Dagblaðið - 25.05.1981, Síða 19

ÐAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 25. MAÍ 1981.
19
33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . .
BasemeatS—1965-1980:
Gullkom, en heild-
arsvipinn vantarl
AnyTrouble
— WhereAreAIITheNice Girís
NÆSTA PLATA
SKER ÚR UM RAUN-
VERULEGA GETU
,,Það eru engar hindranir 1 tónlist —
engin höft,” segir Dennis Morris, fyrr-
um ljósmyndari og aðalsprautan i
hljómsveitinni Basement 5. „Mér hefur
alltaf fundizt það fáránlegt að svert-
ingjahljómsveitir spili bara reggae og
hvitramannabönd bara rokk.” Með
þessi orð að leiðarljósi slá Morris og fé-
lagar tvær flugur i einu höggi og leika
kröftugt reggae/rokk. í mörgum til-
vikum meira að segja kröftugra og
friskara rokk en undirritaður hefur
lengi heyrt.
Það hlýtur að þurfa þokkalega
hljómsveit til að fá jafngrjótharðan
bárujárnsrokkara og mig til að með-
taka reggae eins og eðlilegan hluta af
tilverunni. Ég fer ekki f launkofa með
að ég hef frá frumbernsku haft tak-
markað álit á þeirri tegund tónlistar.
Fundizt hún „single-phrased” og fram-
úrskarandi einhæf. Það þarf sennilega
ekki að taka það fram að ég var ekki i
hópi syrgjenda Bob Marleys. En Base-
ment 5 tekst prýðilega að telja mér trú
um að rokk og reggae myndi ágætis
blöndu sé rétt að henni staðið.
Þeim félögum Morris, JR, T og Leo
hefur með plötu sinni, 1965—1980,
tekizt bærilega upp þótt vissulega séu
hnökrar á sköpunarverkinu. Platan er
reyndar ákaflega misjðfn að gæðum ef
grannt er skoðað. Þar er að finna
hreinustu gersemar og allt niður í eitt
þrautfúltlag.
Sem einlægan rokkara hitta lög eins
og Last white christmas, Hard work og
jafnvel Riot mig beint í hjartastað.
Þungur og kröftugur taktur (ridim
kalla þeir það á engilsaxnesku) ein-
kennir þessi lög og Leo þenur bassann
eins og hann ætti lffið að leysa. Fram-
lag hans er mest áberandi enda bassinn
í forsæti í hljóðblöndun ásamt tromm-
unum hjá T, sem og tiðkast nú sem
mest á brezkum. Söngur Morris kemur
þar á eftir, en gítarleikur JR (varla sá í
Dallas?) er aftarlega á merinni í hljóð-
blöndun en gægist endrum og sinnum
fram. Söngur Dennis Moris er í senn.
kraftmikiil og rámur en svo aftur seið-
magnaður eins og t.d. í Immigration,
sem er virkilega ljúft reggae/rokk-lag.
Platan 1965-1980 er um margt mjög
góð en hins vegar er heildarsvipurinn
ekki nándar nærri nógu sterkur. Inn á
milli koma slök lög sem draga hana
niður þrátt fyrir gullkornin. Þeirra
vegna er hins vegar ekkert vert að láta
hana fara framhjá sér. -SSv.
og fremst sú að vinnslutfmi I leit að
lffsgæðum var aðeins nokkrar vikur.
Platan Hvers vegna varst’ ekki kyrr?
var hins vegar eins konar hobbí
Pálma þegar hann var ekki að vinna (
öðrum verkefnum. Fyrir bragðið
varð hún hálfsundurlaus og jafn-
framt stefnulaus.
Á nýju plötunni eru nokkur sterk
Iög. Sigurlag söngvakeppni sjón-
varpsins, Af litlum neista, er það lag
sem maður gripur fyrst og verður
jafnframt fyrst leiður á. Mörg
önnur vinna hægt og sígandi á og
verða því lengur minnisstæð. Þar má
nefna Út í kvöld, ágætis danslag eftir
Jóhann G. Jóhannsson, Deyjandi
blóm eftir Magnús Eiríksson og titil-
lag plötunnar sem Jóhann G. samdi.
