Frjáls verslun - 01.12.1954, Page 21

I Nígeríu þykir íslenzka
skreiöin herramannsmatur
Spjallað við Pál B. Melsted, stórkaupmann
Útþráin hefur löngum verið' íslendingum í
blóð borin. Þeir hafa frá fornu fari borið í brjósti
löngun til að kanna ókunn lönd, og þá oft á tíð-
um lent í hinum ótrúlegustu æfintýrum. Sagt er
um Arna Magnússon frá Creitastekk, að hann
hafi verið einn hinna víðförlustu Islendinga fram
á síðustu mannsaldra. Um miðja 18. öld komst
hann alla leið austur til Kínaveldis, og er ekki
vitað, að nokkur Islendingur hafi þangað komið
á undan honum. Breyttir tímar hafa valdið gjör-
byltingu í samgöngum landa og álfa á milli. I
dag finnst mönnum það ekki öllu merkilegra að
heimsækja fjarlægar heimsálfur en það þótti fyr-
ir mannsaldri að fara kaupstaðarferð hér norður
á íslandi. Sú stétt manna hérlendis, sem víðreist-
ust gerist nú til dags, er sennilega kaupsýslu-
mannastéttin. Sökum hins mikla víðfeðmis í
mörkuðum okkar og stöðugra breytinga, þá
reynist það óhjákvæmilegt fyrir þann kaupsýslu-
manri, sem fylgjast vill með nýjungum og öðrri
því, er varðar aukið athafnasvið, að heimsækja
fjarlægar þjóðir og kynnast markaðsmöguleik-
um af eigin reynd.
í febrúar s.l. lagði Páll B. Melsted stórkaup-
maður í Reykjavík land undir fót í leit að nýj-
um mörkuðum fyrir íslenzkar afurðir og þá að-
allega skreið. Páll er með víðförlari Islending-
um, og í þetta skiptið var ferðinni heitið á fiar-
lægar slóðir — alla leið til Afríku. PRJÁLS
VERZLIJN kom nýlega að máli við Pál og
spurðist frétta af ferða.laginu.
Hver var jyrsti áfangastadunnn i Afríku?
Ég flaug fyrst til Dakar í norðvestur Afríku,
en hafði þar aðeins skamma viðdvöl. Þaðan hélt
ég svo til Monrovia, sem er höfuðborg negra-
lýðveldisins Líberíu. Staldraði ég þar við í hálf-
an mánuð. Ferðinni var svo haldið áfram til
borgarinnar Accra á Gullströndinni, en þar hafði
ég einnig nokkra viðstöðu. Flaug síðan til Lagos,
höfuðborgar Nígeríu.
Hvað gétið bér sagt ökkúr fra Nigeríu?
Sumir tala um Nígeríu sem „gröf hvítra
manna“. Loftslagið er mjög óheilnæmt og svo
til óþolandi fyrir Vesturlandabúa. Þann tíma,
sem ég var þar, í marz—apríl, var hitinn þetta
25—40 stig á Celsius. Verstur er þó rakinn í
loftinu, sem ætlar alveg að gera útaf við mann.
Strax og ég kom til Lagos fór ég til skraddara
og lét hann sauma á mig ný föt, sem hæfðu
betur hinu nýja loftslagi en þau, er ég kom í.
Nýju fötin mín voru mjallhvít sem á bakara;
stuttbuxur, sem ég hafði ekki komið í síðan ég
var strákur, og hvít skyrta með hálfermum.
Ákaflega þægilegur búningur í þessu umhverfi.
Hissa var ég, þegar mér var sýndur reikningur-
inn, því þa.u áttu að kosta 4 shillinga, eða sem
svarar 9 krónum. Komst ég seinna að því, að
þetta eru almenn daglaun innfæddra víðast hvar
í Afríku, og það tók sem sagt elcki nema dag
að fá fötin saumuð. Á kvöldin varð ég að klæð-
FH.TÁTS VERZLUN
121