Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1934, Qupperneq 34

Þetta hefur sérstaklega komið skýrt í ljós eftir að
vér fórum að nota tilbúinn áburð í stærri stíl til
framdráttar grasræktinni. Reynslan hér á landi mun
sú, að til þess að grasræktin gefi sæmilega eftirtekju,
þurfi að bera á frá 800 til 500 kg. af kalksaltpétri á
ha., en hliðstæð ræktun hjá nágrönnum vorum gefur
eins góða eftirtekju með miklu minni eða als engum
köfnunarefnisáburði. Veðráttunni verður varla um
þetta kent, þvi íslensk veðrátta virðist að ýmsu leyti
hagstæð fyrir grasrækt. Ekkert virðist heldur benda
til þess, að jarðvegur hér á landi sé að neinu leyti ó-
frjórri eða fátækari af köfnunarefni, en hliðstæður
jarðvegur í nágrannalöndunum. En þegar vér athug-
um hvaða jurtategundir mynda gróður hins ræktaða
graslendis hér og þar, þá kemur mjög greinilegur
munur í ljós; grastegundirnar eru að vísu mikið til
þær sömu, en vér notum því sem næst hreinar gras-
fræblöndur og er því grasrækt vor venjulega snauð
af belgjurtum. í sáðblöndum þeim, er nágrannaþjóðir
vorar nota, eru venjulega 40—60% af belgjurtafræi
og grasrækt þeirra mjög auðug af belgjurtum, og er
því lítill vafi á, að hin mismunandi áburðarþörf á
fyrst og fremst rót sína að rekja til þessa atriðis.
Spurningin er nú, hvort það sé útilokað að vér get-
um ræktað belgjurtir og sparað oss á þann hátt til
verulegra muna kaup á köfnunarefnisáburði.
Þessari spurningu hefur Ræktunarfélag Norður-
lands tekið sér fyrir hendur að reyna að svara. .
Belgjurtir þær, sem reyndar hafa verið hjá Rækt-
unarfélaginu undanfarin ár eru þessar: Lupinur, ert-
ur, flækjur, Serrndel, hvítsmári, rauðsmári, Alsiku-
smári, Maríu&kór (Lotus) og lusernur. Valdar hafa
verið þær tegundir belgjurta, er líklegast mátti telja,
að gætu þrifist hér og ennfremur með tilliti til þess,