Frjáls verslun - 01.12.1954, Qupperneq 14

FisJclappi við hjallinn sinn. — Teno-áin.
heimspeking og ungverskum háskólakennara,
þeir gátu ekki yfirgefið hið hreinhjartaða fólk
eða tigna ró norðursins. Þeir lærðu mál Lapp-
anna og dýranna. Vildu ekki skipta við neinn
jarðaíbúa.
Þegar ég sneri heimleiðis, þá fylgdu mér yngstu
börn hreinakóngsins Thuri á leið, reru með rnig
yfir vatnið, hrímkaldan morgun, og kvöddu mig
á lappavísu; þannig, að leggja hönd að' hjarta-
stað og óska jriðar.
„Duben“ sagði Atti og rétti mér beinskeptan
lappahníf að gjöf.
„Duben“ sagði Aikia og rétti mér haglega
skorna skeið með 4 hringum (merkir éilífa vin-
áttu í allar áttir). Hún sagði: „Mér finnst skóg-
urinn litlaus, þegar þú ert farinn, ég skal skrifa
þér, þó ég sé óvön að skrifa. Velkominn aftur
stóri Islendingur“.
Bréf Aikiu eru elskuleg og saklaus eins og
hún er sjálf, og skrifuð á blendingsmáli norsku
og sænsku. Birti ég hér tvö þeirra.
Inari, Lapplandi, 14. nóv. 1953.
Kæra tröll á Islandi!
Við söknum þín öll, og hreinhundurinn mirin
líka, hann þefar oft af skinnpokanum, sein þú
svafst í, og stundum sezt hann undxr tréð' á
hólnum og gólar vestur yfir vatn.
Sosolo var ekki skapgóð eftir að þú fórst,
lienni þykir svo gaman að gestunum, sem eru eins
og þú. Við tókuni upp netin skömmu seinna,
því pabbi bjóst við, að vatnið myndi leggja, við
veiddum vel á staðnum, sem þú fannst út í vatn-
inu og bleikjan var þar svo stór. Allir kaggar
voru orðnir fullir. Það var íarið burt með (seld)
svo mörg hreindýr í ár, að fáir geta talið svo
hátt, þetta var gert af því að Labba völvan sagði
að það myndi verða harður vetur, hún hefur
oft sett pottinn á hlóðirnar í haust (.seyður), því
margir hafa spurt hana. Eitt sinn sagði hún, að
Amul muni festa sér brúði í vetur. — Eg held
að hún fari nærri um það síðan við vorurn í rétt-
unum í haust. — Hún hefur farið upp í Kleifar
með offur og lagt á gömlu steinana, sem þú
myndaðir, og tromman hennar hefur stundum
verið barin, þegar tunglið' er kringlótt. — Þá er
hún að tala við andana og spyrja frétta, hvort
Stalo og Luttak hafi nokkuð illt í huga (Stalo
og Luttak sama og djöflar hjá okkur).
Stundum hef ég beðið LÖBBU að leita frétta
frá Islandi, en hún er þá þögul og horfir undar-
lega út undan sér. Það er aldrei víst, hvert hún
horfir á rnenn eða út í buskann.
Þega.r snjórinn kom, þá fórum við að temja
hvíta hreininn, sem bræðurnir gáfu mér. Hann
var voðalega baldinn og velti stundum okkur
öllum og sleit aktygin, en að lokum gátum við
spennt hann fyrir nýja sleðann minn og ekið
eins og austanvindurinn fram dah Þá hefðir þú
átt að vera kominn. Allir segja, að hann sé 'frá-
asti unghreinninn hér við vatnið. Eg kalla hann
Austanvind og hef bundið á rnilli horna hans
silfurbjöllu, sem bjarndýraskyttan gaf mér þeg-
ar ég varð 19 ára. Annars striðir hann mér alltaf,
og segir, að ég sé klauíi að aka. Stundunx langar
mig til að slá hann með ól.
Það kornu fjöldamargir Koltlappar að austan
(frá Kolaskaga), án þess að hafa nokkur hrein-
dýr með sér, þeir búa. nú við Tvalo og eru
hryggir. Pabbi segir að þeir hafi verið rændir og
sumir settir í vinnugiroingar af því að horfið
hafi rússneskir sýslumenn þar. Konur Kolt-lapp-
anna kunna ýmislegt, sem við kunnum ekki —
þær vefa betur og sauma svo falíega skó.
Niia, einsetumaðurinn, er nú lasinn, en hann
vill ekki láta flytja sig frá éyjunni. Eg held að
hann deyi bráðurn; enginn veit hvað hann er
114
IUIJALS VIOUZLUN