Dagblaðið Vísir - DV - 11.10.2003, Síða 33

LAUGARDAGUR 17. OKTÓBER 2003 DV HELGARBLAÐ 53
ur. Mamma sagði við mig einu sinni að hún
væri sennilega með heilahimnubólgu en við
lögðum allt okkar traust á iæknana og heil-
brigðiskerfið og við misstum barnið okkar.
Það stendur í þessum drögum að hún hefði
átt meiri möguleika en minni ef hún hefði
komið íyrr. Ef hún hefði verið lögð inn 18
tímum fyrr, eins og hefði átt að gera, þá hefði
hún að minnsta kosti verið með meðvitund.
Mér finnst landlæknir gera of lítið úr þessum
þætti," segir Baldur.
- Hvernig er með áfallahjálp og sálrænan
stuðning fyrir fólk í ykkar sporum?
„Við vorum boðuð á fund uppi á spítala
tveimur dögum eftir að hún dó og við héld-
um að þar ætti að fara yfir skýrslur eða eitt-
hvað svoleiðis. Við vorum ekkert tilbúin í það
en misskildum víst eitthvað því á þessum
fundi var boðið upp á áfallahjálp. Við höfum
talað við sálfræðing tvisvar sinnum uppi á
spítala en ekki tekið þátt í öðru starfi. Við
treystum þessu fólki ekki lengur.
Við eigum ekki að þurfa að vera að eltast
við þessa menn með lögfræðingum og álits-
gerðum. Það eina sem við förum fram á er að
þeir viðurkenni mistök sín og reyna að koma
í veg fyrir að þetta hendi aðra foreldra. Við
eigum ekki að þurfa að standa í þessu.
Læknar eiga að hlusta á foreldra sem
þekkja best sín eigin börn og þeir eiga ekki að
komast upp með að segja ósatt í skýrslum um
hlutieins og þessa."
Engan verðmiða á barnið mitt
Baldur og Sóley segjast ekki hafa það mark-
mið með rannsókninni að krefjast skaðabóta
fyrir missi barnsins.
„Það kemur ekki til greina að ég láti setja
verðmiða á dóttur mína. Ég gæti aldrei tekið
við peningum í staðinn fyrir hana né notið
hluta sem slíkir peningar gætu keypt," segir
Sóley og Baldur áréttar að fyrst og fremst vilji
þau að mistök verði viðurkennd.
„Mér er alveg sama þótt við verðum alla
ævina að borga lögfræðingum. Ég vil bara að
mistökin verði viðurkennd," segir Baldur.
- Hvernig líður fólki sem hefur lent í áföll-
um eins og þessu?
„Við höfum ekki enn tekið
saman sumt afdótinu hennar.
Dúkkan situr enn í stólnum og
balinn sem við vorum vön að
baða hana í hangir enn í
sturtunni."
„Alveg hræðilega. Við gerðum allt með
henni og sáum ekki sólina fyrir henni og tók-
um hana allt með okkur. Við vorum alltaf
saman þegar við gátum."
Sóley starfaði við skúringar áður en þetta
gerðist en sagði því starfi upp og starfar nú á
leikskóla.
„Mér finnst gott að vera innan um börnin
og sjá þau vaxa og leika sér. Mér fmnst það
styrkja mig.“
Baldur fór fljótlega að vinna aftur en fyrstu
dagarnir voru honum erfiðir.
„Ég var að vinna við hliðina á leikskóla og
ég brotnaði niður á hverjum degi því mér
fannst svo erfitt að horfa á litlu börnin. Ég er
búinn að vera með samfelldan höfuðverk í
þessa fimm mánuði og það er sjálfsagt vegna
álagsins."
Það vantar allt
Baldur segir að tilfinningar eins og reiði
séu enn ríkjandi í huga þeirra vegna þessa og
vantrú á að þetta hafi raunverulega gerst.
„Mig dreymdi hana fyrir skömmu og það
var svo raunverulegt að hún væri hjá mér að
þegar ég vaknaði þá brotnaði ég alveg saman
og grét. Ég hef aðeins tvisvar sinnum skoðað
myndir af henni síðan þetta gerðist því ég á
erfitt með það. Við förum upp í kirkjugarð á
hverjum degi og látum kerti loga þar. Við höf-
um ekki enn tekið saman sumt af dótinu
hennar. Dúkkan situr enn í stólnum og
balinn sem við vorum vön að baða hana f
hangir enn í sturtunni.
Þannig finnst okkur að hún sé svolítið hjá
okkur enn þá. Þetta á að vera erfitt og þetta á
að vera sárt og við verðum að ganga í gegnum
það á okkar eigin tíma."
Þau segjast ekki hafa leitað í starf með
sorgarsamtökum en segjast bæði eiga stórar
og góðar fjölskyldur sem hafi stutt þau gegn-
um erfiðar stundir og tali mikið við þau um
þessa atburði. En hafa þau látið sér detta í •*
hug að eignast annað barn?
„Ég var ófrísk en missti fóstrið. Það hefur
sjálfsagt verið út af stressi og álagi út af þessu
öllu saman," segir Sóley að lokum.
„Við getum ekki hætt," segir Baldur.
