Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1934, Blaðsíða 102

104
II. Skýrsla formanns.
Fjárhagsáætlunin, sem hér birtist í fundargerð sam-
bandsins fyrir næstl. ár, verður að mestu framkvæmd.
Þó féllu hrútasýningar niður sökum ótíðar sl. haust.
í garðyrkju er sýnileg framför í héraðinu. Kálplönt-
ur voru nú í fyrsta sinni, síðastliðið vor, aldar upp í
nýju vermihúsi á Hveravöllum og seldar þaðan. Er
það góð undirstaða fyrir aukinni kálrækt.
Búnaðarfélögin eru nú flest að koma sér upp
steypumótum og hirðing áburðar fer batnindi, sem á-
valt verður mikil undirstaða arðmeiri jarðyrkju og
betra sjálfstæði bóndans.
Það er fyrst og fremst hlutverk sambandanna, að
styðja sveitaheimilin í öllu því, sem verða má til við-
reisnar, og leiðin til þess er fyrst og fremst sú, að
hagnýta sem best alt sem fellur til og hægt er að
veita sér heima fyrir, en losna að því skapi við út-
tekt í kaupstað.
Má segja, að enn, eftir 1000 ára búnað hér á landi,
sé hann enn á frumstigi. Þannig, að bændur og búa-
lið hefur enn ekki komist að órótanlegri grundvallar-
niðurstöðu um það, hvernig nota beri jörðina og af-
urðir búnaðarins heima fyrir, svo að best megi full-
nægja daglegum þörfum. Það hefur jafnvel aldrei
sýnt sig betur en nú, að bændur eru altof háðir við-
skiptum við aðrar þjóðir og þó einkum fyrir það, að
þeir kaupa of mikið erlendar fæðutegundir, en lifa
of lítið af eigin framleiðslu. Heimilin vantar garðmat,
mjólk, kjöt, ávexti, fjallagrös o. fl., sem þau geta veitt
sér sjálf. Búnaðurinn á að vera: Nóg af þessu og
verzlun aðeins með afganginn. — Meira um þetta
seinna.
22. marz 1935.
Jón H. Þorbergsson.