða fisk. Við, foreldramyndim-
ar, höfum látið þetta yfir okkur
ganga og borðum því heldur ekki
fisk, nema gefist það færi að við séu
ein heima. Það er sjaldan.
Vera kann að Brandi þessum
þyki bara gott að sitja á öskutunn-
unni minni. Þar er skjólgott og oft
hlýtt þegar sólin skín. Auk þess hef-
ur hann þokkalega sýn yfir veiði-
lendur frá tunnunni. Augljóst er af
öUu háttemi kattarins að hann er
skynsamur i betra lagi.
Á mínu húddi
Kattarafstyrmið er í rauninni
besta grey, vel húsvanið og blíðlynt
að sjá, nema þegar veiðieðlið tekur
völdin. Vandinn er aðeins sá að
þessi bröndótti nágranni virðir eng-
in landamæri, svo undarlegt sem
það er. Hann læðist um hverfið á
nóttu sem degi, er þó minnst heima
hjá sér. Þótt hann þvælist þetta um
götuna endar hann yfirleitt heima
hjá okkur.
Hann heimsækir okkur í tima og
ótíma án þess að við gerum neitt í
því að hæna hann að okkur, jafnvel
sýnum honum fálæti. Það er eins og
hann kunni ekki að bregðast við
móðgunum. Við hleypum honum
aUs ekki inn í húsið og fjarri lagi að
við gefum honum.
Það bregst þó varla að kötturinn
er ýmist á tröppunum þegar ég kem
út á morgna, undir bUnum eða jafn-
vel uppi á húddinu. Oft hef ég séð
sporin eftir hann á bílnum, á toppn-
um en einkum vélarhlífinni. Hann
sest á hana um leið og ég er kominn
inn, veit og finnur að hún er heit.
Hann fær því yl í kroppinn á minn
kostnað. Það merkUega er að ég hef
aldrei séð hann á húddinu á bU
granna míns, eiganda Brands. Nú er
það ekki svo að minn bUl sé með
finni vélarhlíf en bUl granna míns.
Hann á bU góðrar gerðar með vél
sem án efa hitar hlífina svo henta
myndi afturenda kattar.
•
Treg samskipti
Ég er seinþreyttur tU vandræða
og læt köttinn því að mestu af-
skiptalausan. Ég kýs heldur ekki að
taka málið upp við granna minn,
eiganda kattarins. ÖU sú fjölskylda
er hin mætasta og sambúðin getur
ekki betri verið. Það er því fráleitt
að einn köttur geti komiö þar upp á
miUi. Ég neita því þó ekki að ég
hvæsi stundum á köttinn gerist
hann of nærgönguU við fugla him-
insins. Ég veit innra með mér að
kötturinn fer aðeins eftir eðli sínu
en ég held með þeim fiðruðu. Meðan
ég kem vömum við mun ég hrekja
hann frá tittlingum og þröstum, svo
ekki sé minnst á veikburða af-
kvæmi þeirra sem eru að komast á
legg i trénu mína þessa dagana.
Það er einmitt þetta sem
er svo sérstakt við Brand.
í lífi hans eru engin
landamœri. Þess vegna
kemur fyrir að hann
verður uppáþrengjandi
um of. Það hefur meira
að segja borið við að ég
hafi reynt að rœða þetta
atriði við hann þegar
tóm hefur gefist að
morgni dags og við bara
einir á vettvangi.
Samskipti okkar eru ekki aðeins
bundin við hvæs. Ég fer snemma tU
vinnu. Því er það yfirleitt svo að við
erum einir á ferð árla á morgnana,
Brandur og ég. Hann heUsar ekki
þegar ég kem út, nennir raunar
varla að hreyfa sig. Ekki veit ég
hvort hann lítur á mig sem vin sinn
eða kunningja en svo mikið er víst
að hann er ekki hræddur við mig.
Það er helst að ég bandi tU hans
heldur harkalega ef hann er enn á
húddinu þegar ég kem út. Fyrir
kemur að hann er undir bUnum
mínum án þess að ég viti það. Þegar
ég set í gang tekur hann við sér,
skýst undan vagninum en lítur um
leið tU mín með hálfgerðri fyrirlitn-
ingu vegna þess að ég leyíði mér að
raska ró hans. Það er svo merkUegt
að köttur þessi finnur sér nætur-
skjól undir bilnum mínum. Engu
virðist breyta þótt bUl nágranna
míns veiti ekki síður skjól fyrir roki
og rigningu.
Vond samningsstaða
Það er einmitt þetta sem er svo
sérstakt viö Brand. í lífi hans eru
engin landamæri. Þess vegna kem-
ur fyrir að hann verður uppáþrengj-
andi um of. Það hefur meira að
segja borið við að ég hafi reynt að
ræða þetta atriði við hann þegar
tóm hefur gefist að morgni dags og
við bara einir á vettvangi. Ég hef
góðfúslega bent Brandi á að húsið
mitt, og raunar bUskúrinn líka, eru
númer 9. Öskutunnan er meira að
segja með sama númeri. Hlaupi
kötturinn ekki á brott, hafandi feng-
ið þessar upplýsingar, bendi ég hon-
um á hús granna míns og húsnúm-
er, sem er aUt annað en mitt, og bið
hann vinsamlegast að hunskast
þangaö. Það ber engan árangur
enda veit ég satt að segja ekki hvort
maður getur beðið kött að hunskast
eitthvert. Þótt skepnan sé aUa jafna
skynsöm að sjá virðist skilningur-
inn enginn þegar ég tek þetta upp í
tvíhliða viðræðum.
Samningsstaða mín er því vond.
Brandur hefur meira úthald en ég
og kann öU trikkin. Með lagi hefur
hann náð yfirhöndinni í samskipt-
um okkar. Hann ræöur yfir garðin-
um, öUu umhverfi bUskúrsins, not-
ar bUinn minn ýmist tU að skýla sér
eða hreinlega situr á honum. Síðast
en ekki síst hefur hann tekið öU
völd hvað varðar öskutunnuna.
Evrópusinni
Brandur hefur alþjóðahyggjuna
nefnUega að leiðarljósi. Hann er
ekki sami íhaldsseggurinn og ég.
AUa mína tíð hef ég reynt að vemda
mitt, byggja múra og sitja einn að
mínu en láta aðra um sitt. Slíkt
háttalag hentar Brandi ekki. Hann
viU brjóta niður múra, opna svæði
og eyða landamæmm. Hann viU éta
fugla mín megin, henti það honum,
en hefur um leið engar áhyggjur af
því þótt ég fari í garðinn hans og
hafi mína hentisemi. Ef lýsa ætti
Brandi í einu orði mætti segja að
hann væri Evrópusinni. Hann hegð-
ar sér eins og skipstjóri á spænsk-
um togara sem nýtir sér sameigin-
lega sjávarútvegsstefnu Evrópusam-
bandsins og vUar ekki fyrir sér að
troUa aUt dautt og lifandi fjarri
ströndum síns lands.
Brandur og hans líkar munu á
endanum hafa betur en ég gefst ekki
upp baráttulaust. TU skemmri tíma
litið mun ég að minnsta kosti beita
öUum ráðum tU að vemda það sem
viðkvæmast er í mínum garði þessa
stundina, unga sólskríkjunnar.
Það er frekar að ég gefi eftir um-
ráðin yfir öskutunnunni.