Dagblaðið Vísir - DV - 31.05.2003, Blaðsíða 18

HelQarblaö
LAUGARDAGUR 31. fVlAÍ 2003
I 8
„Mér fannst fyrst eins og þetta
væri hefnd fyrir eitthvað sem
ég hefði gert í fyrra lífi
„Við i/erðum að halda áfram að lifa“
Sigurlaug 0. Guðmannsdóttir, móðir Rún-
ars Björns á Sauðárkróki, hefur fengið
að kgnnast áföllum lífsins og segir
regnslusögu sína
Þaö verður ekki annað sagt en mikið hafi verið
lagt á Sigurlaugu Ó. Guðmannsdóttur, tæplega fer-
tuga húsmóður á Sauðárkróki, móður Rúnars
Björns Þorkelssonar sem slasaðist á nýársnótt á
Sauðárkróki og komið hefur nokkuð við sögu í DV
að undanförnu. Sigurlaug og hennar maður, Rúnar
Pálsson, eiga einnig fjölfatlaðan dreng og Sigur-
laug er nú komin langt á leið með sitt fjórða barn
en sem betur fer hefur henni gengið vel á meðgöng-
unni og er skrifuð inn um miðjan næsta mánuð.
- En það er svo skrýtið með það, eins og eflaust
margir þekkja, að það er eins og áföllin sæki oft á
sömu fjölskyldurnar, eins og Sigurlaug er búin að
kynnast og sjálf átti hún ekkert sérlega þægilega
æsku. Þegar hún var spurð um slysið á nýársnótt,
þegar Rúnar Björn sonur hennar lamaðist, þetta
stóra áfall eftir það sem á undan var gengið, sagði
hún:
„Ég hef ekki viljað tala um það en mér fannst
fyrst eins og þetta væri hefnd fyrir eitthvað sem ég
hefði gert í fyrra lífi. Annars held ég að maður sé
ekki búinn að jafna sig á þessu ennþá, og gerir það
kannski aldrei, en verður að læra að lifa með því.“
Sigurlaug segir að Rúnar Björn, sem er lamaður
fyrir neðan háls en hefur tekið framförum í þjálf-
un á Grensás, sé rosalega duglegur að takast á við
þessi örlög sín.
„Kapnski er það vegna þess að hann skilur gang
málanna líka, hefur orðið vitni að fötlun bróður
síns og þeim hæga bata sem þar er. Rúnar Björn
veit að það þýðir ekkert að liggja og vorkenna sjálf-
um sér, við verðum að halda áfram að lifa. Ég held
honum gangi vel miðað við það sem hann hefur.
Hann veit að það er margt fólk sem er verr fatlað
en hann, höfuðið og heilinn sluppu þó og hann er
þakklátur fyrir það.“
Kynntust á sfldinni
Sigurlaug kom með Rúnar Björn son sinn til
Sauðárkróks í ársbyrjun 1996 þegar hún hóf sam-
búð með Rúnari Pálssyni, húsasmið á Sauðár-
króki, sem búinn var að koma sér upp fallegu
heimili að Fellstúni 8. Aðspurð um fyrstu kynni
þeirra Sigurlaugar og Rúnars sagði hún að þau
hefðu verið á Síldarævintýrinu á Siglufirði tveim
árum áður. Ekki í fyrsta skiptið sem síldin á Siglu-
firði hefur leitt hjónaefni saman.
„Hérna eignaðist Rúnar Björn strax fullt af vin-
um og var svolítið upptekinn af þeim. Hann var dá-
lítið einn hérna heima, svolítið út undan þó mað-
ur reyndi að hafa það ekki þannig en við vorum
mikið burtu frá honum eftir að fatlaði drengurinn
fæddist. En hann langaði í systkin en svo var ég
svo mikið upptekinn. Hann var ægilega duglegur
þegar hann var krakki. Mér fannst hann stundum
eins og gamall kall, svona dundari og staðfastur á
sínu. Hann dundaði voðalega mikið, var í ýmsu,
byrjaði að raða úr kubbum en fékk svo mikinn
áhuga á rafmagni og bílum.
„Var hann svolítið erfður unglingur?