Þá er lagið Von um frið einnig ákaf-
lega minnisstætt, þó ekki væri nema
bara vegna efnisins. Jóhann G.
Jóhannsson samdi þetta lag I minn-
ingu Johns Lennon. Það er ekki oft
sem ástæða er til að hrósa Jóhanni
fyrir textasmið en í Von um frið tekst
honum prýðilega upp.
Niðurröðun laga á í leit að lífsgæð-
um er nokkuð óvenjuleg. Hröð lög
eru í meirihluta á A-hliðinni og
hinum megin koma rólegar ballöður.
Þetta kemur ágætlega út að þessu
sinni. Ekki vildi éa bA ^ ^
vífZ'L uyggðar upp á þennan hátt.
f leit að lífsgæðum var unnin í
Hljóðrita með áhlaupi snemma i vor.
Með Pálma er gott lið hljóðfæraleik-
ara sem allir skila sínum hlutverkum
vel. Vert er þó að vekja sérstaklega
athygli á góðum hljómborðaleik
yngsta mannsins i hópnum, Eyþórs
Gunnarssonar. Sérstaklega fer hann
á kostum í laginu Minningin ein.
Sú gróska sem héíur veriö í
islenzkri plötuútgáfu á þessu ári
hefur vonandi ekki farið fram hjá
neinum. Mesta athygli hafa fengið
tónlistarmenn sem höfða mest til
unglinga, hressir rokkarar með hráa
og kraftmikla tónlist. Þeir eldri, sem
eir.rr.itt voru í sporum þeirra ungu
fyrir fimm til tíu árum, eru þó síöur
en svo dauðir úr öllum æðum.
Sérstök ástæða er til að kætast þegar
í ljós kemur að „öldungarnir” eru
enn í framför eins og Pálmi Gunnars-
son á plötunni í leit að lífsgæðum.
Enda þótt fyrsta LP plata hljóm-
sveitarinnar Any Trouble, Where Are
All The Nice Girls, sé nokkuð farin að
eldast þykir rétt að láta hennar getið
hér með nokkrum orðum. Hljóm-
sveitin kemur innan skamms hingað til
lands (sjá frétt á Fólk-siðu) og þar sem
hún er frekar óþekkt hér, svo að vægt
sé til orða tekið, þá er eina tækifærið
til að kynnast tónlist hennar á fyrr-
nefndri plötu.
Ensk æska fékk heldur betur að
kynnast Any Trouble í júlí síðastliðn-
um. Einn af ritstjórum músíkblaðsins
Melody Maker skrifaði þá umsögn um
Where Are All The Nice Girls og sá
sparaði ekki stóru lýsingarorðin. Viku
síðar var svo til öll forsíða ritsins lögð
undir Any Trouble og sömuleiðis hálf
þriðja siða inni i blaðinu þar sem rætt
var við Clive Gregson höfuðpaur
hljómsveitarinnar. Og hver varð svo
útkoman eftir allt þetta skrifelsi:
Where Are All The Nice Girls seldist
sæmilega en komst hvergi ofarlega á
vinsældaiista.
Ultravox—Vienna:
Misjafh sauðurí mörgu fé
—ekki nágu sannfærandiyfirbragð
Að mínu mati hefði platan að ósekju
mátt fá mun betri viðtökur. Á henni er
að finna lög sem eru dável samansett og
hefðu þótt aldeilis ágæt ef þau hefðu
ekki verið á plötu með nýliðum. í heild-
ina séð er Where Are All The Nice Girls
fyrir ofan meðallag hvað gæði varðar.
Lög Any Trouble minna þó æði oft á
nýbylgjurokkarann Elvis Costello.
Liðsmenn hljómsveitarinnar eru heldur
ekkert feimnir við að viðurkenna að
þeir fái oft eitt og annað lánað hjá þeim
tónlistarmönnum sem þeir hafa hvað
mest álit á.
Hvað sem því líður þá verður
forvitnilegt að heyra næstu hljómplötu
Any Trouble. Hún er væntanleg seint i
næsta mánuði. Eftir að hún kemur út
verður hægt að dæma um hvort Any
Trouble er aðeins ófrumleg eftiriik-
ingahljómsveit eða hvort hún hefur
eitthvað að leggja til málanna sjálf.
