Frjáls verslun - 01.12.1954, Blaðsíða 11

foreklrum sinum að Vesturgötu 39 og átti þar
heima síðan, þangað til hann fór af landi burt.
Upp úr því var farið að hugsa til undirbún-
ings undir lærða skólann. I flestu af því, sem
heimtað' var til inntökuprófs í skólann, höfðu
Reykjavíkurpiltar fengið nokkra tilsögn í barna-
skólanum. I>að sem þeir þurftu að „læra undir
•skóla“, var því aðallega latína, og auk þess
skerpa á sér í hinum námsgreinunum, sem
heimtaðar voru. I latínu þurftu piltar undir inn-
tökupróf í fyrsta bekk að hafa „numið aðalat-
riði hinnar latínsku mállýsingar og geta lagt út
latínu á íslenzku úr lesnum kafla, sem svarar til
hér um bil 100 bls. í 8 blaða broti“.
Latínuna undir skóla lærði Pétur hjá séra Jóni
Bjarnasyni, föður Bjarna frá Vogi, sem raunar
átti að vera kennarinn, en lét föð'ur sinn annast
kennsluna fyrir sig. Séra Jón Bjarnason var sið-
ast prestur í Skarðsþingum, en orðinn gamall
þegar hér var komið, fæddur 1823 og dó fáum
árum síðar, kominn yfir áttrætt. Hann var góð-
ur latínumaður, eins og fleiri samtíðarmenn
hans. Pétur tók inntökupróf í lærða skólann
sumarið 1900; gekk honum vel prófið og varð
ofarlega. í miðjum bekk og svo var hann jafnan
öll skólaárin.
Snemma bsygist krókurinn.
Þess má geta, að söngkennslu í skólanum var
þannig hagað, að fyrsti og anna,r bekkur sungu
saman, þeir sem til þess voru hæfir, en þar höfðu
sumir barnaraddir, en aðrir voru í mútum eða
nýkomnir úr þeim. Þóttu neðribekkingar fátt
vinna sér til ágætis í sönglistinni. Fjórir efstu
bekkirnir sungu saman, eða úr þeim voru valdir
þeir, sem höfðu góðar raddir og gaman af því
að syngja, og æfðir saman í söngflokk. Venju-
lega voru ýmsir góðir söngmenn í skóla, og er
óhætt að' segja, að það þótti alltaf góð skemrnt-
un þegar söngflokkur skólapilta lét til sín heyra.
Ekki hafði söngkennarinn fyrr heyrt Pétur taka
undir í fyrsta bekk, en hann bauð lionum að
syngja með efri bekkjunum, eða með öðrum orð-
um: leiddi 16 vetra nýbakaðan busann inn í
helgidóm sönglistarinnar í skólanum. Og snemma
varð Pétur forsöngvari við morgunbænir í skól-
anum.
fslendingar hafa löngum haft mætur á söng
og hljóðfæraslætti. En það var ekki auðfengin
ánægja í þá daga, sem hér um ræðir, að hlusta
á hljóðfæraslátt, sem svo gæti heitið, því hvort
tveggja var, að lítið var um hljóðfæri í landinu
og fáir kunnu með þau að fara. Slaghörpur voru
til í Reykjavík eigi allfáar og í einstöku húsum
í kaupstöðum úti um landið. En enginn píanó-
leikari var þá til í þess orðs núverandi merk-
ingu. Unga fólkið og einkum stúlkurnar lærðu
að leika eitthvað á píanóin og komust það lengst
flestar, að geta leikið sjálfum sér til gamáns og
öðrum í heimahúsum. Þeir sem bezt. höfðu tökin
á hljóðfærunum voru þeir örfáu menn, sem sér-
staklega höfðu lagt listina fyrir sig, en þeir not-
uðu þau aðallega við söngkennslu í skólum og
við æfingu söngkóra. Harmónía, sem alltaf voru
kölluð orgel, voru víða til, flest ósköp lítil og
einföld, og gátu margir leikið smálög á þau og
lífgað upp með þeim í heimahúsum. Gítarar voru
FR.TÁl.S VERZI.UN
111