Frjáls verslun - 01.09.1960, Blaðsíða 31

r
Athafnamenn og frjálst framtak

Sigurður Sveinsson
kaupma'dur
gerðist verzlunarmaður við verzl-
un Chr. Popp.
Árið 1912 hóf Sigurður nám í
Verzlunarskóla Islands og út.skrif-
aðist úr honum eftir tvö ár. Strax
að námi loknu fékk Sigurður vinnu
hjá R. P. Levi kaupmanni, en réð-
ist nokkrum mánuðum síðar, eða
seint á árinu 1914, sem verzlunar-
stjóri til verzlunar B. H. Bjarna-
sonar og hefur síðan starfað við
það fyrirtæki.
Sigurður Sveinsson er fæddur á
IIóli í Sæmundarhlíð í Skagafirði
10. janúar 1889. Foreldrar hans
voru Sveinn Jónsson bóndi þar og
Hallfríður Sigurðardóttir frá
Vatnsskarði í sömu sveit. Sigurður
ólst upp til átta ára aldurs hjá
afa sínum og ömmu, Jóni Jónssyni
og Sigríði Magnúsdóttur, sem
voru búendur á Bessastöðum, en
það er næsti bær við Hól. Þá flutt-
ist Sigurður til foreldra sinna og
vandist allri algengri sveitavinnu.
Árið 1907 fór Sigurður á bún-
aðarskólann á Hólum í Hjaltadal
og lauk þaðan prófi eftir tveggja
vetra nám. Síðan fór hann til
Reykjavíkur og var eitt ár starf-
andi við verzlun „Milljónafélags-
ins“, en fór þá til Sauðárkróks og
Sigurður Sveinsson
Árið 1935 dó B. H. Bjarnason
kaupmaður og varð þá sonur hans,
Ilákon Bjarnason, sem búsettur
er í Ameríku, eigandi verzlunar-
innar. En nokkrum mánuðum eft-
ir dauða föður síns seldi Hákon
Bjarnason Sigurði verzlunina, sem
hefur rekið hana síðan sem einka-
fyrirtæki, þar til fyrir nokkrum
árum, að hún var gerð að hluta-
félagi undir stjórn Sigurðar. —
Húseignina Aðalstræti 7 keypti
Sigurður með öðrum árið 1938, og
hefur verzlunin verið rekin í því
liúsi frá því hún var stofnsett árið
1886.
Sigurður er kvæntur Guðrúnu
Helgadóttur og eiga þau eina dótt-
ur, Evu, sem er gift Vilhjálmi
Ríkhardssyni verzlunarmanni.
Vér ætlum það enganveginn lít-
ilsvert, að á þessu yrði breytíng,
svo það væri aðalregla, að hver búi
að sínu, og hver borgi öðrum það,
sem hann þarf til hans að sækja
og verður að biðja um, ef honum
er eigi boðið ókeypis. Þó aldrei
væri litið á hinar skaðvænu afleið-
íngar, sem hinn gamli siður hefir,
þá er það í sjálfu sér ótilhlýðilegt,
að ferðamenn, sem hafa góð ráð
til að borga fyrir sig, fari frá ein-
um til annars, og biði í hverjum
stað að gefa sér mat o. s. frv. Það
er fullillt, að fátæklingar flækist
um manna í milli og lifi á bón-
björg; en hitt er með öllu óviður-
kvæmilegt, að hinir efnuðu gjör-
ist eins ölmusumenn og biði aðra,
sem opt og tíðum eru margfalt fá-
tækari, um það, sem þeir þarfn-
ast, án þess að grciða, eða í hið
minnsta að bjóða, verð fyrir það.
Menn eru nú annars víða farnir
að finna til þess, það sýna auglýs-
ingar, sem við og við koma í blöð-
unum frá einstökum mönnum hér
og hvar, um það, að þeir afsegi að
liýsa ferðamenn nema fyrir fulla
borgun. En þesskonar auglýsingar
eru til lítils sóma, og þeirra ætti
ckki að þurfa; þiggjendum ætti
eigi síður en veitendum að vcra
umhugað um, að sanngjarnt verð
kæmi fyrir gistíngar og annan
greiða, eins og fyrir hvað annað,
sem einn beiðist eptir og fær úr
annars eigu. Það liggur beinast
við, að bændur, sem bezt rnega
finna hvað hagar í þessu efni, liafi
almenn samtök að því, að koma
á betri reglu í þessu tilliti.
FIiJÁLS VERZLUN
31