Dagblaðið Vísir - DV - 11.10.2003, Blaðsíða 11

LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 2003 SKOÐUN 11
Athvarf í „karlalandi"
LAUGARDAGSPISTILL
Jónas Haraldsson
| aðstoðarritstjóri - jhar@dv.is
ÉL
Konur hafa, að minnsta kosti
þær konur sem ég þekki, gaman af
búðarápi. Eiginkona mín hefúr alla
tíð haft yndi af því að kíkja í búðar-
glugga, ganga eftir verslunargötum,
hvort heldur er hérlendis eða er-
lendis. Gluggarnir eru svo sem ekki
nóg því hún sogast inn í hverja
búðina af annarri. Ekki endilega til
þess að kaupa heldur skoða og
máta, því oftar en ekki eru þetta
fataverslanir af einhverjum toga.
Ég er að mestu laus við þessa
náttúru. Búðir heilla mig ekki,
nema ef vera kynnu stórar bóka-
verslanir, en þrátt íyrir þetta nátt-
úruleysi hef ég farið í fleiri verslanir
en tölu verður á komið, einkum á
ferðum okkar í útlöndum. Þar
fmnst minni ágætu konu gaman að
skoða og duga þá ekki fatabúðirnar
einar. Hún kíkir í forngripaverslan-
ir, gler-, kristals- og postulínsbúðir,
handklæða- og dúkabúðir, auk ótal
smáverslana. Útimarkaðir eru
hennar líf og yndi þar sem ægir
saman alls kyns dóti, nýju og
gömlu, ætu og óætu. Ónefndir eru
verslanaklasarnir, mollin svoköll-
uðu. Þau hef ég þrætt upp og niður,
fram og til baka þyí ég fylgi minni
konu í rápinu.
(pössun
Á fáum stöðum þreytast fætur
karla meira en í mollum. Að baki
hlýtur að búa eitthvað sálrænt því
þreytan gerir vart við sig þegar á
fyrsta korterinu. Hún byrjar í tá-
bergi og ökkla og færist síðan upp
eftir kálfum, í hnén og lærin þar til
ganglimimir megna ekki að halda
áfram. Þegar í þetta óefni er komið
er konan kannski í fyrstu eða ann-
arri búð, óþreytt og til í ráp langt
fram eftir degi.
Konur eru vel af guði gerðar en
einhverra hluta vegna hafa þær
tæpan skilning á mollvanda manna
sinna, skyndiþreytu og jafnvel upp-
gjöf í miðri búðarferð. Ég veit að ég
stríði ekki einn við þennan atferlis-
vanda, þökk sé frétt í DV fýrr í vik-
unni. Þar sagði, á miðvikudaginn,
að vandamáf kvenna með eigin-
menn í mollum væri alþjóðlegt. f
fréttinni kom sem sé fram að konur
í Hamborg ættu góða daga í vænd-
um. Undir það hillir að þær þurfi
ekki framar að draga með sér
nöldrandi eiginmenn í verslanir.
Krá ein í Hamborg, þar sem
landsliðsstrákarnir okkar mala
vonandi þýska kollega sína í dag,
Nox bar eins og hún heitir, hefur
nefnilega komið upp sérstöku
„karlalandi“. í því athvarfi karla er
boðið upp á ýmislegt til að hafa
ofan af fyrir körlunum meðan eig-
inkonur þeirra stunda það sem
þeim þykir skemmtilegast, verslun-
arferðir.
Molltengd íslensk athvörf
Konurnar fara að vísu með karl-
ana eins og hvern annan vaming
því hver kona fær kvittun fyrir sín-
um manni þegar hún afhendir
hann í athvarfið og verður að fram-
vísa henni þegar hún sækir hann
aftur úr pössun. Fyrir viðvikið
borga konurnar 890 krónur en karl-
inn fær heita máltíð meðan á vist-
uninni stendur, tvo bjóra, fótbolta-
leik í sjónvarpinu og tölvuleiki. f
síðustu viku fengu blessaðir
drengirnir að spreyta sig á fjar-
stýrðum bíl og í næstu viku fá þeir
litla kappakstursbraut. Þeir eru al-
sælir, voru að vísu svolítið feimnir
fyrst en aðlöguðust vel. Ekki þarf að
spyrja að því að konurnar leika við
hvurn sinn fíngur í mollunum á
meðan.
Konurnar mínar
fimm supu hveljur,
jesúsuðu sig og
stukku síðan afstað.
Þær dreifðust um
hæðirnar, einarsér
eðaíhópum.
Sennilegt þykir mér að athvörf-
um þessum fjölgi verulega á næst-
unni, ekki aðeins í Þýskalandi held-
ur um allan heim. Við íslendingar
eigum tvö moll, Kringluna og
Smáralind. Það liggur beint við að
koma upp „karlalandi" í Kringlu-
kránni og kjörinn staður fyrir slíkt
athvarf vegna Smáralindar er
Players í Kópavogi. Ekki þarf að
dekstra karlana því þar eru bjórarn-
ir stórir ekki síður en skjáirnir með
fótboltaleikjunum.