„Ég held hann hafi ekki verið erfiðari en margir
/ aðrir unglingar. Ég var oft hringjandi til að gá að
honum. Vinir hans vissu af því og hann sagði þeim
að það sýndi sig að mér þætti vænt um hann og
vildi þess vegna vita hvar hann væri. Ég hélt að
þetta væri allt að koma, hann hafði róast mikið og
var farinn að vera svo mikið heima. Var lítið að
drekka, miklu frekar að keyra hina. Hann var bú-
inn að kaupa sér gamlan bíl og ætlaði að gera hann
úpp. Ég held það hafi mikið verið út af því sem
hann var farinn að vera meira heima, hafði þar
eitthvað fyrir stafni. Rúnar Bjöm var hérna heima
hjá okkur á gamlárskvöld. Við fylgdumst saman
Sigurlaug Ó. Guðmannsdóttir á Sauðarkróki hefur þurft á öllum sínum styrk að halda þegar sonur hennar
ienti í slvsi sem lainaði liann fyrir lífstíð. Ilún hefur fengið margar hlýjar kveðjur frá vinum og kunningjum
auk þess sem efnt liefur verið til söfnunar til styrktar syni hennar.
með því þegar flugeldunum var skotið upp og hann
var með fatlaða bróður sinn í fanginu hérna úti vel
fram á fyrsta tímann. Og svo keyrði ég hann niður
í bæ til að hitta vinina. Klukkan hálfsex um morg-
uninn er hringt. Það var frá þremur stöðum,
sjúkrahúsið, lögreglan og einn vinur hans. Mér
datt í fyrstu ekki í hug að þetta væri svona alvar-
legt, þó leið mér ansi einkennilega þegar ég kom
hingað heim að ná í nauðsynlegustu hluti áður en
ég fór með honum suður í sjúkraflugvélinni.
Eins og hann væri dáinn
„Þegar þetta kom fljótlega í ljós hvernig Rúnar
Björn fór út úr slysinu, væri lamaður, þá upplifði
ég það fyrst eins og hann væri að hluta til dáinn.
Mér var hugsað til þess þegar ég kom heim og sá
sjampoglasið hans í sturtunni að hann myndi
aldrei gera þetta og hitt aftur.“
En varstu bitur út af því hvemig þetta gerðist?
„Nei, eiginlega ekki. Það eru þessi strákalæti
sem maður segir, hvort sem þeir eru í kappakstri
eða í einhverju öðru. Þeir voru eitthvað að metast
um það hver þyrði hæst í ljósastaurnum. Þetta
hefði getað komið fyrir einhvern annan en hann
var sá óheppni. Ég var einmitt svolítið hrædd um
að fólk heföi fordóma gagnvart Rúnari og var svo-
lítið smeyk að fara út á meðal fólks eftir að þetta
gerðist, að fólk væri kannski eitthvað að tala um
þetta í ásökunartón. En það sýndi sig að þessi ótti
var ástæðulaus þegar styrktarsamkoman var hald-
in um daginn. Og maöur er óskaplega þakklátur
öllum þeim fjölmörgu sem komu og lögðu þessu lið
á allan hátt. Vinunum hans Rúnars og skemmti-
kröftunum, þetta var allt saman frábært. Og allra
fallegast fannst okkur þessi frumsömdu lög sem
þeir fluttu fyrir Rúnar, Hörður G. Ólafsson og
Geirmundur. Það var óskaplega notalegt að finna
fyrir þessari miklu samkennd í salnum en glöðust
var ég þó þegar Rúnar Björn birtist. Ég var búin að
reyna að ná í hann á Grensásdeildinni klukkan
hálfsex um daginn en þá sögðu stúlkurnar að hann
hefði brugðið sér út fyrir. Ég tók það sem hann
væri ennþá að æfa sig á rafmagnshjólastólnum
sem hann var að prófa fyrr um daginn. En svo
komu þær bara með hann norður, tvær starfsstúlk-
ur af deildinni.“
En eru stærstu skrefin að baki hjá Rúnari Birni?
„Nei, það verður náttúrlega þónokkurt átak hjá
honum þegar hann fer að búa einn. Hann á eftir að
fara út í lífið. Honum kvíðir fyrir því að vera einn
í höfuðborginni, af þvi allir vinirnir eru hér fyrir
norðan. Hann er búinn að sækja um íbúð í sambýli
SEM-samtakanna, Samtaka mænuskaddaðra.
Reyndar er faðir hans að flytja til landsins. Hann