„Það vantar svo mikið í líf okkar að það er
eins og það hafi stöðvast fyrir fimm mánuð-
um og sé enn þá á pásu. Það vantar allt.“
polli@dv.is /
AÐEINS MINNIN6AR: Baldur Svavarsson og Sóley Sævarsdóttir misstu einkadóttur sína, Hrafnhildi Líf, úr bráðri heilahimnubólgu (maí sl. Þau telja að röð mistaka í heilbrigð-
iskerfinu hafi átt þátt í því hvernig fór. Málið er til rannsóknar hjá landlæknisembættinu og Baldur og Sóley eru ósátt við margt sem kemur fram í frumdrögum að skýrslu
embættisins. DV mynd: Pjetur
ir kippir en það liðu aðeins fáeinar mínútur
eftir að slökkt var þangað til þetta var allt
búið,“ segja foreldrarnir.
„Við eigum ekki að þurfa að
vera að eltast við þessa menn
með lögfræðingum og álits-
gerðum. Það eina sem við för-
um fram á er að þeir viður-
kenni mistök sín og reyni að
koma í veg fyrir að þetta
hendi aðra foreldra."
I kjölfarið var sett af stað rannsókn á til-
drögum þess að Hrafnhildur Líf dó en sam-
kvæmt niðurstöðum krufningar lést hún úr
heilahimnubólga af völdum svokallaðra
pneumococca. Heilahimnubólga af völdum
þessara sýkla hefur verið algeng orsök heila-
himnubólgu í börnum í mörgum löndum og
dánartíðni verið há, eða 15-17%, en hér á
landi er þessu öðruvísi farið því
pneumococcar hafa aðeins valdið þremur
dauðsföllum úr heilahimnubólgu á síðustu
27 árum.
Lögreglan hafði samband við foreldrana
fáum dögum seinna og óskaði leyfis til réttar-
krufningar. Að ráði ættingja létu foreldrarnir
þá málið allt í hendur lögfræðings síns sem
hefur síðan haft umsjón með rannsókninni
fyrir þeirra hönd.
„Þær munu týnast"
En hvenær heyrðu þau fyrst þá sjúkdóms-
greiningu að hér væri bráð heilahimnubólga
á ferð?
„Það var strax þegar við komum með hana
á sjúkrahúsið. Þá var strax spurt um húð-
blæðingar, uppköst og fleira, allt atriði sem
læknirinn í Domus Medica hefði átt að sjá ef
hann hefði skoðað hana almennilega."
Foreldrarnir segjast hafa fram til þessa at-
burðar hafa treyst heilbrigðiskerfinu og
læknum en eftir þetta sé ekkert slíkt traust
fyrir hendi.
„Ég treysti læknum alls ekki,“ segir Sóley.
Þau eru afar undrandi á því að upptökur á
símtölum skuli ekki finnast og segja að hjúkr-
unarfræðingur á bráðamóttöku Landspítal-
ans, sem móðir Hrafnhildar talaði við í síma
kvöldið áður en komið var með barnið líf-
vana á sjúkrahúsið, hafi þurft áfallahjálp í
kjölfarið. Á því símtali er heldur ekki til upp-
taka og er sagt í skýrslum að um vangá hafi
verið að ræða.
„Við ræddum þessi mál við starfandi hjúkr-
unarfræðing sem við hittum skömmu eftir
andlát Hrafnhildar út af allt öðrum málum.
Þegar við sögðum að það væru til upptökur á
öllum símtölum sem við áttum við sjúkra-
húsið og Læknavaktina, sagði hún: „Þær
munu týnast."
Á bráðamóttöku Landspítalans voru allir í
sjokki þegar þetta gerðist og svæfingalæknir,
sem ekki kom að málinu, kom til okkar og
sagði: Við skulum ekki þegja yfir þessu, við
skulum gera eitthvað í málinu, en síðan höf-
um við ekki séð þessa konu.“
„Ég skil ekki hvernig landlæknir getur
komist að þeirri niðurstöðu að það þurfi að
athuga betur einhver símtöl en finnur ekkert
athugavert við störf læknisins í Domus Med-
ica sem skoðaði barnið ekki og segir svo ósatt
í skýrslunni um það sem gerðist.“
Enginn vildi tala við okkur
- Finnst ykkur þá að þið eigið í höggi við
einhvers konar læknamafíú?
„Maður hefur alltaf heyrt að læknar standi
saman og það sést best á þessu. Þeir viður-
kenna alls ekki mistök sín. Þeir benda bara á
símakerfið og segja að það hafi bilað en það
er í rauninni læknirinn sem bilar og það stór-
lega,“ segir Baldur.
„Ég skil ekki hvernig land-
læknir getur komist að þeirri
niðurstöðu að það þurfi að at-
huga betur einhver símtöl en
finnur ekkert athugavert við
störf læknisins í Domus Med-
ica sem skoðaði barnið ekki
og segir svo ósatt í skýrslunni
um það sem gerðist."
- Sjálfsagt geta margir foreldrar sett sig í
spor þeirra sem standa uppi með fárveik
ómálga börn. Hvenær í þessu ferli fór ykkur
að gruna að þetta væri alvarlegt?
„Strax þennan dag þegar við vorum að
hringja út um allt en enginn vildi tala við okk-