Með fimm konum
Ég er vanur að þvælast í mollum
með einni konu. Hún þekkir
þreytumerkin og kann nokk að fást
við þau, raunar með svipuðum
hætti og Nox-barinn í Hamborg
hefur bryddað upp á. Hún hefur því
splæst á mig bjór annað veifið á
mollrápi okkar, enda veit hún að ég
verð viðráðanlegri í stuttan tíma á
eftir. Það var mér hins vegar ný
reynsla í síðasta mánuði að fara í
moll með fimm konum: eiginkonu,
tveimur dætrum og tengdadætr-
um. Það var að vísu óvart en það
breytir ekki miklu. Mollferð var það
- og það löng.
Við brugðum okkur út fyrir Iand-
steinana, m.a. í fallega borg. Við
höfðum til umráða rúmgóðan bíl
og grunlaus ók ég öllum þessum
konum í lífi mínu inn í borgina. Ég
hélt í sakleysi mínu að við værum
að fara að skoða mannlíf á breið-
strætum, söfn og jafnvel snekkjur í
höfninni. Allt þetta sáum við að
vísu en áhugi kvennanna var ann-
ars staðar. Þær voru með augun á
búðargluggum, og ekki nóg með
það: Þær soguðust inn í búðirnar,
stórar jafnt sem smáar, kipptu í
peysur, blússur og kápur, struku,
handléku og mátuðu. Ég var sem
viðundur þar sem ég fylgdi á eftir,
tvísté og góndi upp og niður eftir
innréttingunum. Þær skoðuðu Zör-
ur og Mangóa og hvað þær heita,
þessar ágætu búðir. Engu breytti
þótt ég benti þeim á að hliðstæðar
verslanir væri að finna í Kópavog-
inum þegar við kæmum heim.
Illur grunur
„Er Hennes & Mauritz ekki ein-
hvers staðar hér?" spurði önnur
tengdadætra minna. ,Ættum við að
fara þangað, það er nefnilega engin
sl£k heima?" sagði hún með glampa
í augum. „Já,“ sögðu hinar í kór,
„það er ein hérna handan við horn-
ið.“ Þær þustu af stað með það
sama. Ég silaðist á eftir.
Það stóð heima. Þegar við kom-
um fyrir hornið gat að líta stórhýsi á
mörgum hæðum með bílastæðum
úti og inni. Vörmerki Hennes &
Mauritz blasti við en um leið ýmis
önnur. Að mér læddist illur grunur.
Þetta var þó ekki eitt árans mollið
enn með verslunum svo hundruð-
um skipti? Væri svo var dagurinn
glataður.
Við gengum inn í glæsilegt and-
dyrið og lituðumst um. Það fór ekki
á milli mála. Moll var það og engin
smásmíði, á mörgum hæðum úr
gleri og steinsteypu. Verslanirnar
voru hver annarri stórfenglegri.
Konurnar mínar fimm supu hvelj-
ur, jesúsuðu sig og stukku af stað.
Þær dreifðust um hæðirnar, einar
sér eða í hópum. Sambandsleysi
óttuðust þær ekki enda líkur á að
þær hittust í vinsælustu verslunun-
um. Auk þess voru þær allar með
farsíma í töskum og breytti engu í
gleðinni þótt hringja þyrfti heim til
Islands til þess að ná sambandi við
aðra í næstu búð.
Taka kvittun
Ég gleymdist. Engin þessara
góðu kvenna, sem allar eru mér ná-
komnar, taldi sig bera ábyrgð á
mér. Ég ráfaði um án þess að
treysta mér inn í búðirnar, settist
stundum á bekki og horfði upp í
loftið. Veitingastaðir voru margir í
glæsimollinu en í þeim efnum
þurfti ég að hafa hemil á mér.
Brjóstbirta var út úr myndinni enda
var ég á bflnum. Konurnar höfðu,
viljandi eða óviljandi, gleymt öku-
skírteinum sínum heima.
Við þessar aðstæður hefði „karla-
land“ komið sér vel; athvarf íyrir
drengi á öllum aldri til að fara f
bflaleik eða horfa á fótbolta. Þá var
mér hins vegar ókunnugt um þessa
einföldu lausn á Nox-barnum
þýska. Nú horfa málin öðruvísi við,
þökk sé fyrrnefndum fréttastúf.
Við verðum bara að vona það,
piltarnir, að konurnar muni eftir að
taka kvittun þegar þær koma okkur
í pössunina. Ella er hætt við að eitt-
hvað verði um óskilamuni í at-
hvarfínu.