Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1934, Blaðsíða 56

58
ur hef reynt, en læt aðrar aðferðir liggja milli hluta.
Það, sem varðveisla heys sem votheys, byggist á
er, að ákveðið sýrumagn getur bæði stöðvað lífsstarf-
semi heyfrumanna og ýmiskonar gerlagróðurs í hey-
inu. Þessu takmarki má ná á tvo vegu, annað hvort
við að framkalla sýruna við gerð í fóðrinu sjálfu, sem
súrsað er, eða við að setja nægilegt sýrumagn í fóðrið
um leið og það er látið í gryfjuna. í fyrra tilfellinu
eiga sér stað efnabreytingar í votheyinu, kolvetni jurt-
anna breytast að nokkuru leyti í sýrur, en því fylgir
vitanlega fóðurgildisrýrnun, sem að vísu þarf ekki að
vera meiri en gerist og gengur við venjulega, hag-
stæða þurheysverkun og getur jafnvel verið talsvert
minni. 1 síðara tilfellinu myndast engin gerð í vothey-
inu og efnabreytingar og efnatap verður því mjög
lítið.
Sýrur þær, sem myndast við gerð í votheyinu, eru
aðallega mjólkursýra, edikssýra og smjörsýra. Mjólk-
ursýran er lystug, holl og gefur heyinu viðkunnanlega
lykt. Edikssýran gefur heyinu skarpari lykt og er ekki
holl, ef mikið er af henni, en smjörsýran er lökust,
gerir heyið óþokkalegt og mjög lyktarvont svo það
jest illa af búpeningi og fyllir gripahúsin af daunillu
lofti, sem getur til dæmis haft skaðleg áhrif á mjólk.
Takmark þessarar votheysgerðar er því að fá sem
mest af mjólkursýru í votheyinu, en forðast edikssýru
og þó sérstaklega smjörsýruna. Nú vill svo vel til, að
gerlar þeir, sem sýrurnar mynda, starfa best við mis-
munandi hitastig. Sumar tegundir af mjólkursýrugerl-
um starfa best við 15°—25° C. hita, aðrir aftur við
45°—55° C. og þess vegna má skifta þessari votheys-
gerð í tvær. »Köldu aðfe-rðincu, sem er framkvæmd
við ca. 20° C. hita, og »heiUi aðferðina«, sem hepnast
best við ca. 50° C. hita. Við 25°-—45° C. hita starfa