Ekki spillir að eiga eftir að sjá og heyra
hljómsveitina á sviði. Þar kemur oft
raunveruleg geta í ljós.
-ÁT-
Bretar hafa löngum verið með sér-
stakan tónlistarsmekk og það skýrir
e.t.v. 15 vikna veru Vienna, nýjustu
plötu hljómsveitarinnar Ultravox, á
„topp 30” listanum. Það er erfitt að
segja til um hvað það er sem gerir >--•
að verkum að plata"
hvlH 1
ueiur notið slíkrar
‘jivi sem heild er hún ekki verulega
sterk. Þar er hins vegar að finna nokk-
ur lög sem gera Vienna að eigulegri
plötu. Kannski að Bretamir hugsi svip-
að og ég, hver veit?
Tónlist Ultravox er um margt ákaf-
lega lík mörgu því sem Gary Numan
hefur verið að gera ef endilega þarf að
líkja henni við einvhern sérstakan.
Synthesizer-leikur er geysilega áberandi
plötuna í gegn enda fitla allir meðlim-
irnir meira eða minna við það hljóð-
færi. Sterkur trommuleikur svo og
öruggur bassaleikur gefur Ultravox
ákaflega „þétt” yfírbragð i lögum eins
og All stood still. Það sem meira er i
þvi iagi er að þar fær gltar Midge Ure.
söngvara, að njóta sín aö**— - —■
synd að iv- 3- —-og það er
._________v/ sKulí ekki vera oftar á plöt-
unni.
Lög Ultravox eru mörg hver byggð
upp á snortum laglinum — önnur eru
einhæf. T.d. er lagið Mr. X gott dæmi
um hið síðarnefnda. Það er hins vegar
fjölbreytilegur synthesizer-leikur sem
lyftir því verulega upp. Sannast sagna
finnst manni sem maður sé kominn inn
i kvikmyndun á tregablandinni ástar-
sögu frá Úkraínu þegar hlustað er á
það lag. Vægast sagt afar sérkennilegur
blær yfir því.
Beztu lög plötunnar eru tvimælalaust
New europeans, Sleepwalk og All stood
still (þó ekkert endilega í þessari röð).
Síðari hlið plötunnar er nokkuð einhæf
og ef ekki kæmi til All stood '
er ég hræddi"- ' . r110lc*"
_ uin aö minmngm um þá
PálmiGunnarsson
-íleitaðVfs-
gæðum
Pálml Gunnarsaon —
ÍLEITAÐ LÍFSGÆÐUM
Útgafandi: Hljómplötuútgáfan hf. (JUD-031)
Stjóm: Pálmi Gunnarsson, Magnúa KJartans-
son
Upptökumaflur: Gunnar Smárf
Hljóðritun: HIJóörM, 1981
( I leit að lífsgæöum er vel heppnuð
plata. Pálmi Gunnarsson sendi í fyrra
frá sér sína fyrstu sólóplötu. Borið
saman við hana er Pálmi i mikilli
framför. Skýringin á þessum mismun
platnanna tveggja er sennilega fyrst
hlið hefði ekki orðið of björt.
Hljóðfæraleikur á plötuni er allur í
ágætu lagi þó svo mér finnist stundum
sem synthesizerinn yfirkeyri sig nokkuð
á kostnað gítars, sem t.d. varla heyrist
að ráði i nema endrum og sinnum.
Ultravox er hljómsveit sem vafalítið á
eftir að láta betra frá sér fara en
Vienna, a.m.k. eru meðlimirnir færir
um slíkt. Það leynir sér ekki á þessari
plötu.
Ekki verður svo skilið við Vienna að
ekki sé minnzt ofurlítið á pressunina.
Vienna er pressuð hér heima hjá Alfa í
Hafnarfirði. Sannast sagna hé!t ég að
búið væri að koma í veg fyrir fæðingar-
örðugleika á þeim bæ en svo er ekki ef
marka má mitt eintak af plötunni.
Mjög áberandi suð er á nokkrum
stöðum, en hljómgæðin annars ekki
slæm. -SSv.
Enn í framför
33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . . 33 1/3
sn . . . 33 1/3 sn . . . 33 1/3 sn . . .